Co to jest choroba dysku lędźwiowego? leczenie, objawy i zapobieganie

Co to jest choroba dysku lędźwiowego?

Ból dolnej części pleców jest bardzo częstym problemem w starzejącej się populacji. Na szczęście większość epizodów bólu krzyża ustępuje samoistnie i ustępuje w ciągu około sześciu tygodni, niezależnie od leczenia.

W większości przypadków bólu dolnej części pleców nie są wymagane żadne specjalne badania obrazowe ani leczenie. Ważne jest, aby najpierw wykluczyć wszelkie poważne przyczyny bólu krzyża, które wymagają dalszej oceny przez lekarza. „Czerwone flagi” (lub wskazówki, że coś poważniejszego może powodować ból krzyża) obejmują następujące znaki ostrzegawcze:

• Wiek poniżej 20 lat lub powyżej 50 lat
• Poważna trauma
• Historia raka lub niedawnej infekcji
• Ból gorzej w nocy
• Zmiana kontroli jelit lub pęcherza
• Stosowanie leków dożylnych
• Postępujący deficyt neurologiczny lub osłabienie

Oprócz poważnych stanów sugerowanych przez powyższe znaki ostrzegawcze, istnieje wiele innych przyczyn bólu dolnej części pleców. W rzeczywistości u wielu pacjentów z bólem krzyża nigdy formalnie nie zdiagnozowano konkretnej przyczyny.

Choroba dysku lędźwiowego odnosi się do zespołu zaburzeń zwyrodnieniowych, które mogą prowadzić do bólu krzyża z wiekiem. Jest również znany jako spondyloza lędźwiowa. Istnieją trzy główne procesy, które składają się na chorobę dysku lędźwiowego:

• Wewnętrzne zakłócenie dysku
• Zwyrodnieniowa choroba dysku
• Niestabilność segmentowa

W tym artykule omówiono chorobę dysku lędźwiowego wraz z jej cechami klinicznymi, typowymi krokami diagnostycznymi i opcjami leczenia.

Jakie są objawy choroby dysku lędźwiowego?

Ludzie z chorobą dysku lędźwiowego zwykle cierpią na przewlekły ból dolnej części pleców w wieku od 20 do 50 lat. Często nie ma historii traumatycznego zdarzenia poprzedzającego pojawienie się bólu.

• Ból często nasila się podczas siedzenia lub pochylania się do przodu. W dolnej części pleców występuje zlokalizowana tkliwość. Ból utrzymuje się i trwa dłużej niż sześć tygodni.
• Mężczyźni i kobiety są w równym stopniu dotknięci.
• Objawy choroby dysku lędźwiowego pogarszają się wraz ze zmianami zwyrodnieniowymi kręgosłupa, od wewnętrznego uszkodzenia dysku do zwyrodnieniowej choroby dysku do niestabilności segmentowej.
• Z wewnętrznym zaburzeniem dysku ludzie odczuwają głęboki ból w dolnej części pleców, który narasta przez kilka miesięcy. Ból nasila się wraz z ruchem.
• Gdy ten stan postępuje, ból zwyrodnieniowy dysku występuje w dolnej części pleców, a także w pośladkach i udach.
• Ludzie z niestabilnością segmentową mają coraz większy ból promieniujący w dół kończyn dolnych. Ten ból nasila się wraz z ruchem i chodzeniem.

Co powoduje chorobę dysku lędźwiowego?

Choroba dysku lędźwiowego jest spowodowana normalnymi zmianami zwyrodnieniowymi, które występują wraz z wiekiem. Kręg lędźwiowy składa się z segmentów ruchowych. Każdy segment ruchu składa się z dwóch ciał kręgowych, krążka międzykręgowego i dwóch stawów twarzy. Dysk międzykręgowy działa jak poduszka kręgosłupa lub „amortyzator”.

Dysk międzykręgowy składa się głównie z wody. To pozwala mu zachować właściwości podobne do poduszki. Z wiekiem dysk międzykręgowy traci część zawartości wody. Gdy tak się dzieje, na zewnętrznych warstwach dysku częściej pojawiają się pęknięcia lub łzy. Mogą być znaczącym źródłem bólu krzyża. To jest początek wewnętrznego zakłócenia dysku.

Gdy zewnętrzna warstwa dysku pęka, dysk traci normalną zawartość wody. Zmniejsza to jego zdolność do działania jako poduszka dla obciążeń przyłożonych do kręgosłupa. W końcu prowadzi to do zapadnięcia się dysku i zmian zwyrodnieniowych zarówno w kręgach, jak i stawach kręgosłupa. Kiedy to nastąpi, stan ten znany jest jako zwyrodnieniowa choroba dysku.

Ostatni proces w chorobie dysku lędźwiowego zachodzi, gdy zmiany zwyrodnieniowe prowadzą do zniszczenia więzadeł i innych ograniczeń tkanek miękkich kręgosłupa. Jest to znane jako niestabilność segmentowa, która występuje, gdy występuje utrata normalnej stabilności strukturalnej odcinka kręgosłupa.

Kiedy szukać pomocy medycznej w przypadku choroby dysku lędźwiowego

Większość dorosłych będzie miała epizod lub wiele epizodów bólu krzyża w ciągu swojego życia. Większość tych epizodów nie wymaga wizyty u lekarza. Większość bólu krzyża ustępuje bez leczenia lub bez recepty i krótkiego odpoczynku.

Jednak każda osoba z „objawami czerwonej flagi” (wymienione powyżej znaki ostrzegawcze) powinna zostać oceniona przez lekarza.

Pytania do lekarza

• Czy są jakieś programy lub ćwiczenia fizykoterapeutyczne, które mogą pomóc w objawach?
• Czy skorzystałbym na operacji? Powinno to budzić obawy tylko wtedy, gdy ból nie ustąpił po leczeniu zachowawczym. Opcje chirurgiczne w celu omówienia z lekarzem obejmują dekompresję lędźwiową, zespolenie lędźwiowe i wymianę krążka lędźwiowego. Rozważając operację, omów z chirurgiem ryzyko i korzyści każdej z tych interwencji chirurgicznych.

Jakie są egzaminy i testy na chorobę dysku lędźwiowego?

Lekarz najpierw pobiera pełną historię medyczną, aby ustalić, jakie są objawy, kiedy się rozpoczęły, jakie leczenie już próbowano i jakie inne schorzenia mogą być obecne.

Następnie wykonuje się pełny egzamin fizyczny z ukierunkowanym badaniem dolnej części pleców. Obejmuje to ocenę siły mięśni dolnej części pleców i nóg, a także badanie odruchów i czucia w nogach.

Ponieważ większość przypadków bólu krzyża ustępuje samoistnie bez konkretnej diagnozy, lekarz może początkowo nie zlecić żadnych innych badań.

Badania obrazowe mogą obejmować zwykłe filmy rentgenowskie, skany CT lub MRI kręgosłupa lędźwiowego. Te badania obrazowe należy interpretować ostrożnie, ponieważ wiele osób ma w tych badaniach normalne zmiany w miarę starzenia się, bez objawów fizycznych. Każda diagnoza powinna opierać się na konkretnych ustaleniach z historii i badaniu fizykalnym popartych badaniami obrazowymi.

W przypadku podejrzenia zakażenia, guza lub zaburzenia zapalnego można przeprowadzić badania krwi w celu dalszej oceny.

Lekarz może również zlecić testy w celu ustalenia, czy nerwy w plecach są ściskane. Testy te obejmują EMG (elektromiogram, test rejestrujący aktywność mięśni) lub badania przewodnictwa nerwowego.

Ból pleców IQ

Jakie jest leczenie choroby dysku lędźwiowego?

Samoopieka w domu

Większość przypadków bólu krzyża może skutecznie leczyć osoba w domu. Krótki okres odpoczynku i leki bez recepty mogą pomóc w łagodzeniu bólu.

Jeśli objawy nie ustąpią, osoba powinna udać się do lekarza w celu dalszej oceny.

Leczenie

Leczenie choroby dysku lędźwiowego zwykle ogranicza się do zapewnienia ustrukturyzowanego programu fizykoterapii i leków, jak opisano w „Lekach”.

Ponownie, należy wykluczyć inne przyczyny bólu krzyża, które wymagałyby bardziej agresywnej opieki medycznej.

Leki

Początkowe leczenie choroby dysku lędźwiowego obejmuje leki przeciwzapalne, w tym ibuprofen (Motrin, Advil) lub naproksen (Aleve). Leki te mogą pomóc złagodzić zarówno ból, jak i stan zapalny związany z chorobą dysku lędźwiowego.

Krótki kurs doustnych kortykosteroidów, takich jak prednizon, może być również korzystny, ale długotrwałe stosowanie kortykosteroidów nie jest zalecane. Długotrwałe stosowanie wiąże się z poważnymi skutkami ubocznymi, takimi jak choroba wrzodowa, obrzęk i zatrzymanie płynów, zaburzenia snu, splątanie lub zmiany nastroju oraz zwiększone ryzyko osteoporozy. W przypadku choroby dysku lędźwiowego, która powoduje silny, promieniujący ból nerwu w dół nogi (rwa kulszowa), można rozważyć znieczulenie zewnątrzoponowe kortykosteroidów, aby zapewnić szybsze działanie przeciwzapalne.

Leki zwiotczające mięśnie, takie jak cyklobenzapryna (Flexeril), mogą zapewnić krótkotrwałą ulgę wielu osobom. Leki te mogą powodować senność i nie należy ich stosować podczas prowadzenia pojazdów, pracy lub spożywania alkoholu. Dodatkowe działania niepożądane zwiotczające mięśnie obejmują suchość w ustach, niewyraźne widzenie, zatrzymanie moczu i zaparcia.

Leki zawierające narkotyczne środki przeciwbólowe, takie jak kodeina, morfina lub oksykodon, mogą również zapewniać ulgę w bólu związanym z chorobą dysku lędźwiowego. Te leki nie powinny być ciągle podawane w przypadku przewlekłego bólu, jeśli można zastosować alternatywne metody leczenia. Częste działania niepożądane obejmują senność, zaparcia lub koszmary senne. Zaleca się ostrożność, aby stosować wyłącznie zgodnie z zaleceniami, aby uniknąć toksyczności środków odurzających lub innych leków, takich jak acetaminofen (Tylenol), które mogą zawierać narkotyczne środki przeciwbólowe.

Chirurgia

Operacja jest opcją leczenia choroby dysku lędźwiowego u osób, które nie reagują na opcje leczenia zachowawczego omówione w „Lekach”.

Opcje chirurgiczne obejmują dekompresję lędźwiową, zespolenie lędźwiowe i wymianę tarczy lędźwiowej.

Dekompresja lędźwiowa polega na usunięciu części kości z tyłu kręgosłupa w celu zwiększenia przestrzeni dostępnej dla nerwów wychodzących z rdzenia kręgowego. To może zmniejszyć nacisk na nerwy i złagodzić związany z tym ból. Tej opcji nie należy używać, jeśli występuje nadmierny ruch kręgosłupa z powodu niestabilności. Badania obrazowe mogą być zlecone przez chirurga w celu oceny objawów niestabilności.

Istnieje kilka rodzajów zespolenia lędźwiowego. Do kręgosłupa lędźwiowego można zbliżyć się z przodu przez brzuch, przez plecy lub oba. Decyzję tę podejmuje chirurg na podstawie ustaleń z analizy przedoperacyjnej. W wielu przypadkach chirurg usuwa większość dysku międzykręgowego i zastępuje go kością lub innym materiałem. W wielu przypadkach choroby dysku lędźwiowego dysk jest głównym źródłem bólu. Po usunięciu ból znacznie ustępuje. Po wyjęciu dysku segment ruchu staje się niestabilny i ma za dużo dostępnego ruchu. Fuzja jest wykonywana, aby pomóc dwóm kręgom rosnąć razem i usunąć wszelki ruch między nimi. Wyboru, czy użyć oprzyrządowania, czy metalowych śrub i prętów do stabilizacji kręgosłupa, dokonuje chirurg na podstawie ustaleń z badania i badań obrazowych.

Nową opcją leczenia choroby dysku lędźwiowego jest wymiana krążka lędźwiowego. Technika ta polega na usunięciu całego krążka międzykręgowego jak w fuzji kręgosłupa, ale zamiast zamiany krążka na kość wprowadza się sztuczny krążek. Zaletą tej techniki jest to, że osoba jest w stanie utrzymać ruch zbliżony do normalnego na poziomie operacji. Uważa się, że zmniejszy to z czasem szansę na dalsze zmiany zwyrodnieniowe na sąsiednich poziomach kręgosłupa. Tę technikę można stosować tylko w przypadkach izolowanej choroby dysku. Jeśli ludzie mają zapalenie stawów w stawach twarzy kręgosłupa, wymiana dysku nie jest wskazana.

Inne terapie

Wiele osób z chorobą dysku lędźwiowego może skorzystać ze zorganizowanego programu fizykoterapii. Może to pomóc zarówno w wzmocnieniu mięśni brzucha i dolnej części pleców, jak i ogólnej kondycji ciała.

Ludzi można nauczyć konkretnych ćwiczeń, które można kontynuować w domu po zakończeniu zorganizowanego programu terapii.

Fizjoterapeuci mają do dyspozycji wiele różnych metod leczenia chorób dysku lędźwiowego. Należą do nich ciepło, masaż, elektryczna stymulacja mięśni, terapia ultradźwiękowa i terapia wodna.

Jak zapobiegać chorobie dysku lędźwiowego

Kontynuacja

Większość przypadków bólu krzyża ustępuje samoistnie w ciągu kilku tygodni. Osoby, które nie uległy poprawie, powinny kontynuować obserwację z lekarzem, aby sprawdzić, czy konieczne są dalsze badania obrazowe lub badania laboratoryjne.

Zapobieganie

Najlepszą metodą zapobiegania chorobie dysku lędźwiowego jest utrzymanie odpowiedniej kondycji i siły mięśni. Używaj odpowiedniej mechaniki podnoszenia i nie podnoś ciężkich przedmiotów za pomocą mięśni dolnej części pleców, ponieważ powoduje to niepotrzebne obciążenie pleców.

Wielu przypadkom choroby dysku lędźwiowego nie można zapobiec, ponieważ wynika ona z kombinacji normalnych zmian zwyrodnieniowych, które występują wraz ze starzeniem się i predyspozycjami genetycznymi.

Perspektywy

Perspektywy dla pacjentów z chorobą dysku lędźwiowego są bardzo pozytywne. Nowe postępy w leczeniu chirurgicznym, w tym wymiana tarczy lędźwiowej, stanowią nowe narzędzie dla chirurgów w leczeniu tego zaburzenia przy mniejszym ryzyku zmiany normalnego mechanicznego środowiska kręgosłupa.

Grupy wsparcia i doradztwo

Grupa wsparcia chorób zwyrodnieniowych