Białaczka (rak krwi): objawy, rodzaje, leczenie, wskaźnik przeżycia

Czy białaczka jest rakiem?

Zdjęcie typów białaczek AML, CML, ALL i CLL zgodnie z ruchem wskazówek zegara od lewego górnego rogu: Michael Abbey / Science Source, Biology Pics / Science Source, Carolina Biological / Medical Images, Jean Secchi / Dominique Lecaque / Roussel-Uclaf / CNRI / Science Source

Rak jest procesem niekontrolowanego nieprawidłowego wzrostu i rozwoju komórek. W normalnych okolicznościach komórki powstają, dojrzewają, spełniają swoją zamierzoną funkcję, a następnie umierają. Nowe komórki są stale regenerowane w ciele, aby zastąpić te komórki i utrzymać normalną funkcję komórkową.

Rak reprezentuje zaburzenie tego procesu, które może wystąpić na kilka sposobów.

Komórki mogą rosnąć i rozmnażać się w sposób niezorganizowany i poza kontrolą. Komórki mogą nie rozwijać się prawidłowo, więc nie będą działały normalnie. Komórki mogą nie umierać normalnie. Jeden lub kombinacja tych procesów może wystąpić, gdy komórki stają się rakowe.

Białaczka to rak komórek krwiotwórczych w szpiku kostnym. Te obłąkane, niedojrzałe komórki gromadzą się we krwi i narządach ciała. Nie są w stanie wykonywać normalnych funkcji komórek krwi.

Normalna krew zawiera białe krwinki, czerwone krwinki i płytki krwi. Wszystkie trzy rodzaje elementów krwi rozwijają się z jednego niedojrzałego typu komórek, zwanych komórkami macierzystymi krwi / szpiku kostnego, w procesie zwanym hematopoezy.

• Te komórki macierzyste dzielą się i rozwijają w bardziej rozwinięty, ale wciąż niedojrzały prekursor, zwany podmuchem, który następnie rozwija się przez kilka kolejnych etapów, w dojrzałą komórkę krwi.
• Proces ten zachodzi w szpiku kostnym, który jest miękkim gąbczastym materiałem znajdującym się w centrum większości kości.

Każdy rodzaj elementu krwi ma swoją własną i istotną funkcję w ciele.

• Białe krwinki (leukocyty) są częścią układu odpornościowego i pomagają zwalczać różne infekcje. Pomagają również w gojeniu się ran, skaleczeń i ran.
• Czerwone krwinki (erytrocyty) zawierają hemoglobinę, która przenosi tlen i usuwa dwutlenek węgla z komórek w różnych narządach organizmu.
• Płytki krwi wraz z niektórymi białkami osocza pomagają tworzyć skrzepy po uszkodzeniu lub przecięciu naczyń krwionośnych.

Pierwszym krokiem w procesie dojrzewania komórek macierzystych jest różnicowanie na dwie grupy: mieloidalną linię komórek macierzystych i limfoidalną linię komórek macierzystych.

• Mieloidalne komórki macierzyste lub linia rozwijają się w czerwone krwinki, płytki krwi i niektóre rodzaje białych krwinek (granulocyty lub monocyty).
• Limfoidalne komórki macierzyste lub linia rozwijają się w inny rodzaj białych krwinek (limfocytów).
• Każda z linii może być dotknięta białaczką. Białaczki, które wpływają na linię szpikową, nazywane są białaczkami mielocytowymi (również mielogenicznymi, mieloblastycznymi lub nielimfocytowymi). Białaczki, które wpływają na linię limfoidalną, nazywane są białaczkami limfocytowymi (również limfoblastycznymi lub limfogennymi).

Każdy z dwóch głównych rodzajów białaczki, szpikowej i limfocytowej, obejmuje zarówno postacie ostre, jak i przewlekłe.

• Ostra białaczka zasadniczo dotyczy zaburzenia o szybkim początku. W ostrych białaczkach szpikowych nieprawidłowe komórki rosną szybko i nie dojrzewają. Większość tych niedojrzałych komórek umiera szybko. W ostrych białaczkach limfocytowych wzrost nie jest tak szybki jak w komórkach mielocytowych. Komórki raczej gromadzą się. Wspólną cechą obu rodzajów białaczki jest ich niezdolność do pełnienia funkcji zdrowych białych krwinek. Nieleczona śmierć następuje szybko, często w ciągu tygodni lub kilku miesięcy.
• W przewlekłych białaczkach początek jest raczej powolny, a komórki ogólnie dojrzewają nienormalnie i często gromadzą się w różnych narządach, często w długich odstępach czasu. Ich zdolność do zwalczania infekcji i pomocy w naprawie uszkodzonych tkanek jest ograniczona. Jednak w przeciwieństwie do ostrych postaci białaczki, nieleczonych, zaburzenia te mogą utrzymywać się bez powodowania śmierci przez wiele miesięcy w przewlekłej białaczce szpikowej lub, jak w przypadku przewlekłej białaczki limfocytowej, przez wiele lat. Charakterystyczną cechą przewlekłego typu mielocytowego jest jego praktycznie niezmienna konwersja, jeśli nie jest leczona, na szybszy piorunujący typ ostry w tak zwanym kryzysie wybuchowym, prowadzący do szybkiej śmierci.

Jaki jest rodzaj białaczki?

Podsumowując, cztery główne rodzaje białaczki są następujące:

• Ostra białaczka limfocytowa
• Przewlekła białaczka limfocytowa
• Ostra białaczka szpikowa
• Przewlekła białaczka szpikowa

Mniej powszechne typy obejmują białaczkę włochatokomórkową i białaczkę ludzkich komórek T.

Białaczka dotyka ludzi w każdym wieku. Około 85% białaczek u dzieci jest typu ostrego.

• Ostra białaczka limfocytowa (ALL) dotyka zarówno dzieci, jak i dorosłych, ale występuje częściej u dzieci. Stanowi 65% ostrych białaczek u dzieci.
• Przewlekła białaczka limfocytowa (CLL) jest zasadniczo chorobą osoby dorosłej i jest prawie dwa razy częstsza niż przewlekła białaczka mielocytowa.
• Ostra białaczka mielocytowa (AML) jest najczęstszą ostrą białaczką u dorosłych.
• Przewlekła białaczka szpikowa (CML) występuje znacznie częściej u dorosłych niż u dzieci.

Gdy komórki białaczkowe rosną i ostatecznie przewyższają liczbę normalnych komórek, występują następujące zdarzenia:

• Normalne komórki krwi są wyłączone, co powoduje takie stany, jak częste infekcje, problemy z krwawieniem, słabe gojenie małych skaleczeń lub ran i niedokrwistość (mała liczba czerwonych krwinek).
• Komórki białaczkowe mogą gromadzić się w niektórych częściach ciała, powodując ból, obrzęk i inne problemy.
• Identyfikacja rodzaju białaczki jest ważna, ponieważ determinuje to, jakie leczenie zostanie zastosowane.

Szacuje się, że białaczka wszystkich postaci jest diagnozowana u około 54 000 osób w USA w 2015 r. (ACS - Fakty i liczby 2015).

• U dorosłych ostre białaczki występują u osób w każdym wieku, podczas gdy odmiany przewlekłe, szczególnie CLL, występują zwykle u osób w wieku powyżej 40 lat.
• Białaczka jest jednym z najczęstszych nowotworów u dzieci.
• Białaczka występuje częściej u osób pochodzenia europejskiego niż u Afroamerykanów, Latynosów, Azjatów czy Indian.

Wskaźniki przeżycia w białaczce dramatycznie wzrosły w ciągu ostatnich 40 lat wraz z poprawą diagnozy i leczenia.

• W 1960 r. Ogólny 5-letni wskaźnik przeżycia dla wszystkich białaczek wynosił około 14%. Obecnie wynosi około 55%.
• Najwyższe wskaźniki przeżycia występują u dzieci z tak zwanym typem „powszechnym” WSZYSTKIM.

Jakie są oznaki i objawy białaczki?

Objawy zwykle rozwijają się dość szybko w ostrych białaczkach. Większość przypadków ostrej białaczki rozpoznaje się, gdy osoba ta odwiedza swojego lekarza po zachorowaniu. Objawy rozwijają się stopniowo w przewlekłych białaczkach i na ogół nie są tak poważne, jak w ostrych białaczkach. Około 20% osób z przewlekłą białaczką nie ma objawów w chwili zdiagnozowania ich choroby i tylko badanie krwi prowadzi do diagonsis.

Niektóre objawy białaczki są spowodowane niedoborami normalnych komórek krwi. Inne wynikają ze zbiorów komórek białaczkowych w tkankach i narządach. Komórki białaczkowe mogą gromadzić się w wielu różnych częściach ciała, takich jak jądra, mózg, węzły chłonne, wątroba, śledziona, przewód pokarmowy, nerki, płuca, oczy i skóra - w efekcie praktycznie w każdym miejscu tkanki.

Następujące objawy białaczki są wspólne dla wszystkich ostrych i niektórych przewlekłych typów:

• Niewyjaśnione gorączki
• Częste infekcje
• Nocne poty
• Zmęczenie (uczucie zmęczenia lub zmęczenia)
• Utrata masy ciała
• Łatwe krwawienie lub zasinienie

Pobieranie komórek białaczkowych w niektórych częściach ciała może powodować następujące objawy:

• Bół głowy
• Zamieszanie
• Problemy z równowagą
• Rozmazany obraz
• Bolesne obrzęki na szyi, pod pachami lub w pachwinie
• Duszność
• Nudności lub wymioty
• Ból brzucha i / lub obrzęk
• Ból jądra i / lub obrzęk
• Ból kości lub stawów
• Osłabienie lub utrata kontroli mięśni
• Drgawki

Należy podkreślić, że objawy białaczki są niespecyficzne. Oznacza to, że nie są one unikalne dla białaczki, ale są wspólne dla wielu chorób i stanów. Tylko lekarz może odróżnić białaczkę od innych stanów, które powodują podobne objawy.

Co powoduje białaczkę?

Dokładna przyczyna białaczki jest nieznana.

• Podobnie jak w przypadku innych nowotworów, palenie jest uważane za czynnik ryzyka białaczki, ale wiele osób, które chorują na białaczkę, nigdy nie paliło, a wiele osób, które palą, nigdy nie ma białaczki.
• Długotrwałe narażenie na chemikalia, takie jak benzen lub formaldehyd, zwykle w miejscu pracy, jest uważane za czynnik ryzyka białaczki, ale odpowiada to za stosunkowo niewiele przypadków choroby.
• Długotrwałe narażenie na promieniowanie jest czynnikiem ryzyka, chociaż stanowi to stosunkowo niewiele przypadków białaczki. Dawki promieniowania stosowane do obrazowania diagnostycznego, takie jak promieniowanie rentgenowskie i tomografia komputerowa, nie są tak długie lub tak wysokie, jak dawki potrzebne do spowodowania białaczki.

Inne czynniki ryzyka białaczki obejmują:

• Poprzednia chemioterapia: Niektóre rodzaje chemioterapii, szczególnie niektóre środki alkilujące i inhibitory topoizomerazy, stosowane w leczeniu różnych rodzajów nowotworów, są powiązane z późniejszym rozwojem białaczki. Jest prawdopodobne, że radioterapia zwiększa ryzyko białaczki związane z niektórymi lekami chemioterapeutycznymi.
• Wirus białaczki ludzkich limfocytów T 1 (HTLV-1): Zakażenie tym wirusem jest związane z białaczką ludzkich limfocytów T.
• Zespoły mielodysplastyczne: Ta niezwykła grupa zaburzeń krwi (wcześniej nazywana „preleukemią”) charakteryzuje się nieprawidłowym rozwojem komórek krwi i bardzo zwiększonym ryzykiem białaczki.
• Zespół Downa i inne choroby genetyczne: Niektóre choroby spowodowane nieprawidłowymi chromosomami mogą zwiększać ryzyko białaczki.
• Historia rodziny: Posiadanie krewnego pierwszego stopnia (rodzica, brata, siostry lub dziecka) z przewlekłą białaczką limfocytową zwiększa ryzyko zachorowania nawet czterokrotnie w stosunku do osoby, która nie ma chorego krewnego.

Kiedy do lekarza

Natychmiast skontaktuj się z lekarzem, jeśli wystąpi którykolwiek z następujących objawów:

• Niewyjaśnione gorączki
• Nocne poty
• Niewyjaśniona utrata masy ciała
• Łatwe krwawienie lub zasinienie
• Obrzęk szyi, pod pachą lub w pachwinie
• Utrzymujący się ból w okolicy brzucha, pleców lub kości
• Utrzymujący się ból głowy, splątanie, problemy z równowagą lub trudności z koncentracją
• Rany lub niewielkie infekcje, które się nie leczą
• Trwałe niewyraźne widzenie

Jak zdiagnozować białaczkę

Ponieważ objawy białaczki są niespecyficzne, a przyczyny nie są jasno określone, pracownik służby zdrowia przeprowadzi pełny wywiad i badanie fizykalne oraz wszelkie odpowiednie testy w celu ustalenia przyczyny.

• Pracownik służby zdrowia zadaje wiele pytań na temat objawów, aktualnej sytuacji medycznej, leków, historii medycznej i chirurgicznej, historii rodziny, historii pracy oraz nawyków i stylu życia.
• Badanie fizykalne obejmuje dokładną ocenę wszystkich objawów, nie tylko węzłów chłonnych i / lub możliwych powiększeń wątroby i śledziony.

Badania krwi: Krew jest pobierana z żyły w celu sprawdzenia liczby krwinek. W większości przypadków białaczki liczba białych krwinek jest nieprawidłowa - albo bardzo niska, albo częściej bardzo wysoka (choć nierzadko liczba białych krwinek jest normalna w wielu ostrych białaczkach limfocytowych u dzieci) i płytek krwi a liczba czerwonych krwinek jest niska. To sprawia, że ​​pracownik służby zdrowia uważa białaczkę za diagnozę. Przeprowadzane są inne testy w celu sprawdzenia funkcji wątroby i nerek oraz możliwej obecności komórek białaczkowych w płynie rdzeniowym.

Biopsja: Ponieważ inne warunki mogą powodować nietypową liczbę białych krwinek, jedynym sposobem potwierdzenia diagnozy białaczki jest aspiracja i biopsja szpiku kostnego.

• Biopsja oznacza pobranie małej próbki odpowiedniej tkanki w celu wykrycia nieprawidłowych komórek. W przypadku białaczki należy pobrać i zbadać biopsję szpiku kostnego.
• Ta procedura jest zwykle wykonywana w gabinecie lekarskim, zwykle przez specjalistę przeszkolonego w leczeniu zaburzeń krwi, tj. Hematologa lub hematologa-onkologa. Procedura jest krótka (mniej niż kilka minut) i poprzedzona miejscowym zastrzykiem do znieczulenia.
• Pobiera się próbki zarówno płynnego (aspirowanego), jak i litego szpiku kostnego (biopsja), zwykle z kości biodrowej.
• Szpik kostny jest badany pod mikroskopem, w którym obecność komórek białaczkowych potwierdza podejrzenie diagnozy.

Badania genetyczne i molekularne: Szczegółowe podtypy struktur komórek białaczkowych, jak również chromosomy nieprawidłowych komórek są badane w celu znalezienia nieprawidłowości. Pomaga to w klasyfikacji różnych rodzajów białaczki.

Nakłucie lędźwiowe (nakłucie lędźwiowe): Ponieważ gromadzenie komórek białaczkowych w ośrodkowym układzie nerwowym może wpływać na podstawowe procesy umysłowe i procesy kontrolowane przez układ nerwowy, niezwykle ważne jest, aby wiedzieć, czy płyn otaczający mózg i rdzeń kręgowy (płyn mózgowo-rdzeniowy) ma to wpływ.

• Ta procedura jest określana jako nakłucie lędźwiowe lub nakłucie lędźwiowe i zwykle jest wykonywane przez specjalistę ds. Krwi w biurze. Po zabiegu osoba musi leżeć płasko przez 1 do 2 godzin.
• Niewielka ilość płynu jest usuwana z obszaru wokół rdzenia kręgowego przez włożenie wydrążonej igły z tyłu na poziomie talii. Igła jest wkładana między kości kręgosłupa po małym wstrzyknięciu w skórę nad miejscem wstrzyknięcia, aby zminimalizować dyskomfort.
• Płyn jest badany na obecność komórek białaczkowych.

Wycięcie węzłów chłonnych: Jeśli węzły chłonne są powiększone, węzeł może wymagać biopsji, jeśli szpik kostny jest trudny do interpretacji z jakiegoś niejasnego powodu. Jest to niezwykle rzadkie.

Prześwietlenie klatki piersiowej: Prześwietlenie klatki piersiowej jest często wykonywane w celu wykrycia objawów infekcji lub zajęcia węzłów chłonnych przez białaczkę.

Inscenizacja

Inscenizacja jest sposobem klasyfikacji nowotworów. Ocena stopnia zaawansowania wskazuje na rozmiar lub zasięg rozprzestrzeniania się raka, stopień, w jakim wpływają na inne części ciała, oraz inne ważne szczegóły. Ogólnie rzecz biorąc, białaczki są klasyfikowane, a nie etapowe, w celu ustalenia najbardziej odpowiedniej terapii.

Wszystkie białaczki są klasyfikowane zgodnie z ich genotypami lub unikalnym układem chromosomów, co umożliwia lekarzom również określenie czynników ryzyka. Dzisiaj testowanie markerów powierzchniowych na komórkach białaczkowych metodą cytometrii przepływowej pomaga również sklasyfikować rodzaj obecnej białaczki.

Nałogowa przewlekła białaczka szpikowa jest klasyfikowana według fazy. Te trzy fazy to faza przewlekła, faza przyspieszona i faza wybuchowa (lub „kryzys wybuchowy”) i są określone przez liczbę blastów (niedojrzałych komórek białaczkowych) we krwi i szpiku kostnym.

Przewlekła białaczka limfocytowa jest klasyfikowana według dwóch różnych układów, w oparciu o typy komórek krwi i części ciała dotknięte białaczką.

Białaczka Quiz IQ

Jakie są opcje leczenia białaczki?

Specjaliści, którzy leczą zaburzenia krwi i inne rodzaje raka, są hematologami lub hematologami-onkologami. Ci specjaliści leczą białaczkę.

• Dzieci są zwykle leczone przez specjalistę od nowotworów dziecięcych (hematolog dziecięcy lub hematolog-onkolog).
• W innych przypadkach pacjent lub lekarz pierwszego kontaktu może zwrócić się o więcej niż jedną opinię. W ostrej białaczce choroba może się szybko zmienić, a czas na dalsze opinie może być ograniczony. W przewlekłej białaczce często występuje czas, chyba że w chwili rozpoznania występują poważne objawy.
• Pacjenci z białaczką często uważają, że pomocne jest zabranie członka rodziny lub bliskiego przyjaciela na te konsultacje w celu sporządzenia notatek i pomocy w zapamiętaniu niektórych punktów dyskusji.
• Większość pacjentów jest leczona w gabinetach hematologów-onkologów lub w dużych ośrodkach medycznych z najnowocześniejszymi programami leczenia raka.

Gdy pacjent po raz pierwszy spotka się ze specjalistą, będzie miał wiele okazji do zadawania pytań i omawiania opcji leczenia. Zalety i wady różnych opcji leczenia są dokładnie omówione.

• Leczenie białaczki zależy prawie wyłącznie od rodzaju. Czynnikami modyfikującymi może być wiek, ogólny stan zdrowia i wcześniejsze leczenie. Leczenie jest prawie zawsze przeprowadzane w ramach dokładnie kontrolowanych programów obejmujących wiele ośrodków, dzięki czemu informacje z wielu różnych obszarów mogą być stale analizowane i zmieniane, jeśli wyniki wydają się wymagać zmian. Pacjent jest zawsze na bieżąco z bieżącymi działaniami leczniczymi i zmianami w planie leczenia.
• Leczenie rozpoczyna się tylko za zgodą pacjenta lub opiekuna pacjenta.
• Oprócz specjalisty ds. Krwi zespół opieki medycznej pacjenta zwykle obejmuje specjalistyczną pielęgniarkę lub asystenta lekarza, pracownika opieki społecznej (i dla dzieci, pracownika życia dziecięcego), a czasem członka duchowieństwa, z których wszyscy odgrywają ważną rolę w rozwoju dobre samopoczucie

Leczenie białaczki

Leczenie białaczki dzieli się na dwie kategorie - leczenie w walce z rakiem i leczenie w celu złagodzenia objawów choroby i skutków ubocznych leczenia (opieka podtrzymująca).

Najczęściej stosowanym lekiem przeciwbiałaczkowym jest chemioterapia, czyli stosowanie silnych leków do zabijania komórek białaczkowych.

• Leczenie zwykle obejmuje kombinacje chemioterapii.
• W zależności od leku terapię można podawać dożylnie lub doustnie.
• W niektórych przypadkach chemioterapię można podawać w gabinecie lekarskim lub niektóre w domu; w innych przypadkach pacjent może zostać w szpitalu. Zależy to od tego, jakie środki przyjmuje pacjent wraz z jego ogólnym stanem (czasami mierzonym w kategoriach „stanu sprawności”).

Wiele osób z białaczką ma półstałą linię dożylną (IV) umieszczoną w ramieniu lub częściej w górnej części klatki piersiowej w pobliżu barku.

• Cienka plastikowa rurka zwana cewnikiem przechodzi przez skórę klatki piersiowej i wprowadza do dużej żyły. Jest utrzymywany na miejscu, zwykle przez zaplanowany czas lub terapię, z kilkoma szwami, co pozwala na wielokrotne używanie tej samej żyły bez obawy o wyciągnięcie linii dożylnej. Linia jest często zakopana pod skórą.

Ludzie, którzy mają białaczkę w płynie mózgowo-rdzeniowym lub są narażeni na wysokie ryzyko migracji komórek białaczkowych do płynu rdzeniowego, otrzymują chemioterapię bezpośrednio do kanału mózgowo-rdzeniowego. Nazywa się to chemioterapią dooponową.

• Chemioterapia dokanałowa jest konieczna, ponieważ leki podawane dożylnie nie przenikają w wystarczającym stopniu do płynu mózgowo-rdzeniowego lub mózgu, a zatem nie mogą tam zabijać komórek białaczkowych. Niewystarczająca penetracja leków do płynu mózgowo-rdzeniowego powoduje niekontrolowany wzrost komórek białaczkowych w płynie mózgowo-rdzeniowym. Czasami terapia jest umieszczana w sterylnej plastikowej i metalowej komorze umieszczonej w jednym z większych wypełnionych płynem obszarów mózgu, komorze. Worek jest znany jako zbiornik Ommaya, tak nazwany na cześć twórcy.
• Zbiornik pozostaje na miejscu przez cały czas trwania leczenia.

Więcej leczenia białaczki

Chemioterapia zabija komórki lub powstrzymuje ich rozmnażanie. Chemioterapia zabija również szybko rosnące zdrowe komórki, co odpowiada za wiele skutków ubocznych terapii.

• Dokładne działania niepożądane zależą od konkretnego środka lub środków podawanych pacjentowi, a nasilenie działań niepożądanych zależy od podanych dawek i tolerancji pacjenta.
• Chemioterapia ma największy wpływ na szpik kostny, mieszki włosowe i układ trawienny (od ust do odbytu). Są to obszary ciała, w których komórki rozmnażają się i zastępują najszybciej. Czasami paznokcie i paznokcie u stóp mogą pękać, pękać, rozwijać głębokie grzbiety lub przestać rosnąć.
• Częste działania niepożądane chemioterapii obejmują nudności i wymioty, biegunkę, wypadanie włosów i podrażnienie przełyku (rurka, przez którą pokarm przechodzi z jamy ustnej do żołądka).
• Ponieważ chemioterapia zabija normalne komórki krwi, może mieć takie same skutki jak sama białaczka: infekcje, niedokrwistość i problemy z krwawieniem. Dlatego leczenie pacjenta z białaczką może obejmować stosowanie antybiotyków i innych środków przeciwinfekcyjnych, transfuzji krwinek czerwonych i płytek krwi oraz okresowych wstrzyknięć w celu zwiększenia produkcji zdrowych krwinek czerwonych.

Opracowywane są nowsze środki, które atakują komórki białaczki i tylko w minimalnym stopniu wpływają na zdrowe komórki. Te środki są znane jako terapia celowana.

• Środki te znacznie zmniejszają nasilenie działań niepożądanych.
• Imatinib (Gleevec), środek stosowany w leczeniu CML, jest przykładem takiego leku do terapii celowanej.

Chemioterapia jest zwykle podawana w cyklach.

• Każdy cykl składa się z intensywnego leczenia trwającego kilka dni, po którym następuje kilka tygodni bez leczenia odpoczynku i powrotu do zdrowia po skutkach ubocznych spowodowanych chemioterapią, w szczególności anemii i małej liczbie białych krwinek. Sekwencja jest następnie powtarzana.
• Schematy chemioterapii można podawać przez dwa do sześciu cykli, w zależności od podtypu białaczki i czynników ryzyka.
• Zgodnie ze szczególnymi schematami leczenia, badania szpiku kostnego mogą być przeprowadzane przed każdym cyklem chemioterapii. Po zakończeniu leczenia pacjenta ocenia się ponownie, aby zobaczyć wpływ chemioterapii na białaczkę.

Hematolodzy i onkolodzy często odnoszą się do faz chemioterapii. Tylko w niektórych rodzajach białaczki stosuje się wszystkie trzy fazy.

• Indukcja: Celem tej pierwszej fazy jest zabicie jak największej liczby komórek białaczki i doprowadzenie do remisji.
• Konsolidacja: w tej fazie celem jest poszukiwanie i zabicie resztkowych komórek białaczkowych, które nie zostały zabite przez indukcję. Często komórki te nie są wykrywalne, ale zakłada się, że nadal są obecne.
• Utrzymanie: Trzecia faza służy do utrzymywania niskiej liczby komórek białaczkowych, to znaczy do utrzymania remisji choroby. Dawki chemioterapii nie są tak wysokie jak w pierwszych dwóch fazach. Ta faza może trwać nawet 2 lata.

Podstawowym celem chemioterapii jest wyleczenie pacjenta. Wyleczenie oznacza, że ​​badania krwi i biopsja szpiku kostnego znów stają się normalne i nie wykazują dowodów na białaczkę (pacjent ma całkowitą remisję), a białaczka nie wraca (nawrót) z czasem. Tylko czas może ustalić, czy remisja (bez dowodów choroby) doprowadzi do przeżycia wolnego od choroby (wyleczenia). W efekcie remisja może być krótkotrwała, tym samym wymagając podania nowej, wcześniej niewidocznej terapii. Wyniki tego podejścia, często określane jako terapia drugiego rzutu, rzadko są lecznicze. Przeszczep komórek macierzystych, jeśli jest dostępny, ma największe szanse na wyleczenie z terapii drugiego rzutu.

Terapia celowana

W przewlekłej białaczce szpikowej (CML) większość pacjentów ma nieprawidłowość chromosomową zwaną chromosomem Philadelphia - spowodowaną przyłączeniem fragmentu jednego chromosomu do drugiego. Ta nieprawidłowość powoduje wytwarzanie nienormalnego białka w komórkach CML, które powodują, że zachowują się nienormalnie. Opracowano leki zwane TKI (inhibitory kinaz tyrozynowych), które są ukierunkowane na nieprawidłowości w tych komórkach i mogą powodować remisję choroby. Pierwszy z tych leków nazywał się Imatinib lub Gleevec, a teraz jest kilka innych stosowanych w przypadkach opornych na imatinib.

Biologiczna terapia lekowa: Ten rodzaj terapii wykorzystuje leki biologiczne, które działają podobnie do naturalnego układu odpornościowego organizmu, takie jak przeciwciała monoklonalne, interferon lub interleukiny.

• Terapia biologiczna składa się z białek takich jak te wytwarzane naturalnie przez układ odpornościowy organizmu w celu promowania wrodzonej zdolności organizmu do walki z rakiem.
• Niektóre osoby z przewlekłą białaczką limfocytową lub ostrą białaczką szpikową otrzymują przeciwciało monoklonalne. Jest to przeciwciało zaprojektowane specjalnie do walki z ich typem komórek białaczkowych.

Radioterapia: Radioterapia to kolejne leczenie czasami stosowane w niektórych rodzajach białaczki.

• Wiązka wysokoenergetyczna jest kierowana na narząd, taki jak mózg, kości lub śledziona, w którym zgromadziła się duża liczba komórek białaczkowych. Promieniowanie zabija te komórki.
• Promieniowanie mózgu może mieć długofalowy negatywny wpływ na niektóre osoby, zwłaszcza dzieci. Zostało to powiązane z problemami uczenia się lub myślenia w późniejszym życiu. Z tego powodu promieniowanie do mózgu jest starannie skalibrowane i wykorzystywane tylko wtedy, gdy jest to absolutnie konieczne.

Przeszczep komórek macierzystych: jest to zabieg, który umożliwia stosowanie bardzo dużych dawek chemioterapii wraz z całkowitym napromieniowaniem organizmu w celu zabicia komórek białaczkowych.

• Po zakończeniu potencjalnie śmiertelnej, wysokiej dawki chemioterapii z promieniowaniem całego ciała lub bez niego układ odpornościowy pacjenta jest całkowicie wyczerpany, a pacjent jest narażony na wysokie ryzyko rozwoju poważnych zagrażających życiu infekcji. W związku z tym pacjenci ci są leczeni w specjalnie zaprojektowanych, sterylnych, filtrowanych powietrzem pomieszczeniach do przeszczepu szpiku kostnego lub komórek macierzystych.
• Bezpośrednio po zakończeniu terapii dużymi dawkami komórki macierzyste od zdrowego, kompletnego dawcy dopasowanego do krwinek, zwykle rodzeństwa lub rzadziej niespokrewnionego dawcy, otrzymują transfuzję do żyły. Tak przeszczepiona komórka migruje następnie do szpiku, w którym się wszczepia lub rośnie i namnaża przed wejściem do krążenia, proces ten może potrwać od 2 do 3 tygodni. W rzadkich przypadkach, gdy dawca nie jest dostępny, wlewa się własne komórki szpiku, zwykle poddane wstępnej obróbce w celu usunięcia resztkowych, ale poza tym niewidocznych komórek białaczkowych. Takie podejście jest znacznie mniej skuteczne niż stosowanie dopasowanych komórek dawcy.
• Jeśli pacjent otrzymuje komórki macierzyste od dopasowanego dawcy, rodzaj przeszczepu komórek macierzystych nazywany jest allogenicznym. Jeśli własne komórki macierzyste pacjenta zostaną ponownie wprowadzone do pacjenta po terapii dużymi dawkami, przeszczep nazywa się autologicznym. Komórki szpiku lub macierzyste od identycznego bliźniaka podane po terapii dużymi dawkami są nazywane przeszczepem syngenicznym.

Leukemia Leki

Onkolog może przepisać wiele chemioterapii i kombinacji leków biologicznych. To, jaki rodzaj i kombinacja terapii zależy od wielu czynników, w tym od rodzaju i stadium białaczki, czy to w leczeniu białaczki u dorosłych, czy w dzieciństwie, od tolerancji działań niepożądanych chemioterapii oraz od tego, czy wystąpiło jakiekolwiek wcześniejsze leczenie białaczki. Onkolodzy często współpracują regionalnie, aby zdecydować, która kombinacja chemioterapii i leków biologicznych działa obecnie najlepiej dla ich pacjentów. Z tego powodu kombinacje leków często się różnią i mogą zmieniać się szybko, gdy pojawią się lepsze wyniki.

Czy białaczka wymaga operacji?

Operacja zwykle nie jest stosowana w leczeniu białaczki. Czasami osoba z białaczką, która rozprzestrzeniła się na śledzionę, ma śledzionę usuniętą. Zwykle odbywa się to tylko wtedy, gdy śledziona jest tak duża, że ​​powoduje problemy dla pobliskich narządów.

Białaczka Inna terapia

Chociaż alternatywne terapie, takie jak suplementy, zioła i terapie ciała, nie są zalecane jako zamiennik leczenia medycznego w białaczce, można je uznać za terapie uzupełniające.

Następujące terapie mają zwolenników, ale brak naukowych dowodów jednoznacznie udowodnionej korzyści:

• Akupunktura
• koenzym Q10
• Polisacharyd K

Alternatywne lub uzupełniające terapie należy omówić ze specjalistą prowadzącym leczenie. Terapie te nie są oferowane w połączeniu z chemioterapią białaczki ze względu na brak ostatecznych danych na poparcie ich stosowania.

Kontrola białaczki

Po zakończeniu leczenia badania diagnostyczne powtarza się, aby zobaczyć, jak leczenie wpłynęło na białaczkę. Wiele osób ma zmniejszone lub nawet zniknięcie komórek białaczkowych we krwi i szpiku kostnym. To się nazywa ponownie remisja.

• Jeśli pacjent jest w całkowitej remisji bez wykrywalnych komórek białaczkowych w krwioobiegu lub szpiku kostnym, wówczas jego zespół medyczny obserwuje pacjenta z upływem czasu pod kątem oznak powrotu białaczki. U niektórych pacjentów bardzo wysokiego ryzyka, u których istnieje prawdopodobieństwo nawrotu pomimo pozornej remisji, przeszczep komórek macierzystych może następować po terapii indukcyjnej.
• Jeśli początkowe leczenie nie powoduje remisji, lekarz omawia alternatywne plany leczenia, być może z nowymi lekami poddawanymi testom.

Innym czynnikiem, który należy rozwiązać, może być upośledzenie czynności narządów wtórne do terapii. Ostrożna obserwacja każdego pacjenta poddanego intensywnej terapii, takiej jak przeszczep komórek macierzystych, powinna obejmować staranną ocenę systemową w celu podjęcia działań naprawczych w przypadku wykrycia jakiegokolwiek uszkodzenia narządu.

Zapobieganie i prognozowanie białaczki

Nie istnieje znany sposób zapobiegania białaczce. Unikanie czynników ryzyka, takich jak palenie, narażenie na toksyczne chemikalia i promieniowanie, może pomóc w zapobieganiu niektórym przypadkom białaczki.

Białaczki różnią się pod względem odpowiedzi na leczenie.

• Niektóre rodzaje ostrej białaczki bardzo dobrze reagują na leczenie i można je wyleczyć. Inni nie mają tak pozytywnych perspektyw.
• Przewlekłych białaczek zwykle nie można wyleczyć, ale można je kontrolować przez długi czas. Niektóre osoby z przewlekłą białaczką na początku dobrze reagują, ale z czasem ich remisje trwają coraz krócej.

Określone czynniki są związane z wynikami w każdym typie białaczki. Ogólne czynniki związane z wynikami obejmują:

• Wiek
• Odsetek komórek białaczkowych we krwi i szpiku kostnym
• Stopień, w jakim białaczka ma wpływ na określone układy organizmu
• Nieprawidłowości chromosomowe w komórkach białaczkowych

Podobnie jak w przypadku innych nowotworów, prognozy dotyczące białaczki są mierzone w kategoriach przeżywalności. Liczba osób, które nadal żyją 5 lat po leczeniu, różni się w zależności od rodzaju białaczki. Po 5 latach ponad 80% pacjentów bez wykrywalnej choroby prawdopodobnie utrzyma remisję przez całe życie. Pacjentów w remisji dłuższych niż 15 lat uważa się za jednoznaczne wyleczenia.

Jednym z problemów, który wymaga skoordynowanych wysiłków grup obrońców, jest potrzeba zajęcia się niechęcią branży opieki zdrowotnej do oferowania ubezpieczenia zdrowotnego dla byłych pacjentów z białaczką dziecięcą, których przeżycie wolne od choroby jest uważane za „wyleczenie” na podstawie wszystkich dostępnych dowodów.

Grupy wsparcia i doradztwo

Życie z białaczką stwarza wiele nowych wyzwań dla pacjenta, jego rodziny i przyjaciół.

• Pacjent prawdopodobnie będzie miał wiele zmartwień o to, jak wpłynie na niego białaczka i jego zdolność do normalnego życia, to znaczy do opieki nad rodziną i domem, utrzymania pracy oraz do kontynuowania przyjaźni i działań, które lubią.
• Wiele osób odczuwa niepokój i depresję. Niektórzy ludzie czują się źli i urażeni; inni czują się bezradni i pokonani.

Dla większości osób z białaczką mówienie o swoich uczuciach i obawach może być terapeutyczne.

• Przyjaciele i członkowie rodziny mogą być bardzo pomocni. Mogą wahać się oferować wsparcie, dopóki nie zobaczą, jak pacjent sobie radzi. Pacjent nie powinien czekać na podniesienie go. Jeśli pacjent chce porozmawiać o swoich obawach, poinformuj go.
• Niektóre osoby nie chcą „obciążać” swoich bliskich lub wolą rozmawiać o swoich obawach z bardziej neutralnym profesjonalistą. Pracownik socjalny, doradca lub duchowny może być pomocny, jeśli pacjent chce omówić swoje uczucia i obawy związane z białaczką. Hematolog lub onkolog powinien móc kogoś polecić.
• Wiele osób z białaczką otrzymuje głęboką pomoc, rozmawiając z innymi osobami z białaczką. Dzielenie się obawami z innymi, którzy przeszli przez to samo, może być wyjątkowo uspokajające. Grupy wsparcia dla pacjentów i rodzin z białaczką mogą być dostępne za pośrednictwem centrum medycznego, w którym pacjent jest leczony. American Cancer Society posiada również informacje o grupach wsparcia w całych Stanach Zjednoczonych.

Aby uzyskać więcej informacji o grupach wsparcia, skontaktuj się z następującymi agencjami:

• American Cancer Society: 800-ACS-2345
• National Cancer Institute, Service Information Cancer: 800-4-CANCER (800-422-6237); TTY (dla osób niesłyszących i niedosłyszących): 800-332-8615
• Towarzystwo Białaczki i Chłoniaków: 800-955-4572