Drżenie rodzinne i podstawowe: przyczyny drżenia ręki, mięśni i ciała

• Przewodnik po drżeniach
• Notatki lekarza o objawach drżenia

Definicja drżenia i fakty

Drżenia to niezamierzone rytmiczne ruchy części ciała, które są wynikiem naprzemiennych lub nieregularnych synchronicznych skurczów mięśni, które mają odwrotny wpływ na staw. Na przykład mięśnie, które w wyniku skurczu powodują zgięcie nadgarstka, są stymulowane synchronicznie z mięśniami, które powodują przedłużenie nadgarstka. Rezultatem jest rytmiczne zgięcie i wyprost nadgarstka.

Fakty

• Zjawisko to może wystąpić w dowolnej części ciała, w tym: głowie, szyi, twarzy, kciuka lub ramieniu.
• To właśnie ta rytmiczna cecha określa i odróżnia drżenia od wszelkich innych nienormalnych ruchów.
• Dwie klasy drżenia, w tym: fizjologiczny (normalny) i patologiczny (nienormalny)

2 główne kategorie wstrząsów

Można wyróżnić dwie główne kategorie:

1. normalny (zwany także fizjologicznym)
2. nieprawidłowe (lub patologiczne)

Drżenie normalne lub fizjologiczne to drobne, prawie niezauważalne drżenie, które jest trudne do zauważenia gołym okiem i nie zakłóca czynności. Można to zobaczyć w palcach, gdy ramiona są wyciągnięte. Częstotliwość skurczów wynosi od 8 do 13 cykli na minutę. Przyczyna tego drżenia nie jest znana, ale nie jest uważana za związaną z żadnym procesem chorobowym.

Nieprawidłowe lub patologiczne drżenie jest bardziej oczywiste i bardziej widoczne gołym okiem. Jako taki zakłóca codzienne czynności. Częstotliwość skurczów wynosi od 4 do 7 cykli na minutę. W wielu przypadkach drżenie to wiąże się ze zdefiniowanymi schorzeniami.

Najczęściej nienormalne drżenie obserwuje się w dystalnych częściach kończyn (dłoni, palców); jednak drżenie może mieć wpływ na każdą część ciała (np. głowę, język, struny głosowe lub tułów).

Rozkład kliniczny drżenia może być różny w zależności od stanu medycznego z nim związanego i niektórych indywidualnych czynników. Jednak u konkretnej osoby jakość i rozkład drżenia jest bardzo stała.

Te nienormalne drżenia można podzielić na następujące kategorie:

1. Drżenie spoczynkowe (nazywane również drżeniem parkinsonowskim) obserwuje się w nieaktywnej części ciała i całkowicie opartej na grawitacji. Jest to szorstkie, rytmiczne drżenie, często zlokalizowane w dłoniach i przedramionach, ale rzadziej widoczne w innych częściach ciała i obserwuje się, gdy kończyna jest w pozycji spoczynkowej. Umyślny ruch może zmniejszyć intensywność drżenia. Drżenie znika jednak, gdy kończyny znajdują się w skrajnym spoczynku, tak jak w przypadku, gdy pacjent śpi. Zjawisko to jest wspólne dla większości wstrząsów. Drżenie rąk powoduje specyficzny ruch palców, który jest bardziej widoczny między kciukiem a palcem wskazującym. Może to również wpłynąć na inne części ciała. Na przykład powieki mają tendencję do trzepotania, a szczęka i usta mogą migotać. Gdy nogi są upośledzone, może to powodować problemy z chodzeniem (chodzeniem). Drżenie to jest najczęściej postrzegane jako przejaw zespołu Parkinsona.
2. Drżenie postawy lub działania obserwuje się, gdy mięśnie dobrowolnie się kurczą. Drżenie przejawia się przy każdej próbie utrzymania kończyn lub tułowia w określonej pozycji, na przykład w celu utrzymania wyciągniętych ramion. Ten rodzaj drżenia nasila się, gdy kończyna jest aktywnie poruszana, na przykład podczas próby picia z kubka. Jednak nie obserwuje się drżenia, gdy kończyna jest całkowicie rozluźniona. Drżenie to jest najczęściej postrzegane jako przejaw niezbędnego drżenia.
3. Drżenie celowe (ataksyjne) może być bardzo blokującym typem drżenia. Ma pewne cechy charakterystyczne drżenia akcji w tym sensie, że jest on wywoływany przez ruch; jednak jego główną cechą jest to, że pojawia się pod koniec akcji, gdy potrzebna jest dokładna, precyzyjna regulacja. Na przykład, gdy ktoś zostanie poproszony o dotknięcie czubka nosa, wczesna część działania nie wywołuje drżenia, ale gdy tylko palec znajdzie się w pobliżu nosa i musi wylądować na czubku nosa, obserwuje się nieregularne, rytmiczne drżenie z częstotliwością 2 do 4 oscylacji na minutę. W przeciwieństwie do akcji i drżenia spoczynkowego oscylacje występują w różnych płaszczyznach i mogą utrzymywać się nawet po wykonaniu zadania. Ten typ drżenia występuje głównie w stanach związanych z móżdżkiem lub jego połączeniami neurologicznymi.
4. Drżenie Rubrala charakteryzuje się intensywnym, gwałtownym ruchem. W przypadku tego rodzaju drżenia niewielki ruch ramion lub próba utrzymania statycznej postawy pacjenta, na przykład próba utrzymania wyciągniętych ramion, powoduje intensywny rytmiczny ruch „skrzydłowego”. Jest to również związane z pewnymi zakłóceniami połączeń móżdżku. Ten typ drżenia występuje najczęściej między innymi u osób ze stwardnieniem rozsianym.

Zasadniczo przeważa jeden szczególny rodzaj drżenia, a czasami jedyny drżenie występujące w określonym stanie klinicznym, na przykład drżenie spoczynkowe w chorobie Parkinsona lub drżenie posturalne w drżeniu samoistnym. Istnieje jednak kilka indywidualnych odmian i nie jest niczym niezwykłym, że u pacjenta z określonym stanem klinicznym, na przykład chorobą Parkinsona, oprócz drżenia spoczynkowego typowego dla tej choroby, występuje pewien stopień drżenia posturalnego.

Co powoduje drżenia?

Przyczyny drżenia są bardzo różnorodne. Jednak pomimo tego, że lista potencjalnych przyczyn jest bardzo obszerna, przeważa kilka warunków. Najważniejsze zostaną omówione tutaj.

8 Stany kliniczne związane z drżeniem

Drżenie rodzinne i zasadnicze

Rodzinne i niezbędne drżenia są najczęstszymi warunkami związanymi z drżeniem czynnościowym. W formie rodzinnej lub dziedzicznej dotyczy to kilku członków tej samej rodziny. Jest to genetycznie heterogeniczny stan i może być zaangażowany więcej niż jeden gen.

Forma nierodzinna jest określana jako drżenie samoistne, ponieważ nie jest związana z żadnym innym stanem neurologicznym. W odniesieniu do tego drżenia zastosowano termin „łagodny drżenie samoistne”; jest to jednak mylące, ponieważ drżenie może być bardzo poważne i może powodować kalectwo. Zasadnicze i rodzinne formy dziedziczne są podobne w prezentacji klinicznej.

• U niektórych dotkniętych osób drżenia zaczynają się w niemowlęctwie, jednak częściej pojawiają się w drugiej i trzeciej dekadzie życia i najczęściej występują w wieku 60 lat.
• Widać to u obu płci z podobną częstotliwością.
• Najczęściej pierwsze oznaki drżenia są widoczne w ramionach, zwykle w obu z nich.
• Stan jest przewlekły i, w wielu przypadkach, postępujący; z czasem zaangażowane są inne regiony, w tym głowa, szyja, podbródek i usta.
• Drżenie ramion zaburza wiele czynności, takich jak jedzenie i picie.
• Innymi objawami klinicznymi może być drżący głos, ciągły ruch głowy w układzie pionowym „tak, tak” lub poziomym „nie, nie”.
• Nogi są rzadko dotknięte.
• Drżenie może być wystarczająco silne, aby spowodować niepełnosprawność funkcjonalną.
• Drżenie wzrasta wraz z lękiem i lekami pobudzającymi i może zmniejszać się wraz z spożyciem alkoholu.

Nie ma testu diagnostycznego potwierdzającego ten stan. Diagnoza opiera się na wynikach badań klinicznych. Jednak niektóre testy mogą być wskazane, aby wykluczyć inne warunki.

Drżenie parkinsonowskie (reszta)

Ten typ drżenia występuje głównie w zespole Parkinsona

Bardziej znanym z tych stanów jest choroba Parkinsona, zwyrodnieniowe postępujące zaburzenie mózgu, które w przeważającej mierze wpływa na głęboką strukturę mózgu o nazwie istota czarna, zlokalizowaną w zwojach podstawy mózgu. Przyczyna choroby nie jest znana, a najsilniejszym związanym z nią czynnikiem ryzyka jest wiek. U niektórych osób czynniki genetyczne mogą być ważne.

W chorobie Parkinsona drżenie jest najczęstszym początkowym objawem. Po tym następuje:

• zaburzenia chodu, charakteryzujące się tasowaniem chodu i pochyloną postawą;
• sztywność mięśni;
• ogólna spowolnienie ruchowe;
• ból w mięśniach; i
• brak zręczności.

Ponadto u pacjentów występuje utrata wyrazu twarzy i spowolnienie mowy z powtarzaniem słów. Objawy postępują powoli, a wraz z postępem choroby drżenia stają się bardziej widoczne.

Inne warunki związane z drżeniem Parkinsona

Kilka warunków, w których drżenie Parkinsona może być ważną cechą, to:

Zaburzenia zwyrodnieniowe

• Choroba Parkinsona (postać idiopatyczna, przyczyna nieznana)
• Postępujące porażenie nadjądrowe
• Choroba Hungtingtona
• Demencja ciała Lewy'ego
• Zwyrodnienie móżdżku

Zakażenia

• AIDS
• Kły nerwowe

Parkinsonizm naczyniowy

• Małe niedokrwienne zawały w mózgu (stan lakunarny)

Indukowane lekami / toksynami

• Leki neuroleptyczne
• rezerpina (Harmonyl)
• Zatrucie tlenkiem węgla
• Zatrucie manganem

Inne zaburzenia

• Wodogłowie
• Nowotwór mózgu
• Krwiaki podtwardówkowe
• Pourazowe

Stany kliniczne związane z nasilonymi drżeniami fizjologicznymi, psychogennymi i lekowymi

Zwiększone drżenie fizjologiczne

Jest to drżenie akcji podobne do drżenia samoistnego, najlepiej widoczne, gdy ręce są wyciągnięte, a palce rozłożone. Widać to w połączeniu z intensywnym lękiem i sytuacjami stresowymi. Może być również związany z niektórymi stanami chorobowymi, takimi jak nadczynność tarczycy i hipoglikemia; w zespołach odstawienia (na przykład odstawienie alkoholu lub środków uspokajających); i związane z narkotykami.

Drżenie psychogenne

Drżenia psychogenne są bardzo złożone i nie pasują zbyt dobrze do żadnej z wcześniejszych kategoryzacji. Osoby z drżeniem psychogennym mogą wykazywać cechy działania, jak również drżenia spoczynkowe, z cechami klinicznymi, które zmieniają się w krótkich okresach czasu, a stopień niepełnosprawności nie jest proporcjonalny do drżenia. Początek drżenia może być bardzo ostry i niezwiązany z żadnym innym zdiagnozowanym stanem medycznym. W niektórych przypadkach drżenie może być wywołane sugestią. Niektórzy pacjenci mieli wcześniej somatyzację (wyrażającą niepokój psychiczny pod względem objawów fizycznych). W niektórych przypadkach drżenie wiąże się z dodatkowym zachowaniem lub zachowaniem polegającym na zwracaniu uwagi.

To bardzo trudna diagnoza. Jeśli zdiagnozowano podstawowy stan emocjonalny, pacjent powinien zostać skierowany do psychologa lub psychiatry.

Drżenia wywołane przez narkotyki

Stosowanie wielu leków, a także toksyn, może powodować drżenia. Wiele z tych leków jest wskazanych do leczenia schorzeń. W wielu przypadkach drżenie jest niepożądanym efektem ubocznym, który można kontrolować po prostu poprzez zmniejszenie leków. W innych przypadkach leki należy przerwać. W przypadku wstrząsów wtórnych do narażenia na toksyny, osobnik powinien zostać usunięty ze źródła toksyn. Dodatkowo dostępne są określone zabiegi.

Najczęstszym rodzajem drżenia indukowanego przez lek jest nasilone drżenie fizjologiczne i jest związane ze stosowaniem leków takich jak stymulanty, steroidy, leki przeciwdepresyjne i kofeina. Drżenie Parkinsona jest również często postrzegane jako drżenie polekowe u pacjentów przyjmujących pewne rodzaje leków.

Poniżej znajduje się lista leków i toksyn, które mogą wywoływać drżenia u zdrowych osób:

• kwas walproinowy / diwalproeks sodu (Depakene / Depakote)
• Wypróbowano wiele leków przeciwdepresyjnych, zwłaszcza trójpierścieniowych, ale nie są one uważane za leczenie pierwszego rzutu.

W skrajnych przypadkach drżenia samoistnego może być wskazana toksyna botulinowa. Jednak to leczenie wiąże się ze słabością, a jego działanie jest przejściowe. Leczenie to można rozważyć w najcięższych przypadkach, gdy propranolol lub primidon nie łagodzą objawów.

U niektórych osób, głównie osób z łagodnymi drżeniami, użycie opaski z ciężarkami może pomóc zmniejszyć wielkość oscylacji. Urządzenia te mogą być przydatne podczas jedzenia lub picia.

Leczenie chirurgiczne istotnych drżeń

Gdy leki nie są skuteczne, jedną dodatkową opcją jest operacja niszczenia nieprawidłowych komórek mózgowych odpowiedzialnych za drżenie. Komórki te znajdują się głęboko w mózgu w wzgórzu w strukturze dwustronnej zwanej zwojami podstawy. W wzgórzu znajduje się kilka jąder (kolekcja komórek mózgowych), ale jedno związane z drżeniem nazywa się brzusznym jądrem pośrednim (VIN). Operację, talamotomię, można wykonać konwencjonalną operacją stereotatyczną lub przy użyciu noża gamma (który wykorzystuje promieniowanie). Ponieważ z każdej strony mózgu znajduje się jeden wzgórze, talamotomia może być jednostronna lub dwustronna. Dodatkową opcją jest głęboka stymulacja mózgu (DBS) za pomocą wszczepionych elektrod.

Techniki te okazały się bardzo skuteczne u niektórych pacjentów, ale nie są wolne od skutków ubocznych. Obecnie akceptowane są następujące rekomendacje:

• Jednostronna talamotomia jest wskazana, gdy drżenie jest dominujące lub ograniczone do kończyny przeciwnej. Może to również być wskazane w wyłączeniu obustronnego drżenia kończyn, który jest oporny na leki.
• Dwustronna talamotomia może być wskazana w przypadkach ciężkiego dwustronnego drżenia; jednak częstotliwość działań niepożądanych jest czynnikiem ograniczającym.
• Głęboka stymulacja mózgu jest również skuteczna w zmniejszaniu drżenia kontralateralnego.
• Oba podejścia wydają się być skuteczne w tłumieniu drżenia kończyn. Wydaje się, że DBS ma mniej powikłań pooperacyjnych, ale wymaga więcej monitorowania i dostosowań po operacji. Ostateczna decyzja zależy od konkretnego pacjenta.
• Istnieją sprzeczne informacje dotyczące stosowania operacji lub DBS w leczeniu drżenia głosu lub głowy.

Leczenie choroby Parkinsona

Lewodopa / karbidopa (Sinemet) jest najskuteczniejszym lekiem pod względem łagodzenia objawów ruchowych związanych z chorobą Parkinsona. Jednak ze względu na częste, a czasem poważne skutki uboczne tego leku, neurolodzy wolą najpierw wypróbować inne leki. Niestety dostępne leki nie są tak dobre jak lewodopa / karbidopa w kontrolowaniu objawów ruchowych, a także mają pewne skutki uboczne, które ograniczają ich stosowanie.

Selegilina (Eldepryl, Deprenyl) lek, który nie ma większego wpływu na objawy ruchowe, może być jedynym lekiem z pewnym ochronnym działaniem komórek nerwowych, ale nie jest to jeszcze dobrze udowodnione. Pozostałe leki są stosowane wyłącznie w leczeniu objawów.

Inne leki, które mogą być przydatne, to amantadyna (Symmetrel), etopropazyna (Parsidol), triheksyfenidyl (Artane), benztropina (Cogentin), entakapon (Comtan) i tolcapone (Tasmar).

Chirurgiczne leczenie choroby Parkinsona

W rękach doświadczonych chirurgów, takich jak talamotomia i pallidotomia, może to wskazywać na wycięcie niektórych obszarów mózgu związanych z utrzymaniem się zaburzeń ruchowych. Zasadniczo bardzo niewiele wybranych przypadków kwalifikuje się do operacji, głównie osoby z niepełnosprawnością jednostronną, która jest odporna na leki.

• Głęboka stymulacja mózgu za pomocą elektrod wszczepionych do mózgu jest techniką chirurgiczną, która nie wymaga ablacji mózgu i może być również przydatna w wybranych przypadkach.
• Wskazania do zabiegu są ograniczone, a zabieg należy wykonać po starannym rozważeniu zarówno korzyści, jak i skutków ubocznych zabiegu.
• Ciekawym podejściem jest przeszczep neuronów w mózgu w celu przywrócenia umierających komórek; jednak ta metoda jest wciąż w fazie eksperymentalnej.

Zwiększone drżenie fizjologiczne

W przypadkach, w których drżenie jest związane z określoną chorobą, drżenie poprawia się wraz z leczeniem stanu. Gdy lęk jest jedynym problemem lub nie znaleziono innej przyczyny, wówczas skuteczny może być propranolol (Inderal, Inderal LA) lub klonazepam (Klonopin).

Kontynuacja drżeń

Tak jak wybór najbardziej odpowiedniego leczenia zależy od przyczyny drżenia i powinien być dokonywany przez lekarza, który jest ekspertem w diagnozowaniu i leczeniu tych schorzeń, ta sama zasada obowiązuje w przypadku obserwacji. W zależności od przyczyny kontynuacja może być bardzo rygorystyczna i intensywna.

Jak zapobiegać drżeniom

W warunkach, w których istnieje podstawa genetyczna, tak jak w przypadku rodzinnej postaci drżenia samoistnego lub tak jak w przypadku choroby Parkinsona, niewiele można zrobić w celu zapobiegania temu stanowi.

W innych przypadkach, takich jak przypadek przemysłowego lub przypadkowego narażenia na toksyny, zapobieganie jest możliwe dzięki edukacji i przemysłowym środkom ostrożności. Jednym z najlepszych dostępnych przykładów jest zapobieganie zatruciu ołowiem u dzieci, które kiedyś było powszechne, a teraz, poprzez ciągłe monitorowanie poziomów ołowiu we krwi od najmłodszych lat, jest rzadko spotykane.