Objawy, testy i leczenie zespołu stresu pourazowego (PTSD)

Jakie fakty powinienem wiedzieć o zespole stresu pourazowego (PTSD)?

Jaka jest medyczna definicja zespołu stresu pourazowego (PTSD) ?

Według wydanego przez Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne Diagnostycznego i Statystycznego Podręcznika Zaburzeń Psychicznych, wydanie 5 ( DSM-5 ), zespół stresu pourazowego (PTSD) jest zaburzeniem związanym z traumą lub stresem, które może rozwinąć się po narażeniu na faktyczną lub zagrożoną śmierć, poważne obrażenia lub przemoc seksualna. Do traumatycznych zdarzeń, które mogą wywołać PTSD, należą brutalne napady osobiste, katastrofy naturalne lub spowodowane przez człowieka, takie jak ataki terrorystyczne, wypadki samochodowe, gwałt, przemoc fizyczna lub seksualna, poważne nadużycia emocjonalne lub przemoc wojenna, w tym walka wojskowa.

Co dzieje się, gdy masz PTSD?

PTSD jest zaburzeniem, w którym mózg nadal reaguje nadmiernym strachem i nerwowością po doświadczeniu traumy lub przerażającego zdarzenia, nawet jeśli pierwotny uraz się skończył. Nasz mózg może zareagować pozostając w nadbiegu i będąc hipertalertą do następnej możliwej traumy.

Jak wygląda atak PTSD?

Osoby z PTSD ponownie doświadczą traumy, mając natrętne wspomnienia, retrospekcje lub koszmary o tym wydarzeniu, nawet jeśli trauma jest już przeszłością. Po traumatycznym zdarzeniu możemy również odrętwiać i zamknąć nasze uczucia i starać się unikać sytuacji, które mogłyby spowodować, że zapamiętamy traumę. W przypadku innych osób wpływ na emocje i zachowanie może objawiać się depresją, drażliwością lub ryzykownym zachowaniem.

Epidemiologia

• Statystyki pokazują, że PTSD jest stosunkowo powszechny. W dowolnym roku nawet 3, 6% Amerykanów może mieć PTSD.
• Diagnoza PTSD została opracowana przez badanie żołnierzy, którzy powrócili z wojny, i pierwotnie była określana jako „serce żołnierza” (amerykańska wojna domowa), a później jako „szok pociskowy” (I i II wojna światowa).
• Możesz także dostać PTSD, będąc w pobliżu traumy lub będąc jej świadkiem. Specjaliści narażeni na konsekwencje traumy (na przykład osoby pierwszej pomocy w wypadkach samochodowych lub gwałtownych zgonach) w codziennej pracy mogą również rozwinąć zespół stresu pourazowego.
• PTSD może być również spowodowany bardziej długotrwałym urazem, takim jak ciągłe wykorzystywanie seksualne dzieci lub choroba medyczna zagrażająca życiu dziecka lub osoby dorosłej.

Jakie są przyczyny PTSD?

Kiedy się boicie, wasze ciało aktywuje reakcję „walki lub ucieczki”, reakcję wspólną dla innych zwierząt, a także naszych ewolucyjnych przodków. Dzięki tej odpowiedzi mózg aktywuje współczulny układ nerwowy, w tym uwalnianie adrenaliny (epinefryny) w organizmie, która jest odpowiedzialna za wzrost ciśnienia krwi, tętna i wzrost glukozy do mięśni, przygotowując ciało do reakcji fizycznej (walka lub lot). Jednak po zniknięciu bezpośredniego niebezpieczeństwa (które mogło istnieć lub nie), ciało rozpoczyna proces hamowania reakcji na stres, a proces ten obejmuje uwalnianie innego hormonu zwanego kortyzolem.

Jeśli twoje ciało nie wytwarza wystarczającej ilości kortyzolu, aby zatrzymać lot lub reakcję na stres, możesz nadal odczuwać działanie adrenaliny na stres. Ofiary urazów, u których rozwija się zespół stresu pourazowego, często mają wyższy poziom innych hormonów stymulujących (katecholamin) w normalnych warunkach, w których nie występuje zagrożenie urazem, a także niższy poziom kortyzolu. Ta kombinacja wyższych niż normalnie poziomów pobudzenia i niższych niż normalnie hormonów uspokajających zmiany stwarza warunki dla PTSD.

Po miesiącu w tym podwyższonym stanie z podwyższonymi hormonami stresu i obniżonymi poziomami kortyzolu możesz rozwinąć dalsze zmiany fizyczne, takie jak podwyższony słuch. Ta kaskada zmian fizycznych, jedna wyzwalająca drugą, sugeruje, że wczesna interwencja może być kluczem do złagodzenia skutków zaburzenia stresu pourazowego. Nie każdy narażony na uraz ma nienormalną reakcję, a niektórzy, którzy początkowo doświadczają objawów, stwierdzają, że ustępują w stosunkowo krótkim czasie. Obecność objawów PTSD trwających miesiąc lub krócej po urazie jest znana jako zespół ostrego stresu. Innym obszarem badań jest zrozumienie, dlaczego niektórzy ludzie są w stanie wyzdrowieć, podczas gdy inni rozwijają długotrwałe trudności z PTSD.

Określone regiony mózgu są również związane z PTSD i reakcjami fizycznymi w pozostałej części ciała. Ciało migdałowate jest głębokim obszarem mózgu, który jest bardzo wrażliwy na wykrywanie możliwych zagrożeń w oparciu o wkład naszych zmysłów. Po aktywacji ostrzega ciało przed niebezpieczeństwem i aktywuje układ hormonalny. Hipokamp jest strukturą związaną z tworzeniem się pamięci. Nieprawidłowa konsolidacja pamięci może być również związana z ryzykiem PTSD. Niektóre badania wykazały, że zmniejszenie objętości hipokampa jest związane z PTSD.

Jakie są objawy i objawy PTSD?

Po traumie, w której myślisz, że możesz umrzeć, zobaczyć, jak ktoś umiera, lub zostać ciężko rannym, i odczuwasz intensywny strach, bezradność lub przerażenie, bardzo często zdarza się stres i niepokój. Możesz mieć problemy ze snem, mieć koszmary, dużo myśleć o traumie, starać się unikać miejsca urazu i / lub w ogóle unikać uczuć i stać się bardziej odrętwiały. Gdy objawy te występują krótko po urazie i są na tyle poważne, że upośledzają funkcjonowanie, diagnozuje się zespół ostrego stresu. Dla większości osób ten niepokojący okres upływa w ciągu około czterech tygodni. PTSD diagnozuje się, gdy objawy te nadal zakłócają codzienne życie i utrzymują się przez ponad miesiąc po początkowym urazie.

Istnieją cztery główne rodzaje objawów związanych z PTSD:

1. Ponowne przeżycie : natrętne wspomnienia, koszmary i / lub retrospekcje traumy
2. Unikanie : staranie się unikać myśli, uczuć, sytuacji lub ludzi, którzy mogą przypominać ci o traumie
3. Negatywne zmiany w myśleniu i nastroju : Objawami mogą być niezdolność do zapamiętania części traumatycznego wydarzenia, negatywne przekonania i uczucia dotyczące samego siebie, niezdolność do czerpania przyjemności z działania lub nadmierna wina z powodu traumy lub jej konsekwencji. Osoby cierpiące na PTSD mogą wykazywać dystans emocjonalny, izolację społeczną i samotność.
4. Zmiany w podnieceniu lub reaktywności : Problemy mogą obejmować zawsze czujność (nadmierna czujność), problemy ze snem, pobudzenie, drażliwość, wrogość, trudności z koncentracją, przesadną reakcję zaskoczenia lub podwyższoną reaktywność na bodźce. Osoby z PTSD mogą być bardziej skłonne do zachowań lekkomyślnych lub ryzykownych.

Istnieją również inne objawy i diagnozy często związane z PTSD:

• Ataki paniki : uczucie intensywnego strachu, któremu może towarzyszyć duszność, zawroty głowy, pocenie się, nudności i bicie serca
• Objawy fizyczne : przewlekły ból, bóle głowy, ból brzucha, biegunka, ucisk lub pieczenie w klatce piersiowej, skurcze mięśni lub ból dolnej części pleców
• Poczucie nieufności : utrata zaufania do innych i myślenie, że świat jest niebezpiecznym miejscem
• Problemy w życiu codziennym : problemy z funkcjonowaniem w pracy, w szkole lub w sytuacjach społecznych
• Nadużywanie substancji : używanie narkotyków lub alkoholu w celu radzenia sobie z bólem emocjonalnym
• Problemy w relacjach : problemy z intymnością lub poczucie oderwania od rodziny i przyjaciół
• Depresja : uporczywy smutek, niepokój lub pusty nastrój; utrata zainteresowania czynnościami, które kiedyś sprawiały przyjemność; poczucie winy i wstydu; lub brak nadziei na przyszłość (mogą również rozwinąć się inne objawy depresji)
• Myśli samobójcze : myśli o odebraniu sobie życia

PTSD często wiąże się z innymi problemami psychicznymi i fizycznymi.

• Większość mężczyzn i kobiet z PTSD ma także inne zaburzenie psychiczne. Prawie połowa cierpi na poważną depresję, a znaczny procent cierpi na zaburzenia lękowe i fobię społeczną.
• Są również bardziej skłonni do ryzykownych zachowań zdrowotnych, takich jak nadużywanie alkoholu i narkotyków.
• Weterani, u których zdiagnozowano zaburzenia psychiczne, mają znacznie wyższą częstość występowania wszystkich czynników ryzyka chorób sercowo-naczyniowych (palenie tytoniu, nadciśnienie, dyslipidemia, otyłość i cukrzyca) niż osoby bez diagnozy zdrowia psychicznego.

Dzieci i młodzież również doświadczają urazów i mogą rozwinąć PTSD. Dzieci i młodzież nadal mają te same cztery kategorie objawów. Jednak fizyczne, emocjonalne i lękowe objawy PTSD mogą być inne niż u dorosłych.

Po traumie dzieci mogą początkowo wykazywać pobudzenie lub dezorientację. Mogą również przejawiać intensywny strach, bezradność, złość, smutek, przerażenie lub zaprzeczenie. Dzieci, które doświadczają powtarzającego się urazu, mogą rozwinąć się w rodzaju odrętwienia emocjonalnego, aby umrzeć lub zablokować ból i uraz.

1. W przypadku dzieci z PTSD objawy mogą wystąpić ponownie
   • częste wspominanie tego wydarzenia lub, u małych dzieci, zabawy, w której część lub całość traumy powtarza się w kółko (ta gra odtworzeniowa nie zawsze jest postrzegana jako niepokojąca u dzieci);
   • niepokojące i przerażające sny, chociaż nie zawsze jest jasne, że koszmary są związane z traumą;
   • rozwijające się powtarzające się objawy fizyczne lub emocjonalne, gdy dziecku przypomina się o tym wydarzeniu; lub
   • doświadczają retrospekcji lub odcinków dysocjacyjnych, gdy czują, że wydarzenie się powtórzy.
2. Dzieci z PTSD unikają sytuacji lub miejsc, które przypominają im o traumie. Mogą również stać się mniej wrażliwi emocjonalnie, przygnębieni i bardziej oderwani od swoich uczuć niż ich rówieśnicy. Mogą unikać osób lub rozmów, które przypominają im o traumie, co prowadzi do izolacji społecznej lub wycofania się.
3. Negatywne zmiany w myśleniu i nastroju charakteryzują się bardziej negatywnymi emocjami, takimi jak strach i smutek, mniejszym zainteresowaniem czynnościami, które lubili, oraz zmniejszonym wyrażaniem pozytywnych emocji, takich jak podniecenie i szczęście.
4. Zmiany podniecenia i reaktywności częściej pojawiają się jako drażliwe i gniewne wybuchy - często bez ostrzeżenia - którym mogą towarzyszyć zachowania agresywne, wrogie lub destrukcyjne. Dzieci dotknięte chorobą często mają problemy ze snem (w tym bezsenność i zaburzenia snu), łatwo się zaskakują i mogą mieć problemy z koncentracją i skupieniem.

Oprócz tych podstawowych objawów PTSD, dzieci mogą również wykazywać następujące objawy:

• Martw się o śmierć w młodym wieku
• Objawy fizyczne, takie jak bóle głowy i bóle brzucha
• Zachowanie młodsze niż ich wiek (na przykład zachowanie przylegające lub marudne, ssanie kciuka lub ponowne moczenie łóżka)

Kto rozwija PTSD?

Badania wykazały, że różne rodzaje urazów powodują różne częstości występowania PTSD i mogą zmieniać biochemię mózgu. Połączenie ciężkiego urazu z wcześniejszym narażeniem na uraz stwarza najwyższe ryzyko PTSD. Im poważniejszy uraz, tym większe prawdopodobieństwo wystąpienia PTSD. Jeśli już doświadczyłeś urazu i masz niski poziom kortyzolu, twój mózg może być uczulony na uraz i reagować w mniej funkcjonalny sposób, aby chronić cię przed PTSD. Niski poziom kortyzolu podczas urazu może sprawić, że będziesz pamiętał przerażające wydarzenie nawet bardziej niż przeciętna osoba. Niski poziom kortyzolu może stać się markerem dla osób, które mogą rozwinąć PTSD po urazie.

Urazy osobiste, takie jak gwałt lub wykorzystywanie seksualne, również zwiększają ryzyko PTSD. Może to wynikać z poczucia osobistej zdrady, która towarzyszy tego rodzaju traumom. Kobiety cierpią na częstsze występowanie PTSD i uważa się, że gwałt jest najbardziej prawdopodobną traumą, która może spowodować u kobiety rozwój PTSD. Może to wynikać z intensywnej bezradności mniejszej, mniej silnej kobiety atakowanej przez mężczyznę.

Ludzie podatni na PTSD nadmiernie reagują na sygnały przypominające sygnały ostrzegawcze. Wciąż aktywują również reakcję na niebezpieczeństwo, nawet gdy sygnały niebezpieczeństwa maleją. Dowiadujemy się nawet, że usterka PTSD może zostać przekazana nowej generacji in utero. Badania pokazują, że u kobiet, które były narażone na 9/11 i zachorowały na PTSD podczas ciąży, zauważono, że ich niemowlęta mają niższy niż oczekiwany poziom kortyzolu. Zakłada się, że podczas rozwoju płodowego hormony ich matki negatywnie wpływają na zdolność mózgu płodu do przetwarzania kortyzolu.

Poważna depresja, a także przewlekły codzienny stres mogą powodować chronicznie podwyższony poziom kortyzolu. Kortyzol jest stale wytwarzany w celu zmniejszenia stanu nadmiernego podniebienia związanego z nadmiarem hormonów lotu lub lotu. Osoby z PTSD nie mogą uzyskać tak wysokiej odpowiedzi kortyzolu i mogą przyczyniać się do niektórych z ich objawów.

Uogólnione objawy lękowe i leczenie

Jak pracownicy służby zdrowia dokonują diagnozy PTSD?

PTSD diagnozuje się za pomocą Podręcznika diagnostycznego i statystycznego zaburzeń psychicznych, wydanie piąte ( DSM-5 ) i wymaga: narażenia na uraz związany z faktyczną lub zagrożoną śmiercią, poważnymi obrażeniami lub przemocą seksualną; utrzymywanie się następujących objawów przez co najmniej miesiąc; a objawy powodują znaczne upośledzenie i nie można ich lepiej wyjaśnić innym stanem medycznym lub psychiatrycznym. Szczegółowe kryteria diagnostyczne z DSM-5 są następujące:

• „A. Obecność jednego (lub więcej) z następujących objawów wtargnięcia związanych ze zdarzeniem (-ami) traumatycznym, rozpoczynającym się po wystąpieniu (-ych) zdarzenia traumatycznego:

1. „Powtarzające się, mimowolne i natrętne, niepokojące wspomnienia o traumatycznych wydarzeniach.
2. Powtarzające się niepokojące sny, w których treść i / lub wpływ snu są powiązane z traumatycznym wydarzeniem (zdarzeniami).
3. Reakcje dysocjacyjne (np. Retrospekcje), w których jednostka odczuwa lub zachowuje się tak, jakby powtarzające się zdarzenia (zdarzenia) traumatyczne. (Takie reakcje mogą występować na kontinuum, a najbardziej ekstremalnym wyrazem jest całkowita utrata świadomości obecnego otoczenia).
4. Intensywne lub długotrwałe cierpienie psychiczne w wyniku narażenia na sygnały wewnętrzne lub zewnętrzne, które symbolizują lub przypominają aspekt zdarzenia traumatycznego (zdarzeń).
5. Wyznaczone reakcje fizjologiczne na wewnętrzne lub zewnętrzne sygnały, które symbolizują lub przypominają aspekt zdarzenia traumatycznego.

• „B. Uporczywe unikanie bodźców związanych ze zdarzeniem traumatycznym, rozpoczynające się po wystąpieniu zdarzenia traumatycznego, o czym świadczy jedno lub oba następujące zdarzenia:

1. „Unikanie lub wysiłki mające na celu uniknięcie niepokojących wspomnień, myśli lub uczuć związanych z traumatycznym wydarzeniem lub wydarzeniami.
2. Unikanie lub próby unikania zewnętrznych przypomnień (ludzi, miejsc, rozmów, działań, przedmiotów, sytuacji), które budzą niepokojące wspomnienia, myśli lub uczucia na temat traumatycznych wydarzeń.

• „C. Negatywne zmiany w poznaniu i nastroju związane z traumatycznym wydarzeniem (zdarzeniami), rozpoczynające się lub pogarszające po zdarzeniu (zdarzeniach) traumatycznymi, o czym świadczą dwa (lub więcej) z następujących zdarzeń:

1. „Niemożność zapamiętania ważnego aspektu zdarzenia traumatycznego (zazwyczaj z powodu dysocjacyjnej amnezji, a nie innych czynników, takich jak uraz głowy, alkohol lub narkotyki).
2. Uporczywe i wyolbrzymione negatywne przekonania lub oczekiwania wobec siebie, innych lub świata (na przykład „jestem zły”, „nikomu nie można ufać”, „świat jest całkowicie niebezpieczny”, „cały mój układ nerwowy jest trwale zrujnowany” ).
3. Uporczywe, zniekształcone przekonania na temat przyczyny lub konsekwencji traumatycznych wydarzeń, które prowadzą osobę do obwiniania siebie lub innych.
4. Trwały negatywny stan emocjonalny (na przykład strach, przerażenie, gniew, wina lub wstyd).
5. Wyraźnie mniejsze zainteresowanie lub udział w znaczących działaniach.
6. Poczucie oderwania lub obcości od innych.
7. Trwała niezdolność do odczuwania pozytywnych emocji (na przykład niezdolność do odczuwania szczęścia, satysfakcji lub kochających uczuć).

• „D. Znaczące zmiany w podnieceniu i reaktywności związane ze zdarzeniem (-ami) traumatycznym, rozpoczynające się lub pogarszające po wystąpieniu (-ych) zdarzenia traumatycznego, o czym świadczą dwa (lub więcej) z następujących zdarzeń:

1. „Drażliwe zachowanie i gniewne wybuchy (z niewielką lub żadną prowokacją) zazwyczaj wyrażane jako agresja werbalna lub fizyczna wobec ludzi lub przedmiotów.
2. Lekkomyślne lub autodestrukcyjne zachowanie.
3. Nadwaga.
4. Przesadna reakcja zaskoczenia.
5. Problemy z koncentracją.
6. Zaburzenia snu (np. Trudności w zasypianiu, zasypianiu lub niespokojny sen). ”

PTSD jest diagnozą kliniczną; obecnie nie ma testów laboratoryjnych ani badań obrazowania mózgu stosowanych w praktyce klinicznej do diagnozowania PTSD. Trwają badania obrazowania mózgu, aby dowiedzieć się więcej o mózgu w stanie PTSD, ale nie są one wykorzystywane w codziennej praktyce medycznej. Konieczne może być badanie fizykalne i niektóre badania krwi, aby wykluczyć choroby, które mogą naśladować PTSD, takie jak nadczynność tarczycy, która może wywołać stan lękowy.

Kiedy ktoś powinien zwrócić się o pomoc medyczną w związku z PTSD?

Większość ludzi odbija się od traumatycznych wydarzeń, takich jak wypadki samochodowe lub napaści, w tym gwałt. W krótkim okresie większość z nas doświadczy niektórych objawów PTSD. Mniejszy odsetek ludzi ma objawy, które są wystarczająco złe, aby zakłócać codzienną funkcję i są zdiagnozowane z ostrym zaburzeniem stresowym. Większość z tych osób również wyzdrowieje w ciągu pierwszego miesiąca, ale część pacjentów z ASD będzie miała objawy trwające dłużej niż miesiąc i zdiagnozowano u nich PTSD. Wiemy, że niektórzy ludzie dochodzą do siebie po PTSD w późniejszym czasie - może sześć miesięcy, rok lub nawet dłużej. Jednak niektóre osoby będą miały długotrwałe lub przewlekłe objawy PTSD.

W dowolnym momencie po urazie, jeśli jakiekolwiek objawy są wystarczająco poważne, aby wpłynąć na wydajność pracy lub zdolność do funkcjonowania w życiu codziennym, należy skonsultować się z licencjonowanym specjalistą ds. Zdrowia psychicznego. W zależności od tego, jak długo objawy powodują problemy i które objawy są najgorsze, odpowiednie będą różne metody leczenia.

Chociaż pamiętanie traumy może wydawać się bolesne, wiele badań pokazuje, że unikanie jej nadal powoduje problemy. Rozmowa o tym z profesjonalistą jest pomocna dla wielu osób z PTSD.

Jakie są zabiegi PTSD?

Podobnie jak w przypadku większości zaburzeń psychicznych, istnieją zarówno psychoterapia, jak i leki (psychofarmakologiczne) sposoby leczenia PTSD. Każdy rodzaj leczenia może być skuteczny dla osób z zespołem stresu pourazowego, ale najlepszy rodzaj leczenia dla danej osoby powinien być ustalony we współpracy ze specjalistą ds. Zdrowia psychicznego.

Psychoterapia PTSD

Najlepszym dowodem na terapię PTSD w psychoterapii są terapie oparte na ekspozycji, w tym terapia przedłużonej ekspozycji (PE), terapia poznawczo-behawioralna skoncentrowana na traumie (TFCBT) oraz odczulanie i regeneracja ruchów gałek ocznych (EMDR). Terapeuci stosują wiele innych podejść do psychoterapii, ale jest mniej badań i mniej dowodów na ich skuteczność. Opublikowane badania pokazują, że inne terapie (CBT bez traumy, psychoterapia psychodynamiczna, terapia narracją i inne) są bardziej skuteczne niż nieotrzymanie terapii.

Terapie związane z narażeniem oparte są na zasadzie, że ludzie mogą gasić reakcję strachu poprzez powtarzane narażenia bez negatywnych konsekwencji (proces znany jako zapobieganie narażeniu i reakcji). Terapie behawioralne poznawcze (CBT) obejmują identyfikację dysfunkcyjnych / negatywnych myśli i zachowań, a przy ustrukturyzowanych sesjach terapeutycznych i między zadaniami sesyjnymi starają się je zmienić. TFCBT w szczególności odnosi się do myśli, obaw i zachowań związanych z traumatycznym wydarzeniem. Teoria jest taka, że ​​pełniejsze przetworzenie traumy pozwoli osobie rozwiązać problemy wokół traumy i zmniejszyć objawy PTSD. EMDR jest specyficznym rodzajem terapii, która jest podobna do TFCBT, ale w szczególności łączy procedurę kontrolowanych ruchów gałek ocznych związanych z przetwarzaniem wspomnień o traumie. Psychoterapia psychodynamiczna pomaga lepiej uświadomić sobie obecne uczucia i zrozumieć, jak przeszłość wpływa na to, jak się teraz czujesz. To z kolei może pomóc w radzeniu sobie z intensywnymi uczuciami z traumy z przeszłości.

Którzy specjaliści leczą PTSD?

Większość specjalistów zajmujących się zaburzeniami zdrowia psychicznego, takimi jak depresja i stany lękowe, ma również doświadczenie w leczeniu PTSD, zwłaszcza że jest to stosunkowo częste zaburzenie. Może się okazać, że niektórzy profesjonalni terapeuci i doradcy (psycholodzy kliniczni, kliniczni pracownicy socjalni, profesjonalni doradcy) będą specjalizować się w zaburzeniach związanych z traumą i posiadać certyfikację niektórych z określonych terapii, takich jak EMDR. Leczeniem PTSD za pomocą leków najlepiej zarządzają psychiatrzy, którzy przechodzą intensywne szkolenie w zakresie oceny i leczenia tych zaburzeń. Pielęgniarki z certyfikatem psychiatrii mają również doświadczenie w leczeniu PTSD i pracy z psychiatrami.

Jakie są leki na PTSD?

Wykazano, że kilka leków bezpośrednio zmniejsza objawy i niepokój PTSD.

Leczeniem pierwszego rzutu w leczeniu PTSD jest klasa leków specyficznych dla serotoniny (SSRI). Dwa SSRI, sertralina (Zoloft) i paroksetyna (Paxil), zostały zatwierdzone przez Amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków (FDA) do leczenia zespołu stresu pourazowego. Przebadano również większość innych SSRI i są one z powodzeniem stosowane w praktyce klinicznej w leczeniu PTSD. SSRI mogą poprawić szeroki zakres objawów PTSD, w tym ponowne doświadczanie, unikanie, nadmierne pobudzenie i mogą poprawić jakość życia. Przyjmowanie SSRI przez dłuższy czas (36 tygodni lub dłużej) wydaje się bardziej poprawiać objawy. Wydaje się również, że istnieje ryzyko pogorszenia objawów, jeśli ktoś przestanie przyjmować SSRI po poprawie.

Prazosin (Minipres) to starszy lek na ciśnienie krwi, który został obecnie szeroko przebadany w leczeniu PTSD. Prazosin działa poprzez blokowanie niektórych efektów układu nerwowego walki lub lotu. Po wstępnych próbach stosowania prazosyny w celu ograniczenia ponownego doświadczania koszmarów u weteranów walki z PTSD, wykazano, że prazosyna jest skuteczna w zmniejszaniu wielu objawów PTSD, niezależnie od rodzaju urazu. Prazosin może poprawić koszmary senne, czas snu, nadmierne pobudzenie i ogólne objawy PTSD. Amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków (FDA) nie zatwierdziła stosowania prazosyny w PTSD, ale w ostatnich latach jest ona szerzej stosowana przez psychiatrów.

W przypadku dzieci nie ma tylu dowodów na poparcie stosowania leków przeciwdepresyjnych, prazosyny lub innych leków tłumiących pobudzenie (na przykład klonidyna lub propranolol, które blokują niektóre działania adrenaliny), a także na stosowanie innych leków. Aby uzyskać dodatkowe informacje, należy skonsultować się z psychiatrą dzieci i młodzieży.

Oprócz leków specyficznych dla PTSD, niektóre osoby mogą również wymagać leków, które pomogą im w stanach lękowych, depresji, uzależnieniach lub innych stanach psychicznych towarzyszących PTSD. Ważne jest, aby mieć psychiatrę lub innego lekarza z doświadczeniem w leczeniu PTSD, aby ocenić, które leki byłyby najlepsze i nie zakłócałyby leczenia PTSD. Na przykład benzodiazepiny (w tym leki takie jak alprazolam, diazepam, lorazepam i inne), klasa leków stosowanych w leczeniu niektórych lęków, mogą w rzeczywistości pogorszyć PTSD i utrudnić leczenie.

Czy można zapobiec PTSD?

Wielu śledczych próbowało dowiedzieć się, jak można zapobiec PTSD po doświadczeniu traumatycznych zdarzeń. Wojsko próbowało zebrać informacje o nowych rekrutach, w tym badania psychologiczne, aby lepiej zrozumieć, dlaczego u niektórych osób rozwija się PTSD, au innych nie. Dodatkowo, inne badania sprawdzają, czy markery laboratoryjne, takie jak niski poziom kortyzolu, mogą pomóc przewidzieć, kto może rozwinąć PTSD. Nadal nie do końca rozumiemy predyktory psychologiczne lub laboratoryjne, ale mam nadzieję, że te i inne badania doprowadzą do lepszej diagnozy i leczenia w przyszłości.

Dodatkowo, były badania próbujące różnych leków podanych po traumatycznym zdarzeniu, aby sprawdzić, czy mogą one zapobiec PTSD. Pomysł polegał na tym, że niektóre leki mogą obniżać intensywne pobudzenie fizjologiczne tuż po urazie i zapobiegać tworzeniu się przez mózg traumatycznych wspomnień. Propranolol, beta-bloker, który zapobiega niektórym skutkom adrenaliny, początkowo był obiecujący w badaniach, ale późniejsze badania nie były tak przekonujące. Ponieważ poziom kortyzolu wydaje się być niższy w PTSD, hydrokortyzon (lek podobny do kortyzolu) został podany po urazie i zmniejszył tempo rozwoju PTSD. W jednym badaniu morfina podana po urazach bojowych żołnierzy podczas wojny w Iraku również obniżyła wskaźnik PTSD. Morfina może zapobiec utrwaleniu wspomnień strachu w ciele migdałowatym, ale konieczne będą dalsze badania, aby udowodnić zarówno skuteczność, jak i działanie.

Wsparcie rodziny, duchowieństwo, psychoterapia i edukacja na temat medycznych aspektów PTSD są ważne w zapobieganiu PTSD. Wysiłki mające na celu zmniejszenie częstotliwości zdarzeń traumatycznych, takich jak znęcanie się nad dziećmi i zaniedbywanie lub trauma seksualna, są również ważnymi sposobami na zmniejszenie częstości PTSD i związanej z tym depresji i samobójstw.

Jaka jest prognoza PTSD?

Prognozy dotyczące PTSD zależą od ciężkości i czasu trwania choroby. Większość pacjentów z PTSD reaguje na psychoterapię. Często występują jednak objawy resztkowe i nie możemy jeszcze przewidzieć, kto zareaguje najlepiej. Badania wykazały w innych stanach, takich jak OCD (zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne), że psychoterapia może faktycznie zmienić funkcjonowanie chemii mózgu. Można założyć, że zmiany te są również możliwe w PTSD.

Istnieje poważne ryzyko dla osoby z PTSD, jeśli nie zostanie ona poddana leczeniu. Objawy PTSD mogą nadal zakłócać ich funkcję w domu, w pracy i w ich relacjach. Mogą stracić pracę i / lub rodzinę z powodu drażliwości, niepokoju lub zdrętwienia, które zakłócają ich zdolność do kochania i pracy. Samobójstwo stanowi również ryzyko w przypadku nieleczonego zespołu stresu pourazowego.

Gdzie ludzie mogą uzyskać więcej informacji na temat PTSD?

National Mental Health Association
2001 N Beauregard Street, 12 piętro
Alexandria, VA 22311
703–684–7722
Narodowy Instytut Zdrowia Psychicznego (NIMH)
Wydział Informacji Publicznej i Komunikacji
6001 Executive Boulevard, pokój 8184, MSC 9663
Bethesda, MD 20892-9663
866-615-6464 (bezpłatny)
Narodowe Centrum PTSD
802-296-6300
E-mail:
Sidran Institute, Traumatic Stress Education & Advocacy
200 E Joppa Road, Suite 207
Towson, MD 21286
410–825–8888

Narodowy Instytut Zdrowia Psychicznego, zespół stresu pourazowego (PTSD)

MedlinePlus, zespół stresu pourazowego