Niesamowity adwokat Jim Schuler D-Link'ing jego wspólnota nowojorska

Kiedy zdiagnozowano typ 1 jako dziecko w zachodnim Nowym Jorku, pierwszy krok jest prawie taki sam, jak gdziekolwiek indziej, że możesz dostać tę niezobowiązującą wiadomość: widzisz endokrynologa.

Ale kiedy widzisz endo w Szpitalu Kobiet i Dzieci w Buffalo, otrzymasz także specjalną ulotkę dla lokalnej grupy wsparcia, znanej jako D-Link. Tak, jest to zalecane przez lekarza ustawienie (!) Dla pacjentów w wieku 12-20 lat, mające na celu przypomnienie nowo zdiagnozowanej (lub nie tak nowej), że nie są sami. Dyskusje grupowe dotyczą wszystkich pilnych problemów i problemów, które zwykle pojawiają się w wieku nastoletnim i młodym dorosłych, kiedy cukrzyca jest na ogół szalona.

Kiedy bierzesz udział w jednym z tych spotkań D-Link, spotkasz jednego z głównych facetów w tych dniach - 22-letniego Jima Schulera, obecnego facylitatora grupy z dekadą jego własne doświadczenie typu 1 pod jego pasem. Jim nie założył grupy, ale chodził na zebrania, odkąd był w liceum i wyrósł z bardzo aktywnego członka do wychowawcy, a teraz jest liderem sesji. Odgrywał także dużą rolę w zwiększaniu wielkości grupy poprzez swoją ostatnią społeczność i media. I dlatego myśleliśmy, że będzie idealnie pasował do naszej serii Amazing Advocate.

Nasz stażysta Cait Patterson dogonił ostatnio Jima, co było wyzwaniem samo w sobie, odkąd zaczyna on swój pierwszy rok szkoły medycznej! Rozmawiali o tym, co czyni D-Link wyjątkowym, co widzi, co dzieje się dla grupy, i osobistymi planami Jima na przyszłość.

DM) Zacznijmy od historii diagnozy …

JS) Byłem zdiagnozowany dziesięć lat temu w wieku 12 lat. Oficjalnie będzie to 10 lat 2 sierpnia. Miałem wiele klasycznych objawów, sikanie i picie dużo, a trochę utraty wagi. Na początku byłem chudy, ale tego lata straciłem 10 funtów. Ale zdecydowanie najbardziej widoczne były sikanie i picie. Pamiętam picie galonów i galonów mleka - każdego dnia wydawało się. To było lato, więc napisałem, że to jest odwodnione, ale moja matka, tak inteligentna jak ona, zabrała mnie do lekarza, ponieważ martwiła się i buh-da-bing: cukrzyca!

Co jeszcze pamiętasz o diagnozie?

Dwa dni po mojej diagnozie wyruszyliśmy na urlop 4 sierpnia. Tak więc przez półtorej dnia byłem traktowany w szpitalu, a potem dostaliśmy się samolotem do wyprawy z plecakiem w Montanie przez dwa i pół tygodnia . Tuż przed naszym wyjazdem biegali tam iz powrotem ze szpitala, wracając i próbując się spakować, starając się utrzymać wszystko jak najprościej. A urodziny mojego brata to 3 sierpnia, więc musieli uciekać, żeby świętować jego urodziny i przynieść mu ciasto, a potem wrócili do szpitala, żeby się ze mną zobaczyć.Było to bardzo stresujące dla moich rodziców, ale świetnie się bawiłem. Przez cały dzień chodziłam na zajęcia edukacyjne.

I oczywiście, dla mojej mamy i taty, po raz pierwszy latali, więc próbują wsiąść do samolotu z torbami i workami z igłami i receptami, których nigdy nie widzieli lub używane wcześniej. Świetnie się bawiłem, ale byli zestresowani. Dla mnie był to chaotyczny, ale przyjemny czas.

Kiedy po raz pierwszy połączyłeś się z D-Link?

Zacząłem chodzić w klasie 9 , więc zobaczmy … około sześciu lub siedmiu lat. Zacząłem jako członek udający się na spotkania i byłem bardzo zainteresowany nie tylko interakcją ze studentami medycyny i usłyszeniem tego, co mieli do powiedzenia, ale także edukacją studentów medycyny, ponieważ nie wiedzieli dużo o cukrzycy. A kiedy dotarłem do college'u i zacząłem pracować w obozie diabetologicznym, w pewnym sensie odwróciłem się od członka do jakiegoś facylitatora i prowadziłem dyskusje, a nie w oficjalnej roli, ale studenci medycyny, którzy prowadzili spotkania w tamtym czasie, wyglądali na mnie aby poprowadzić dyskusję na temat zagadnień, które, jak wiedziałem, będą rozwiązywać ludzie w przyszłości. A teraz, kilka lat po tym, rozpocząłem rolę planowania spotkań, tematów do rozmów, planowania terminów, a także zadań administracyjnych.

Jakie są początki D-Link?

Jest prowadzony przez University of Buffalo, w jedynym centrum endokrynologii dziecięcej w Szpitalu Kobiet i Dzieci. Zaczęło się od kilku studentów medycyny, których rodzeństwo miało typ 1, i którzy widzieli, jak walczą i chcieli oddać społeczności, że byli w tym momencie. Wysyłali roczne ulotki ze wszystkimi tematami i datami spotkań itp. Byłem zainteresowany i uczestniczyłem w moim pierwszym spotkaniu, a reszta to historia, jak by to powiedzieli.

A co bierze udział w typowej sesji grupowej D-Link?

Mamy ustalony temat z wyprzedzeniem, a ja staram się pozostać na temat i zakryć tak dużo

jak to możliwe, ale po pewnym czasie łatwo jest dryfować. Oczywiście, jeśli mamy wstępnie ustalony temat, ale nikt nie chce o tym dyskutować, lub ma jakiekolwiek problemy, omówimy bardziej istotne kwestie dotyczące umysłów członków. Wszystkie problemy związane z cukrzycą dotyczą: sportu / lekkiej atletyki, szkoły, lekarzy, związków, przyjaciół, rodziców, prowadzenia pojazdu, a jeśli ktoś pyta, pije - wolałbym, żeby mnie pytali i wiedzieli o tym, niż postawili się w niebezpiecznej sytuacji.

Czasami określenie "grupa wsparcia" nie jest popularne … czy to ma znaczenie?

Ściśle mówiąc, nazwałbym nas "grupą wsparcia", chociaż nie ma w tym nic złego. Ale te słowa mogą czasami mieć negatywną konotację, więc jeśli czuję, że odstrasza ona ludzi, powstrzymuję się od używania tego terminu.

Czy wiesz, czy model grupowy D-Link jest unikalny czy istnieją podobne programy?

Podobne grupy prawdopodobnie istnieją gdzieś, ale nigdy nie skontaktowano się z innymi facylitatorami lub próbowałem dotrzeć do nich … chociaż prawdopodobnie powinienem. Prognoza cukrzycy publikuje historię o grupach wsparcia w nadchodzącym numerze (w sierpniu), a ostatnio rozmawiałem z nimi na ten temat.

Czy D-Link jest ograniczony do nastolatków i młodych dorosłych, czy też służy dorosłym i rodzicom w społeczności diabetologicznej?

Oprócz D-Link tutaj w Buffalo, mamy także PODS (rodzice diabetyków), który jest dla rodziców nowo zdiagnozowanych typów 1 zdiagnozowanych w każdym wieku. Staram się pracować z tą grupą i zachęcam rodziców dzieciaków przybywających do naszej grupy, aby poszły do ​​tej grupy. Jest też grupa dorosłych typu 1, na którą również uczęszczam, i zachęcam dzieci, które mają "absolwent" z naszej grupy, aby pójść do tej grupy. Podoba mi się, że mamy ciągłe wsparcie na wszystkich etapach. Obie grupy są oddzielne od nas, a ich spotkania organizowane są przez lokalne PWD. Zachęcam do interakcji między wszystkimi trzema grupami i aktywnie staram się przekazywać wszystkim informacje, z których mogą skorzystać.

W pewnym sensie stałeś się motorem PR dla D-Link, prawda?

W ubiegłym roku powiedziałem moim kolegom-facylitatorom i studentom medycyny, że wiele osób pojawia się w klinice i mówi: "Czy jest coś, co może znaleźć innych, z którymi można się połączyć?" Nie wiedzą, że istniejemy. I zawsze uważałem to za tak frustrujące, że słowo nie wychodziło wystarczająco.

Tak więc w ubiegłym roku naprawdę ciężko pracowałem, aby wydobyć naszą historię i kontaktować się z lokalnymi mediami i gazetami oraz stacjami radiowymi i rzeczami tego rodzaju. Kilka miesięcy temu opublikowaliśmy nasz pierwszy artykuł, a ponieważ tak się stało, musiałem odpowiedzieć na wiele e-maili dotyczących osób wchodzących do naszej grupy. Dzieci i rodzice są bardziej zainteresowani i wysyłają nam zapytania. Tak więc pomoc medialna naprawdę pomogła i jestem z tego bardzo zadowolony.

Jakie są kolejne kroki lub przyszłe cele? Jak chciałbyś, aby D-Link rozwijał się w przyszłości?

Jedną z najlepszych rzeczy, jakie kiedykolwiek zrobiliśmy, jest przeniesienie miejsca spotkania do bardziej centralnego miejsca, z którego pochodzi więcej dzieci. Raz w miesiącu organizujemy także imprezę społeczną bez cukrzycy. Jeśli więc dzieci nie chcą przychodzić na spotkanie, aby porozmawiać o cukrzycy, zachęcamy ich, by przychodzili na comiesięczne zabawy, takie jak laserowe tagowanie, filmy, snowtubing czy wspinaczka skałkowa; przyciągamy ich w ten sposób.

Tymczasem z radością informuję, że będę w Buffalo przez co najmniej siedem do ośmiu lat, więc grupa przynajmniej ma zagwarantowane moje poparcie dla tego czasu. Właśnie ukończyłem szkołę średnią (undergrad) kilka tygodni temu i zostałem przyjęty przez program MD / PhD na Uniwersytecie w Buffalo, więc staram się rozwijać swoją rolę nie tylko w dziedzinie medycyny, ale także w społeczności diabetologicznej ogólnie.

Jaki wpływ na twoje własne zdrowie widziałeś, będąc częścią tej grupy?

Z pewnością trudno jest pójść na spotkanie i powiedzieć dzieciom, że powinieneś zrobić "bla", ponieważ jest to dobre dla ciebie w dłuższej perspektywie, albo powinieneś to zrobić, ponieważ … z jakiegokolwiek powodu.Bardzo trudno jest mi powiedzieć, że jeśli nie robię tego sam. Więc zdecydowanie postrzegam to jako pozytywne.

Gratulujemy przyjęcia do Med School! W czym zamierzasz się specjalizować?

Mogę ci powiedzieć, jakiego rodzaju lekarzem chcę być, ale to się zmieni … iw dniu 3 zmieni się ponownie, a w dniu 4 zmieni się ponownie. To powiedziawszy, pochodząc z mojego tła, oczywiście pediatryczna endokrynologia jest bliska mojemu sercu i lubię pracować z dziećmi. Uwielbiam wolontariat w obozach i uwielbiam pracować z D-linkami - ale jak słyszałem od innych lekarzy diabetologów, stajesz twarzą w twarz z widmem "cukrzyca to nie tylko twoje życie, ale to także życie każdego innego, którego musisz się martwić o. "Więc jestem w tym rodzaju 50/50. Mogę również bardziej zainteresować się moimi zainteresowaniami badawczymi, takimi jak genetyka, genomika, rak lub onkologia.

Na koniec, jak twój status studenta medycyny zmieni rzeczy dla D-Link?

Teraz jeszcze łatwiej będzie mi udać się do kliniki i bezpośrednio skontaktować się z lekarzami, a ja bardziej jasno powiedzieć im, co chciałbym od nich w zakresie wsparcia. Wydaje mi się, że mam większe zaufanie do mojego nazwiska … tego najbardziej nie mogę się doczekać w nadchodzących latach. Umieści mnie również w rotacjach, w których pracuję z pacjentami, więc myślę, że bycie bezpośrednio w sali egzaminacyjnej wręczanie ludziom ulotek będzie tylko impulsem do naszego członkostwa.

Dziękujemy za wspaniałe wysiłki związane z łączeniem społeczności, Jim! Nie możemy się doczekać, kiedy dojdziemy do końca, wraz ze wszystkimi wspaniałymi przyszłymi generacjami PWD, które pomagacie łączyć się i wzmacniać.

Zastrzeżenie : Treść stworzona przez zespół Diabetes Mine. Aby uzyskać więcej informacji, kliknij tutaj.

Zastrzeżenie

Ta treść została stworzona z myślą o Diabetes Mine, blogu poświęconym zdrowiu konsumentów, skupiającemu się na społeczności chorych na cukrzycę. Treści nie są poddawane przeglądowi medycznemu i nie są zgodne ze wskazówkami redakcyjnymi Healthline. Aby uzyskać więcej informacji na temat partnerstwa Healthline z Diabetes Mine, kliknij tutaj.