Wayback Wednesday: Kiedy członek rodziny "Pobiera to"

Na cześć National Awareness Month Month, Próbuję ponownie zbadać perspektywy tej choroby z różnych stron. Przepisałem to na blogu Mayo Clinic, przypominając mi, jak trudna może być nowa diagnoza dla członków rodziny. A jednak dla dorosłych, u których niedawno zdiagnozowano cukrzycę, tak wielu członków rodziny NIE jest szczególnie pomocnych.

Wydaje się, że jest to wspaniały czas na ponowne zapoznanie się z następującym postem gości z 2006 roku, który ilustruje empatię rodzinną w najlepszym wydaniu.

Zaczynam od notatki od pisarki Gretchen Rubin, która naprawdę mnie dusiła - ponieważ tak rzadko zdarza się znaleźć członka rodziny, który otrzymuje w tak wnikliwy sposób !

Witaj Amy - byłem bardzo podekscytowany odkryciem twojego bloga wczoraj. Moja siostra została zdiagnozowana z typem 1 (jak sądzą) około miesiąca temu, a my byliśmy zdumieni wiadomościami. Chciała nawiązać kontakt z innymi ludźmi, aby porozmawiać o wszystkich problemach - o tym, jak wspaniale jest znaleźć bloga wypełnionego tak wieloma wspaniałymi informacjami i osobistymi doświadczeniami. Mam też blog, The Happiness Project, a kiedy napisałem o diagnozie mojej siostry, dwie osoby natychmiast napisały, aby pochwalić się DiabetesMine i zasugerowali, żeby to sprawdzić. Mój wpis jest poniżej, jeśli jesteś zainteresowany.

Gratulacje dla wspaniałej strony!

Najlepsze życzenia,

Gretchen Rubin

Stara się być szczęśliwy, gdy dzieje się coś złego - jak cukrzyca.

Kluczowym celem Projektu Szczęścia jest umiejętność radzenia sobie z trudnymi wydarzeniami, gdy nieuchronnie się to zdarza. Cóż, przyszła zła wiadomość. Moja siostra ma cukrzycę. Wiadomości rozwijały się powoli. Początkowo lekarze sądzili, że ma Typ 2, mimo że nie pasuje do zwykłego profilu - jest młoda, szczupła, sprawna. Ta diagnoza była ciosem, ale dwie rzeczy ją złagodziły. Najpierw czuła się kiepska, a jej poziom cukru we krwi sprawił, że poczuła się znacznie lepiej. Diagnoza dała jej natychmiastowy impuls. Wszyscy odczuliśmy ulgę, że nie ma typu 1, który wymaga codziennych zastrzyków insuliny i nie można go wyeliminować za pomocą diety i ćwiczeń fizycznych (mogą to być niektóre przypadki typu 2). Cóż, ona ma Typ 1. A razy, kiedy powiedzieliśmy "Dzięki Bogu, to nie jest Typ 1!" sprawiło, że diagnoza wydawała się jeszcze gorsza. Jak sobie z tym poradzić? Jest tak daleko - jest w L. A., jestem w Nowym Jorku - czułem się bezradny. Co robić? Kupiłem książkę, aby zrozumieć problemy (przyznaję, że mam Diabetes for Dummies, ale było to właściwe dla mojego poziomu). Zbadałem stan badań medycznych i to było zachęcające. Zajęło mi trochę czasu, aby zrozumieć, jak ciężka jest cukrzyca. Myślałem, że musisz jeść zdrowo, ćwiczyć i dać sobie codzienny zastrzyk; Sądziłem, że zajęcie ujęcia i nigdy nie zjedzenie deseru były najtrudniejsze.Ale okazuje się, że przynajmniej dla mojej siostry nie są to prawdziwe wyzwania. Trudniejsze jest ciągłe monitorowanie i regulacja - jej poziom cukru we krwi wzrósł, a co gorsza - spadł. Nawet jeśli je to samo, jej ciało może reagować inaczej, więc nie może po prostu przyzwyczaić się do rutyny. Odpowiedź nie jest przewidywalna. Z moją partnerką do pisania, moja siostra pisze dla telewizyjnego dramatu gliniarza The Shield i pisze kontynuację nowej powieści dla młodych dorosłych, Bass-Ackwards i Belly Up. Więc pisze codziennie przez około 10 godzin. Już jej palce bolą od tego, że nakłuto ich do badań krwi. Nic wielkiego, gdy myślisz o powikłaniach, takich jak amputacja i ślepota, ale jest to rodzaj drobnego dyskomfortu, który może doprowadzić cię do szału. A cukrzyca jest nieubłagana. Nie ma chwili wytchnienia. Moja siostra wychodzi za mąż w maju, a ona nie może mieć hałaśliwego, pobłażliwego przyjęcia panieńskiego ani zjeść dużego kawałka tortu weselnego. Nie może wziąć dnia wolnego na swoje urodziny lub Nowy Rok. Lekarz powiedział jej: "Mogę ci pomóc w zarządzaniu, ale nie mogę oderwać tej małpy

od twoich pleców." Moja siostra mówi, że czuje się dobrze z dnia na dzień, ale myśl o nadchodzących latach sprawia, że ​​czuje się przytłoczona. I wszystkie komplikacje, które mogą się pojawić … Nowa książka Daniela Gilberta "Stumbling on Happiness" wyjaśnia, że ​​kiedy mamy do czynienia z poważnymi niepowodzeniami, mechanizm, który nazywa "psychologicznym układem odpornościowym", pomaga nam zrobić z niego wszystko, aby pomóc widzimy, w jaki sposób sytuacja ma pozytywne aspekty. Czułem, że zaczynam to robić. "Będziesz dobrze jadł i regularnie ćwiczysz" - powiedziałem jej. "Kiedy już to opanujesz, zrobisz to świetnie." Ponadto ludzie czują się bardziej szczęśliwi i szczęśliwsi, gdy porównują się do tych, którzy są w gorszej sytuacji niż ci, którzy mają się lepiej. Moja siostra wdrożyła tę strategię. "Tak," powiedziała. "I pomyśl o wszystkich innych rzeczach, jakie mogły być. Może być o wiele gorsze." To, czego nie powiedziała, a ja nie powiedziałem, to to, że mogło być gorzej - ale mogło to być nic . Po koledżu mój współlokator był w złym wypadku samochodowym i wyleciałem na Hawaje, aby ją zobaczyć. Miała na sobie klamrę z halo, z wkrętami wwierconymi w jej czaszkę: "Czy czujesz się szczęśliwa, że ​​żyjesz?" Zapytałem. "Cóż, właściwie" - powiedziała - "Czuję, że naprawdę chciałabym, żeby mnie nie było w cholernym wypadku samochodowym." Nie zawsze łatwo jest skupić się na pozytywach. Psychologiczny system odpornościowy - rób swoje. Przedrukowane za zgodą The Happiness Project. Zastrzeżenie : Treść stworzona przez zespół Diabetes Mine. Aby uzyskać więcej informacji, kliknij tutaj.

Zastrzeżenie

Ta treść została stworzona dla Diabetes Mine, blogu poświęconego zdrowiu konsumentów skupiającego się na społeczności chorych na cukrzycę. Treści nie są poddawane przeglądowi medycznemu i nie są zgodne ze wskazówkami redakcyjnymi Healthline. Aby uzyskać więcej informacji na temat partnerstwa Healthline z Diabetes Mine, kliknij tutaj.