Przewidywana długość życia drobnokomórkowego raka płuca, objawy, przyczyny i stadia

Co to jest rak drobnokomórkowy płuc (SCLC)?

Fakty, które powinieneś wiedzieć o drobnokomórkowym raku płuc

1. Kiedy komórki płuc zaczynają ulegać zwyrodnieniowej transformacji w wyglądzie i zaczynają gwałtownie rosnąć w niekontrolowany sposób, stan ten nazywa się rakiem płuc. Rak płuc może wpływać na dowolną część płuc. Rak płuc jest główną przyczyną zgonów z powodu raka u kobiet i mężczyzn w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i Chinach. Istnieją dwa główne typy raka płuca: drobnokomórkowy rak płuca (SCLC lub drobnokomórkowy rak płuca, zwany także wcześniej rakiem owsa) i niedrobnokomórkowy rak płuca (NSCLC). Większość nowotworów płuc to NSCLC, w tym rak płaskonabłonkowy i gruczolakorak płuca. Rak drobnokomórkowy płuc stanowi jedynie około 15% wszystkich przypadków raka płuc.
2. Ludzie powinni szukać pomocy medycznej w przypadku duszności, niewyjaśnionej utraty wagi, bólu w klatce piersiowej, który nie ustępuje lub odkrztuszania dużych ilości krwi.
3. Chemioterapia jest najskuteczniejszym sposobem leczenia drobnokomórkowego raka płuca. W przypadku niektórych pacjentów lekarze mogą łączyć radioterapię z chemioterapią.

Rak drobnokomórkowy płuc różni się od niedrobnokomórkowego raka płuc pod następującymi względami:

• Rak drobnokomórkowy płuc rośnie szybko. Czas od wystąpienia objawów SCLC do diagnozy wynosi zwykle 90 dni lub mniej.
• Rak drobnokomórkowy płuc rozprzestrzenia się szybko. Od 67% -75% osób, u których rozwija się drobnokomórkowy rak płuc, rozprzestrzeni się SCLC poza płuca na inne części ciała w momencie wstępnej diagnozy.
• Małokomórkowy rak płuc dobrze reaguje na chemioterapię (za pomocą leków zabijających komórki rakowe) i radioterapię (za pomocą wysokich dawek promieni rentgenowskich lub innych wysokoenergetycznych promieni w celu zabicia komórek rakowych).
• SCLC często wiąże się z wyraźnymi zespołami paranowotworowymi (zbiór objawów, które mogą wynikać z substancji wytwarzanych przez nowotwór, których skutkiem mogą być objawy ogólne lub inne części ciała oddzielone od tych z bezpośrednim udziałem raka).

Jakie są objawy i oznaki raka płuca?

Osoby z SCLC zwykle miały objawy przez stosunkowo krótki czas (od 8 do 12 tygodni) przed wizytą u lekarza.

Objawy mogą wynikać z lokalnego wzrostu guza, rozprzestrzeniać się na pobliskie obszary, odległego rozprzestrzeniania się, zespołów paraneoplastycznych lub ich kombinacji.

Objawy i oznaki związane z miejscowym wzrostem guza obejmują:

• Nowy i uporczywy kaszel
• Odkrztuszanie krwi
• Duszność
• Ból w klatce piersiowej czasami nasilał się przez głęboki oddech
• Świszczący oddech

Objawy i oznaki związane z rozprzestrzenianiem się raka na pobliskie obszary obejmują:

• Chrypka głosu, wynikająca z ucisku (przez raka) nerwu zaopatrującego struny głosowe
• Duszność, wynikająca z ucisku nerwu dostarczającego mięśnie przepony lub ciężkiej duszności, i dudnienie (dźwięk wytwarzany przez burzliwy przepływ powietrza przez zwężoną część dróg oddechowych), wynikające z ucisku tchawicy ( tchawica) i większe oskrzela (drogi oddechowe płuc)
• Trudności w połykaniu wynikające z ucisku przełyku (rura pokarmowa)
• Obrzęk twarzy i rąk, wynikający z ucisku żyły głównej górnej (żyły, która zwraca odtlenioną krew z górnej części ciała), ograniczając powrót krwi.

Objawy i oznaki związane z rozprzestrzenianiem się raka na inne części ciała zależą od miejsca rozprzestrzeniania się i obejmują:

• Przeniesienie do mózgu może powodować ból głowy, niewyraźne widzenie, nudności, wymioty i osłabienie dowolnej kończyny.
• Rozprzestrzenienie na kręgosłup może powodować centralny ból pleców.
• Rozprzestrzenienie się na rdzeń kręgowy może spowodować porażenie.
• Przeniesienie do kości może powodować ból kości.
• Przeniesienie do wątroby może powodować ból w prawej górnej części brzucha.

Objawy przedmiotowe i podmiotowe związane z zespołami paranowotworowymi obejmują:

• Objawy mogą, ale nie muszą być charakterystyczne dla konkretnego układu narządów.
• Nieswoiste objawy obejmują zmęczenie, utratę apetytu i utratę masy ciała.

Zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH) jest zespołem paraneoplastycznym, który może wystąpić w przypadku drobnokomórkowego raka płuc lub innych nowotworów. Nadmierne poziomy hormonu antydiuretycznego, które prowadzą do niskiego poziomu sodu we krwi oraz problemów nerwowych i mięśniowych charakteryzują SIADH.

Jakie są przyczyny i czynniki ryzyka raka drobnokomórkowego płuca?

• Główną przyczyną zarówno drobnokomórkowego raka płuc, jak i niedrobnokomórkowego raka płuc jest palenie tytoniu. Jednak palenie ma silniejsze powiązanie z drobnokomórkowym rakiem płuc niż niedrobnokomórkowy rak płuc.
• Nawet bierny dym tytoniowy jest czynnikiem ryzyka SCLC i innych rodzajów raka płuc.
• Wszystkie rodzaje raka płuc występują częściej u ludzi, którzy wydobywają uran, ale rak drobnokomórkowy płuc jest najczęstszy. Częstość występowania wzrasta jeszcze u osób palących.
• Narażenie na radon (gaz obojętny, który powstaje w wyniku rozpadu uranu) podobno powoduje drobnokomórkowego raka płuc.
• Narażenie na azbest zwiększa ryzyko raka płuca dziewięciokrotnie. Połączenie narażenia na działanie azbestu i palenia papierosów zwiększa ryzyko nawet 50 razy.
• Narażenie na arsen, chrom, beryl, nikiel, sadzę lub smołę w miejscu pracy jest czynnikiem ryzyka raka drobnokomórkowego płuc.
• Narażenie na spaliny oleju napędowego
• Inne czynniki ryzyka obejmują zakażenie wirusem HIV, życie w obszarze zanieczyszczenia powietrza, rodzinną historię raka płuc i bycie palącym wraz z przyjmowaniem suplementów beta-karotenu.

Kiedy szukać pomocy medycznej

Skonsultuj się z lekarzem, jeśli obawiasz się, że możesz mieć raka, a szczególnie jeśli występuje którykolwiek z następujących objawów:

• Duszność
• Ból w klatce piersiowej
• Odkrztuszanie krwi
• Niewyjaśniona utrata masy ciała
• Niewyjaśnione uporczywe zmęczenie
• Niewyjaśnione głębokie bóle lub bóle

Natychmiast udaj się do najbliższego oddziału ratunkowego szpitala, jeśli wystąpi którykolwiek z następujących objawów:

• Odkrztuszanie dużych ilości krwi
• Ból w klatce piersiowej, który nie ustępuje
• Nagła duszność
• Nagłe osłabienie dowolnej kończyny
• Nagłe problemy ze wzrokiem

Jakie egzaminy i testy pomagają zdiagnozować raka drobnokomórkowego płuca?

Wstępne badania i testy na podejrzenie raka płuc mogą obejmować:

• Twój pracownik służby zdrowia zadaje ci pytania dotyczące twojej historii medycznej, chirurgicznej, pracy i palenia.
• Badanie fizykalne w celu sprawdzenia ogólnych oznak zdrowia
• RTG klatki piersiowej
• Cytologia plwociny: lekarze badają komórki w plwocinie, aby sprawdzić, czy są rakowe.
• Skanowanie tomografii komputerowej klatki piersiowej: aparat rentgenowski podłączony do komputera wykonuje serię szczegółowych zdjęć wnętrza klatki piersiowej pod różnymi kątami. Inne nazwy tej procedury to tomografia komputerowa, tomografia komputerowa lub komputerowa tomografia osiowa. Ta modalność jest standardem w badaniach przesiewowych w kierunku raka płuc i wczesnego wykrywania.
• Thoracentesis: Worek otacza płuca. Rak płuc może powodować gromadzenie się płynu w tym worku (wysięk opłucnowy). U osób z rakiem płyn ten może zawierać komórki rakowe. Lekarz usuwa igłę i bada ją pod kątem obecności komórek rakowych. Ten płyn jest zwykle widoczny na zdjęciu rentgenowskim klatki piersiowej.
• Bronchoskopia: Jest to procedura stosowana w celu sprawdzenia tchawicy (tchawicy) i dużych dróg oddechowych w płucach w poszukiwaniu nieprawidłowych obszarów. Lekarz wkłada bronchoskop (cienką, elastyczną, oświetloną rurkę z maleńką kamerą na końcu) przez usta lub nos i przez tchawicę. Stamtąd lekarz może wprowadzić go do dróg oddechowych (oskrzeli) płuc. Podczas bronchoskopii lekarz szuka guzów i pobiera próbkę biopsji (próbkę komórek pobranych do badania pod mikroskopem) z dróg oddechowych.
• Biopsja: Podczas biopsji płuc personel medyczny usuwa komórki rakowe, aby patolog mógł je przejrzeć. Lekarze używają biopsji cienkoigłowej do usunięcia tkanek z płuc za pomocą małej, cienkiej igły. Ta procedura jest przeprowadzana za pomocą tomografii komputerowej lub ultradźwięków, aby pomóc lekarzowi ustawić igłę we właściwej pozycji.
• Mediastinoskopia: Lekarz wykonuje tę procedurę, aby określić stopień rozprzestrzenienia się nowotworu do śródpiersia (obszar klatki piersiowej między płucami). Mediastinoskopia to procedura, w której lekarz wkłada rurkę za mostek przez małe nacięcie w najniższej części szyi. Lekarze pobierają próbki węzłów chłonnych (małe struktury w kształcie fasoli znalezione w całym ciele) z tego obszaru, aby wyszukać komórki rakowe.

Gdy lekarz zdiagnozuje pacjenta z rakiem płuc, przeprowadzane są badania i testy w celu ustalenia, czy rak rozprzestrzenił się (przerzuty) na inne narządy ciała. Te badania i testy pomagają określić stadium raka. Inscenizacja jest ważna, ponieważ leczenie raka płuc zależy od stadium raka. Badania i testy stosowane do wykrywania rozprzestrzeniania się raka mogą obejmować:

• Badania krwi: pełna morfologia krwi (CBC) (dostarcza informacji o typie i liczbie różnych rodzajów komórek krwi, w tym niedokrwistości lub oznak zakażenia), elektrolitów w surowicy, badań czynności nerek (do oceny czynności nerek) oraz wszystkich testów czynności wątroby część rutynowych testów dotyczących inscenizacji. W niektórych przypadkach testy te mogą zidentyfikować miejsce przerzutów. Na przykład podwyższony poziom wapnia w surowicy występuje z rozprzestrzenianiem się raka do kości. Testy te są również ważne w celu oceny funkcji narządów przed rozpoczęciem leczenia.
• Tomografia komputerowa mózgu, szyi, brzucha i miednicy w celu wykrycia możliwego rozprzestrzeniania się raka
• Rezonans magnetyczny mózgu i kręgosłupa: Rezonans magnetyczny to technika obrazowania stosowana do tworzenia wysokiej jakości obrazów wnętrza ciała. Specjaliści medyczni wykonują serię szczegółowych zdjęć obszarów wewnątrz ciała pod różnymi kątami. Różnica między obrazem MRI a tomografem komputerowym polega na tym, że obraz MRI wykorzystuje fale magnetyczne, podczas gdy obraz tomografii komputerowej wykorzystuje promieniowanie rentgenowskie do zabiegu. W zależności od badanego obszaru i obaw, jeden test może być lepszy od drugiego.
• Skan kości radionuklidowej: Za pomocą tej procedury lekarz określa, czy rak płuc rozprzestrzenił się na kości. Lekarz wstrzykuje niewielką ilość materiału radioaktywnego do żyły; materiał ten przechodzi przez krwiobieg. Jeśli rak rozprzestrzeni się na kości, materiał radioaktywny gromadzi się w kościach. Lekarz może następnie wykryć to za pomocą skanera.
• Skany PET odróżniają ograniczoną chorobę ograniczoną do pojedynczego pola promieniowania od rozległej choroby z przerzutami w momencie wstępnej diagnozy. W przeciwnym razie skany PET nie są stosowane w leczeniu drobnokomórkowego raka płuc.

Inscenizacja drobnokomórkowego raka płuca

Stopień zaawansowania raka dostarcza ważnych informacji o perspektywach stanu pacjenta i pomaga lekarzowi zaplanować najlepsze leczenie. Chociaż lekarze przenoszą inne rodzaje raka od etapu I do etapu IV, drobnokomórkowy rak płuca dzieli się na dwa etapy.

• Ograniczony etap: na tym etapie guz jest ograniczony do pojedynczego pola promieniowania. Obejmuje to płuca i węzły chłonne w płucach i między nimi.
• Rozległy etap: na tym etapie rak rozprzestrzenił się z płuc na inne narządy ciała. Obejmuje to obecność płynu w wyściółce płuca (wysięk opłucnowy).

Przyczyny, objawy, rodzaje i leczenie raka płuc

Jakie są opcje leczenia drobnokomórkowego raka płuca?

Najskuteczniejszym sposobem leczenia drobnokomórkowego raka płuca jest chemioterapia (za pomocą leków zabijających komórki rakowe), samodzielnie lub w połączeniu z radioterapią (za pomocą wysokich dawek promieni rentgenowskich lub innych wysokoenergetycznych promieni w celu zabicia komórek rakowych).

Jakie leki leczą drobnokomórkowego raka płuc?

Chemoterapia

Chemioterapia wykorzystuje leki do zabijania komórek rakowych. Pacjenci mogą przyjmować te leki doustnie (doustnie), ale lekarze zwykle wstrzykują je do żyły (IV).

Chemioterapia jest leczeniem ogólnoustrojowym, ponieważ leki dostają się do krwioobiegu, przemieszczają się po całym ciele i zabijają komórki rakowe, gdziekolwiek się znajdują. Jednak niektóre normalne komórki są również zabijane (powodując niektóre skutki uboczne chemioterapii).

Lekarze zwykle udzielają chemioterapii w odstępach czasu, aby zapewnić powrót szpiku kostnego przed podaniem kolejnej dawki chemioterapii.

Szeroko zakrojone badania i próby kliniczne pozwoliły zidentyfikować różne leki stosowane w chemioterapii w ciągu ostatnich trzech dziesięcioleci w leczeniu raka płuc. Wskaźniki odpowiedzi na te leki wynoszą ponad 80% u pacjentów z drobnokomórkowym rakiem płuca, którzy wcześniej nie byli leczeni.

Podczas gdy lekarze używają niektórych leków samodzielnie, używają niektórych w połączeniu z innymi w celu zwiększenia skuteczności. Onkolog (specjalista od raka) zaleca chemioterapię zależną od stanu pacjenta.

Leki stosowane w chemioterapii stosowane w leczeniu drobnokomórkowego raka płuc obejmują:

• Etopozyd (Toposar, VePesid) jest skutecznym lekiem przeciwnowotworowym. Spowalnia lub zatrzymuje wzrost komórek rakowych w ciele, powodując pękanie nici DNA (materiału genetycznego). Lekarze mogą podawać etopozyd w postaci zastrzyków dożylnych lub tabletek.
• Cyklofosfamid (Cytoxan, Neosar) zakłóca wzrost normalnych komórek i komórek rakowych. Spowalnia wzrost komórek rakowych i ich rozprzestrzenianie się w organizmie. Lekarze mogą podawać cyklofosfamid w postaci zastrzyków dożylnych lub tabletek.
• Doksorubicyna (Adriamycyna, Rubex) powoduje zniszczenie DNA, co spowalnia lub zatrzymuje wzrost i rozprzestrzenianie się komórek rakowych w organizmie. To jest lek IV.
• Winkrystyna (Oncovin) jest związkiem roślinnym. Powoduje śmierć komórki, zakłócając sposób, w jaki materiał genetyczny (DNA) namnaża się w komórce. Jest dostępny tylko jako lek dożylny.
• Topotekan (Hycamtin) zaburza wzrost komórek rakowych, hamując duplikację DNA. To jest lek IV.
• Paklitaksel (taksol) zakłóca wzrost komórek nowotworowych oraz spowalnia ich wzrost i rozprzestrzenianie się w organizmie. To jest lek IV.
• Cisplatyna (Platinol) to lek na bazie platyny, który powoduje pękanie nici DNA (materiału genetycznego) i zakłóca wzrost komórek. To jest lek IV.
• Karboplatyna (paraplatyna) jest podobna do cisplatyny. Powoduje także pękanie nici DNA (materiału genetycznego) i zakłóca wzrost komórek. Jego skuteczność jest podobna do cisplatyny, ale ludzie lepiej ją tolerują i ma mniejsze skutki uboczne.
• Irynotekan (Camptosar) działa w podobny sposób jak topotekan, zmniejszając wzrost komórek rakowych, powodując uszkodzenie DNA komórek rakowych. To jest lek IV.

Zamiast stosowania terapii pojedynczym środkiem najczęściej stosuje się kombinacje leków. Powszechnie stosowane schematy chemioterapii w drobnokomórkowym raku płuc obejmują:

• PE (cisplatyna lub karboplatyna i etopozyd): Jest to standard terapii opiekuńczej w Stanach Zjednoczonych.
• CAVE (cyklofosfamid, doksorubicyna, winkrystyna i etopozyd)
• PEC (paklitaksel, etopozyd i karboplatyna)
• Sam topotekan stosowany u osób, które osiągnęły postęp w początkowej terapii drobnokomórkowego raka płuca
• Sam etopozyd, stosowany doustnie głównie u osób starszych lub chorych
• Cisplatyna i irynotekan: jest to standard terapii w Japonii.
• CAV (cyklofosfamid, doksorubicyna i winkrystyna): Jest to stary standard terapii w leczeniu drobnokomórkowego raka płuca w USA

Leczenie drobnokomórkowego raka płuca w ograniczonym stadium

• Obecnie cisplatyna, etopozyd, winkrystyna, doksorubicyna i cyklofosfamid są najczęściej stosowanymi lekami w leczeniu osób z drobnokomórkowym rakiem płuc.
• Standardowe leczenie drobnokomórkowego raka płuca obejmuje chemioterapię skojarzoną ze schematem zawierającym cisplatynę na bazie platyny. Ludzie powtarzają cykle leczenia co 3 tygodnie. Ludzie zazwyczaj otrzymują leczenie przez cztery do sześciu cykli.
• Kombinacja cisplatyny i etopozydu (PE) jest najczęściej stosowanym schematem zarówno w przypadku drobnokomórkowego raka płuca o ograniczonym, jak i rozległym stadium.
• Ostatnio paklitaksel i topotekan okazały się skutecznymi lekami u osób z drobnokomórkowym rakiem płuca, które nie były wcześniej leczone. Wskaźniki odpowiedzi wahają się od około 40% w przypadku topotekanu do 50% w przypadku paklitakselu.
• Niektórzy lekarze rozpoczynają radioterapię klatki piersiowej tak wcześnie, jak to możliwe, podczas gdy inni mogą podawać ją w czwartym cyklu chemioterapii.
• Promieniowanie i chemioterapia: Lekarze mogą zastosować leczenie sekwencyjne, a następnie chemioterapię.
• Jeśli pacjent jest całkowicie wolny od raka, czaszkę pacjenta można zastosować radioterapię, aby zmniejszyć ryzyko rozprzestrzenienia się drobnokomórkowego raka płuca na jego mózg. Nazywa się to profilaktycznym napromieniowaniem czaszki (PCI). Zazwyczaj podaje się go po zakończeniu pełnego schematu chemioterapii i radioterapii (do klatki piersiowej).

Leczenie drobnokomórkowego raka płuca (drobnokomórkowy rak płuca, który pozostaje nieuleczalny przy obecnych opcjach leczenia)

• Chemioterapia skojarzona leczy osoby z rozległym rakiem drobnokomórkowym płuca. Obecnie najczęściej stosowanym schematem jest połączenie cisplatyny lub karboplatyny i etopozydu (PE). W marcu 2019 r. Amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków zatwierdziła lek atezolizumab (Tecentriq), będący inhibitorem immunologicznego punktu kontrolnego, do początkowego leczenia pacjentów z rozległym stadium drobnokomórkowego raka płuca. Zatwierdzenie, które obejmuje stosowanie leku w połączeniu z chemioterapeutykami karboplatyną i etopozydem, było oparte na wynikach badania klinicznego, które wykazało, że dodanie atezolizumabu do schematu PE pomogło pacjentom żyć dłużej.
• Radioterapia łagodzi następujące objawy:
  • Ból kości
  • Ucisk fajki pokarmowej (przełyku), tchawicy lub żyły głównej górnej spowodowanej przez guzy
  • Jeśli dana osoba ma całkowitą odpowiedź lub swoją rozległą chorobę na chemioterapię, można zastosować promieniowanie do klatki piersiowej w celu utrwalenia odpowiedzi i do mózgu, aby zapobiec nieobecności przerzutów (profilaktyczne napromienianie czaszki).

Leczenie nawrotu drobnokomórkowego raka płuca

• Ludzie, którzy mają nawrót drobnokomórkowego raka płuc mają wyjątkowo złe rokowanie.
• Jeśli choroba nie reaguje na leczenie pierwszego rzutu lub rozwija się po początkowym leczeniu (na przykład choroba oporna na leczenie) lub jeśli choroba nawraca w ciągu sześciu miesięcy od zakończenia terapii, dana osoba ma niewielkie szanse na odpowiedź na dodatkową chemioterapię.
• Osoby, u których rak nie rozwija się dłużej niż 6 miesięcy, mogą otrzymać dodatkową chemioterapię. Osoby te mogą być nawet leczone za pomocą tego samego schematu chemioterapii, który spowodował pierwszą remisję.
• Nivolumab (Opdivo) do leków immunoterapeutycznych został zatwierdzony przez amerykańską FDA do leczenia zaawansowanego niedrobnokomórkowego raka płuca u pacjentów z nawracającym zaawansowanym drobnokomórkowym rakiem płuc, którzy już otrzymali chemioterapię.
• Osoby z nawracającym lub opornym na leczenie drobnokomórkowym rakiem płuc mogą wziąć udział w badaniach klinicznych. Aby uzyskać informacje o trwających badaniach klinicznych, odwiedź badania kliniczne National Cancer Institute.

Lekarze mogą podawać inne leki w celu zapobiegania i leczenia niekorzystnych skutków promieniowania lub chemioterapii, takich jak nudności lub wymioty. Leki przeciwbólowe są również ważne w łagodzeniu bólu spowodowanego rakiem lub operacją.

Radioterapia

Radioterapia, która wykorzystuje promieniowanie wysokoenergetyczne do zabijania komórek rakowych, może być opcją w niektórych przypadkach drobnokomórkowego raka płuca. Może być stosowany do leczenia samego raka lub jako forma leczenia paliatywnego w celu zmniejszenia objawów.

Immunoterapia

Immunoterapia wykorzystuje własny układ odpornościowy pacjenta do celowania w komórki rakowe. Jest to również określane jako terapia biologiczna, ponieważ obejmuje stosowanie substancji stymulujących odpowiedź immunologiczną organizmu. Immunoterapia inhibitorem punktu kontrolnego jest rodzajem immunoterapii stosowanej przez lekarzy w zaawansowanym raku drobnokomórkowym. W tym leczeniu białka punktu kontrolnego (białka na powierzchni komórek odpornościowych i komórek rakowych, które utrzymują kontrolę odpowiedzi immunologicznej) są blokowane, co oznacza, że ​​zdolność układu odpornościowego do zabijania komórek rakowych jest zwiększona. Obecnie istnieją dwa rodzaje immunoterapii inhibitorami punktów kontrolnych:

• Hamowanie CTLA-4: CTL4-A to białko na powierzchni limfocytów T (rodzaj białych krwinek zaangażowanych w odpowiedź immunologiczną), które pomaga utrzymać kontrolę odpowiedzi immunologicznej organizmu. Inhibitory CTLA-4 przyłączają się do CTLA-4 i pozwalają komórkom T zabijać komórki rakowe. Ipilimumab (Yervoy) jest rodzajem inhibitora CTLA-4.
• Hamowanie PD-1: PD-1 jest innym białkiem na powierzchni komórek T, które pomaga kontrolować reakcję immunologiczną organizmu. PD-1 przyłącza się do innego białka zwanego PDL-1 i powstrzymuje komórki T przed zabiciem komórki rakowej. Leki hamujące PD-1 łączą się z PDL-1 i pozwalają komórkom T zabijać komórki rakowe. Pembrolizumab (Keytruda) i niwolumab (Opdivo) są rodzajami inhibitorów PD-1.

Czy chirurgia leczy drobnokomórkowego raka płuca?

Operacja odgrywa niewielką, jeśli w ogóle, rolę w leczeniu drobnokomórkowego raka płuca, ponieważ prawie wszystkie nowotwory rozprzestrzeniły się do czasu ich wykrycia.

Wyjątkiem jest stosunkowo niewielka liczba osób (<5%), których rak został wykryty na bardzo wczesnym etapie choroby, kiedy rak ogranicza się do płuc bez rozprzestrzeniania się na węzły chłonne. Pacjenci ze zdiagnozowanym rakiem drobnokomórkowym płuca na bardzo wczesnym etapie choroby mogą zostać chirurgicznie usunięci guz płuca jako wstępna procedura diagnostyczna. Jednak sama operacja nie jest lecznicza, dlatego podaje się również chemioterapię, zwykle za pomocą promieniowania.

Kontrola po leczeniu drobnokomórkowego raka płuca

• Pacjenci otrzymujący chemioterapię wymagają ścisłego monitorowania pod kątem działań niepożądanych i ich reakcji na leczenie. Monitorowanie obejmie pewne ogólne testy, a także niektóre, które są specyficzne dla używanego agenta.
• Lekarze potrzebują badania krwi, w tym CBC (pełna morfologia krwi), przed każdym cyklem chemioterapii, aby upewnić się, że szpik kostny odzyskał zdrowie przed podaniem kolejnej dawki chemioterapii.
• Należy monitorować czynność nerek, szczególnie jeśli pacjent przyjmuje cisplatynę, ponieważ może to uszkodzić nerki.
• U pacjentów otrzymujących cisplatynę może być konieczne monitorowanie słuchu.
• U pacjentów leczonych cisplatyną należy kontrolować elektrolity, ponieważ cisplatyna i karboplatyna mogą powodować spadek magnezu w surowicy, co może powodować poważne problemy z rytmem serca.
• Lekarz może zalecić pacjentowi wykonanie tomografii komputerowej po dwóch cyklach terapii w celu oceny odpowiedzi na terapię.

Opieka paliatywna i terminalna

Ponieważ lekarze najczęściej diagnozują drobnokomórkowego raka płuca, gdy nie jest on uleczalny, ważna jest opieka paliatywna. Celem opieki paliatywnej i terminalnej jest poprawa jakości życia danej osoby.

Lekarze mogą zastosować radioterapię pacjenta jako leczenie paliatywne w celu złagodzenia objawów spowodowanych uciśnięciem przewodu pokarmowego, tchawicy lub żyły głównej górnej.

Opieka paliatywna zapewnia pacjentowi komfort emocjonalny i fizyczny oraz ulgę w bólu. Opieka paliatywna nie tylko koncentruje się na komforcie, ale także dotyczy problemów rodziny pacjenta i bliskich. Do opiekunów pacjenta mogą należeć rodzina i przyjaciele oprócz lekarzy i innych pracowników służby zdrowia.

Lekarze często udzielają opieki paliatywnej i terminalowej w szpitalu, hospicjum lub domu opieki; można go jednak również dostarczyć w domu.

Zaprzestanie palenia wiąże się z mniejszą liczbą infekcji dróg oddechowych i lepszą funkcją płuc, szczególnie w przypadku drobnokomórkowego raka płuca w ograniczonym stadium. Zaprzestanie palenia można wspomóc za pomocą gumy nikotynowej, sprayów lub inhalatorów nikotynowych, plastrów nikotynowych i leków doustnych, w tym Chantix i bupropionu. Ponadto terapia grupowa i trening behawioralny dodatkowo zwiększają szanse na rzucenie palenia.