Czym jest infekcja norowirusem? objawy, okres zakaźny i leczenie

Infekcja Norovirus Krótki przegląd

• Norowirus jest wirusem wywołującym nudności, wymioty i biegunkę, znanym jako ostre zapalenie żołądka i jelit lub „grypa żołądkowa”.
• Norowirus jest najczęstszą przyczyną wybuchów chorób przenoszonych przez żywność w Stanach Zjednoczonych
• Norowirus jest wysoce zaraźliwy i często występuje w przypadku epidemii, w których ludzie są w bliskich kontaktach, takich jak akademiki, statki wycieczkowe lub domy opieki.
• Objawy norowirusa zwykle trwają od jednego do trzech dni.
• Zakażenie norowirusem zazwyczaj ustępuje samo z doskonałym rokowaniem. Osoby starsze, osoby z osłabionym układem odpornościowym i osoby z przewlekłymi stanami zdrowia mogą rozwinąć komplikacje.
• Obecnie nie jest dostępna szczepionka zapobiegająca zakażeniu norowirusem.
• Ponieważ istnieje wiele szczepów wirusa i fakt, że organizm nie wytwarza silnej odpowiedzi immunologicznej na infekcję, eksperci uważają, że zarażenie norowirusem jest możliwe więcej niż raz w życiu.
• Zasadniczo nie jest wymagane specjalne leczenie norowirusa, ale ważne jest utrzymanie dobrego nawodnienia.
• Mycie rąk i dobre praktyki higieniczne są kluczem do zapobiegania rozprzestrzenianiu się infekcji norowirusem. Właściwe gotowanie i obchodzenie się z żywnością może zapobiec epidemii.

Co to jest Norowirus?

Norowirus jest powszechną infekcją wirusową, która powoduje szybkie pojawienie się nudności, wymiotów, biegunki, a czasami skurczów żołądka (wszystkie objawy zapalenia żołądka i jelit). Ponadto osoba może odczuwać zmęczenie, bóle mięśni, ból głowy i niską gorączkę (poniżej 101 F) z dreszczami. Objawy trwają około jednego do dwóch dni. Chociaż z tą infekcją wirusową nie utrzymują się ani nie rozwijają długoterminowe problemy, odwodnienie (utrata wody w organizmie) może być na tyle znaczące, że wymaga leczenia.

Norovirus został prawdopodobnie zauważony po raz pierwszy przez dr J. Zahorsky'ego w 1929 roku i nazwany „zimową chorobą wymiotną”. W 1968 r. W Norwalk w Ohio wybuchł zapalenie żołądka i jelit uważane za spowodowane przez wirusa. Wirus nazwano agentem Norwalk (zwanym także cząsteczką lub wirusem). Został sklasyfikowany jako „mały okrągły wirus”, a później, po badaniach genetycznych, sklasyfikowany jako członek rodziny Caliciviridae, z jedną nicią RNA dla swojego genomu. Nazwa rodzaju, Norovirus, została zatwierdzona w 2002 roku przez międzynarodowy komitet.

Naukowcy sugerują, że norowirus jest odpowiedzialny za około 50% wszystkich ognisk zapalenia żołądka i jelit w Stanach Zjednoczonych oraz około 90% epidemii niebakteryjnego zapalenia żołądka i jelit na całym świecie. Jest to najczęstsza przyczyna wybuchów chorób przenoszonych przez żywność w USA. Większość wybuchów lub epidemii ma miejsce w miejscach, w których ludzie spotykają się w bliskim kontakcie (na przykład w akademikach, szpitalach, więzieniach, statkach wycieczkowych, szkołach i domach opieki). Zakażenia norowirusem przenoszone są między ludźmi przez skażoną żywność i wodę oraz przez kontakt z powierzchniami skażonymi norowirusem.

Co jest przyczyną infekcji norowirusem?

Norowirus jest przenoszony od osoby do osoby. Połknięcie żywności lub kontakt z innym materiałem zanieczyszczonym płynem lub kałem od osoby zarażonej norowirusem powoduje infekcję norowirusem.

Po zakontraktowaniu norowirusa osobnik najpierw przyłącza się do komórek w przewodzie pokarmowym. Wirus dostaje się do komórek, wyzwalając przewód pokarmowy, powodując wymioty i zapobiegając dobrej adsorpcji płynów, co powoduje biegunkę. Ponieważ wirus jest bardzo trudny do wyhodowania w laboratorium, nie zostało dokładnie określone, w jaki sposób wirus wywołuje chorobę. Norowirus był nazywany wieloma nazwami (na przykład wirus Norwalk, wirus podobny do Norwalk lub NLV, SRSV i wirus Snow Mountain). Wiele z tych nazw często wywodzi się z obszaru lub regionu, w którym występuje ognisko, na przykład wirus Toronto, wirus Hawajów lub wirus Bristol. Stosowane są również popularne nazwy, takie jak „wirus wymiotów zimowych” lub „grypa żołądkowa”. „Grypa żołądkowa” nie jest związana z żadnym rodzajem grypy; termin został prawdopodobnie wymyślony z powodu częstej wodnistej biegunki wytwarzanej przez norowirus, która jest podobna do częstego klarownego lub „wodnistego” wydzieliny z grypy.

Czy Norowirus jest zakaźny?

Norowirus jest wysoce zaraźliwy od osoby do osoby. Rozprzestrzenia się głównie drogą kałowo-ustną od osoby do osoby, bezpośrednio przez kontakt z zarażoną osobą lub pośrednio przez skażoną żywność lub powierzchnię. Wirus rozprzestrzenia się także w postaci kropelek w powietrzu (zwykle kropelek związanych z wymiotami), a jeśli kropelki lądują na jedzeniu lub innych przedmiotach, wirus może zostać przeniesiony do ust po dotknięciu dłonią.

Zanieczyszczona żywność jest powszechnym sposobem rozprzestrzeniania się. Zanieczyszczenie żywności występuje, gdy zarażeni ludzie obchodzą się lub przygotowują żywność w niewłaściwych warunkach higienicznych. Do żywności, która została zanieczyszczona norowirusem i często bierze udział w wybuchach choroby norowirusowej należą

• zielone warzywa liściaste,
• świeże owoce i
• skorupiak.

Naukowcy wykazali, że ludzkie norowirusy mogą być przenoszone przez inne zwierzęta, takie jak psy, które mogą przenosić wirusy na ludzi. W związku z tym niektórzy badacze uważają infekcje norowirusem za chorobę odzwierzęcą (chorobę przenoszoną między zwierzętami i ludźmi).

Jakie są objawy infekcji Norowirusem?

Objawy i oznaki infekcji norowirusem zwykle pojawiają się w ciągu 12-48 godzin od kontaktu (okresu inkubacji) z wirusem i często są najpierw zauważane w grupie ludzi w grupie (na przykład akademiki wojskowe lub szkolne, statki wycieczkowe i pielęgniarstwo domy).

• Grupy ludzi (choć czasami jednostki) szybko rozwijają nudności, wymioty, biegunkę oraz dyskomfort lub skurcze brzucha.
• Niektóre osoby mogą rozwinąć niską gorączkę (mniej niż 101 F), ból głowy, osłabienie, bóle mięśni i utratę smaku. Biegunka może być częsta (wiele wodnistych stolców w ciągu 12-24 godzin).
• W przypadku dzieci, osób starszych, kobiet w ciąży lub pacjentów z obniżoną odpornością biegunka może prowadzić do odwodnienia (utraty wody w organizmie).

Zakażenie norowirusem zwykle ustępuje samoistnie i ustępuje w ciągu około jednego do trzech dni, ale u osób z ciężkim odwodnieniem mogą wystąpić powikłania (na przykład zaburzenia równowagi elektrolitowej, śpiączka lub rzadka śmierć).

Jakie są czynniki ryzyka infekcji norowirusem?

Każdy może zarazić się infekcją norowirusem. Wirus infekuje zarówno dzieci, jak i dorosłych. Ponieważ wirus rozprzestrzenia się na inne zainfekowane osoby, czynniki ryzyka obejmują duże grupy, w których ludzie są w bliskich kontaktach, takich jak akademiki, szpitale, więzienia, statki wycieczkowe, szkoły i domy opieki.

Jak długo trwa infekcja norowirusem?

Objawy i oznaki infekcji norowirusem trwają zwykle od jednego do trzech dni.

Jaki jest okres zakaźny dla Norowirusa?

Ludzie z infekcją norowirusem są zaraźliwi, gdy tylko poczują się chorzy. Mogą pozostać zaraźliwi przez około trzy dni po wyzdrowieniu, ale niektóre osoby mogą pozostać zaraźliwe przez okres do dwóch tygodni po wyzdrowieniu.

Kiedy ludzie powinni szukać pomocy medycznej w związku z infekcją norowirusem?

W większości przypadków infekcji norowirusem opieka medyczna nie jest konieczna, ponieważ infekcja ustępuje samodzielnie bez specjalnego leczenia. Jeśli jednak płynów zastępczych nie można przyjmować lub nie należy przyjmować doustnie w celu utrzymania nawodnienia pacjenta, należy zwrócić się o pomoc medyczną.

• Ta niezdolność do nawodnienia częściej występuje u niemowląt, małych dzieci, osób starszych i osób z obniżoną odpornością.
• Zwiększony letarg, zmniejszone spożycie płynów i zmniejszone oddawanie moczu (objawy odwodnienia) często są wskazaniami do uzyskania pomocy medycznej.
• Pacjenci z rozległymi wymiotami mogą być narażeni na wysokie ryzyko odwodnienia lub uszkodzenia przełyku; pacjenci ci powinni również zwrócić się o pomoc medyczną.

Jakie egzaminy i testy stosują pracownicy służby zdrowia w celu zdiagnozowania infekcji norowirusem?

Większość stanowych laboratoriów w USA ma test reakcji łańcuchowej polimerazy odwrotnej transkryptazy (RT-PCR), który jest bardzo czuły i specyficzny do wykrywania materiału genetycznego norowirusa. Jako próbki do tego testu można użyć kału, wymiocin i wymazów środowiskowych. Inne testy diagnostyczne zostały zastosowane w przypadku infekcji norowirusem (na przykład mikroskopia elektronowa, wzrost przeciwciał w surowicy i test ELISA), ale testy te są wykonywane rzadko i często są mniej czułe i specyficzne niż RT-PCR. Testowanie ognisk norowirusa jest ważne, ponieważ takie testy mogą wykluczyć choroby o podobnych objawach (na przykład choroby wywołane przez rotawirus, Vibrio, Escherichia i inne organizmy).

Jakie jest leczenie infekcji Norowirusem?

W przypadku większości infekcji norowirusem leczenie nie jest wymagane, ponieważ większość infekcji ma charakter samoograniczający się i ustępuje bez utrzymujących się problemów. Wszystkim osobom z infekcją norowirusem zaleca się doustne przyjmowanie płynów, aby uniknąć odwodnienia. Osoby z ciężkimi nudnościami i wymiotami często otrzymują leki zmniejszające lub zatrzymujące wymioty. Osoby, które stają się odwodnione, mogą wymagać płynów dożylnych z elektrolitami, aby uniknąć powikłań odwodnienia. Kilku poważnie odwodnionych pacjentów może wymagać hospitalizacji.

Jakie są domowe środki zaradcze na infekcje norowirusem?

Najlepszą samoopieką w przypadku infekcji norowirusem jest utrzymanie dobrego nawodnienia płynami. Chociaż woda pomaga nawodnić organizm, nie zapewnia uzupełnienia elektrolitów, które organizm szybko traci z wymiotami i biegunką. W związku z tym dla dorosłych zalecane są przezroczyste płyny (na przykład napoje sportowe, Sprite, soki bez pulpy, bulion).

W przypadku dzieci zalecane są dostępne w handlu rozwiązania, które nie wymagają recepty (na przykład Pedialyte, Enfalyte i elektrolit pediatryczny). Po każdym wodnistym stolcu osoba powinna próbować przyjmować płyn w przybliżeniu równy wydalanej ilości (około 1-3 uncji dla dzieci w wieku poniżej 2 lat, 3-8 uncji dla starszych dzieci i 8 lub więcej uncji u dorosłych).

Kobiety w ciąży z infekcjami norowirusem mają tendencję do odwodnienia szybciej niż inne, dlatego powinny szybko się nawodnić. Jeśli kobieta w ciąży nie weźmie odpowiednich płynów i zacznie się odwadniać, natychmiast zasięgnij pomocy medycznej.

Większość lekarzy nie zaleca przyjmowania bez recepty leków przeciwbiegunkowych, takich jak difenoksylan atropiny (Lomotil) lub loperamidu chlorowodorek (Imodium), ponieważ mogą one przedłużać zakażenie lub powodować powikłania.

Ponieważ w wielu krajach słabo rozwiniętych nie są dostępne komercyjne roztwory elektrolitów (zarówno doustne, jak i dożylne), Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) zaleca następujące nawadnianie płynów, szczególnie dla dzieci, ponieważ mają one mniejszą rezerwę płynów i elektrolitów niż dorośli: Wymieszaj 2 łyżki stołowe cukru z ¼ łyżeczki soli kuchennej z ¼ łyżeczki sody oczyszczonej w 1 litrze czystej (uzdatnionej lub przegotowanej) wody. Inni badacze sugerują dodanie około ½ szklanki klarownego (bez miąższu) soku owocowego do tego roztworu, aby zapewnić dodatek potasu.

Jakie są metody leczenia infekcji norowirusem?

Nie ma konkretnego leku dostępnego w leczeniu infekcji norowirusem. Osoby z ciężkimi nudnościami i wymiotami często otrzymują dożylnie leki (na przykład prometazynę, prochlorperazynę lub ondansetron) w celu zmniejszenia lub zatrzymania wymiotów. Jeśli jest to skuteczne, pacjenci mogą później otrzymywać doustne lub doodbytnicze preparaty tych leków i być monitorowani w klinice przez lekarza. Osoby, które stają się odwodnione, mogą wymagać płynów dożylnych z elektrolitami, aby uniknąć powikłań odwodnienia. Kilku poważnie odwodnionych pacjentów może wymagać hospitalizacji do czasu uzupełnienia płynów i elektrolitów.

Działania następcze w przypadku zakażeń norowirusem

Jeśli wymienione wyżej objawy zakażenia norowirusem utrzymują się dłużej niż trzy dni lub osoba ulega odwodnieniu, należy zwrócić się o pomoc medyczną. Pacjenci z obniżoną odpornością, niemowlęta i osoby starsze powinni skonsultować się z lekarzem, aby uniknąć odwodnienia.

Osoby z infekcją norowirusem nie powinny wracać do pracy do około trzech dni po ustąpieniu wszystkich objawów. U tych osób należy podkreślić ścisłą higienę i dobre mycie rąk, ponieważ niektóre osoby wyrzucają wirusa z kałem przez dwa tygodnie po ustąpieniu objawów.

Zaleca się łagodną dietę dla dzieci i dorosłych, ponieważ objawy infekcji norowirusem zmniejszają się. Sugerowane są produkty spożywcze takie jak ryż, chleb, banany, mus jabłkowy, makaron i przezroczyste płyny.

Jaka jest prognoza infekcji norowirusem?

Zakażenie norowirusem zwykle ustępuje samoistnie, bez żadnych negatywnych konsekwencji u zdrowych ludzi, którzy otrzymują odpowiednie nawodnienie, a rokowanie jest ogólnie doskonałe. Osoby z zahamowaną funkcją immunologiczną, osoby starsze lub przewlekle chore mogą mieć większe ryzyko powikłań po infekcji.

Czy można zapobiec infekcji norowirusem?

Najlepszą metodą zapobiegania infekcji norowirusem jest częste mycie rąk i doskonała higiena, chociaż środki dezynfekujące i mycie rąk nie są absolutnie skuteczne. Unikaj kontaktu z wymiotami lub odchodami od chorych; wyrzuć materiał do toalety i wyczyść odzież i obszary, które mogły mieć kontakt z materiałem. Gorąca woda i mydło mogą pomóc w czyszczeniu ubrań. Ponieważ opisywano, że norowirus przetrwał na powierzchniach do czterech tygodni w temperaturze pokojowej, zaleca się dezynfekcję przy użyciu komercyjnych produktów lub roztworu of szklanki wybielacza na 1 galon wody.

Natychmiast wypierz całą pościel i ubrania, jeśli zetknęły się z wymiocinami lub kałem zakażonej osoby.

Ostrożnie umyj owoce i warzywa przed ich przygotowaniem i zjedzeniem. Ostrożnie gotuj ostrygi i inne skorupiaki przed ich zjedzeniem. Norowirusy są stosunkowo odporne i mogą przetrwać temperatury nawet 140 F oraz szybkie procesy parowania, które są często stosowane do gotowania skorupiaków. Wiele lokalnych i stanowych departamentów zdrowia wymaga, aby osoby z chorobą norowirusową, które pracują z jedzeniem lub przygotowują jedzenie, nie pracowały do ​​co najmniej 48 godzin po ustąpieniu objawów.

Z powodu potencjalnie długiego (około dwóch do czterech tygodni) przetrwania wirusa w środowisku w temperaturze pokojowej, często obszar, na którym ma miejsce epidemia, będzie wymagał dezynfekcji. Ponowne zasiedlenie obszaru przez niezainfekowane osoby bez dezynfekcji obszaru może spowodować kolejną epidemię. W związku z tym obszary (na przykład akademiki, koszary, kawiarnie i statki wycieczkowe) powinny zostać zdezynfekowane po wybuchu norowirusa, aby zapobiec dalszym infekcjom.

Obecnie nie ma szczepionki przeciwko norowirusowi. Istnieje wiele różnych szczepów wirusa, co utrudnia opracowanie szczepionki. Nawet mechanizmy obrony immunologicznej organizmu mają trudności z uzyskaniem skutecznych odpowiedzi immunologicznych na norowirus. Ponadto infekcja jest krótkotrwała i zwykle samoograniczająca się, więc niektórzy badacze sugerują, że organizm nie wytwarza dobrych odpowiedzi immunologicznych na tę infekcję. Chociaż wszystkie przyczyny nie są szczegółowo rozumiane, jasne jest, że większość osób może zostać ponownie zainfekowana norowirusem.