Leczenie Sibo, objawy, dieta i przyczyny

Fakty i definicja SIBO (przerost bakteryjny jelita cienkiego)

• SIBO jest stanem, w którym bakterie okrężnicy (przypominające bakterie normalnie występujące w okrężnicy) namnażają się w dużych ilościach w jelicie cienkim.
• SIBO może być spowodowane zaburzeniami czynności nerwów lub mięśni jelitowych oraz nieprawidłowościami anatomicznymi jelit, w tym niedrożnością jelit lub obecnością omijanego jelita cienkiego (ślepa pętla).
• Objawami są:
  • wzdęcia lub wzdęcie brzucha,
  • gaz, biegunka i
  • ból brzucha.
  • W zaawansowanych przypadkach mogą wystąpić niedobory witamin i minerałów oraz utrata masy ciała.
• Stan ten diagnozuje się przez hodowanie płynu jelitowego lub testowanie oddechu na wodór.
• Problem może być przyczyną objawów u co najmniej niektórych osób z zespołem jelita drażliwego (IBS).
• SIBO jest leczony antybiotykami, probiotykami, dietą o niskiej zawartości FODMAP lub kombinacją wszystkich trzech.

Co oznacza SIBO?

Przerost bakteryjny jelita cienkiego (SIBO) odnosi się do stanu, w którym nienormalnie duża liczba bakterii (zwykle definiowana jako co najmniej 100 000 bakterii na ml płynu) występuje w jelicie cienkim, a rodzaje bakterii w jelicie cienkim przypominają bardziej bakterie okrężnicy niż jelito cienkie. Istnieje wiele stanów związanych z SIBO, w tym cukrzyca, twardzina skóry, choroba Crohna i inne. Istnieje uderzające podobieństwo między objawami zespołu jelita drażliwego (IBS) a SIBO. Teoretyzowano, że SIBO może być odpowiedzialna za objawy przynajmniej niektórych osób, u których zdiagnozowano zespół jelita drażliwego.

Jelito cienkie, znane również jako jelito cienkie, jest częścią przewodu żołądkowo-jelitowego, która łączy żołądek z okrężnicą. Głównym celem jelita cienkiego jest trawienie i wchłanianie pokarmu do organizmu. Jelito cienkie ma około 21 stóp długości i zaczyna się w dwunastnicy (do której opróżnia się pokarm z żołądka), następnie jelito czcze, a następnie jelito kręte (które opróżnia pokarm, który nie został strawiony i wchłonięty w jelicie cienkim do jelito grube lub okrężnica).

Cały przewód żołądkowo-jelitowy, w tym jelito cienkie, zwykle zawiera bakterie. Liczba bakterii jest największa w okrężnicy (zwykle co najmniej 1 000 000 000 bakterii na mililitr lub ml płynu) i znacznie mniejsza w jelicie cienkim (mniej niż 10 000 bakterii na ml płynu). Ponadto rodzaje bakterii w jelicie cienkim są różne niż typy bakterii w jelicie grubym. Sugerowano jednak, że SIBO i jego objawy mogą wystąpić przy mniejszej liczbie bakterii, na przykład 10 000 na ml płynu.

SIBO jest również znany jako przerost bakteryjny jelita cienkiego lub przerost bakteryjny jelita cienkiego lub jelita.

Objawy i objawy SIBO

Objawy SIBO obejmują

• nadmiar gazu (flatus),
• wzdęcia i / lub wzdęcie brzucha,
• biegunka i
• ból brzucha.

Niewielka liczba pacjentów z SIBO ma przewlekłe zaparcia, a nie biegunkę. Pacjenci z SIBO czasami zgłaszają również objawy niezwiązane z przewodem pokarmowym, takie jak bóle ciała lub zmęczenie. Przyczyna tych objawów jest niejasna. Objawy SIBO są zwykle przewlekłe. Typowy pacjent z SIBO może doświadczać objawów, których nasilenie waha się przez miesiące, lata, a nawet dekady przed postawieniem diagnozy.

W jaki sposób przerost bakteryjny jelita cienkiego powoduje objawy?

Kiedy bakterie trawią pokarm w jelicie, wytwarzają gaz. Gaz może gromadzić się w jamie brzusznej, powodując wzdęcia lub wzdęcie brzucha. Rozdęcie może powodować ból brzucha. Zwiększone ilości gazu są przekazywane jako wzdęcia (wzdęcia lub bąki). Bakterie prawdopodobnie przekształcają również żywność, w tym cukier i węglowodany, w substancje drażniące lub toksyczne dla komórek wewnętrznej błony śluzowej jelita cienkiego i jelita grubego. Te drażniące substancje powodują biegunkę (powodując wydzielanie wody do jelita). Istnieją również dowody na to, że wytwarzanie jednego rodzaju gazu przez bakterie, metanu, powoduje zaparcia.

Bakterie w jelicie cienkim, jeśli występują w dużych ilościach, mogą konkurować z ludzkim gospodarzem o spożywane pożywienie. Może to prowadzić do niedożywienia z niedoborami witamin i minerałów. W zaawansowanych przypadkach SIBO bakterie zużywają wystarczającą ilość pożywienia, aby nie było wystarczającej ilości kalorii dla gospodarza, co prowadzi do utraty wagi.

Przyczyny SIBO

Przewód żołądkowo-jelitowy jest ciągłą rurką mięśniową, przez którą trawione jedzenie jest transportowane w drodze do okrężnicy. Skoordynowana aktywność mięśni żołądka i jelita cienkiego napędza pokarm z żołądka, przez jelito cienkie i do okrężnicy. Nawet gdy w jelicie cienkim nie ma jedzenia, aktywność mięśni przechodzi przez jelito cienkie od żołądka do okrężnicy.

Aktywność mięśniowa, która zamiata się przez jelito cienkie, jest ważna dla trawienia pokarmu, ale jest również ważna, ponieważ wymiata bakterie z jelita cienkiego, a tym samym ogranicza liczbę bakterii w jelicie cienkim. Wszystko, co przeszkadza w postępie normalnej aktywności mięśniowej w jelicie cienkim, może powodować SIBO. Każdy stan zakłócający aktywność mięśni w jelicie cienkim pozwala bakteriom pozostać dłużej i namnażać się w jelicie cienkim. Brak aktywności mięśniowej pozwala bakteriom rozprzestrzeniać się wstecz od jelita grubego do jelita cienkiego.

Wiele warunków jest związanych z SIBO. Kilka jest powszechnych.

• Choroby neurologiczne i mięśniowe mogą zmieniać normalną aktywność mięśni jelitowych. Cukrzyca uszkadza nerwy kontrolujące mięśnie jelitowe. Twardzina bezpośrednio uszkadza mięśnie jelitowe. W obu przypadkach nienormalna aktywność mięśni w jelicie cienkim umożliwia rozwój SIBO.
• Częściowa lub przerywana niedrożność jelita cienkiego zakłóca transport żywności i bakterii przez jelito cienkie i może powodować SIBO. Przyczyny niedrożności prowadzącej do SIBO obejmują zrosty (blizny) z poprzedniej operacji i chorobę Leśniowskiego-Crohna.
• Uchyłki (outpouchings) jelita cienkiego, w których bakterie mogą żyć i namnażać się, a aktywność jelitowa ich nie usuwa. Uchyłki jelita grubego, niezwykle powszechny stan, nie są związane z SIBO.

Jak uzyskać dobre bakterie jelitowe i jak to działa?

Po urodzeniu w przewodzie pokarmowym nie ma bakterii. Jednak podczas porodu niemowlę połyka bakterie z okrężnicy i pochwy matki, i w ciągu kilku tygodni lub miesięcy zapełniają przewód pokarmowy niemowlęcia.

Związek między normalnymi bakteriami jelitowymi a ich ludzkim gospodarzem jest złożony. Związek jest symbiotyczny, co oznacza, że ​​każdy korzysta z drugiego. Bakterie korzystają z ciepłego, wilgotnego środowiska jelita cienkiego, które jest idealne do wzrostu, a także ze stałego przepływu pokarmu przechodzącego przez przewód pokarmowy, który stanowi gotowe źródło ich odżywiania. Ludzki gospodarz korzysta na kilka sposobów. Na przykład normalne bakterie stymulują wzrost błony śluzowej jelita i układ odpornościowy jelita. Zapobiegają rozwojowi bakterii chorobotwórczych w jelicie. Wytwarzają witaminę K, która jest wchłaniana i wykorzystywana przez gospodarza. W rzeczywistości bakterie są ważne nawet dla aktywności mięśniowej jelita cienkiego; bez bakterii aktywność mięśni jest zmniejszona.

Istnieje delikatna równowaga między bakteriami przewodu pokarmowego a ludzkim gospodarzem. Przewód pokarmowy, szczególnie jelito cienkie, zawiera rozległy układ odpornościowy. Układ odpornościowy chroni jelito przed wirusami, bakteriami i pasożytami powodującymi choroby. (Skutki odpowiedzi jelitowej odpowiedzi immunologicznej na organizm wywołujący chorobę były doświadczane przez każdego, kto doświadczył zapalenia żołądka i jelit.) Ciekawym faktem jest to, że jelito nie atakuje normalnych bakterii w nim zawartych, tylko bakterie chorobotwórcze. W jakiś sposób jelito staje się tolerancyjne dla normalnych bakterii i nie atakuje ich. Jelito ma inne sposoby, które mogą być ważne w ochronie go przed bakteriami, zarówno normalnymi, jak i powodującymi choroby. Jak wspomniano wcześniej, aktywność mięśni utrzymuje liczbę bakterii w jelicie na niskim poziomie. Śluz wydzielany do jelita pokrywa podszewkę jelitową i zapobiega kontaktowi bakterii z podszewką. Jelito wydziela przeciwciała, które mogą blokować, a czasem zabijać bakterie, a także substancje, które zapobiegają rozwojowi bakterii. Wreszcie podszewka jelita może wytwarzać receptory toksycznych substancji wytwarzanych przez bakterie i może zapobiegać wywieraniu przez te substancje toksycznego działania.

SIBO i zespół jelita drażliwego (IBS)

Zespół jelita drażliwego (IBS) jest częstym schorzeniem żołądkowo-jelitowym. Pacjenci z IBS zwykle skarżą się na bóle brzucha związane z wzdęciami, gazami i zmianami w jelitach (biegunka, zaparcia, naprzemienne biegunki i zaparcia lub poczucie niepełnej ewakuacji stolca). IBS jest stanem przewlekłym. Objawy mogą być ciągłe lub zmieniać się w ciągu miesięcy, lat, a nawet dziesięcioleci. Chociaż zespół jelita drażliwego nie zagraża życiu, objawy zespołu jelita drażliwego mogą mieć duży wpływ na jakość życia danej osoby, a nawet mogą być wyniszczające. Na przykład pacjent z biegunką po posiłku może uniknąć jedzenia poza domem. Pacjenci, którzy odczuwają wzdęcia i bóle brzucha po posiłkach, mogą odczuwać lęk przed jedzeniem. W skrajności mogą nawet schudnąć. Nawet wzdęcia mogą być społecznie ograniczające.

Zespół jelita drażliwego był frustrującym stanem zarówno dla lekarzy, jak i pacjentów, ponieważ jest trudny do zdiagnozowania i leczenia. Zespół jelita drażliwego jest trudny do zdiagnozowania, ponieważ nie ma nieprawidłowego testu diagnostycznego. Diagnozę ustala się na podstawie typowych objawów i testów, które wykluczają inne choroby, które mogą powodować objawy, takie jak wrzody, infekcje, stany zapalne tkanek, nowotwory i niedrożność jelit. Testy wykluczające inne stany obejmują tomografię komputerową (CT), prześwietlenia baru, endoskopie górnego odcinka przewodu pokarmowego i kolonoskopie. Lekarze muszą w dużym stopniu polegać na swojej ocenie klinicznej, aby zdecydować, kiedy wykonano wystarczającą liczbę badań i pewnie postawić diagnozę IBS. Lekarze są dodatkowo sfrustrowani faktem, że leczenie IBS nie jest pomocne u wielu pacjentów.

Istnieje uderzające podobieństwo między objawami IBS i SIBO. Przypuszcza się, że SIBO może być odpowiedzialna za objawy przynajmniej u niektórych pacjentów z zespołem jelita drażliwego. Szacunki te sięgają nawet 50% pacjentów z zespołem jelita drażliwego. Poparcie dla teorii IBS SIBO wynika z obserwacji, że u wielu pacjentów z IBS stwierdzono nieprawidłowy test oddechu na wodór, au niektórych pacjentów z zespołem jelita drażliwego poprawia się ich objawy po leczeniu antybiotykami, podstawowym leczeniu SIBO. Co więcej, doniesiono, że skuteczne leczenie objawów antybiotykami powoduje powrót testu oddechu na wodór do normy, co sugeruje, że bakterie rzeczywiście powodują objawy. Chociaż ta teoria jest kusząca i istnieje wiele niepotwierdzonych informacji, które ją popierają, rozpoczęły się rygorystyczne badania naukowe niezbędne do udowodnienia teorii. Niemniej jednak wielu lekarzy zaczęło już leczyć pacjentów z IBS z powodu SIBO. Intrygujący problem, który należy wyjaśnić, jest powodem, dla którego osoby, które wydają się mieć normalne jelita cienkie, rozwijają SIBO i IBS. Najpopularniejszą teorią jest to, że u pacjentów z IBS występują subtelne nieprawidłowości w funkcjonowaniu mięśni jelitowych, co pozwala na wystąpienie SIBO. Inna teoria głosi, że istnieje defekt immunologiczny, który pozwala bakteriom okrężnicy żyć w jelicie cienkim.

Przyczyny zwiększonej produkcji gazu (wzdęcia, puszczanie bąków)

Istnieją trzy sytuacje, w których w okrężnicy wytwarzane są nienormalnie zwiększone ilości gazu.

1. Złe wchłanianie cukrów i węglowodanów : Zmniejszone trawienie lub wchłanianie przez jelito cienkie pozwala zwiększonym ilościom cukru i węglowodanów dotrzeć do okrężnicy, gdzie wytwarzane są większe ilości gazu. Najczęstszym przykładem złego wchłaniania prowadzącego do zwiększonej produkcji gazu jest nietolerancja laktozy (cukru mlecznego). Nietolerancja laktozy wynika z genetycznego braku enzymu w błonie śluzowej jelita cienkiego, który trawi laktozę, cukier w mleku. Inne przyczyny złego wchłaniania, które mogą prowadzić do nadmiernej produkcji gazu, obejmują: (1) genetycznie określone zaburzenie wchłaniania innych cukrów, takich jak sacharoza, sorbitol i fruktoza; (2) choroby trzustki, które powodują niedostateczne wytwarzanie enzymów trzustkowych niezbędnych do trawienia cukrów i węglowodanów w jelicie cienkim; i (3) choroby błony śluzowej jelita cienkiego (na przykład celiakia), które zmniejszają cukier i enzymy trawiące węglowodany w podszewce i zmniejszają wchłanianie cukrów i węglowodanów w organizmie.
2. Szybki transport jelitowy : Normalne trawienie i wchłanianie cukrów i węglowodanów wymaga czasu. Jeśli pokarm przechodzi zbyt szybko przez jelito cienkie, nie ma wystarczająco dużo czasu na zakończenie trawienia i wchłaniania, a więcej cukru i węglowodanów dociera do jelita grubego. Najlepszym przykładem szybkiego tranzytu jelitowego są osoby, którym chirurgicznie usunięto dużą część jelita cienkiego. Istnieje również niewielka liczba osób z nienaruszonym jelitem cienkim, które z niewyjaśnionych przyczyn mają nienormalnie szybki przepływ przez jelito cienkie.
3. Przerost bakteryjny jelita cienkiego (SIBO) : U pacjentów z SIBO w jelicie cienkim występuje duża liczba bakterii wytwarzających gaz (zwykle obecnych w okrężnicy). Obfite bakterie w jelicie cienkim konkurują z jelita cienkiego o trawienie cukrów i węglowodanów, ale w przeciwieństwie do jelita cienkiego bakterie wytwarzają duże ilości gazu.

Jakie testy są używane do diagnozowania SIBO?

Hodowla bakterii z jelita cienkiego

Jedną z metod diagnozowania przerostu bakterii jest hodowla (wzrost) bakterii z próbki płynu pobranego z jelita cienkiego. Hodowla musi być ilościowa, co oznacza, że ​​należy ustalić faktyczną liczbę bakterii. Zasadniczo zlicza się bakterie w znanej ilości płynu. Hodowanie wymaga przepuszczenia długiej elastycznej rurki przez nos, w dół gardła i przełyku oraz przez żołądek pod kontrolą rentgenowską, aby można było uzyskać płyn z jelita cienkiego.

Istnieje kilka problemów z diagnozowaniem SIBO przez hodowlę. Przejście przez rurkę jest niewygodne i kosztowne, a umiejętności niezbędne do przejścia przez rurkę nie są powszechnie dostępne. Ilościowe hodowanie płynu jelitowego nie jest rutynową procedurą dla większości laboratoriów, dlatego dokładność hodowli jest wątpliwa. Wreszcie za pomocą rurki można pobrać próbkę tylko jednego lub co najwyżej kilku miejsc jelita cienkiego. Zwykle jest to dwunastnica. Możliwe jest, że przerost dotyczy tylko jelita czczego lub jelita krętego i może zostać pominięty, jeśli pobierany jest tylko płyn dwunastniczy. Z powodu tych wszystkich potencjalnych problemów hodowla bakteryjna jelit jest zwykle wykorzystywana wyłącznie do celów badawczych.

Test oddechu wodoru (HBT)

Bakterie żyjące w okrężnicy są w stanie trawić i wykorzystywać cukry i węglowodany jako pokarm. Kiedy bakterie normalnie obecne w jelicie grubym trawią cukry i węglowodany, wytwarzają gaz, najczęściej dwutlenek węgla, ale także mniejsze ilości wodoru i metanu. (Rodzaje bakterii zwykle występujących w przełyku, żołądku i jelicie cienkim wytwarzają niewiele gazu.) Większość cukrów i węglowodanów, które jemy, jest strawna i jest trawiona i wchłaniana w jelicie cienkim, nigdy nie docierając do bakterii okrężnicy. Ponadto ponad 80% gazu wytwarzanego przez bakterie w okrężnicy jest zużywane przez inne bakterie w okrężnicy. W rezultacie stosunkowo niewielka ilość wytwarzanego gazu pozostaje w okrężnicy, która ma zostać wyeliminowana, i jest eliminowana jako płaska (pierdzenie). Chociaż przeważająca większość wodoru i metanu wytwarzanego przez bakterie okrężnicy jest zużywana przez inne bakterie, niewielkie ilości tych gazów są absorbowane przez błonę śluzową jelita grubego i do krwi. Gazy krążą we krwi i trafiają do płuc, gdzie są wydalane z oddechem. Gazy te można mierzyć w wydychanym powietrzu za pomocą specjalnych analizatorów (zwykle chromatografu gazowego).

Procedura testu oddechu wodoru

W przypadku testu oddechu na wodór osoby pościły przez co najmniej 12 godzin. Na początku testu osoba wypełnia mały balon jednym wdechem powietrza, a następnie spożywa niewielką ilość testowanego cukru (zwykle laktulozy lub glukozy). Próbki oddechu są analizowane pod kątem wodoru i metanu co 15 minut przez następne trzy lub więcej godzin.

Laktuloza jest cukrem trawionym tylko przez bakterie okrężnicy, a nie przez gospodarza. Połknięta laktuloza wędruje przez niestrawione jelito cienkie i dociera do okrężnicy, gdzie bakterie wytwarzają gaz. U normalnego osobnika występuje pojedynczy pik gazu w oddechu po spożyciu laktulozy, gdy laktuloza wchodzi do okrężnicy. Osoby z SIBO mają dwa szczyty gazu w oddechu. Pierwszy nieprawidłowy pik występuje, gdy laktuloza przechodzi przez bakterie wytwarzające gaz w jelicie cienkim, a drugi normalny pik występuje, gdy laktuloza wchodzi do okrężnicy.

Sytuacja jest nieco inna, gdy glukozę stosuje się do testu oddechu na wodór. Glukoza to cukier trawiony i wchłaniany przez wszystkich. Nic nie dociera do okrężnicy. Jeśli jednak zostaną spożyte duże ilości glukozy (50-100 gramów), glukoza jest stale wchłaniana w jelicie cienkim. W rezultacie stężenie glukozy w jelicie cienkim stopniowo spada, gdy glukoza przemieszcza się w jelicie cienkim, aż w końcu nie ma już glukozy w jelicie cienkim. Jeśli glukoza przechodzi przez odcinek jelita cienkiego, który zawiera przerastające bakterie (na przykład obecny jest SIBO), bakterie wytwarzają gaz z glukozy, a gaz jest wydalany z oddechem. Po spożyciu glukozy normalne osobniki nie wydzielają gazu w oddechu, ponieważ glukoza nigdy nie dociera do bakterii wytwarzających gaz, które normalnie są obecne tylko w okrężnicy.

Ograniczenia testu oddechu wodoru

Istnieje kilka ograniczeń testu oddechu na wodór do diagnozowania SIBO.

• Testy oddychania wodorem z laktulozą mogą zdiagnozować tylko 60% pacjentów z SIBO, a glukoza może być tylko nieznacznie lepsza. Ponieważ glukoza jest całkowicie wchłaniana przed ukończeniem jej przejścia przez jelito cienkie, może nie być w stanie zdiagnozować SIBO dystalnego jelita cienkiego (jelita krętego). Głównym problemem jest to, że nie ma „złotego standardu” w diagnozowaniu SIBO, ponieważ hodowla bakterii ma swoje własne ograniczenia, jak omówiono wcześniej. Bez takiego złotego standardu trudno jest ustalić, jak skuteczny jest test oddechowy wodoru dla diagnozy SIBO.
• Każdy stan, który zaburza trawienie lub wchłanianie cukrów i węglowodanów w jelicie cienkim, może prowadzić do nieprawidłowego testu oddechu na wodór, gdy do badania stosuje się cukry dietetyczne (na przykład glukozę). Dlatego warunki inne niż SIBO, takie jak niewydolność trzustki i celiakia, mogą powodować nieprawidłowe wyniki testów oddechowych. W pierwszym przypadku brakuje enzymów trzustkowych niezbędnych do trawienia węglowodanów, aw tym drugim przypadku wyściółka jelita cienkiego jest zniszczona, a strawionego pokarmu nie można wchłonąć. Zaburzenia trawienia lub wchłaniania nie mają wpływu na badanie oddychania wodorem przy użyciu laktulozy.
• Mogą występować podobieństwa w schemacie produkcji gazu z SIBO i szybkim tranzytem jelitowym, utrudniając w ten sposób rozróżnienie, na przykład wczesna produkcja wodoru lub metanu.
• Niektóre normalne osoby mogą mieć powolny tranzyt przez jelito cienkie, co powoduje konieczność długich testów - do pięciu godzin - a wiele osób nie chce poddawać się tak długim testom.
• Niewielka liczba osób z SIBO może mieć bakterie, które nie wytwarzają wodoru ani metanu, a zatem ich SIBO nie może zostać wykryty za pomocą testu oddechowego wodoru.
• Niektóre osoby produkują tylko metan lub kombinację wodoru i metanu. Jednak w przypadku diagnozy SIBO metan jest znacznie mniej doświadczony niż wodór, a produkcja metanu jest bardziej złożona niż produkcja wodoru. Dlatego nie jest jasne, czy wzorzec produkcji metanu po spożyciu cukrów można interpretować w ten sam sposób, co wytwarzanie wodoru.
• Pozytywny test oddechu na wodór nie zawsze oznacza, że ​​objawy pacjenta są spowodowane przez SIBO. Na przykład choroba Crohna jelita cienkiego, zwężenie jelita cienkiego (zwężenie z powodu blizn) lub inne anatomiczne nieprawidłowości jelita cienkiego mogą powodować objawy wzdęć, wzdęć, bólu i biegunki spowodowane niedrożnością jelit, którą powodują. Warunki te mogą również powodować przerost bakterii, co może powodować podobne objawy. Jak można ustalić, czy stan chorobowy lub bakteria powoduje objawy? Jedynym sposobem ustalenia, czy objawy są spowodowane chorobą jelit, czy SIBO, jest leczenie i tłumienie bakterii. Jeśli objawy znikną, prawdopodobne jest, że za objawy odpowiada SIBO, a nie choroba podstawowa. Jeśli objawy nie ulegną poprawie, możliwe jest, że są to objawy choroby podstawowej lub, alternatywnie, że tłumienie bakterii było nieskuteczne.

Jakie jest leczenie klasycznego SIBO i SIBO związanego z IBS?

„Classic” SIBO

SIBO jest rozpoznawany od wielu lat jako problem poważnych zaburzeń mięśni jelitowych i niedrożności jelit. Leczeniem były antybiotyki i są bardzo skuteczne. Trudność polega na tym, że choroby powodującej SIBO często nie można naprawić. W rezultacie objawy często powracają po zatrzymaniu antybiotyków i może być konieczne wielokrotne lub nawet ciągłe leczenie pacjenta antybiotykami.

SIBO związany z IBS

Istnieje bardzo niewiele rygorystycznych badań naukowych nad leczeniem zespołu jelita drażliwego za pomocą terapii ukierunkowanych konkretnie na możliwość wystąpienia SIBO. To nie powstrzymało lekarzy przed próbowaniem niepotwierdzonych metod leczenia. Dyskusja na temat leczenia, które następuje, opiera się na minimalnym dostępnym dowodzie naukowym (dwie próby), a także anegdotycznym (zaobserwowanym, ale nie udowodnionym naukowo) doświadczeniu lekarzy widzących pacjentów z zespołem jelita drażliwego.

Dwa najczęstsze sposoby leczenia SIBO u pacjentów z IBS to doustne antybiotyki i probiotyki. Probiotyki to żywe bakterie, które po spożyciu przez osobę przynoszą korzyści zdrowotne. Najczęstszymi bakteriami probiotycznymi są pałeczki kwasu mlekowego (stosowane również w produkcji jogurtu) i bifidobakterie. Obie te bakterie znajdują się w jelitach zdrowych osób. Istnieje wiele wyjaśnień, w jaki sposób bakterie probiotyczne mogą przynieść korzyści poszczególnym osobom. Jednak korzystne działanie nie zostało wyraźnie określone. Możliwe, że bakterie probiotyczne hamują inne bakterie w jelicie, które mogą powodować objawy, lub bakterie probiotyczne działają na jelitowy układ odpornościowy gospodarza, aby stłumić zapalenie.

W badaniach naukowych zgłoszono kilka antybiotyków, samych lub w kombinacji, z powodzeniem w leczeniu IBS. Sukces leczenia, mierzony albo poprawą objawów, albo normalizacją testu oddechu na wodór, wynosi od 40% do 70%. W przypadku niepowodzenia jednego antybiotyku lekarz może dodać kolejny antybiotyk lub zmienić inny antybiotyk. Jednak dawki antybiotyków, czas trwania leczenia i potrzeba leczenia podtrzymującego, aby zapobiec nawrotowi SIBO, nie zostały odpowiednio zbadane. Większość lekarzy stosuje standardowe dawki antybiotyków przez jeden do dwóch tygodni. Probiotyki można stosować pojedynczo, w połączeniu z antybiotykami lub w celu przedłużenia leczenia. Kiedy stosuje się probiotyki, prawdopodobnie najlepiej jest użyć jednego z kilku probiotyków, które zostały przebadane w badaniach medycznych i wykazały wpływ na jelito cienkie, choć niekoniecznie w SIBO. Powszechnie sprzedawane probiotyki w sklepach ze zdrową żywnością mogą nie być skuteczne. Co więcej, często nie zawierają bakterii wymienionych na etykietach lub bakterie nie żyją. Oto niektóre opcje leczenia:

• Neomycyna (Neo-Fradin, Neo-Tab) doustnie przez 10 dni. Neomycyna nie jest wchłaniana z jelita i działa tylko w jelitach.
• Lewofloksacyna (Levaquin) lub cyprofloksacyna (Cipro) przez siedem dni.
• Metronidazol (Flagyl) przez siedem dni.
• Lewofloksacyna (Levaquin) w połączeniu z metronidazolem (Flagyl) przez siedem dni.
• Rifaksymina (Xifaxan) przez siedem dni. Rifaksymina, podobnie jak neomycyna, nie jest wchłaniana z jelita, a zatem działa tylko w jelicie. Ponieważ bardzo mało rifaksyminy jest wchłaniane przez organizm, ma kilka istotnych skutków ubocznych. Wyższe niż normalnie dawki rifaksyminy (1200 mg / dzień przez siedem dni) przewyższały standardowe niższe dawki (800 lub 400 mg / dzień) w normalizacji testu oddechu na wodór u pacjentów z SIBO i IBS. Jednak nie wiadomo jeszcze, czy większa dawka lepiej tłumi objawy.
• Dostępne w handlu probiotyki, takie jak VSL # 3 lub Flora-Q, które są mieszaninami kilku różnych gatunków bakterii, zastosowano do leczenia SIBO i IBS, ale ich skuteczność nie jest znana. Bifidobacterium infantis 35624 jest jedynym probiotykiem, który okazał się skuteczny w leczeniu pacjentów z IBS.

Leczenie antybiotykami kontra probiotyki

W osobistym przekonaniu autora antybiotyki są skuteczniejsze niż probiotyki w przypadku krótkotrwałego leczenia (od jednego do dwóch tygodni). Jednak antybiotyki mają pewne wady. W szczególności objawy zwykle powracają po przerwaniu leczenia i u niektórych pacjentów konieczne może być przedłużenie lub powtarzanie cyklu leczenia. Lekarze niechętnie przepisują przedłużone lub powtarzane cykle antybiotyków z powodu obaw związanych z długoterminowymi skutkami ubocznymi antybiotyków i pojawieniem się bakterii opornych na antybiotyki. Lekarze mniej martwią się długoterminowymi skutkami ubocznymi lub pojawieniem się opornych bakterii z probiotykami i dlatego są bardziej skłonni do przepisywania probiotyków wielokrotnie i przez dłuższy czas. Jedną z opcji jest początkowo leczenie pacjenta krótkimi cyklami antybiotyków, a następnie długoterminowe za pomocą probiotyków. Bardzo potrzebne są długoterminowe badania porównujące antybiotyki, probiotyki oraz kombinacje antybiotyków i probiotyków.

Gdzie mogę się dowiedzieć, jakie badania są prowadzone dla SIBO?

Jedną z głównych przeszkód w zrozumieniu roli SIBO w wywoływaniu choroby jest brak dobrego testu diagnostycznego. W ciągu ostatnich kilku lat opracowano nową technikę badania bakterii jelitowych, która jest obiecująca. Bakteryjny RNA jest ekstrahowany z próbek kału, a następnie analizowany. Analiza DNA może określić rodzaje obecnych bakterii, a także ich liczbę. Być może ta nowa technika przyda się do wyjaśnienia znaczenia SIBO.