Objawy duru brzusznego, szczepionka i leczenie

Fakty dotyczące duru brzusznego

Dur brzuszny jest potencjalnie śmiertelną chorobą. Dur brzuszny jest wywoływany przez bakterię Salmonella typhi . Gorączka paratyfoidalna jest poważną chorobą podobną do duru brzusznego, ale jest spowodowana przez inną bakterię, Salmonella paratyphi . Większość pacjentów ma wysoką gorączkę, ogólne zmęczenie, ból głowy i utratę apetytu. Dur brzuszny można zapobiec poprzez szczepienia. Większość podróżnych zarażonych durem brzusznym nie otrzymała szczepionki przed podróżą. Jeśli zachorujesz na dur brzuszny i przeżyjesz, możesz zostać nosicielem, który zarazi innych. Bez leczenia 10–30% pacjentów z durem brzusznym umiera, a nawet przy odpowiednich antybiotykach około 1% pacjentów nadal umiera.

Co to jest dur brzuszny?

Dur brzuszny to potencjalnie zagrażająca życiu choroba zakaźna wywołana przez bakterię Salmonella typhi . Występuje głównie w krajach rozwijających się (zwłaszcza w Azji Południowej), ale obserwuje się go u podróżnych z krajów uprzemysłowionych, którzy odwiedzają miejsca, w których często występują infekcje duru brzusznego (endemiczne). Światowa Organizacja Zdrowia szacuje, że rocznie występuje około 22 milionów przypadków duru brzusznego i 200 000 zgonów. Choroba charakteryzuje się utrzymującą się wysoką gorączką (103 F-104 F) i ogólnym zmęczeniem. Ból głowy i utrata apetytu są bardzo częste. Nieleczone objawy mogą trwać miesiące.

Jaka jest historia duru brzusznego?

Lekarz w Paryżu po raz pierwszy opisał dur brzuszny w 1829 r. Pierwszą szczepionkę zapobiegającą durowi brzusznemu wprowadzono w 1896 r. Jednakże dostępność i powszechne stosowanie szczepionek przeciw durowi brzusznemu nie doszło do skutku. W konsekwencji, szczególnie w krajach rozwijających się, choroba nadal stanowi poważny problem. Zanim opracowano odpowiednią antybiotykoterapię, nieleczona śmiertelność z powodu duru brzusznego wynosiła 10–30%. Wraz z pojawieniem się nowoczesnej medycyny i antybiotykoterapii śmiertelność spadła do około 1–4%.

Kim była dur brzuszny?

Tyfus Maryja jest prawdopodobnie najbardziej znanym przykładem nosiciela Salmonelli typhi, przyczyny duru brzusznego. Po tym, jak niektórzy ludzie są zarażeni bakteriami, dochodzą do siebie po chorobie, ale bakterie nadal są obecne w ich ciele. Nosiciele nadal zrzucają bakterie i infekują innych, nawet jeśli nie mają objawów. Tyfus Mary był kobietą, która mieszkała w Nowym Jorku na początku XX wieku. Pracowała jako kucharz i zaraziła co najmniej 49 osób, z których trzy zmarły. Nie chciała przestać pracować jako kucharz i ostatecznie została uwięziona w celu ochrony społeczeństwa.

Jakie są przyczyny duru brzusznego?

Dur brzuszny jest wywoływany przez bakterię Salmonella typhi . Bakterie te przylegają do tkanki jelita krętego w przewodzie pokarmowym, przeżywają w komórkach makrofagów, są przenoszone do krezkowych węzłów chłonnych i docierają do układu limfatycznego. Są one dalej przenoszone do wątroby, śledziony i szpiku kostnego. Bakterie następnie wydostają się z makrofagów i dostają się do krwi; niektórzy docierają do pęcherzyka żółciowego, a następnie idą do przewodu pokarmowego, gdzie niektórzy są wydalani z kałem, a inni infekują pacjenta przez przewód pokarmowy.

Jakie są czynniki ryzyka duru brzusznego?

Większość osób cierpiących na dur brzuszny żyje w krajach rozwijających się Azji Południowej i Wschodniej, Afryki, Ameryki Łacińskiej i Karaibów. Zagrożeni są również podróżni z krajów rozwiniętych, zwłaszcza jeśli nie zostaną zaszczepieni przed podróżą. Choroba wydaje się nasilać, jeśli ludzie mieszkają blisko siebie, a warunki sanitarne i higiena żywności są złe.

Jak przenoszona jest dur brzuszny?

Bakteria wywołująca dur brzuszny, Salmonella typhi, występuje tylko u ludzi. Osoby chore na tę chorobę lub osoby, które są przewlekłymi nosicielami choroby, mają bakterie w jelitach i zrzucają je do kału. Podczas ostrej choroby bakteria znajduje się również w krwioobiegu pacjenta. Choroba jest przenoszona przez jedzenie pokarmu lub wody pitnej, którą zajmowała się osoba zakażona bakteriami, lub przez spożywanie żywności lub napojów, które zostały zanieczyszczone ściekami zawierającymi S. typhi w wodzie używanej do przygotowania jedzenia.

Dur brzuszny jest zaraźliwy, ponieważ pacjent zrzuca bakterie ze stolca, które mogą następnie zanieczyścić źródła żywności i wody, a tym samym zostać przeniesione na ludzi niezakażonych. Niektóre osoby stają się nosicielami. Nosiciel nie wykazuje żadnych objawów choroby, ale nadal ma bakterie w kale. Nosiciele ci mogą łatwo przenosić zakażające bakterie, tak jak Tyfus Mary na początku XX wieku.

Jakie są objawy i objawy duru brzusznego?

Klasycznym objawem duru brzusznego jest utrzymująca się gorączka aż do 103 F-104 F (37, 5 C-38 C). Gorączka jest minimalna w pierwszych dniach choroby i z czasem wzrasta do wysokiej gorączki. Inne typowe objawy to

• słabość,
• uogólnione złe samopoczucie (wyczerpanie i zmęczenie),
• bół głowy,
• stosunkowo wolna częstość akcji serca (brachykardia) w porównaniu do wysokiej gorączki (dysocjacja puls-temperatura),
• bóle brzucha (ból brzucha),
• biegunka,
• zaparcie,
• utrata apetytu.

Niektórzy pacjenci będą mieli także charakterystyczną wysypkę na klatce piersiowej i brzuchu, która jest różowa i płaska (plamy róży). Niektórzy pacjenci będą mieli powiększoną wątrobę i śledzionę (powiększenie wątroby i śledziony). Nieleczona choroba trwa około miesiąca i niesie ze sobą 10–30% śmiertelność, co zwykle wynika z krwotoku jelitowego lub perforacji.

Jaki jest okres inkubacji na dur brzuszny?

Czas od ekspozycji na bakterię do wystąpienia objawów (okres inkubacji) jest zmienny i wynosi od sześciu do trzydziestu dni. Początek objawów (patrz wyżej) następuje bardzo stopniowo w ciągu kilku dni. Objawy te pogarszają się stopniowo.

Jak pracownicy służby zdrowia diagnozują dur brzuszny?

U pacjentów z historią podróży i stopniowym nasilaniem się gorączki, której nasilenie wzrasta, należy wziąć pod uwagę dur brzuszny. Często leczenie antybiotykami rozpoczyna się na podstawie samej historii. Aby spróbować potwierdzić diagnozę, pobiera się hodowle kału i krwi pacjenta. Czasami wykonywana będzie biopsja szpiku kostnego i hodowla. Jednak kultury te, szczególnie kultury kału, mogą być ujemne we wczesnych stadiach choroby. Testy pomocnicze (radiogramy, CT i MRI) mogą być wykorzystane do znalezienia powikłań duru brzusznego, takich jak perforacja jelit i ropnie narządów takich jak wątroba lub kości.

Jakie jest leczenie duru brzusznego?

W leczeniu duru brzusznego stosuje się wiele różnych antybiotyków. W większości części świata fluorochinolony (zwykle cyprofloksacyna lub Ofloksacyna) są lekiem z wyboru w empirycznym leczeniu duru brzusznego. Jednak w ostatnich latach wzrosła liczba szczepów Salmonella typhi odpornych na fluorochinolony i opornych na wiele leków (opornych na ampicylinę, amoksacylinę, chloramfenikol i trimetoprim-sulfametoksazol). Ostatnio niektórzy lekarze zaczęli stosować azytromycynę, ale zidentyfikowano już szczepy oporne na azytromycynę. Istnieją inne alternatywne antybiotyki, gdy podejrzewa się oporność. Najczęściej stosowanymi antybiotykami w szczepach opornych na wiele leków są cefalosporyny trzeciej generacji (na przykład ceftriakson (Rocephin) lub cefotaksym (Claforan)).

Większość pacjentów będzie miała gorączkę przez pierwsze trzy do pięciu dni antybiotykoterapii i może faktycznie poczuć się gorzej. Jeśli po pięciu dniach u pacjenta nie nastąpi poprawa kliniczna, należy podejrzewać oporność wraz z możliwymi alternatywnymi diagnozami.

Jakie jest rokowanie na dur brzuszny?

Przy odpowiedniej antybiotykoterapii większość pacjentów wraca do zdrowia po chorobie. Jednak nawet 30% osób nieotrzymujących terapii umrze. Szacuje się, że rocznie dochodzi do 22 milionów zakażeń i 200 000 zgonów. Rocznie w Stanach Zjednoczonych dochodzi do około 300–400 przypadków i tylko jedna lub dwie zgony rocznie. Większość chorych nie otrzymała szczepień przed podróżą.

Dur brzuszny każdego roku zabija setki tysięcy ludzi. Większość zgonów ma miejsce w krajach rozwijających się, w których choroba jest powszechna. Przy odpowiednim leczeniu mniej niż 1% ofiar powinno umrzeć. Istnieje obawa, że ​​szczepy bakterii oporne na wiele antybiotyków stają się coraz bardziej powszechne na całym świecie.

Jak długo osoba z durem brzusznym jest zaraźliwa?

Osoba z durem brzusznym jest zaraźliwa w dowolnym miejscu od kilku dni do lat (jeśli staje się przewlekłym nosicielem); niektórzy badacze sugerują, że kilka osób może być zaraźliwych w nieskończoność.

Czy można zapobiec durowi brzusznemu?

Chociaż szczepienie jest ważnym pierwszym krokiem w zapobieganiu durowi brzusznemu, podróżni do krajów, w których występuje dur brzuszny, muszą pamiętać, że szczepionka jest skuteczna jedynie w około 60–70%. Podróżujący muszą uważać, aby nie spożywać surowej żywności lub wody z lokalnych źródeł podczas podróży do miejsc, w których występuje dur brzuszny. Zaleca się picie tylko wody butelkowanej lub gotowanie lokalnej wody przez co najmniej minutę, spożywanie tylko dobrze ugotowanych i wciąż gorących potraw na parze tuż przed spożyciem, spożywanie tylko owoców, które można obrać bezpośrednio przed spożyciem i unikanie jedzenia od ulicznych sprzedawców. Nie wlewaj lodu do żadnych napojów, odwiedzając kraje z endemiczną durem brzusznym.

Czy istnieje szczepionka przeciw durowi brzusznemu?

W celu znacznego zmniejszenia globalnego obciążenia durem brzusznym kontynuowane są międzynarodowe wysiłki na rzecz zwiększenia dostępności szczepionek w krajach rozwijających się. Osoby podróżujące do krajów o znanej zwiększonej częstości występowania duru brzusznego powinny zostać zaszczepione przed podróżą. Podróżni pragnący wiedzieć, czy powinni zostać zaszczepieni, powinni zapoznać się z witryną Centrum Kontroli i Zapobiegania Chorobom, aby uzyskać najnowsze zalecenia (http://wwwnc.cdc.gov/travel/).

Dostępne są dwie szczepionki zapobiegające durowi brzusznemu (Tabela 1). Pierwsza to kapsułka (Ty21a), którą przyjmuje się w czterech dawkach (jedna pigułka pierwszego dnia, jedna pigułka trzeciego dnia, jedna pigułka piątego dnia, jedna pigułka siódmego dnia). Ta szczepionka jest preferowana przez wielu, ponieważ nie jest zastrzykiem i trwa dłużej (pięć lat). Problem polega na tym, że pigułka (szczepionka doustna), ponieważ jest żywą szczepionką, nie może być stosowana u dzieci poniżej 6 roku życia lub u pacjentów z upośledzonym układem odpornościowym i przyjmujących pewne leki. Druga szczepionka to zastrzyk (Vi). Ta szczepionka jest szczepionką zabitą i może być stosowana u dzieci w wieku 2 lat. Szczepionka jest również bezpieczna u pacjentów z osłabionym układem odpornościowym; jednak szczepionkę zastrzykową należy powtarzać co dwa lata. Tabletki należy rozpocząć na dwa tygodnie przed wyjazdem, a zastrzyk należy podać na dwa tygodnie przed podróżą.

Tabela 1: Dostępne szczepionki do zapobiegania durowi brzusznemu

Szczepionka	Trasa	Częstotliwość	Wiek	Jak często
Ty21a	Pigułki	Cztery dawki	≥ 6 lat	Co pięć lat
Vi	Strzał	Jedna dawka	≥ 2 lata	Co dwa lata

Czy są jakieś skutki uboczne związane ze szczepionkami przeciw durowi brzusznemu?

Podobnie jak w przypadku innych leków, szczepionka może powodować poważny problem (na przykład reakcję alergiczną). Jednak działania niepożądane szczepionki przeciwko durowi brzusznemu są na ogół łagodne i samoograniczają się. Skutki uboczne strzału to zaczerwienienie i ból w miejscu wstrzyknięcia, gorączka i ból głowy. Skutki uboczne szczepionki doustnej (postać pigułki) obejmują gorączkę, bóle głowy, nudności, wymioty i wysypkę.

Tyfusowa gorączka vs. Paratyfus

Gorączka paratyfoidalna jest chorobą bardzo podobną do duru brzusznego, ale jest spowodowana przez inną bakterię, serotypy Salmonella enterica lub serowary paratyphi A, B (winian ujemny) lub C. Gorączka paratyfoidalna często nie jest tak ciężka jak tyfus, ale wczesne objawy są zasadniczo takie same jak dur brzuszny.

Tyfusowa gorączka vs. Cholera

Zarówno dur brzuszny, jak i cholera zaraża się od spożywania zanieczyszczonej wody lub żywności. Jednak klasycznym objawem cholery jest płodna biegunka, która występuje znacznie rzadziej w przypadku duru brzusznego.