Co to jest niedrobnokomórkowy rak płuc? objawy, leczenie i rokowanie

Co to jest niedrobnokomórkowy rak płuc?

Nowotwory to choroby, w których normalne komórki przekształcają się, aby rosły i namnażały się bez normalnej kontroli. W wielu typach raka powoduje to wzrost jednej lub więcej dużych mas lub guzów tych transformowanych komórek. Mówi się, że takie transformowane komórki stały się złośliwe, a następnie nazywane są komórkami rakowymi. Może się to zdarzyć w prawie każdej części ciała. Kiedy rak zaczyna się w komórkach normalnie występujących w płucach, choroba nazywa się rakiem płuc.

Rak płuc jest jednym z najczęstszych rodzajów raka i jest główną przyczyną śmierci z powodu raka u mężczyzn i kobiet. Wynika to z faktu, że płuca są bardziej narażone na działanie środowiska zewnętrznego niż większość innych narządów. W wielu przypadkach substancje rakotwórcze (substancje rakotwórcze) w powietrzu są wdychane i powodują uszkodzenie komórek, które później stają się rakiem. Zdecydowanie najczęstszą przyczyną raka płuc jest palenie.

Dwa główne rodzaje raka płuc to drobnokomórkowy rak płuc i niedrobnokomórkowy rak płuc. Niedrobnokomórkowy rak płuc to ogólny termin na wszystkie raki płuc, które nie są typem drobnokomórkowym. Są one zgrupowane razem, ponieważ leczenie jest często takie samo dla wszystkich typów niedrobnokomórkowych. Razem niedrobnokomórkowe raki płuc lub NSCLC stanowią większość raków płuc. Każdy typ jest nazwany od typów komórek, które zostały przekształcone w raka. Oto najczęstsze typy NSCLC w Stanach Zjednoczonych:

• Gruczolakorak / oskrzelowo-pęcherzykowy
• Bronchoalveolar
• Rak płaskonabłonkowy
• Rak wielkokomórkowy

Podobnie jak wszystkie nowotwory, rak płuc można najłatwiej i skutecznie wyleczyć, jeśli zostanie wcześnie złapany. Wczesne stadium raka jest mniej prawdopodobne, że urósł do dużego rozmiaru lub rozprzestrzenił się na inne części ciała (przerzuty). Duże lub przerzutowe nowotwory są znacznie trudniejsze do skutecznego leczenia. Rak płuc może się nasilać, a te środki zaawansowania są nazywane stadiami. Etapy wahają się od I do IV, przy czym stadium IV jest najcięższym etapem (patrz etapowanie raka płuc poniżej).

Co powoduje niedrobnokomórkowego raka płuc?

Palenie tytoniu

• Palenie tytoniu jest przyczyną raka płuc w aż 90% przypadków.
• Osoba, która pali, ma 13, 3 razy większe ryzyko zachorowania na raka płuc niż osoba, która nigdy nie paliła. Ryzyko zmienia się również w zależności od liczby papierosów palonych dziennie; osoby palące więcej niż 20 papierosów dziennie mają znacznie większe ryzyko zachorowania na raka płuc niż osoby, które palą mniej niż 20 papierosów dziennie.
• Gdy osoba rzuci palenie, ryzyko raka płuc wzrasta przez pierwsze dwa lata, a następnie stopniowo maleje, ale ryzyko nigdy nie wraca do tego samego poziomu, co u osoby, która nigdy nie paliła.
• Nie u wszystkich osób palących rozwija się rak płuc i nie u wszystkich osób z rakiem płuc paliło się kiedykolwiek. Oczywiście, inne czynniki, w tym predyspozycje genetyczne, również odgrywają rolę.

Bierne palenie (bierne palenie)

• Niektóre przypadki raka płuc z udziałem niepalących mogą być spowodowane przez bierne palenie.
• Agencja Ochrony Środowiska uznała bierne palenie za potencjalną przyczynę raka.

Azbest

• Narażenie na działanie azbestu wiąże się z rakiem płuc i innymi chorobami płuc.
• Krzemianowy rodzaj włókna azbestowego jest ważnym czynnikiem rakotwórczym.
• Narażenie na działanie azbestu zwiększa ryzyko raka płuc aż pięć razy.
• Ludzie, którzy zarówno palą, jak i byli narażeni na działanie azbestu, są szczególnie narażeni na ryzyko raka płuc.

Radon

• Radon jest gazem powstającym w wyniku rozpadu uranu. Ekspozycja na radon jest czynnikiem ryzyka raka płuc u górników uranu.
• Uważa się, że ekspozycja na radon stanowi niewielki procent nowotworów płuc każdego roku.
• Nigdy nie wykazano, że narażenie gospodarstw domowych na radon powoduje raka płuc.

Inne czynniki środowiskowe

Ekspozycje na następujące czynniki stanowią, przynajmniej częściowo, niektóre przypadki raka płuc:

• Chemikalia na bazie ropy naftowej zwane aromatycznymi wielopierścieniowymi węglowodorami
• Beryl
• Nikiel
• Miedź
• Chrom
• Kadm
• Wydech spalin

Jakie są objawy i objawy niedrobnokomórkowego raka płuc?

Objawy raka płuca są powodowane przez pierwotny nowotwór lub chorobę przerzutową. Guz pierwotny może naciskać, atakować lub uszkadzać otaczające tkanki, naczynia krwionośne lub nerwy. Przerzutowy rak płuc może powodować podobne problemy w innych częściach ciała. Aż 10% osób z rakiem płuca nie ma objawów. Ich nowotwory są wykrywane na filmach RTG klatki piersiowej wykonanych z innych powodów.

Objawy zależą od wielkości guza pierwotnego, jego lokalizacji w płucach, otaczających obszarów dotkniętych guzem i miejsc przerzutów guza, jeśli występują. Objawy i oznaki związane z guzem pierwotnym mogą obejmować dowolne z następujących czynności:

• Kaszel
• Duszność
• Trudności z wzięciem głębokiego oddechu
• Świszczący oddech
• Kaszel lub plucie krwią (krwioplucie)
• Zapalenie płuc lub inna nawracająca infekcja dróg oddechowych
• Ból w klatce piersiowej, boku lub plecach (zwykle z powodu infiltracji przez guz obszarów otaczających płuca), który czasami nasila się przy oddychaniu
• Chrypka, trudności w połykaniu lub inne objawy na twarzy, szyi lub ramionach spowodowane naciekaniem przez guz

Objawy guzów płuc z przerzutami zależą od lokalizacji i wielkości. Rak płuc najczęściej rozprzestrzenia się na wątrobę, nadnercza, kości i mózg. Około 30% -40% osób z rakiem płuc ma pewne objawy lub oznaki choroby z przerzutami.

• Przerzutowy rak płuc w wątrobie zwykle nie powoduje żadnych objawów, przynajmniej w momencie diagnozy.
• Zazwyczaj rak płuc z przerzutami w nadnerczach również nie powoduje żadnych objawów w momencie rozpoznania.
• Przerzuty do kości występują najczęściej w przypadku drobnokomórkowego raka płuca, ale mogą wystąpić w przypadku NSCLC. Rak płuc z przerzutami do kości powoduje głęboki ból, zwykle w kręgosłupie (kręgach), kościach udowych i żebrach.
• Rak płuc, który rozprzestrzenia się na mózg, może powodować trudności w widzeniu, osłabienie po jednej stronie ciała, drgawki lub niezwykłe bóle głowy. Każde z nich może występować łącznie.
• Utrata masy ciała może być objawem choroby przerzutowej.

Zespoły paraneoplastyczne to stany, które choroba wywołuje pośrednio. Występują rzadziej w przypadku NSCLC niż w przypadku drobnokomórkowego raka płuca, ale występują.

• Wysoki poziom wapnia we krwi (hiperkalcemia) może powodować problemy z funkcjonowaniem mięśni i nerwów.
• Zwiększona produkcja jednego lub więcej normalnie występujących hormonów
• Zwiększona krzepliwość krwi (nadkrzepliwość) zwiększa ryzyko zakrzepów krwi.

Kiedy ktoś powinien udać się do lekarza z niedrobnokomórkowym rakiem płuc?

Każdy ból w klatce piersiowej, boku lub plecach, problemy z oddychaniem lub kaszel, który utrzymuje się, pogarsza lub powoduje powstawanie krwi, gwarantuje natychmiastową wizytę pracownika służby zdrowia, szczególnie jeśli jesteś lub kiedykolwiek byłeś palaczem.

Jakie egzaminy i testy diagnozują niedrobnokomórkowego raka płuc?

Oceny medyczne i testy

Objawy raka płuc mogą być spowodowane wieloma różnymi schorzeniami. Nawet zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej, które pokazuje coś, co wygląda jak guz, nie wystarcza do postawienia diagnozy raka płuc. Zadaniem pracownika służby zdrowia jest zebranie wszystkich dostępnych informacji i postawienie diagnozy. Prawidłowa i szybka diagnoza jest niezbędna, aby można było jak najszybciej rozpocząć odpowiednie leczenie.

Pierwszym krokiem oceny jest wywiad medyczny. Pracownik służby zdrowia zadaje pacjentowi pytania dotyczące objawów i momentu ich rozpoczęcia, obecnych lub przeszłych problemów medycznych, przyjmowanych leków, rodzinnych problemów medycznych i historii raka rodziny, historii pracy i podróży oraz nawyków i stylu życia. Następnie następuje dokładne badanie fizykalne.

Pozostała część oceny skupia się na potwierdzeniu obecności raka płuc i ocenieniu guza. Chociaż świadczeniodawcy podstawowej opieki zdrowotnej są w stanie przeprowadzić tę ocenę, mogą preferować skierowanie pacjenta do specjalisty chorób płuc (pulmonolog) lub raka (onkolog).

Testy laboratoryjne

Żadne badanie krwi nie może potwierdzić, że pacjent ma raka płuc. Wykonuje się badania krwi, aby sprawdzić ogólny stan zdrowia pacjenta, wykluczyć inne warunki, które mogą powodować podobne objawy, i wykryć niektóre zespoły paraneoplastyczne. Zwykłe badania krwi obejmują:

• Pełna liczba krwinek
• Testy czynności wątroby i nerek
• Chemia krwi i poziomy elektrolitów

Badania obrazowe

Objawy oddechowe (oddechowe) są zwykle oceniane za pomocą filmu RTG klatki piersiowej, tomografii komputerowej klatki piersiowej lub obu. Filmy rentgenowskie mają ograniczoną ilość szczegółów, ale zapewniają wyraźne guzy. Skany CT pokazują znacznie więcej szczegółów w formacie 3D. Skan CT jest potrzebny, jeśli wyniki filmu rentgenowskiego nie są ostateczne. Jeśli badania obrazowe wykazują oznaki nowotworu, konieczne są dalsze badania.

Inne testy

Analiza plwociny: Plwocina to śluz w płucach. Plwocina jest naturalnym układem organizmu do usuwania drobnych cząstek i zanieczyszczeń z dróg oddechowych. Wiele osób, zwłaszcza palących, wytwarza plwocinę podczas kaszlu. W niektórych przypadkach raka płuc komórki nowotworowe są spłukane do plwociny i można je wykryć za pomocą cytologicznych (komórkowych) badań plwociny. W tym teście pacjent jest proszony o kaszel, a plwocina jest pobierana i badana.

• Ten prosty test, jeśli wynik jest pozytywny dla komórek nowotworowych, potwierdza diagnozę raka. Wynik negatywny dla komórek nowotworowych nie potwierdza jednak braku raka.
• W obu przypadkach konieczne są dalsze badania: jeśli wynik dodatni dla komórek nowotworowych, w celu ustalenia rodzaju raka; jeśli ujemny dla komórek nowotworowych, w celu znalezienia ostatecznych dowodów na obecność guza.

Bronchoskopia: jest to użycie urządzenia zwanego endoskopem do bezpośredniego oglądania płuc. Endoskop jest cienką rurką ze światłem i maleńką kamerą na końcu. Endoskop wprowadza się przez usta lub nos do oskrzeli (dróg oddechowych) i do płuc. Kamera przesyła zdjęcia wnętrza dróg oddechowych pacjenta, które można oglądać na ekranie wideo.

• Bronchoskopia pozwala lekarzowi spojrzeć bezpośrednio na guz (jeśli jest obecny). Pozwala to lekarzowi określić rozmiar guza i stopień, w jakim blokuje on drogi oddechowe.
• Bronchoskop można również wykorzystać do pobrania biopsji. Biopsja to niewielka próbka guza lub dowolnej nieprawidłowo wyglądającej tkanki płucnej, którą pracownicy służby zdrowia usuwają do dalszych badań.
• Biopsja jest badana pod mikroskopem przez patologa, specjalistę w diagnozowaniu chorób w ten sposób. Patolog potwierdza, czy próbka pobrana z masy to rak, a jeśli tak, to rodzaj raka.
• Technikę tę stosuje się również do badania obszaru wokół głównych dróg oddechowych, między płucami na środku klatki piersiowej (śródpiersia). Rak może przeniknąć do węzłów chłonnych w tym obszarze. Endoskop wprowadza się przez małe nacięcie tuż nad lub z boku mostka. Ta technika nazywa się mediastinoskopią. Powiększone węzły chłonne i inne nieprawidłowe tkanki można usunąć podczas tej procedury.

USG śródoskrzelowe (EBUS): Ta technika łączy bronchoskopię z ultradźwiękami, umożliwiając dobrą wizualizację węzłów chłonnych i biopsję bez nacięcia.

Aspiracja cienkoigłowa lub biopsja igły rdzeniowej: Techniki te umożliwiają pobieranie próbek nienormalnych tkanek bez potrzeby otwartej operacji, przy użyciu ultradźwięków lub tomografii komputerowej w celu zlokalizowania nieprawidłowego obszaru. Stosuje się go w przypadku guzów, do których nie można dotrzeć za pomocą bronchoskopu, zwykle dlatego, że znajdują się w zewnętrznej części płuc. Ponownie, materiał ten jest badany w celu potwierdzenia obecności guza i określenia rodzaju guza.

Badanie materiału guza

W przypadku niektórych NSCLC zaleca się badanie genetyczne w celu wykrycia mutacji w DNA guza w celu ustalenia, czy terapia celowana (patrz poniżej) może być skuteczna. Obecna praktyka leczenia polega na zaleceniu analizy pierwotnego guza lub przerzutów w przypadku późnego stadium choroby w kierunku receptora naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR) i kinazy anaplastycznej chłoniaka (ALK) u wszystkich pacjentów, których guz jest znanego podtypu jak gruczolakorak. Testy na inne markery nowotworowe mogą być przeprowadzone, aby pomóc określić, które konkretne leki będą najbardziej skuteczne dla danego guza. Badanie to przeprowadza się w laboratorium przy użyciu próbek tkanki z biopsji.

Biopsje z innych stron: Materiał można również uzyskać z innych stron z nieprawidłowościami w celu potwierdzenia diagnozy. Miejsca te obejmują powiększone węzły chłonne lub wątrobę oraz zbieranie płynu wokół płuc (wysięk opłucnowy) lub serca (wysięk osierdziowy).

Jak pracownicy służby zdrowia określają stadium niedrobnokomórkowego raka płuc?

Stopniowanie to system klasyfikacji nowotworów na podstawie stopnia choroby. Ogólnie rzecz biorąc, im niższy etap, tym lepsze perspektywy na odpuszczenie i przeżycie. W NSCLC etapowanie opiera się na wielkości guza pierwotnego, liczbie nowotworowych węzłów chłonnych i obecności jakichkolwiek guzów z przerzutami. Dokładne ustalanie stopnia zaawansowania jest niezbędne w NSCLC, ponieważ stadium raka określa, które leczenie może zaoferować najlepsze wyniki.

W przypadku osób z rakiem płuc pierwszym krokiem jest poddanie się ocenie etapowej. Zespół medyczny pacjenta nie może wydać zaleceń dotyczących najlepszego leczenia, dopóki nie pozna dokładnego stadium raka.

Ta ocena obejmuje wiele opisanych już testów. Inne testy są następujące:

• Tomografia komputerowa klatki piersiowej i górnej części brzucha: Celem tego skanowania jest zmierzenie dokładnego rozmiaru guza pierwotnego, poszukiwanie powiększonych węzłów chłonnych, które mogą być nowotworowe, i poszukiwanie oznak przerzutów w wątrobie i nadnerczach .
• Badanie TK lub MRI mózgu: Jest to potrzebne tylko wtedy, gdy u pacjenta występują objawy neurologiczne, które sugerują przerzuty raka do mózgu.
• Skan tomografii emisyjnej pozytronowej (PET): Ten skan wykrywa komórki rakowe w całym ciele w oparciu o szybkość, z jakiej używają glukozy (cukru); wskaźnik ten jest wyższy niż w przypadku normalnych komórek. Skan PET jest stosunkowo szeroko dostępny i ma duże znaczenie dla prawidłowej oceny stopnia zaawansowania i planowania leczenia.
• Skan kości: Ten test, formalnie znany jako scyntygrafia, szuka przerzutów do kości. Nieszkodliwa substancja radioaktywna jest wprowadzana do krwioobiegu. Koncentruje się w obszarach, w których naciekający rak osłabił kość. Skan całego szkieletu uwidacznia te obszary. Zasadniczo ten test jest wykonywany tylko wtedy, gdy pacjent odczuwa ból kości lub inne objawy przerzutów do kości.
• MRI kręgosłupa: MRI jest najlepszym testem do wykrywania ucisku rdzenia kręgowego. Dzieje się tak, gdy choroba przerzutowa wywiera nacisk na rdzeń kręgowy. Rak, który rozprzestrzenił się na kręgosłup kości, może osłabić kości i doprowadzić do tego powikłania. Jest to poważne powikłanie raka płuc. Zwykle powoduje ból szyi, pleców lub bioder. Ucisk rdzenia kręgowego może również powodować drętwienie lub paraliż rąk, nóg lub obu, problemy z kontrolowaniem pęcherza lub jelit i inne problemy. Jeśli nie zostanie szybko zmniejszona, obrażenia mogą stać się trwałe.

Etap jest określony przez połączenie następujących trzech cech:

• T: Rozmiar i zasięg guza pierwotnego
• N: Zaangażowanie węzłów chłonnych w okolicy płuc
• M: Przerzutowanie lub rozprzestrzenienie się na odległe narządy

NSCLC ma cztery etapy, oznaczone jako I, II, III i IV.

• Guzy w stadium I są ograniczone do płuc.
• Guzy w stadium II rozprzestrzeniły się na węzły chłonne lub drogi oddechowe u nasady płuc lub na zewnętrzną wyściółkę płuc.
• Etap III oznacza, że ​​rak rozprzestrzenił się na węzły chłonne na środku klatki piersiowej lub powyżej obojczyków (węzłów nadobojczykowych) i / lub rozprzestrzenił się na sąsiednie narządy lub tkanki.
• Guzy w stadium IV rozprzestrzeniły się na inne płuca lub odległe miejsca w ciele.

Jakie jest leczenie niedrobnokomórkowego raka płuc?

Diagnoza tkanek jest obowiązkowa przed każdym leczeniem. Celem leczenia jest usunięcie lub zmniejszenie guza, zabicie wszystkich pozostałych komórek nowotworowych, zapobieganie lub minimalizowanie powikłań i zespołów paraneoplastycznych oraz łagodzenie objawów i skutków ubocznych związanych z chorobą i leczeniem. Dostępne terapie leczą tylko niewielką liczbę osób z rakiem płuc. Guzy innych ludzi znacznie się kurczą lub nawet znikają, chociaż resztkowe komórki rakowe pozostają w ciele. Mówi się, że tacy ludzie są w remisji. Większość ludzi czuje się dobrze podczas remisji i jest w stanie wznowić codzienne czynności. Remisje mogą trwać kilka miesięcy, kilka lat, a nawet czas nieokreślony. Jeśli i kiedy choroba powróci, nazywa się to nawrotem lub nawrotem. Choroba może nawracać w płucach lub w innej części ciała.

Jakie jest leczenie niedrobnokomórkowego raka płuc?

Tradycyjnie trzy główne terapie stosowane w NSCLC to chirurgia, chemioterapia i radioterapia. Terapia celowana jest nową formą leczenia, która jest specjalnie zaprojektowana do leczenia defektów w komórkach rakowych i wymaga testowania tkanki nowotworowej w celu ustalenia, jakie konkretne nieprawidłowości występują. Immunoterapia jest także nowszą metodą często stosowaną w leczeniu NSCLC.

• Operacja: guz jest usuwany przez nacięcie skóry i mięśni.
• Chemioterapia: Silne chemikalia i leki są przyjmowane wewnętrznie, doustnie lub przez żyłę do krwioobiegu, aby zabić komórki nowotworowe.
• Radioterapia: Silna wiązka promieniowania jest skierowana na guz (wiązka zewnętrzna) lub źródło promieniowania jest umieszczone w ciele obok guza (wiązka wewnętrzna). Promieniowanie zabija komórki nowotworowe.
• Terapia celowana: Specjalne leki są zaprojektowane w celu ukierunkowania na określoną cząsteczkę lub defekt w komórce rakowej.
• Immunoterapia: leki immunoterapeutyczne działają z własnym układem odpornościowym, pomagając w niszczeniu komórek rakowych.

Każdej osobie z NSCLC należy zaoferować spersonalizowany schemat leczenia, który powinien składać się z pewnej kombinacji tych terapii w zależności od stadium choroby i lokalizacji, a także konkretnych nieprawidłowości genetycznych lub tak zwanych biomarkerów nowotworowych stwierdzonych w poszczególnych nowotworach.

Po ocenie etapowej podejmowana jest decyzja, czy guz jest operacyjny. Guzy operacyjne (lub resekcyjne) to guzy, które można całkowicie lub prawie całkowicie usunąć chirurgicznie. Ogólnie tylko chirurgicznie można usunąć tylko stadium I i niektóre guzy stadium II i III. Czasami osoby z nieoperacyjną chorobą w stadium III lub IV przechodzą operację, ale zwykle wykonuje się to w celu usunięcia wystarczającej ilości guza, aby złagodzić objawy, takie jak problemy z oddychaniem lub silny ból. Operacja nie leczy osób ze stopniem IV lub większością chorób w stopniu III.

Chemoterapia

NSCLC jest tylko umiarkowanie wrażliwa na chemioterapię. Sama chemioterapia nie ma możliwości wyleczenia osób z NSCLC. Gdy celem jest wyleczenie, chemioterapię podaje się w połączeniu z zabiegiem chirurgicznym lub radioterapią. Chemioterapię podaje się wyłącznie osobom, które nie mogą poddać się operacji lub radioterapii lub, w niektórych przypadkach, osobom, u których choroba powróciła po operacji. W połączeniu z zabiegiem chirurgicznym chemioterapia jest zwykle podawana po zabiegu (chemioterapia uzupełniająca). Chemioterapia uzupełniająca jest zalecana w leczeniu raka w stadiach I-III po przeprowadzeniu zabiegu chirurgicznego w celu usunięcia raka. Ogólnie chemioterapię podaje się w cyklach. Leczenie trwa zwykle kilka dni, a następnie następuje okres rekonwalescencji wynoszący kilka tygodni. Gdy działania niepożądane ustąpią i liczba krwinek wróci do normy, rozpoczyna się następny cykl. Zwykle chemioterapię podaje się w schematach dwóch lub czterech cykli. Po zakończeniu tych cykli pacjent jest poddawany powtarzanym skanom CT i innym testom, aby zobaczyć, jaki wpływ chemioterapii wywarł na nowotwór.

Radioterapia

Radioterapię można podawać w połączeniu z zabiegiem chirurgicznym lub chemioterapią lub samodzielnie. Zasadniczo radioterapia jest podawana sama tylko osobom, które nie są kandydatami do operacji. Radioterapię można stosować do różnych aspektów leczenia, w tym przedoperacyjnie w celu zmniejszenia wielkości guza do chirurgicznego usunięcia, po operacji w celu zabicia wszelkich pozostałych komórek nowotworowych lub w późniejszym stadium choroby w celu złagodzenia objawów pacjenta.

Terapia celowana

Terapia celowana polega na badaniu tkanki nowotworowej pacjenta w celu zidentyfikowania określonych zmian genetycznych lub mutacji, które mogą być ukierunkowane za pomocą specjalnie zaprojektowanych leków. Terapię celowaną można podawać samodzielnie lub w połączeniu z chemioterapią. Wiele NSCLC ma zmiany genetyczne, które obejmują mutacje lub inne zmiany w określonych genach; przykładami zmian genetycznych są mutacja EGFR, onkogen fuzyjny ALK i mutacje w genach znanych jako ROS1, BRAF i KRAS. Niewielka liczba NSCLC ma mutacje w genie, który koduje białko HER2. Stale opracowywane są leki ukierunkowane na terapię, które atakują komórki za pomocą tych konkretnych zmian, a wiele z tych leków jest obecnie dostępnych.

Immunoterapia

Immunoterapia jest rodzajem terapii, która pomaga układowi odpornościowemu w niszczeniu komórek nowotworowych. Określone testy, zwane testami biomarkerów, są czasami wymagane w celu ustalenia, czy dany guz zareaguje na niektóre leki immunoterapeutyczne.

Jakie leki leczą niedrobnokomórkowego raka płuc?

Nieoperacyjny NSCLC leczy się chemioterapią lub kombinacją chemioterapii i radioterapii. Chemioterapia zwykle wymaga innych leków wspomagających w celu zapobiegania lub leczenia działań niepożądanych, takich jak nudności i wymioty, niedokrwistość (mała liczba czerwonych krwinek), krwawienie (z małej liczby płytek krwi) i neutropenia (mała liczba białych krwinek zwalczających infekcje zwanych neutrofile). Ponieważ neutropenia zwiększa ryzyko infekcji, można również podawać antybiotyki. Czynniki wzrostu są często podawane w celu promowania produkcji czerwonych i białych krwinek i płytek krwi. Środkami najczęściej stosowanymi do zapobiegania lub leczenia nudności i wymiotów są kortykosteroidy (deksametazon) i antagoniści receptora serotoninowego, do których należą ondansetron (Zofran), granisetron (Kytril) i dolasetron (Anzemet).

Przykłady środków chemioterapeutycznych stosowanych obecnie w leczeniu NSCLC obejmują:

• Cisplatyna (Platinol): Ten środek uszkadza DNA komórek nowotworowych. Może również uszkadzać zdrowe komórki, co odpowiada za niektóre działania niepożądane, takie jak wypadanie włosów i nudności. Ten lek może być szkodliwy dla nerek i musi być podawany z najwyższą ostrożnością osobom z problemami z nerkami. Może również uszkodzić uszy i osłabić słuch.
• Karboplatyna (paraplatyna): Ten lek jest podobny do cisplatyny, ale generalnie powoduje mniej skutków ubocznych.
• Winorelbina (Navelbine): Ten środek hamuje wzrost komórek nowotworowych, zakłócając podział komórek.
• Paklitaksel (taksol): Lek ten zaburza również podział komórek.
• Gemcytabina (Gemzar): Lek ten zaburza tworzenie DNA w komórkach, dlatego nie mogą się rozmnażać.
• Docetaksel (taksotere): Ten środek zapobiega podziałowi komórek poprzez zakłócanie przygotowań komórki do podziału.
• Pemetreksed disodowy (Alimta): ten chemioterapia zaburza procesy metaboliczne niezbędne do produkcji komórek.

Jakie leki terapii celowanej leczyć NSCLC?

Przykłady środków terapii celowanej, które są obecnie stosowane w leczeniu NSCLC, obejmują:

• Gefitynib (Iressa), erlotynib (Tarceva) i Afatynib (Gilotrif): Są to nowe leki celowane stosowane w leczeniu zaawansowanego NSCLC, który jest oporny na bardziej konwencjonalne leki chemioterapeutyczne. Leki te są nazywane inhibitorami kinazy tyrozynowej. Hamują aktywność substancji zwanej kinazą tyrozynową receptorowego czynnika wzrostu naskórka, która znajduje się na powierzchni komórek i jest niezbędna do wzrostu.
• Krizotynib (Xalkori) i cerytynib (Zykadia) są lekami będącymi inhibitorami kinazy tyrozynowej kinazy anaplastycznej; są one stosowane w leczeniu nowotworów, które są nosicielami fuzyjnego onkogenu (ALK) (ALK-dodatni) NSCLC.

Jakie leki immunoterapeutyczne leczą NSCLC?

Przykłady środków immunoterapii, które są obecnie stosowane w leczeniu NSCLC, obejmują:

• Niwolumab (Opdivo) i pembrolizumab (Keytruda): Leki te są przykładami immunologicznych inhibitorów punktów kontrolnych. Zabiegi te działają poprzez stymulację układu odpornościowego. Leki te atakują immunologiczny punkt kontrolny znany jako PD-1.
• Bewacizumab (Avastin) i ramucirumab (Cyramza) to leki na przeciwciała monoklonalne, które zapobiegają wzrostowi nowych naczyń krwionośnych w nowotworach, co jest procesem zwanym angiogenezą.
• Ipilimumab (Yervoy) jest inhibitorem punktu kontrolnego, którego celem jest punkt kontrolny znany jako CTLA-4

Kiedy chirurgia jest odpowiednia w przypadku niedrobnokomórkowego raka płuc?

Chirurgiczne usunięcie guza zapewnia najlepszą szansę na długotrwałe przeżycie wolne od choroby i możliwość wyleczenia. W etapach I i II NSCLC usunięcie guza chirurgicznie jest prawie zawsze możliwe, chyba że dana osoba nie kwalifikuje się do operacji z powodu innych schorzeń lub powikłań guza. (Ci pacjenci zwykle otrzymują radioterapię). Zasadniczo tylko niektóre nowotwory w stadium III są operacyjne. Osoby z większością guzów w stadium III lub IV zasadniczo nie są kandydatami do operacji.

Mniej niż połowa osób z NSCLC ma guzy operacyjne. Około połowa osób poddawanych operacji ma nawrót po operacji.

Zanim pacjent może przejść operację raka płuc, przeprowadza się testy czynnościowe płuc, aby upewnić się, że czynność płuc jest wystarczająca.

Standardowe operacje raka płuc obejmują lobektomię (usunięcie jednego płata płuca) lub pneumonektomię (usunięcie całego płuca). Próby usunięcia mniejszej części płuca (resekcje klinowe) niosą ze sobą większe ryzyko nawrotu i złych wyników.

Podobnie jak wszystkie operacje, procedury te mają zalety i ryzyko. Wszystkie operacje wiążą się z ryzykiem powikłań, zarówno z samej operacji, jak i ze znieczulenia. Chirurg omawia z pacjentem te korzyści i ryzyko. Razem decydują, czy pacjent jest kandydatem do operacji.

Jakie są inne metody leczenia niedrobnokomórkowego raka płuc?

Badania kliniczne należy zawsze traktować jako alternatywę w leczeniu zaawansowanego niedrobnokomórkowego raka płuca. Zawsze trwają badania kliniczne w celu przetestowania nowych leków, w tym nowych leków do terapii celowanej i immunoterapii, a także nowych kombinacji leków.

Obserwacja niedrobnokomórkowego raka płuca

Po operacji jakiegokolwiek operacyjnego raka płuca pacjent ma ryzyko rozwoju drugiego pierwotnego raka płuca. Po jakimkolwiek leczeniu pierwotny guz może wrócić.

• Wiele nowotworów płuc powraca w ciągu pierwszych dwóch lat po leczeniu.
• Pacjent powinien być poddawany regularnym testom, aby można było zidentyfikować jakikolwiek nawrót tak wcześnie, jak to możliwe.
• Pacjent powinien być sprawdzany co trzy do czterech miesięcy przez pierwsze dwa lata, a następnie co sześć do 12 miesięcy później.

Opieka paliatywna i terminalna

Opieka paliatywna odnosi się do opieki medycznej lub pielęgniarskiej, której celem jest zmniejszenie objawów i cierpienia bez próby wyleczenia choroby podstawowej. Ponieważ wyleczona jest tylko niewielka liczba osób z rakiem płuca, ulga w cierpieniu staje się dla wielu głównym celem. Konsultacja opieki paliatywnej może przedłużyć przeżycie u pacjentów z zaawansowanym nieoperacyjnym rakiem płuc.

• O ile to możliwe, pacjent powinien otrzymać konsultację opieki paliatywnej na wczesnym etapie leczenia.
• Planowanie należy rozpocząć od rozmowy między pacjentem (lub osobą reprezentującą pacjenta, jeśli jest zbyt chora, aby wziąć udział) a jej pracownikiem służby zdrowia.
• Podczas tych spotkań pacjent może omawiać prawdopodobne wyniki, problemy medyczne oraz wszelkie obawy i niepewności, jakie może mieć.

Opieka paliatywna może być podejmowana za pośrednictwem biura usługodawcy, a opieka może być świadczona w domu. Opieka paliatywna polega zarówno na doradztwie, jak i koordynacji opieki, aby mieć pewność, że pacjenci rozumieją cele leczenia i uczestniczą w podejmowaniu decyzji dotyczących leczenia na każdym etapie. Pomaga także optymalnie zarządzać objawami i koordynuje opiekę nad istniejącymi stanami w obliczu diagnozy raka.

Opieka paliatywna to nie to samo, co opieka hospicyjna.

Opieka u schyłku życia z pomocą świadczeniodawców hospicjów zwykle dochodzi do momentu, w którym środki paliatywne, w tym aktywne leczenie za pomocą chemioterapii i radioterapii, są ogólnie uznawane za nieskuteczne nawet w łagodzeniu choroby lub zatrzymaniu jej postępu. W tym momencie właściwe jest wcześniejsze skierowanie do hospicjum. Hospicjum może koordynować i zarządzać objawami w domu w specjalnym ośrodku hospicjum lub, w razie potrzeby, w domu opieki lub szpitalu.

• Oddech jest leczony tlenem i lekami, takimi jak opioidy (środki odurzające, takie jak opium, morfina, kodeina, metadon i heroina).
• Leczenie bólu obejmuje leki przeciwzapalne i opioidy. Pacjent jest zachęcany do udziału w ustalaniu dawek leku przeciwbólowego, ponieważ ilość potrzebna do zablokowania bólu zmienia się z dnia na dzień.
• Inne objawy, takie jak lęk, brak snu i depresja są leczone odpowiednimi lekami, aw niektórych przypadkach terapiami uzupełniającymi.

Czy można zapobiegać niedrobnokomórkowemu rakowi płuc?

Rak płuc pozostaje chorobą, której można łatwo zapobiec, ponieważ 85% przypadków raka płuc występuje u osób palących lub zwykłych. Najlepszym sposobem zapobiegania rakowi płuc jest nie palenie.

• Palenie papierosów jest bardzo uzależniające, a rzucenie palenia często okazuje się trudne. Jednak stawki palenia ostatnio spadły w Ameryce Północnej i innych częściach świata.
• Osoby palące, które stosują kombinację dodatkowej nikotyny, terapii grupowej i treningu behawioralnego, wykazują znaczny spadek wskaźnika palenia.
• Osoby palące, które używają bupropionu o przedłużonym uwalnianiu (Wellbutrin, Zyban), mają znacznie wyższy wskaźnik rzucenia palenia niż średnia i wyższy wskaźnik abstynencji po roku.

Badania przesiewowe w kierunku raka płuc

• American Cancer Society obecnie nie zaleca rutynowych badań RTG klatki piersiowej w kierunku raka płuc. Oznacza to, że wiele planów ubezpieczenia zdrowotnego nie obejmuje projekcji filmów RTG klatki piersiowej.
• Niskie dawki tomografii komputerowej klatki piersiowej rocznie u osób w wieku od 55 do 74 lat, które paliły papierosy lub nadal palą - zwłaszcza więcej niż jedno opakowanie dziennie przez ponad 30 lat lub równoważne, i nie ma w przeszłości raka płuc - - teraz wydają się zwiększać wykrywanie wczesnych stadiów raka płuc u tych badanych. Testowanie jest stosunkowo drogie i trwa debata na ten temat.
• Ludzie, którzy palą lub zwykli palić, mogą chcieć mieć okresowy film RTG klatki piersiowej. Powinni omówić to ze swoimi pracownikami służby zdrowia.

Jaka jest prognoza, oczekiwana długość życia i wskaźnik przeżycia niedrobnokomórkowego raka płuca?

Ogólnie 14% osób z NSCLC przeżywa przez co najmniej pięć lat.

• Ludzie z NSCLC w stadium I i poddawani operacji mają 70% szans na przeżycie pięciu lat.
• Osoby z rozległym nieoperacyjnym NSCLC mają średni czas przeżycia wynoszący dziewięć miesięcy.

Jak dobrze osoba z funkcjami NSCLC może mieć silny wpływ na czas przeżycia. Osoba z drobnokomórkowym rakiem płuca, która dobrze funkcjonuje, ma przewagę nad kimś, kto nie może pracować ani wykonywać normalnych czynności.

Komplikacje NSCLC

• Kompresja rdzenia kręgowego
• Ból kości
• Brak równowagi hormonalnej lub elektrolitowej
• Problemy z funkcjonowaniem umysłowym lub koncentracją
• Problemy wizualne
• Niewydolność wątroby
• Ból po prawej stronie od powiększonej wątroby
• Utrata masy ciała
• Ciężkie krwioplucie (odkrztuszanie krwi)

Powikłania chemioterapii

• Niewyjaśniona gorączka (z powodu neutropenii lub infekcji)
• Krwawienie (z powodu niskiej liczby płytek krwi)
• Nierównowaga elektrolitów
• Niewydolność nerek
• Neuropatia obwodowa (mrowienie, drętwienie, ból kończyn)
• Problemy ze słuchem

Grupy wsparcia i porady dotyczące niedrobnokomórkowego raka płuc

Życie z rakiem stanowi wiele nowych wyzwań, zarówno dla Ciebie, jak i dla Twojej rodziny i przyjaciół.

• Prawdopodobnie będziesz miał wiele obaw związanych z tym, w jaki sposób rak wpłynie na ciebie i na twoją zdolność do normalnego życia: dbania o rodzinę i dom, utrzymania pracy oraz kontynuowania przyjaźni i działań, które lubisz.
• Wiele osób odczuwa niepokój i depresję. Niektórzy ludzie czują się źli i urażeni; inni czują się bezradni i pokonani.

Dla większości osób chorych na raka pomaga rozmowa o swoich uczuciach i obawach.

• Twoi przyjaciele i członkowie rodziny mogą być bardzo pomocni. Mogą wahać się oferować wsparcie, dopóki nie zobaczą, jak sobie radzisz. Nie czekaj, aż się pojawią. Jeśli chcesz porozmawiać o swoich obawach, daj im znać.
• Niektóre osoby nie chcą „obciążać” swoich bliskich lub wolą rozmawiać o swoich obawach z bardziej neutralnym profesjonalistą. Pracownik socjalny, doradca lub członek duchowieństwa może być pomocny, jeśli chcesz omówić swoje uczucia i obawy związane z chorobą nowotworową. Twój lekarz podstawowej opieki zdrowotnej, chirurg lub onkolog powinien móc kogoś polecić.
• Wiele osób chorych na raka ma głęboką pomoc w rozmowach z innymi osobami chorymi na raka. Dzielenie się swoimi obawami z innymi, którzy przeszli przez to samo, może być wyjątkowo pocieszające. Grupy wsparcia dla chorych na raka mogą być dostępne za pośrednictwem centrum medycznego, w którym otrzymujesz leczenie. American Cancer Society posiada również informacje o grupach wsparcia w całych Stanach Zjednoczonych.

Aby uzyskać więcej informacji o grupach wsparcia, skontaktuj się z następującymi agencjami:

• Sojusz na rzecz wspierania raka płuc, wsparcia i edukacji: 800-298-2436
• American Cancer Society: 800-ACS-2345
• National Cancer Institute, Service Information Cancer: 800-4-CANCER (800-422-6237); TTY (dla osób niesłyszących i słabosłyszących) 800-332-8615

Więcej informacji na temat niedrobnokomórkowego raka płuc

Amerykańskie Towarzystwo Onkologiczne

American Lung Association

National Cancer Institute, Ogólne informacje o niedrobnokomórkowym raku płuc

Czas skupić się na raku płuc, raku płuc 101