Objawy raka tarczycy, objawy i leczenie

Co to jest rak tarczycy?

• Tarczyca znajduje się nisko z przodu szyi, poniżej jabłka Adama. Gruczoł ma kształt motyla i owija się wokół tchawicy lub tchawicy. Dwa skrzydła lub płaty po obu stronach tchawicy są połączone mostem zwanym przesmykiem, który przecina przód tchawicy.
• Rak tarczycy występuje we wszystkich grupach wiekowych, chociaż jego częstość wzrasta wraz z wiekiem, szczególnie po 30. roku życia. Bardziej agresywne formy raka tarczycy występują częściej u starszych pacjentów.
• Rak tarczycy występuje trzy razy częściej u kobiet niż u mężczyzn.
• Rak tarczycy pochodzi z jednego z dwóch różnych rodzajów komórek tarczycy: komórek pęcherzykowych lub tak zwanych komórek parafollikularnych lub C.

Zdjęcie tarczycy

Przyczyny raka tarczycy

Istnieją cztery główne rodzaje raka tarczycy, wymienione poniżej w kolejności malejącej:

Brodawczak (obejmuje wariant pęcherzykowego raka tarczycy)

Papilarny rak tarczycy (PTC) jest najczęstszym rodzajem raka tarczycy i stanowi ponad dwie trzecie wszystkich nowotworów tarczycy. Istnieje większe ryzyko rozwoju tego guza u osób, które wcześniej miały promieniowanie głowy i szyi.

Większość pacjentów nie umrze na raka brodawkowatego tarczycy. Są uważane za niskie ryzyko, jeżeli:

• Są młodsi niż 45 lat.
• Mają małe guzy.
• Nie ma inwazji na otaczające struktury ani przerzutów (rozprzestrzenianie się na odległość).

Rozprzestrzenianie się raka brodawkowatego tarczycy do węzłów chłonnych może wskazywać na nawrót, ale nie wiąże się z większą szansą na śmierć. W przypadku wystąpienia odległych przerzutów wzór rozprzestrzeniania się obejmuje płuca, kości i inne tkanki miękkie - zwykle u osób starszych.

Wariant pęcherzykowy raka brodawkowatego tarczycy jest rodzajem brodawkowatego raka tarczycy, którego przeżycie jest podobne do przeżywalności raka brodawkowatego tarczycy. Ogólnie rzecz biorąc, brodawkowaty rak tarczycy wiąże się z wysokim wskaźnikiem przeżycia.

Pęcherzykowy (obejmuje komórkę Hurthle'a i raka wyspowego)

Rak pęcherzykowy tarczycy (FTC) występuje częściej u starszych pacjentów niż brodawkowaty rak tarczycy. Rozpoznanie „nowotworów złośliwych” zależy od rozprzestrzenienia się na tkanki lokalne i naczynia krwionośne. Podobnie jak brodawkowaty rak tarczycy, wiek pacjenta, wielkość guza i stopień rozprzestrzenienia się guza mogą przewidywać nasilenie choroby.

Podobnie jak rak brodawkowy, rak pęcherzykowy rozwija się z komórek pęcherzykowych i ma tendencję do powolnego wzrostu.

Warianty raka pęcherzykowego tarczycy obejmują raka wyspiarskiego i raka tarczycy typu Hurthle. Guzy te mają mniejsze prawdopodobieństwo koncentracji radioaktywnego jodu.

Rdzeniowy

Rak rdzeniasty tarczycy pochodzi z parafollikularnych lub komórek C. Komórki C wytwarzają hormon zwany kalcytoniną, który można zmierzyć i wykorzystać jako marker raka rdzeniastego. Rak rdzeniasty może występować „sporadycznie” bez związku z innymi chorobami endokrynologicznymi lub może mieć podłoże genetyczne, gdy jest powiązany z rodzinnym rakiem rdzeniastym lub zespołami nowotworowymi endokrynologicznymi (MEN). Wiele zespołów endokrynologicznych nowotworów to grupa chorób endokrynologicznych, które wynikają z odziedziczonej mutacji genowej. W przypadku wielu zespołów endokrynologicznych nowotworów, w tym raka rdzeniastego tarczycy, nadnerczy, przytarczyc i powierzchni jamy ustnej oprócz tarczycy może to mieć wpływ.

Sposób prezentacji jest inny, gdy porównuje się sporadyczne formy zwykle występujące z pojedynczą masą tarczycy, natomiast dziedziczne formy zwykle przedstawiają obustronne masy tarczycy w sposób wieloogniskowy.

Rak rdzeniasty może obejmować wiele guzów w obu płatach tarczycy i często rozprzestrzenia się na lokalne węzły chłonne, zarówno szyi, jak i śródpiersia.

Wzorce rozprzestrzeniania się na odległość występują zwykle w późnej fazie choroby i obejmują płuca, kości wątroby i nadnercza.

Anaplastyczny rak tarczycy

Anaplastyczny rak tarczycy jest rzadkim i szybko rozwijającym się rodzajem raka tarczycy.

Niektóre mutacje genetyczne są związane z niektórymi nowotworami tarczycy. Uszkodzenie DNA może powodować te mutacje genów z powodu zmian zachodzących podczas naturalnego procesu starzenia, ekspozycji na promieniowanie lub zabiegów radiacyjnych (jak w przeszłości stosowano w przypadku chorób skóry i głowy i szyi).

Anaplastyczny rak tarczycy występuje zwykle u starszych pacjentów i stanowi mniej niż 5% wszystkich nowotworów tarczycy. Jedna piąta tych pacjentów może mieć obecną historię innego raka, w tym bardziej powszechną postać raka tarczycy. Rak anaplastyczny jest najbardziej agresywnym rakiem tarczycy. Lokalna inwazja i rozprzestrzenianie się na odległość występują szybko w innych miejscach, w tym w węzłach chłonnych i płucach.

Objawy raka tarczycy

Rak tarczycy zwykle przedstawia się jako guzek lub guzek tarczycy, który czasami można wyczuć z przodu gardła. Większość guzków tarczycy jest łagodna; mniej niż 5% jest rakowych.

Guzek tarczycy większy niż 1 cm, który okazał się zmniejszać pobieranie jodu w badaniu tarczycy medycyny nuklearnej, należy ocenić za pomocą biopsji cienkoigłowej.

Rzadko rak tarczycy może wykazywać inne objawy, w tym chrypkę; powiększenie szyi, powodujące trudności w oddychaniu lub połykaniu; kaszel; ból szyi; obrzęk węzłów chłonnych; lub utrata masy ciała.

Badania i testy raka tarczycy

Rozpoznanie raka tarczycy jest zwykle ustalane na podstawie badania komórek uzyskanych z biopsji aspiracyjnej cienkoigłowej lub biopsji chirurgicznej guzka tarczycy.

W biopsji aspiracyjnej cienkoigłowej cienką igłę wprowadza się przez skórę do guzka tarczycy, a komórki pobiera do strzykawki i przesyła do laboratorium do analizy przez patologa.

Badania krwi na ogół nie są przydatne do określania, czy dany guz tarczycy jest rakowy. Większość pacjentów z rakiem tarczycy ma prawidłowy poziom hormonów tarczycy we krwi, w tym poziom tyreotropiny (TSH).

Przydatne mogą być inne badania obrazowe. Badanie ultrasonograficzne szyi może pomóc w identyfikacji miejscowego raka rozprzestrzeniającego się na węzły chłonne i naczynia krwionośne. Obrazowanie tarczycy za pomocą radioaktywnego jodu (I-123 lub I-131) w medycynie nuklearnej może zidentyfikować guzek tarczycy o zmniejszonym poborze jodu (czasami określany jako guzek „zimny”), który może uzasadniać dalsze badania na raka za pomocą cienkiej igły biopsja aspiracyjna. Za pomocą tomografii komputerowej (CT) szyi można obrysować rozstęp guza tarczycy do węzłów chłonnych, naczyń krwionośnych i górnego odcinka przewodu pokarmowego. Tomografii komputerowej nigdy nie wykonuje się z materiałem kontrastowym dożylnie, jeśli pacjent ma wykonać radioaktywny skan jodu lub leczenie w ciągu sześciu do ośmiu tygodni.

Leczenie raka tarczycy

Chirurgia

Operacja usunięcia całego raka szyi i wszelkich nowotworowych węzłów chłonnych jest wstępną terapią większości nowotworów tarczycy. Powikłania występują rzadko, gdy zabieg wykonuje doświadczony chirurg tarczycy.

Radioaktywny jod

Radioaktywny jod z zastosowaniem I-131 jest zwykle stosowany jako kontynuacja operacji lub leczenie „wspomagające” w raku brodawkowatym i grudkowym tarczycy. Leczenie to zwykle wykonuje się po dwóch do sześciu tygodniach po operacji tarczycy. Polega na podawaniu wysokich dawek I-131 w postaci płynnej lub pigułki. Pacjenci poddawani temu leczeniu muszą ograniczyć spożycie jodu w diecie przez około pięć do 14 dni przed zabiegiem i muszą ograniczyć kontakt z dziećmi i kobietami w ciąży przez trzy do siedmiu dni po leczeniu. Cele tego leczenia obejmują zniszczenie wszelkiej pozostałej tkanki tarczycy na szyi, zmniejszenie odsetka nawrotów raka i poprawę przeżycia.

Promieniowanie

Promieniowanie, znane jako radioterapia wiązką zewnętrzną, jest stosowane u pacjentów z rakiem, którego nie można leczyć chirurgicznie lub nie reaguje na radioaktywny jod, a także u starszych pacjentów z rakiem o dalekim zasięgu. Promieniowanie jest czasem łączone z chemioterapią.

Chemoterapia

Chemioterapia klasyczna jest rzadko przydatna, ale czasami próbowana w przypadku chorób postępujących, które nie reagują na radioaktywny jod lub promieniowanie.

Istnieją dwa nowe zatwierdzone przez FDA środki do leczenia przerzutowego raka rdzeniastego tarczycy. Leki te to wandetenib (Capresa) i kabozantynib (Cometriq). Ponadto lek Lenvima (lewatynib) otrzymał niedawno zgodę FDA na leczenie opornych na leczenie zróżnicowanych nowotworów tarczycy typu brodawkowatego i pęcherzykowego. Levima wydaje się być prawdopodobnie bardziej skuteczny niż sorafenib (Nexavar), również zatwierdzony dla tych pacjentów z zróżnicowanym (brodawkowatym i pęcherzykowym) rakiem tarczycy, którzy nie reagują już na radioaktywny jod.

Leczenie czterech rodzajów raka tarczycy

Brodawkowy rak tarczycy reaguje na leczenie chirurgiczne i radioaktywnym jodem.

Rak pęcherzykowy tarczycy reaguje na leczenie chirurgiczne i leczenie jodem radioaktywnym.

Rak rdzeniasty tarczycy należy leczyć chirurgicznie, usuwając cały gruczoł tarczowy, a także całkowicie usunąć wszystkie węzły chłonne szyi i tkankę tłuszczową. Ten rodzaj raka nie reaguje na radioaktywną terapię jodową i ma znacznie niższy wskaźnik wyleczeń niż rak brodawkowaty lub pęcherzykowy tarczycy. Po operacji pacjenci powinni być obserwowani co sześć do 12 miesięcy z poziomem kalcytoniny we krwi i CEA, aby obserwować nawrót.

Anaplastycznego raka tarczycy często nie można wyleczyć chirurgicznie do czasu rozpoznania (z powodu rozprzestrzenienia się choroby). Rak ten nie reaguje na radioaktywny jod i może wymagać radioterapii i chemioterapii, a nawet tracheotomii, jeśli choroba jest lokalnie zaawansowana i powoduje uszkodzenie dróg oddechowych.

Objawy i rozwiązania tarczycy

Kontynuacja raka tarczycy

Po usunięciu lub zniszczeniu pozostałej tkanki tarczycy należy podjąć wymianę hormonu tarczycy, aby zapobiec niedoczynności tarczycy i stłumić stymulację tkanki tarczycy. Celem leczenia hormonalną terapią zastępczą tarczycy jest osiągnięcie na granicy wyższego lub nieco wyższego niż normalnie poziomu hormonu tarczycy.

Skany całego ciała metodą jodu123 i jodu131 można stosować do monitorowania efektów leczenia u pacjentów z rakiem brodawkowatym i pęcherzykowym tarczycy. Skan po terapii około tydzień po radioaktywnym leczeniu jodem może wykazać niewielkie obszary przerzutów lub resztkowej choroby. Po wstępnej terapii można wykonać badania kontrolne około 12 miesięcy po zabiegu lub wcześniej w celu wykrycia oczywistej nawrotu choroby. Skany należy wykonywać dopiero po wystąpieniu niedoczynności tarczycy u pacjenta, albo przez zaprzestanie zastępowania hormonu tarczycy, albo przez zastrzyk tyrotropiny (rTSH).

U niektórych pacjentów stężenie tyroglobuliny we krwi może być przydatne do obserwacji i mierzone w odstępach od 3 do 12 miesięcy po leczeniu. Tyroglobulina jest białkiem wytwarzanym w komórkach pęcherzykowych tarczycy. U pacjentów z rakiem tarczycy, u których usunięto tarczycę, poziom tyreoglobuliny we krwi może być stosowany jako marker nawrotu raka tarczycy.