Opieka diabetologiczna w szpitalu: co trzeba zrobić?

Dwie wizyty w ER w ciągu dwóch dni, dzięki ciężkiemu niedoborowi cukru we krwi, a następnie niezgalającym się wysokim stężeniom cukru we krwi.

Oba są wystarczające, aby skłonić kogokolwiek do cukrzycy. Ale jest też fakt, że same te doświadczenia podkreśliły, że placówka pilnej opieki jest źle wyposażona, aby poradzić sobie z cukrzycą.

A to staje się jeszcze bardziej kłopotliwe.

Od dawna wierzyłem, że my, PWD (ludzie z cukrzycą), nie dostaniemy wysokiej jakości opieki w izbie przyjęć, jeśli skończymy tam. Z opowieści o społeczności cukrzycowej, którą słyszałem, opinii lekarzy w świecie chorych na cukrzycę i moich własnych doświadczeń podczas odwiedzania ER przy kilku okazjach w moim życiu, oto, w co wierzę.

Oczywiście, może być bardziej sarkastycznie niż poważnie, gdy mówię, że "ER próbuje mnie zabić", ale w tym komentarzu jest pewna trauma z rzeczywistego świata. Niedawne podwójne wizyty ER, które moja mama doświadczyła, potwierdzają to, a ja chcę tylko podzielić się tą historią jako sposób na wezwanie do zmiany, która może zmaterializować …

Nie jestem zadowolony z tego, co wydarzyło się w ER w związku z moją mamą w zeszłym tygodniu. Co więcej, przeraża mnie, że tego typu rzeczy mogą się przytrafić każdemu z nas.

Co się stało?

Po pierwsze, ważne jest, aby pamiętać, że moja mama mieszka z typem 1 od piątego roku życia - co oznacza, że ​​ma teraz około 55 lat. Nie miała HbA1C powyżej 6% w co najmniej dekadzie, a z tego, co widziałem, często nie przekracza 160 przez dłuższy czas. Miała już wcześniej reakcje na insulinę, aw niektórych przypadkach były one ciężkie, ale zwykle nie trwają długo i wszyscy jesteśmy w stanie nimi zarządzać.

Wczoraj, w niedzielę rano, nie obudziłem się z reakcji hipoglikemicznej. Mój tata obudził się w swoim ciągłym monitorze glukozy Dexcom G4 (CGM) i pokazał, że miała mniej niż 50 mg / dl przez co najmniej kilka godzin, jak to podano na ekranie CGM. Jej nowa historia t: slim insulin pump pokazuje, że gdzieś około 3:30. m. , z jakiegokolwiek powodu, dostarczyła ona do systemu prawie 12 jednostek insuliny (!) - możemy się jedynie domyślać, że było to wynikiem tego, że w tym momencie była hypo i półsenna, programując bolus przez pomyłkę, kiedy powinna brać w cukrze. Około 90 minut później była na tyle świadoma, by ustawić bazę podstawową 0% … ale niestety, było to tylko 30 minut, a potem jej podstawowe stawki zaczęły się pojawiać.

Ponad trzy godziny później (o 8: 30 a. M.) Mój d

d usłyszał sygnał dźwiękowy i zobaczył, że nie reaguje.Wstrzyknął glukagon i dostał sok i glukozę do swojego systemu, ale nadal nie reagowała, więc wezwał sanitariuszy. Pośpieszyli ją na pogotowie ratunkowe - na jaką początkową wizytę miałaby seria niefortunnych wypadków.

Mieszkam w innym stanie, więc nie otrzymałem wiadomości aż do późnego popołudnia, po tym, jak moi rodzice obozowali w szpitalu przez około sześć godzin. Chociaż do tego czasu moja mama nie spała, a jej poziom cukru we krwi był od 100 do 200, nie wychodziła z tego. Wciąż wykazywała oznaki niskiego nasilenia objawów i to martwiło wszystkich. Mówiono o utrzymujących się efektach hipoglikemicznych i poważniejszych możliwościach, takich jak mini-uderzenia, ale nikt nie miał prawdziwych odpowiedzi. Zatrzymali ją na noc i następnego dnia. A potem, pomimo tego, że wciąż nie wróciła do "normalnej" psychicznie, władze szpitala zdecydowały, że najlepiej będzie, jeśli dostanie się do swojej własnej ekipy zarządzającej (powiązanej z innym szpitalem w okolicy). Została zwolniona i wysłana do domu, gotowa na spotkanie w ciągu następnego dnia.

Ale to nie był koniec tego doświadczenia z ER.

Pozostały problemy psychiczne, co oznacza, że ​​moja mama nie do końca rozumiała, co jest potrzebne, jeśli chodzi o użycie pompy insulinowej lub zarządzanie cukrzycą. Jej stężenie cukru we krwi wzrastało stopniowo przez resztę tego popołudnia i wieczorem, a najwyraźniej bolus z po posiłku i wadliwy zestaw infuzyjny (lub miejsce) nie zarejestrował się dla żadnego z moich rodziców. W nocy, jej poziom cukru we krwi wzrósł do 400 i pozostał tam. Pomimo bolusa korekty lub dwóch pomp i zastrzyków, jej cukry nie spadały, a jej stan psychiczny wydawał się (u mojego ojca) coraz gorszy.

Następnego ranka, we wtorek, zadzwonił do mnie jeszcze bardziej martwiąc się, że coś się nie dzieje. Zgodziliśmy się, że powrót do ER był prawdopodobnie najbezpieczniejszym zakładem, a ja koordynowałem wyjazd awaryjny do Michigan, skąd mieszkam w Indy.

Moja mama wróciła do tego samego lekarza, który wypisał ją poprzedniego dnia. Tym razem na wysokie stężenie cukru we krwi.

ER, druga runda

Oczywiście jej powrót wywołał wszystkie rodzaje dzwonów ostrzegawczych wśród kierownictwa szpitala, ponieważ zaczęły niepokoić się własną odpowiedzialnością, pozwalając jej odejść dzień wcześniej i jej powrót tak szybko.

Nie można ich za to winić.

Mimo obaw i rzekomo najlepszych intencji, ludzie w ER najwyraźniej zapomnieli o kluczowej lekcji na temat PWD: mamy

d insuliny!

Jak mi powiedziano, moja mama była na ostrym dyżurze przez ponad sześć godzin bez podania jednej kropli insuliny. Jej stężenie cukru we krwi było w latach 300 i 400, ale personel szpitala jakoś nie dał jej lekarstwa, którego potrzebowała, by pomóc zmniejszyć te liczby. W jakiś sposób naleganie mojego ojca i ciągłe zadawanie pytań o to, gdzie dawka insuliny była po prostu ignorowana - pomimo wielokrotnych lekarzy i pielęgniarek, którzy powtarzali, że insulina jest "w drodze" po tym, jak spojrzeli na wszystko, co mogło być nie tak z moją mamą.Potrzebowała "dostrojenia" przed wstrzyknięciem insuliny, jeden doktor najwyraźniej powiedział mojemu tacie bez wyjaśnienia, co to znaczy.

W końcu, około godziny przed pojawieniem się na scenie po pięciogodzinnej jeździe z Indianapolis, mój tata puścił do lekarza, który zastanawiał się, dlaczego jej stężenie cukru we krwi było wciąż tak wysokie. WTF? !

Najwyraźniej krzyk mojego taty załatwił sprawę, a po pięciu minutach wstrzyknęła mu dawkę insuliny. 10 jednostek, jak słyszałem. Godzinę później jej poziom cukru we krwi wzrósł z wysokich 300 do 400, więc zastrzelili ją z następnymi siedmioma jednostkami. Wiesz, żeby być bezpiecznym.

Tak jak przybyłem we wtorek wieczorem, zabrali ją z izby przyjęć i przyjęli do prywatnego pokoju.

Ucieczka z ER

Tej nocy wszystko wydawało się w porządku. Mój tata był w stanie wrócić do domu na jakiś rzeczywisty sen, a ja zostałem w szpitalu i przez całą noc obserwowałem rzeczy.

Tak, spadła do 200 przed północą, dzięki kroplówce insuliny IV, ale potem nie dostała żadnej insuliny aż do następnego ranka - i pielęgniarce płci męskiej (która wyglądała na przyjaznego faceta i na rzeczy ) widziałem rano czytanie cukru we krwi i wydawało się zaskoczony, że wróciła do 400s … (westchnienie).

Insulina, ludzie! Poważnie. Cukrzyca 101.

Od początku nalegaliśmy, aby ktoś posłuchał, co CDE mojej mamy mówi: Weź insulinę długodziałającą w swoim systemie, zamiast polegać tylko na szybkich, krótkoterminowych dawkach, które działają tylko tymczasowo. zanim stężenie cukru we krwi zacznie znowu rosnąć. Nikt nie słuchał tego wieczoru do późnego ranka.

Moja mama była w szpitalu prawie cały dzień po drugim doświadczeniu ER, a ona nadal nie była mentalnie "wszystkim tam". Czasami wydawała się zdezorientowana, zdezorientowana, a nawet zwinna. Coś działo się w jej głowie i nikt nie potrafił tego jasno wytłumaczyć. Słyszałem problemy z sercem, mini-udar, zwyrodnieniowe minima i inne terminy medyczne, które wydawały się logiczne. Niektórzy D-peepy na Twitterze i w e-mailu upewnili mnie, że może to być niewielki wpływ, szczególnie dla kogoś, kto jest "dobrze zarządzany" przez większość czasu. Ale inne możliwości wciąż były przerażające, by myśleć o …

Stopniowo jej stan psychiczny wydawał się poprawiać w ciągu ostatniego dnia i ostatecznie zdecydowaliśmy się tego wieczora, by sprawdzić ją - wbrew życzeniom szpitala. Wydaje się, że wszyscy zgadzają się, że najlepiej jest dostać się do swojego zespołu D-Care JAK NAJSZYBCIEJ, i że prawdopodobnie moglibyśmy lepiej monitorować stan jej zdrowia niż personel szpitala. Myślisz? !

Mimo tego, że apteka w szpitalu wydawała się bardziej zatroskana własną odpowiedzialnością i monitorowała każdą możliwość, więc uchyliła decyzję o zwolnieniu. Więc po prostu zdecydowaliśmy się odejść z własnej woli.

Przez cały ten czas, kiedy leżała w szpitalu, personel nie sięgał do faktycznego endo mojej mamy za jego myśli. Tak, wiedział - bo mój tata skontaktował się z nim w tej sprawie.Ale ponieważ był w innym systemie klinicznym, personel szpitala zdecydował się zamiast tego oprzeć na własnych pacjentach z cukrzycą.

Dzień po jej wydaniu, endo mojej mamy (ceniony dr Fred Whitehouse, który ćwiczył przez siedem dekad i faktycznie trenował z legendarnym Dr. Joslinem) zobaczył ją i zaoferował swoje przekonanie, że wpływ psychiczny był prawdopodobnie wynikiem te szalone huśtawki - od poniżej 50 godzin do ponad 400 przez wiele godzin. Całkowicie z niczego normalnego dla mojej mamy. Badania ze Sesji Naukowych ADA w ubiegłym tygodniu obejmują jedno badanie, które mówi, że ciężka hipopotencja może mieć wpływ na pamięć i jest to temat, którego osobiście będę bliżej przyglądać się w przyszłości.

Endo mojej matki i jej CDE, która jest także długoletnim typem 1, mogły tylko potrząsnąć głowami o naszym drugim scenariuszu ER, w którym moja mama nie otrzymywała żadnej insuliny przez wiele godzin. Odzwierciedlały one obawy naszej rodziny i wypowiadały się na podstawie ich własnych doświadczeń w zawodzie lekarza: Coś trzeba zrobić, aby rozwiązać problem bałaganu, który nazywa się D-Care w szpitalu.

Not Pretty, Across Board

Na sesjach naukowych w zeszłym tygodniu, nowe dane pokazały, że krytyczne hospitalizacje z powodu hipoglikemii, a nawet hiperglikemii stanowią pilny problem dla systemu opieki zdrowotnej w tym kraju. Niektóre badania wskazują na to, że pomimo wysokiego poziomu cukru we krwi

hospitalizacji spada o 40% w ciągu ostatniej dekady, te spowodowane przez hipos wzrosły o 22% w tym samym okresie. Drugie zaprezentowane badanie wykazało, że 1 na 20 wizyt w ER było spowodowanych problemami związanymi z insuliną, przy czym hipo stanowiło 90% - a ponad 20 000 hospitalizacji było szczególnie związanych z PWD typu 1 z hipoglikemią. A to badanie pokazuje, że nawet przeniesienie się z jednego miejsca do drugiego w szpitalu wpływa na zarządzanie typu "D".

Ostatni wpis na blogu przez typ 2 PWD Bob Fenton podkreśla ten problem dotyczący szpitali, które potencjalnie mogą być "niebezpieczne dla twojego zdrowia", a inni, tacy jak nasz Wil Dubois, zwrócili również uwagę, że szpitale i ośrodki pilnej opieki po prostu nie są przygotowane właściwie traktować PWD. Szczerze mówiąc, mają zbyt wiele do rozważenia, a cukrzyca często traci wszystko, co się dzieje, w tym różne osoby przychodzące i odbywające się według ściśle określonego harmonogramu.

Dotarłem także do kogoś, kogo znam, zarówno w świecie profesjonalnej opieki diabetologicznej, jak i w obszarze zarządzania szpitalem / oceny ryzyka.

Wolał pozostać anonimowy, ale zaproponował te myśli: "Myślę, że to prawda, że ​​większość lekarzy ma o wiele więcej doświadczenia z cukrzycą typu 2, ponieważ jest ona o wiele bardziej powszechna." Bardzo niewielu lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej samodzielnie zarządza cukrzycą T1 ponieważ bardziej nowoczesne metody leczenia (pompy insulinowe itp.) wymagają dużej wiedzy technicznej i wiele postępów w ostatnich latach jest trudnych do spełnienia. Tak więc większość pacjentów T1 jest postrzegana przez specjalistów. jeden z powodów, dla których medyczne programy szkolenia zawodowego są bardzo ważne.Wielu pracowników służby zdrowia podczas szkolenia ma niewielkie doświadczenie z T1.

"To powiedziawszy, zawsze trudno jest odgadnąć opiekę medyczną, nie znając pełnego obrazu, na przykład, poziom cukru we krwi 400 w T1 nie jest generalnie nagłym przypadkiem, chyba że są znaczące ketony, wymioty itp. jeśli pacjent otrzymuje płyny, często powoduje to spadek cukru bez dodatkowej insuliny … więc czasami wstrzymujemy dodatkowe dawki, aby zobaczyć, co robią płyny .. Oczywiście, stres może czasami czasowo podnieść poziom cukru i przy braku ketonów, a podanie dodatkowej insuliny może spowodować hipoglikemię.

"A jeśli twoja mama była niedawno hospitalizowana z powodu hipoglikemii, personel ER mógł chcieć zachować konserwatywność, aby uniknąć niskiego poziomu cukrów. Po prostu spekuluję na ten temat. Ale pokazuje, ile rzeczy należy wziąć pod uwagę. "

To dało mi trochę do myślenia. Tymczasem relacje z tych osób są tym, czego nie mogę uzyskać przeszłość.

To jest to, co moja mama sama mówi o swoich różnych doświadczeniach ER:

Pamiętam, jak miałem 10 lat na ER i moja mama pytała lekarzy, kiedy miałem zamiar dostać trochę insuliny do pomóżcie mi, to byłby około 1963 roku. Dlaczego dzisiaj jest tak samo, że T1 wciąż leżą w ER i nie otrzymują żadnej insuliny z BG w latach 400. Odpowiedź "chcemy sprawdzić cały organizm" to nie " t, kiedy wiesz o zepsutej części i nie robisz nic, żeby rozwiązać problem.

Wydaje mi się dziwne, że chociaż nigdy mnie nie widzieli, wiedzieli co powinienem zrobić z kuracją medyczną przez resztę przyszłości, włączając w to grupę endos, która chciała odświeżyć moją terapię pompową i kardiologa, który chciał zmienić kilka moich leki stosowane w domu. Wydaje się zdumiewające, że lekarze będą tak aroganccy, że będą chcieli zmienić rzeczy dla kogoś, kogo właściwie nie znają. Jeśli masz lekarzy w różnych systemach medycznych, nie są oni słuchani, bez względu na to, jak dobrze wiedzą, że są w swojej dziedzinie. Nie mogą nic powiedzieć w sprawie opieki.

Nawet osoby zaangażowane w opiekę szpitalną nie mogły, z perspektywy czasu, zrozumieć, dlaczego moja mama nie otrzymała żadnej insuliny. Jeden z lekarzy podstawowej opieki nadal kręcił głową, gdy o tym słyszał, i powiedział, że było to coś, co nie powinno się wydarzyć.

Kiedy siedziałem w gabinecie doktora Whitehouse'a, CDE mojej matki (która jest koleżanką PWD) spojrzało wprost na mnie i powiedziało, że widziała ten trend od lat! Kwestia złego D-Care w szpitalu była wielokrotnie zgłaszana na konferencjach i przez osoby z D-medycznych profesji, ale nie została poruszona, i szczerze mówiąc: ten brak D-zrozumienia w szpitalu jest niebezpieczny, ponieważ Potrafię osobiście potwierdzić. Z profesjonalnego punktu widzenia CDE mojej mamy mówi, że nie wie, co jeszcze można zrobić, jeśli szpitale nie chcą się zmienić.

Ta rozmowa pojawiała się wiele razy podczas sesji ADA z różnymi endosami i CDE, i wszyscy potrząsali głowami, kiedy opowiadali te same biurokratycznie powiązane problemy, które widzieli na własnej skórze z własnymi pacjentami w krytycznych warunkach opieki.

Coś musi być zrobione, wszystkie odbiły się echem.

Podczas gdy nikt nie wątpi, że lekarze ER i personel medyczny nie są dobrze wyszkoleni w zakresie wszelkiego rodzaju medycznych tematów ratunkowych, jest oczywiste, że często nie rozumieją podstaw cukrzycy! Wszystko, co mogę powiedzieć, to: H-E-L-P!

Zastrzeżenie : Treść stworzona przez zespół Diabetes Mine. Aby uzyskać więcej informacji, kliknij tutaj.

Zastrzeżenie

Ta treść została stworzona dla Diabetes Mine, blogu poświęconego zdrowiu konsumentów skupiającego się na społeczności chorych na cukrzycę. Treści nie są poddawane przeglądowi medycznemu i nie są zgodne ze wskazówkami redakcyjnymi Healthline. Aby uzyskać więcej informacji na temat partnerstwa Healthline z Diabetes Mine, kliknij tutaj.