12 Przewlekłe objawy choroby nerek, etapy, dieta i leczenie

Co to jest przewlekła choroba nerek?

Przewlekła choroba nerek występuje, gdy cierpi się na stopniową i zwykle trwałą utratę czynności nerek w miarę upływu czasu. Dzieje się to stopniowo, zwykle przez miesiące lub lata. Przewlekła choroba nerek dzieli się na pięć etapów o rosnącym nasileniu:

• Etap I: Nieznaczne uszkodzenie nerek
• Etap II: Łagodny spadek czynności nerek
• Etap III: Umiarkowane zmniejszenie czynności nerek
• Etap 4: Poważne pogorszenie czynności nerek
• Etap 5: Niewydolność nerek

W przypadku utraty czynności nerek dochodzi do gromadzenia się wody, odpadów i toksycznych substancji w organizmie, które są zwykle wydalane przez nerki. Utrata czynności nerek powoduje również inne problemy, takie jak niedokrwistość, wysokie ciśnienie krwi, kwasica (nadmierna kwasowość płynów ustrojowych), zaburzenia cholesterolu i kwasów tłuszczowych oraz choroby kości.

Termin „nerkowy” odnosi się do nerki, więc inną nazwą niewydolności nerek jest „niewydolność nerek”. Łagodna choroba nerek jest często nazywana niewydolnością nerek.

Gdzie znajdują się nerki? Jak oni wyglądają?

Normalne nerki i czynność nerek

• Nerki to para organów w kształcie fasoli, które leżą po obu stronach kręgosłupa w dolnej środkowej części pleców.
• Każda nerka waży około 5 uncji i zawiera około miliona jednostek filtrujących zwanych nefronami.
• Każdy nefron składa się z kłębuszków i kanalików. Kłębuszek jest miniaturowym urządzeniem do filtrowania lub przesiewania, podczas gdy kanalik jest małą rurkowatą strukturą przymocowaną do kłębuszka.
• Nerki są połączone z pęcherzem moczowym za pomocą rurek zwanych moczowodów. Mocz jest przechowywany w pęcherzu moczowym, dopóki pęcherz nie zostanie opróżniony przez oddawanie moczu. Pęcherz jest połączony z zewnętrzną częścią ciała za pomocą innej rurkowatej struktury zwanej cewką moczową.

Ilustracja nerek, dróg moczowych i pęcherza moczowego.

Główną funkcją nerek jest usuwanie produktów przemiany materii i nadmiaru wody z krwi. Nerki przetwarzają około 200 litrów krwi każdego dnia i wytwarzają około 2 litry moczu. Produkty odpadowe powstają w wyniku normalnych procesów metabolicznych, w tym rozpadu aktywnych tkanek, spożywanej żywności i innych substancji. Nerki umożliwiają spożywanie różnorodnych pokarmów, leków, witamin, suplementów diety i ziół, dodatków do żywności i nadmiaru płynów bez obawy, że toksyczne produkty uboczne narastają do szkodliwych poziomów. Nerka odgrywa również ważną rolę w regulacji poziomów różnych minerałów, takich jak wapń, sód i potas we krwi.

• Pierwszym etapem filtracji jest dostarczanie krwi do kłębuszków nerkowych przez mikroskopijne nieszczelne naczynia krwionośne zwane naczyniami włosowatymi. Tutaj krew jest filtrowana z odpadów i płynu, podczas gdy czerwone krwinki, białka i duże cząsteczki są zatrzymywane w naczyniach włosowatych. Oprócz odpadów odfiltrowuje się także niektóre przydatne substancje. Filtrat zbiera się w torebce zwanej kapsułką Bowmana.
• Kanaliki są kolejnym krokiem w procesie filtracji. Kanały są wyłożone wysoce funkcjonalnymi komórkami, które przetwarzają filtrat, ponownie wchłaniając wodę i substancje chemiczne przydatne dla organizmu, jednocześnie wydzielając do kanalika dodatkowe produkty odpadowe.

Nerki wytwarzają również pewne hormony, które pełnią ważne funkcje w organizmie, w tym:

• Aktywna forma witaminy D (kalcytriol lub 1, 25 dihydroksy-witaminy D), która reguluje wchłanianie wapnia i fosforu z pożywienia, sprzyjając tworzeniu mocnej kości.
• Erytropoetyna (EPO), która stymuluje szpik kostny do wytwarzania czerwonych krwinek.
• Renina, która reguluje objętość krwi i ciśnienie krwi w połączeniu z aldosteronem produkowanym w nadnerczach, zlokalizowanych tuż nad nerkami.

Ilustracja nerki i otaczającej anatomii.

Jakie są objawy przewlekłej choroby nerek?

Nerki mają niezwykłą zdolność do kompensowania problemów w ich funkcjonowaniu. Dlatego przewlekła choroba nerek może postępować bezobjawowo przez długi czas, aż pozostanie tylko bardzo minimalna czynność nerek.

Ponieważ nerki pełnią tak wiele funkcji dla organizmu, choroba nerek może wpływać na organizm na wiele różnych sposobów. Objawy różnią się znacznie. Może to mieć wpływ na kilka różnych układów ciała. W szczególności u większości pacjentów nie występuje zmniejszenie wydalania moczu, nawet w przypadku bardzo zaawansowanej przewlekłej choroby nerek.

Objawy przewlekłej choroby nerek obejmują:

• trzeba często oddawać mocz, szczególnie w nocy (nokturia);
• obrzęk nóg i obrzęki wokół oczu (zatrzymanie płynów);
• wysokie ciśnienie krwi;
• zmęczenie i osłabienie (z anemii lub gromadzenia się odpadów w ciele);
• utrata apetytu, nudności i wymioty;
• swędzenie, łatwe zasinienie i blada skóra (z niedokrwistości);
• duszność z powodu gromadzenia się płynu w płucach;
• bóle głowy, drętwienie stóp lub rąk (neuropatia obwodowa), zaburzenia snu, zaburzenia stanu psychicznego (encefalopatia z nagromadzenia odpadów lub trucizn mocznicowych) i zespół niespokojnych nóg;
• ból w klatce piersiowej spowodowany zapaleniem osierdzia (zapalenie wokół serca);
• krwawienie (z powodu złego krzepnięcia krwi);
• ból kości i złamania; i
• zmniejszone zainteresowanie seksualne i zaburzenia erekcji.

Jak powszechna jest przewlekła choroba nerek?

• Przewlekła choroba nerek dotyka 14% populacji USA.
• W 2013 r. W USA miało miejsce 17 600 przeszczepów nerek; jedna trzecia pochodziła od żywych dawców.
• Choroba nerek występuje częściej wśród mieszkańców wysp latynoskich, afroamerykańskich, azjatyckich lub z wysp Pacyfiku oraz rdzennych mieszkańców Ameryki.
• Starszy wiek, płeć żeńska, cukrzyca, nadciśnienie tętnicze, wyższy wskaźnik masy ciała (otyłość) i choroby sercowo-naczyniowe są związane z większą częstością przewlekłej choroby nerek.

Co powoduje przewlekłą chorobę nerek?

Chociaż przewlekła choroba nerek czasami wynika z pierwotnych chorób samych nerek, głównymi przyczynami są cukrzyca i wysokie ciśnienie krwi.

• Cukrzyca typu 1 i typu 2 powoduje stan zwany nefropatią cukrzycową, która jest główną przyczyną chorób nerek w Stanach Zjednoczonych.
• Wysokie ciśnienie krwi (nadciśnienie), jeśli nie jest kontrolowane, może z czasem uszkodzić nerki.
• Kłębuszkowe zapalenie nerek to zapalenie i uszkodzenie układu filtracji nerek, które może powodować niewydolność nerek. Stany poinfekcyjne i toczeń należą do wielu przyczyn kłębuszkowego zapalenia nerek.
• Policystyczna choroba nerek jest dziedziczną przyczyną przewlekłej choroby nerek, w której obie nerki mają wiele torbieli.
• Regularne stosowanie środków przeciwbólowych, takich jak acetaminofen (Tylenol) i ibuprofen (Motrin, Advil) i naproksen (Naprosyn, Aleve), przez długi czas może powodować nefropatię przeciwbólową, inną przyczynę chorób nerek. Niektóre inne leki mogą również uszkadzać nerki.
• Zatykanie i stwardnienie tętnic (miażdżyca tętnic) prowadzące do nerek powoduje stan zwany nefropatią niedokrwienną, który jest kolejną przyczyną postępującego uszkodzenia nerek.
• Niedrożność przepływu moczu przez kamienie, powiększoną prostatę, zwężenia (zwężenia) lub nowotwory mogą również powodować choroby nerek.
• Inne przyczyny przewlekłej choroby nerek obejmują zakażenie wirusem HIV, sierpowate, nadużywanie heroiny, amyloidozę, kamienie nerkowe, przewlekłe zakażenia nerek i niektóre nowotwory.

Jeśli którykolwiek z poniższych stanów jest narażony na ponadprzeciętne ryzyko rozwoju przewlekłej choroby nerek. Może być konieczne regularne monitorowanie czynności nerek.

• Cukrzyca typu 1 lub typu 2
• Wysokie ciśnienie krwi
• Wysoki cholesterol
• Choroba serca
• Choroba wątroby
• Amyloidoza
• Anemia sierpowata
• Toczeń rumieniowaty układowy
• Choroby naczyniowe, takie jak zapalenie tętnic, zapalenie naczyń lub dysplazja włóknisto-mięśniowa
• Refluks pęcherzykowo-moczowodowy (problem z układem moczowym, w którym mocz wydobywa się z pęcherza niewłaściwą drogą powrotną do nerki)
• Wymagaj regularnego stosowania leków przeciwzapalnych
• Historia choroby nerek

Choroba nerek Quiz IQ

5 etapów przewlekłej choroby nerek

Przewlekła choroba nerek występuje, gdy cierpi się na stopniową i zwykle trwałą utratę czynności nerek w miarę upływu czasu. Dzieje się to stopniowo, zwykle przez miesiące lub lata. Przewlekła choroba nerek dzieli się na pięć etapów o rosnącym nasileniu. Termin „nerkowy” odnosi się do nerki, więc inną nazwą niewydolności nerek jest „niewydolność nerek”. Łagodna choroba nerek jest często nazywana niewydolnością nerek.

W przypadku utraty czynności nerek dochodzi do gromadzenia się wody, odpadów i toksycznych substancji w organizmie, które są zwykle wydalane przez nerki. Utrata czynności nerek powoduje również inne problemy, takie jak niedokrwistość, wysokie ciśnienie krwi, kwasica (nadmierna kwasowość płynów ustrojowych), zaburzenia cholesterolu i kwasów tłuszczowych oraz choroby kości.

Przewlekła choroba nerek w stadium 5 jest również określana jako niewydolność nerek, schyłkowa choroba nerek lub schyłkowa choroba nerek, w której dochodzi do całkowitej lub prawie całkowitej utraty czynności nerek. Istnieje niebezpieczna akumulacja wody, odpadów i substancji toksycznych, a większość osób na tym etapie choroby nerek potrzebuje dializy lub przeszczepu, aby przeżyć.

Tabela 1. Etapy przewlekłej choroby nerek

Etap	Opis	GFR * ml / min / 1, 73 m2
* GFR to współczynnik filtracji kłębuszkowej, miara funkcji nerek.
1	Nieznaczne uszkodzenie nerek przy normalnej lub zwiększonej filtracji	Ponad 90
2)	Łagodne zmniejszenie czynności nerek	Od 60 do 89
3)	Umiarkowane zmniejszenie czynności nerek	30 do 59
4	Poważne pogorszenie czynności nerek	Od 15 do 29
5	Niewydolność nerek	Mniej niż 15 (lub dializa)

Jakie testy i procedury diagnozują przewlekłą chorobę nerek?

Przewlekła choroba nerek zwykle nie powoduje żadnych objawów we wczesnych stadiach. Tylko testy laboratoryjne mogą wykryć wszelkie rozwijające się problemy. Osoby o zwiększonym ryzyku przewlekłej choroby nerek powinny być rutynowo badane pod kątem rozwoju tej choroby.

• Testy moczu, krwi i obrazowania (promieniowanie rentgenowskie) są wykorzystywane do wykrywania choroby nerek, a także do śledzenia jej postępu.
• Wszystkie te testy mają ograniczenia. Często stosuje się je razem, aby uzyskać obraz charakteru i zakresu choroby nerek.
• Zasadniczo badanie to można wykonać w warunkach ambulatoryjnych.

Testy moczu

Analiza moczu: Analiza moczu daje ogromny wgląd w funkcję nerek. Pierwszym krokiem w analizie moczu jest wykonanie testu bagnetowego. Bagnet ma odczynniki, które sprawdzają mocz pod kątem obecności różnych normalnych i nienormalnych składników, w tym białka. Następnie mocz jest badany pod mikroskopem w celu wykrycia czerwonych i białych krwinek oraz obecności odlewów i kryształów (ciał stałych).

Tylko minimalne ilości albuminy (białka) są normalnie obecne w moczu. Dodatni wynik testu poziomu białka na próbkę jest nieprawidłowy. Bardziej wrażliwy niż test poziomu białka na próbkę jest laboratoryjne oszacowanie albuminy moczu (białka) i kreatyniny w moczu. Stosunek albuminy (białka) i kreatyniny w moczu zapewnia dobre oszacowanie wydalania albuminy (białka) na dzień.

Dwudziestoczterogodzinne testy moczu: Ten test wymaga od pacjenta zebrania całego moczu przez 24 kolejne godziny. Mocz można analizować pod kątem zawartości białka i produktów odpadowych (azot mocznikowy i kreatynina). Obecność białka w moczu wskazuje na uszkodzenie nerek. Ilość kreatyniny i mocznika wydalanych z moczem można wykorzystać do obliczenia poziomu czynności nerek i wskaźnika filtracji kłębuszkowej (GFR).

Współczynnik filtracji kłębuszkowej (GFR): GFR jest standardowym sposobem wyrażania ogólnej czynności nerek. W miarę postępu choroby nerek spada GFR. Normalny GFR wynosi około 100 do 140 ml / min u mężczyzn i 85 do 115 ml / min u kobiet. Zmniejsza się u większości osób z wiekiem. GFR można obliczyć na podstawie ilości produktów odpadowych w 24-godzinnym moczu lub za pomocą specjalnych markerów podawanych dożylnie. Oszacowanie GFR (eGFR) można obliczyć na podstawie rutynowych badań krwi pacjenta. Nie jest tak dokładny u pacjentów w wieku poniżej 18 lat, kobiet w ciąży i bardzo umięśnionych lub z nadwagą. Pacjentów dzieli się na pięć etapów przewlekłej choroby nerek w oparciu o ich GFR (patrz Tabela 1 powyżej).

Badania krwi

Kreatynina i mocznik (BUN) we krwi: Azot mocznikowy we krwi i kreatynina w surowicy są najczęściej stosowanymi badaniami krwi do badań przesiewowych i monitorowania chorób nerek. Kreatynina jest produktem normalnego rozpadu mięśni. Mocznik jest produktem ubocznym rozpadu białka. Poziom tych substancji wzrasta we krwi wraz z pogorszeniem czynności nerek.

Szacowany GFR (eGFR): Laboratorium lub lekarz może obliczyć szacowany GFR na podstawie informacji z badania krwi pacjenta. Nie jest tak dokładny u pacjentów w wieku poniżej 18 lat, kobiet w ciąży, bardzo umięśnionych i z nadwagą. Ważne jest, aby zdawać sobie sprawę z szacowanego GFR i stadium przewlekłej choroby nerek. Lekarz wykorzystuje stadium choroby nerek u pacjenta, aby zalecić dodatkowe badania i dostarczyć sugestie dotyczące postępowania.

Poziomy elektrolitów i równowaga kwasowo-zasadowa: Zaburzenia czynności nerek powodują zaburzenia równowagi w elektrolitach, zwłaszcza potasu, fosforu i wapnia. Wysoki poziom potasu (hiperkaliemia) jest szczególnym problemem. Równowaga kwasowo-zasadowa krwi jest również zwykle zaburzona.

Zmniejszone wytwarzanie aktywnej formy witaminy D może powodować niski poziom wapnia we krwi. Niemożność wydalenia przez nerki niewydolnego fosforu powoduje wzrost jego poziomu we krwi. Poziomy hormonów jąder lub jajników również mogą być nieprawidłowe.

Liczba krwinek: Ponieważ choroba nerek zakłóca wytwarzanie krwinek i skraca czas przeżycia krwinek czerwonych, liczba krwinek czerwonych i stężenie hemoglobiny mogą być niskie (niedokrwistość). Niektórzy pacjenci mogą również mieć niedobór żelaza z powodu utraty krwi w układzie żołądkowo-jelitowym. Inne niedobory żywieniowe mogą również zaburzać wytwarzanie krwinek czerwonych.

Inne testy

Ultradźwięki: Ultradźwięki są często stosowane w diagnostyce chorób nerek. USG jest nieinwazyjnym rodzajem testu obrazowego. Zasadniczo nerki są skurczone w przewlekłej chorobie nerek, chociaż mogą być normalne lub nawet duże w przypadkach spowodowanych przez policystyczną chorobę nerek u dorosłych, nefropatię cukrzycową i amyloidozę. Ultradźwięki mogą być również stosowane do diagnozowania niedrożności dróg moczowych, kamieni nerkowych, a także do oceny przepływu krwi do nerek.

Biopsja: Próbka tkanki nerkowej (biopsja) jest czasami wymagana w przypadkach, w których przyczyna choroby nerek jest niejasna. Zazwyczaj biopsję można pobrać przy znieczuleniu miejscowym, wprowadzając igłę przez skórę do nerki. Zwykle odbywa się to w trybie ambulatoryjnym, choć niektóre instytucje mogą wymagać noclegu w szpitalu na jedną noc.

Czy istnieje dieta na przewlekłą chorobę nerek?

Przewlekła choroba nerek jest chorobą, którą należy leczyć w ścisłej konsultacji z lekarzem. Samoleczenie nie jest właściwe.

• Istnieje jednak kilka ważnych zasad żywieniowych, które można zastosować, aby spowolnić postęp choroby nerek i zmniejszyć prawdopodobieństwo powikłań.
• Jest to złożony proces i musi być zindywidualizowany, na ogół przy pomocy lekarza i zarejestrowanego dietetyka.

Poniżej przedstawiono ogólne wytyczne dietetyczne:

• Ograniczenia dotyczące białek: Zmniejszenie spożycia białka może spowolnić postęp przewlekłej choroby nerek. Dietetyk może pomóc w określeniu odpowiedniej ilości białka.
• Ograniczenie soli: Ogranicz do 2 do 4 gramów dziennie, aby uniknąć zatrzymywania płynów i pomóc kontrolować wysokie ciśnienie krwi.
• Spożycie płynów: Nadmierne spożycie wody nie pomaga w zapobieganiu chorobom nerek. W rzeczywistości lekarz może zalecić ograniczenie spożycia wody.
• Ograniczenie potasu: Jest to konieczne w zaawansowanej chorobie nerek, ponieważ nerki nie są w stanie usunąć potasu. Wysoki poziom potasu może powodować zaburzenia rytmu serca. Przykłady produktów bogatych w potas obejmują banany, pomarańcze, orzechy, awokado i ziemniaki.
• Ograniczenia dotyczące fosforu: Zaleca się zmniejszenie spożycia fosforu w celu ochrony kości. Jajka, fasola, napoje cola i produkty mleczne to przykłady żywności o wysokiej zawartości fosforu.

Inne ważne środki, które pacjent może podjąć, obejmują:

• dokładnie przestrzegaj zalecanych schematów leczenia, aby kontrolować ciśnienie krwi i / lub cukrzycę;
• przestań palić; i
• stracić nadwagę.

W przewlekłej chorobie nerek kilka leków może być toksycznych dla nerek i może być konieczne ich unikanie lub podawanie w dostosowanych dawkach. Wśród leków dostępnych bez recepty należy unikać lub stosować ostrożnie:

• Niektóre leki przeciwbólowe: aspiryna; niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ, takie jak ibuprofen)
• Floty lub lewatywy z fosfosody ze względu na ich wysoką zawartość fosforu
• Środki przeczyszczające i zobojętniające kwas zawierające magnez i glin, takie jak wodorotlenek magnezu (Milk of Magnesia) oraz magnez i wodorotlenek glinu (Mylanta)
• Wrzody Antagoniści receptora H2: cymetydyna (Tagamet) i ranitydyna (Zantac) (zmniejszone dawkowanie z chorobą nerek)
• Leki zmniejszające przekrwienie, takie jak pseudoefedryna (Sudafed) i fenylopropanoloamina (Rhindecon), zwłaszcza jeśli pacjent ma wysokie ciśnienie krwi
• Alka Seltzer, ponieważ zawiera duże ilości sodu
• Leki ziołowe i suplementy diety, chyba że zostały sprawdzone przez pracownika służby zdrowia i / lub farmaceutę
• Niektóre leki, w tym antybiotyki i leki przeciwzakrzepowe (rozrzedzające krew), mogą wymagać dostosowania dawki u pacjentów z przewlekłą chorobą nerek.

Jeśli u pacjenta występuje przewlekła choroba nerek, taka jak cukrzyca, wysokie ciśnienie krwi lub wysoki poziom cholesterolu, powinien on przyjmować wszystkie leki zgodnie z zaleceniami i skonsultować się z lekarzem, który zalecił obserwację i monitorowanie.

Jakie jest leczenie przewlekłej choroby nerek i postępowanie z nią?

Nie ma lekarstwa na przewlekłą chorobę nerek. Cztery cele terapii to:

1. spowolnić postęp choroby;
2. leczyć przyczyny i czynniki przyczyniające się;
3. leczyć powikłania choroby; i
4. wymienić utraconą funkcję nerek.

Strategie spowalniania postępu i leczenia stanów przewlekłej choroby nerek obejmują:

• Kontrola poziomu glukozy we krwi: Utrzymanie dobrej kontroli cukrzycy ma kluczowe znaczenie. Osoby z cukrzycą, które nie kontrolują poziomu glukozy we krwi, mają znacznie wyższe ryzyko wszystkich powikłań cukrzycy, w tym przewlekłej choroby nerek.
• Kontrola nadciśnienia tętniczego: spowalnia również postęp przewlekłej choroby nerek. Zaleca się utrzymywanie ciśnienia krwi poniżej 130/80 mm Hg, jeśli ktoś ma chorobę nerek. Często przydatne jest monitorowanie ciśnienia krwi w domu. Leki na ciśnienie krwi znane jako inhibitory enzymu konwertującego angiotensynę (ACE) lub blokery receptora angiotensyny (ARB) mają szczególne zalety w ochronie nerek.
• Dieta: Kontrola diety ma zasadnicze znaczenie dla spowolnienia postępu przewlekłej choroby nerek i powinna być przeprowadzana w ścisłej konsultacji z lekarzem i dietetykiem. Niektóre ogólne wytyczne znajdują się w części dotyczącej samodzielnej opieki w przewlekłej chorobie nerek w domu tego artykułu.

Powikłania przewlekłej choroby nerek mogą wymagać leczenia.

• Zatrzymanie płynów jest powszechne w chorobach nerek i objawia się obrzękiem. W późnych fazach płyn może gromadzić się w płucach i powodować duszność.
• Niedokrwistość występuje często w CKD. Dwie najczęstsze przyczyny niedokrwistości z chorobami nerek to niedobór żelaza i brak erytropoetyny. W przypadku niedokrwistości lekarz przeprowadzi testy, aby ustalić, czy niedokrwistość jest wtórna do choroby nerek lub z przyczyn alternatywnych.
• Choroba kości rozwija się u pacjentów z chorobą nerek. Nerki są odpowiedzialne za wydalanie fosforu z organizmu i przetwarzanie witaminy D w jej aktywną postać. Wysoki poziom fosforu i brak witaminy D powodują obniżenie poziomu wapnia we krwi, powodując aktywację hormonu przytarczyc (PTH). Te i kilka złożonych zmian powodują rozwój metabolicznej choroby kości. Leczenie metabolicznej choroby kości ma na celu kontrolowanie poziomu wapnia, fosforu i hormonu przytarczyc w surowicy.
• Kwasica metaboliczna może rozwinąć się wraz z chorobą nerek. Kwasica może powodować rozpad białek, stany zapalne i choroby kości. Jeśli kwasica jest znacząca, lekarz może zastosować leki, takie jak wodorowęglan sodu (soda oczyszczona), aby rozwiązać problem.

Inhibitory konwertazy angiotensyny, blokery receptorów angiotensyny (ARB) i diuretyki

Inhibitory enzymu konwertującego angiotensynę (ACE-Is)

Inhibitory enzymu konwertującego angiotensynę są lekami powszechnie stosowanymi w leczeniu wysokiego ciśnienia krwi. Przykłady tych leków obejmują:

• captopril (Capoten)
• enalapryl (Vasotec)
• lisinopril (Zestril, Prinivil)
• ramipril (Altace)
• chinapryl (Accupril)
• benazepril (Lotensin)
• trandolapril (Mavik)

Leki ACE-Is obniżają ciśnienie krwi poprzez zmniejszenie produkcji angiotensyny II (hormonu powodującego zwężenie naczyń krwionośnych) i aldosteronu (hormonu powodującego zatrzymanie sodu). Oprócz obniżania ciśnienia krwi leki te mają dodatkowe działanie, które wpływają na postęp choroby nerek, w tym obniżanie ciśnienia w kłębuszku nerkowym i zmniejszanie blizn w nerkach.

Blokery receptorów angiotensyny (ARB)

Blokery receptora angiotensyny (ARB) to leki, które blokują działanie angiotensyny 2 na jej receptory. Leki te, podobnie jak ACE-I, mają działanie ochronne na nerki i spowalniają postęp niewydolności nerek. Przykłady ARB obejmują:

• losartan (Cozaar)
• walsartan (Diovan)
• irbesartan (Avapro)
• kandesartan (Atacand)
• olmesartan (Benicar)

Leki moczopędne

Lekarz może przepisać leki moczopędne (pigułki wodne) w celu kontroli obrzęku (obrzęku), ciśnienia krwi i (lub) poziomu potasu. Istnieje kilka klas leków moczopędnych, w tym diuretyki pętlowe (furosemid, kwas etakrynowy, bumetanid, torsemid), tiazydy (hydrochlorotiazyd, chlortalidon, indapamid) oraz leki moczopędne oszczędzające potas (spironolakton, eplerenon, amiloryd, triamteren). Diuretyki różnią się potencjałem do eliminacji soli i wody.

Typowe działania niepożądane tych leków obejmują:

• Niedociśnienie (niskie ciśnienie krwi)
• Kaszel
• Hiperkaliemia (wysoki poziom potasu)
• Bół głowy
• Zawroty głowy
• Zmęczenie
• Nudności
• Wysypka na skórze
• Metaliczny smak w ustach
• Biegunka
• Niestrawność
• Nieprawidłowa czynność wątroby
• Skurcze mięśni
• Bóle i bóle
• Ból pleców
• Bezsenność
• Niedokrwistość
• Pogarsza się czynność nerek
• Chwile wysypki podczas wykonywania ARB

U niektórych osób z przewlekłą chorobą nerek lek może powodować dalsze pogorszenie czynności nerek. Rzadko u pacjentów może wystąpić obrzęk naczynioruchowy, który jest obrzękiem tkanki podskórnej i podśluzówkowej i może prowadzić do trudności w oddychaniu. Może to być stan zagrażający życiu i wymaga natychmiastowej pomocy lekarskiej.

Typowe działania niepożądane obejmują:

• Częste oddawanie moczu
• Odwodnienie
• Skurcze mięśni
• Słabość
• Zaburzenia rytmu serca
• Nieprawidłowości elektrolitowe
• Zawroty
• Reakcje alergiczne

Leki moczopędne mogą również powodować pogorszenie czynności nerek, zwłaszcza jeśli płyn zostanie szybko usunięty z organizmu.

Środki stymulujące erytropoezę, substancje wiążące fosforany i witamina D.

Środki stymulujące erytropoezę (ESA)

U pacjentów z przewlekłą chorobą nerek często rozwija się niedokrwistość z powodu braku erytropoetyny wytwarzanej przez nerki. Niedokrwistość jest stanem ze zbyt małą ilością krwinek czerwonych i charakteryzuje się zmęczeniem i znużeniem. Po wykluczeniu innych przyczyn niedokrwistości lekarz może przepisać środki stymulujące erytropoezę (ESA), takie jak Procrit (erytropoetyna), Aranesp (darbepoetyna) lub Omontys (peginesatyd). ESA stymulują szpik kostny do wytwarzania czerwonych krwinek i zmniejszają potrzebę transfuzji krwi.

Poważne działania niepożądane ESA obejmują:

• Ryzyko udaru mózgu, zawału serca i zakrzepów krwi.
• Pogorszenie nadciśnienia i drgawek
• Poważne reakcje alergiczne
• Spoiwa fosforanowe

Spoiwa fosforanowe

Lekarz może zalecić dietę o niskiej zawartości fosforu, jeśli poziom fosforu w surowicy jest wysoki. Jeśli dietetyczne ograniczenie fosforu nie jest w stanie kontrolować poziomów fosforu, pacjent może zacząć od spoiw fosforanowych. Spożywane z posiłkami spoiwa łączą się z fosforanem spożywczym i pozwalają na eliminację bez wchłaniania do krwioobiegu. Spoiwa są podzielone na duże klasy, w tym spoiwa na bazie wapnia, takie jak Tums (węglan wapnia) i PhosLo (octan wapnia) i spoiwa inne niż wapń, na przykład:

• Fosrenol (węglan lantanu)
• Renagel (chlorowodorek sewelameru)
• Renvela (węglan sewelameru)

Środki wiążące na bazie wapnia mogą powodować hiperkalcemię. Lantan i sewelamer nie zawierają wapnia. Chociaż spoiwa inne niż wapń są znacznie droższe, lekarz może je faworyzować, jeśli poziom wapnia we krwi pacjenta jest wysoki. Wszystkie środki wiążące fosforany mogą powodować zaparcia, nudności, wymioty, niedrożność jelit i uderzenie w kał. Środki wiążące fosforany mogą zakłócać wchłanianie innych leków, jeśli są one przyjmowane razem. Zawsze skonsultuj się z lekarzem, aby potwierdzić odpowiedniość przyjmowania tych leków razem z innymi lekami.

Witamina D

Niedobór witaminy D występuje bardzo często u pacjentów z przewlekłą chorobą nerek. Pierwszym krokiem w leczeniu metabolicznej choroby kości jest zapewnienie odpowiednich zapasów witaminy D w organizmie. Lekarz może przepisać bez recepty witaminę D lub witaminę D na receptę (Drisdol) na podstawie poziomów witaminy D u pacjenta.

Zastosowanie aktywowanej witaminy D może powodować hiperkalcemię (wysoki poziom wapnia). Objawy hiperkalcemii obejmują:

• Czuć się zmęczonym
• Trudności z jasnym myśleniem
• Utrata apetytu
• Nudności
• Wymioty
• Zaparcie
• Zwiększone pragnienie
• Zwiększone oddawanie moczu
• Utrata masy ciała
• Biegunka
• Nudności
• Obrzęk
• Reakcje alergiczne
• Infekcje wirusowe
• Wysokie ciśnienie krwi
• Zapalenie gardła i nosa
• Zawroty głowy

Lekarz zaleci regularne badania krwi w celu monitorowania czynności nerek pacjenta, stężenia wapnia, fosforu i hormonów przytarczyc.

• Witamina D

Węgiel aktywny

W miarę postępu choroby nerek można przepisać aktywowane formy witaminy D. Leki te obejmują:

kalcytriol (Rocaltrol)

paricalcitol (Zemplar)

dokserkalcyferol (Hectorol)

Leki z węglem aktywnym są przepisywane w celu kontrolowania wtórnej nadczynności przytarczyc, gdy korekcja niedoboru witaminy D w żywieniu, podawanie suplementacji wapnia i kontrola fosforanu w surowicy były nieskuteczne.

Zastosowanie aktywowanej witaminy D może powodować hiperkalcemię (wysoki poziom wapnia). Objawy hiperkalcemii obejmują:

• Czuć się zmęczonym
• Trudności z jasnym myśleniem
• Utrata apetytu
• Nudności
• Wymioty
• Zaparcie
• Zwiększone pragnienie
• Zwiększone oddawanie moczu
• Utrata masy ciała

Inne działania niepożądane witaminy D obejmują:

• Biegunka
• Nudności
• Obrzęk
• Reakcje alergiczne
• Infekcje wirusowe
• Wysokie ciśnienie krwi
• Zapalenie gardła i nosa
• Zawroty głowy

Lekarz zaleci regularne badania krwi w celu monitorowania czynności nerek pacjenta, stężenia wapnia, fosforu i hormonów przytarczyc.

Dializa i dializa dostępu otrzewnowego

W schyłkowej niewydolności nerek funkcje nerek można zastąpić jedynie przez dializę lub przeszczep nerki. Planowanie dializy i przeszczepu zwykle rozpoczyna się na etapie 4 przewlekłej choroby nerek. Większość pacjentów jest kandydatami do hemodializy i dializy otrzewnowej (patrz poniżej). Istnieje niewiele różnic w wynikach między tymi dwiema procedurami. Lekarz lub wychowawca omówi z pacjentem odpowiednie opcje i pomoże im podjąć decyzję, która będzie pasować do jego osobistych i medycznych potrzeb. Najlepiej wybrać metodę dializy po zrozumieniu obu procedur i dopasowaniu ich do stylu życia, codziennych czynności, harmonogramu, odległości od jednostki dializacyjnej, systemu wsparcia i osobistych preferencji.

Zalecając odpowiedni punkt do rozpoczęcia dializy, lekarz rozważy wiele czynników, w tym pracę laboratoryjną pacjenta i rzeczywistą lub szacunkową szybkość filtracji kłębuszkowej, stan odżywienia, stan objętości płynu, obecność objawów zgodnych z zaawansowaną niewydolnością nerek oraz ryzyko przyszłych powikłań . Zazwyczaj dializę rozpoczyna się, zanim osoby będą bardzo objawowe lub zagrożone powikłaniami zagrażającymi życiu.

Dializa

Istnieją dwa rodzaje dializy: 1) hemodializa (w ośrodku lub w domu) i 2) dializa otrzewnowa. Przed rozpoczęciem dializy należy utworzyć dostęp do dializy.

Dostęp do dializy

Do hemodializy wymagany jest dostęp naczyniowy, aby krew mogła być przemieszczana przez filtr dializacyjny z dużą prędkością, aby umożliwić usuwanie odpadów, toksyn i nadmiaru płynu. Istnieją trzy różne rodzaje dostępu naczyniowego: przetoka tętniczo-żylna (AVF), przeszczep tętniczo-żylny i cewniki żylne środkowe.

1. Przetoka tętniczo-żylna (AVF): Preferowanym dostępem do hemodializy jest AVF, w którym tętnica jest bezpośrednio połączona z żyłą. Żyła potrzebuje 2 do 4 miesięcy na powiększenie i dojrzewanie, zanim będzie można jej użyć do dializy. Po dojrzewaniu do żyły wprowadza się dwie igły w celu dializy. Jedna igła służy do pobierania krwi i przebiega przez urządzenie do dializy. Druga igła ma zwrócić oczyszczoną krew. AVF są mniej podatne na zarażenie lub rozwój zakrzepów niż jakikolwiek inny dostęp do dializy.
2. Przeszczep tętniczo-żylny: Przeszczep tętniczo-żylny umieszcza się w tych, którzy mają małe żyły lub u których nie udało się rozwinąć przetoki. Przeszczep jest wykonany ze sztucznego materiału, a igły do ​​dializy wprowadza się bezpośrednio do przeszczepu. Przeszczep tętniczo-żylny można zastosować do dializy w ciągu 2 do 3 tygodni od umieszczenia. W porównaniu z przetokami przeszczepy mają zwykle więcej problemów z krzepnięciem i infekcją.
3. Centralny cewnik żylny: Cewnik może być tymczasowy lub stały. Cewniki te umieszcza się na szyi lub w pachwinie w dużym naczyniu krwionośnym. Chociaż cewniki te zapewniają natychmiastowy dostęp do dializy, są podatne na infekcje i mogą również powodować krzepnięcie lub zwężenie naczyń krwionośnych.

Dostęp do otrzewnej (w przypadku dializy otrzewnowej)

Podczas dializy z dostępem do otrzewnej cewnik jest wszczepiany do jamy brzusznej (wyłożonej otrzewną) przez drobny zabieg chirurgiczny. Cewnik ten jest cienką rurką wykonaną z miękkiego, elastycznego materiału, zwykle silikonu lub poliuretanu. Cewnik ma zwykle jeden lub dwa mankiety, które pomagają utrzymać go w miejscu. Końcówka cewnika może być prosta lub zwinięta i ma wiele otworów umożliwiających wydostanie się i powrót płynu. Chociaż cewnik można zastosować natychmiast po wszczepieniu, zwykle zaleca się opóźnienie dializy otrzewnowej o co najmniej 2 tygodnie, aby umożliwić gojenie i zmniejszyć ryzyko wystąpienia nieszczelności.

Przeszczep nerki

Przeszczep nerki oferuje najlepsze wyniki i najlepszą jakość życia. Udane przeszczepy nerek występują codziennie w Stanach Zjednoczonych. Przeszczepione nerki mogą pochodzić od żyjących dawców pokrewnych, żyjących dawców niepowiązanych lub osób, które zmarły z innych przyczyn (zmarli dawcy). U osób z cukrzycą typu I lepszym rozwiązaniem jest często przeszczep nerki i trzustki.

Jednak nie wszyscy są kandydatami do przeszczepu nerki. Ludzie muszą przejść szeroko zakrojone testy, aby upewnić się, że nadają się do przeszczepu. Ponadto brakuje organów do przeszczepu, co wymaga czasu oczekiwania od miesięcy do lat na przeszczep.

Osoba potrzebująca przeszczepu nerki przechodzi kilka testów w celu zidentyfikowania cech swojego układu odpornościowego. Odbiorca może zaakceptować tylko nerkę pochodzącą od dawcy, który pasuje do niektórych jego właściwości immunologicznych. Im bardziej podobny jest dawca w tych cechach, tym większa szansa na długoterminowy sukces przeszczepu. Przeszczepy od żyjącego dawcy mają zazwyczaj najlepsze wyniki.

Operacja przeszczepu jest poważną procedurą i na ogół wymaga 4 do 7 dni w szpitalu. Wszyscy biorcy przeszczepu wymagają dożywotnich leków immunosupresyjnych, aby ich ciało nie odrzuciło nowej nerki. Leki immunosupresyjne wymagają starannego monitorowania poziomów we krwi i zwiększają ryzyko infekcji, a także niektórych rodzajów raka.

Jaki jest postęp przewlekłej choroby nerek? Czy można to wyleczyć?

Nie ma lekarstwa na przewlekłą chorobę nerek. Naturalnym przebiegiem choroby jest postęp aż do dializy lub przeszczepu.

• U pacjentów z przewlekłą chorobą nerek ryzyko wystąpienia udarów i zawałów serca jest znacznie większe niż w populacji ogólnej.
• Osoby starsze i chore na cukrzycę mają gorsze wyniki.
• U osób poddawanych dializie całkowity czas przeżycia 5 lat wynosi 40%. Osoby poddane dializie otrzewnowej mają 5-letnie przeżycie wynoszące 50%.
• Pacjenci po przeszczepie, którzy otrzymują nerkę od żywego dawcy, mają 5-letnie przeżycie na poziomie 87%, a ci, którzy otrzymują nerkę od zmarłego dawcy, mają przeżycie 5-letnie wynoszące prawie 75%.
• Przeżycie nadal rośnie u pacjentów z przewlekłą chorobą nerek. Od 1996 r. Śmiertelność spadła o 28% u pacjentów dializowanych io 40% u pacjentów po przeszczepie.

Czy można zapobiegać przewlekłej chorobie nerek?

W większości sytuacji nie można zapobiec przewlekłej chorobie nerek. Pacjent może być w stanie chronić nerki przed uszkodzeniem lub spowolnić postęp choroby poprzez kontrolowanie podstawowych chorób, takich jak cukrzyca i wysokie ciśnienie krwi.

• Choroba nerek jest zwykle zaawansowana do czasu pojawienia się objawów. Jeśli u pacjenta występuje wysokie ryzyko rozwoju przewlekłej choroby nerek, powinien on udać się do lekarza zgodnie z zaleceniami dotyczącymi badań przesiewowych.
• Jeśli pacjent ma przewlekłą chorobę, taką jak cukrzyca, wysokie ciśnienie krwi lub wysoki poziom cholesterolu, powinien postępować zgodnie z zaleceniami lekarza prowadzącego. Pacjent powinien regularnie odwiedzać lekarza w celu monitorowania. Niezbędne jest agresywne leczenie tych chorób.
• Pacjent powinien unikać narażenia na leki, zwłaszcza NLPZ (niesteroidowe leki przeciwzapalne), chemikalia i inne substancje toksyczne, o ile to możliwe.

Grupy wsparcia i doradztwo w zakresie przewlekłej choroby nerek

• Amerykańskie Stowarzyszenie Pacjentów Nerek
• American Kidney Fund
• National Kidney Foundation