Tydzień d-blogów: Jak przełamałem cisza

Jesteśmy w czwartym dniu cukrzycy Blog Week, a dzisiejszy temat dotyczy osiągnięć, które mieliśmy zarówno duże, jak i małe.

Dzisiejsza zachęta do pisania od twórcy kampanii Karen Graffeo:

Nie zawsze sobie z tego zdajemy sprawę, ale każdy z nas przeszedł długą drogę od czasu, kiedy po raz pierwszy pojawiła się w naszym życiu cukrzyca. Nie ma znaczenia, czy minęło 5 tygodni, czy 5 lat, czy 50 lat, zrobiłeś coś wyjątkowego pod względem cukrzycy. Więc dziś podzielmy się największym osiągnięciem, jakie osiągnąłeś w zakresie radzenia sobie z cukrzycą (lub twoją ukochaną). Żadne osiągnięcie nie jest zbyt duże ani zbyt małe - pomyśl o samozatrudnieniu, o czymś, co opanowałeś (pompowanie / ćwiczenia / dieta / itd.), Podejmując trudną decyzję opiekuńczą (znalezienie nowego endo lub grupy wsparcia / wyboru użycia lub nie używać technologii itp.).

Nasza najnowsza członkini zespołu, Amanda Cedrone, podzieliła się kilkoma nowinkami dotyczącymi jej życia z cukrzycą.

Specjalne dla kopalni Amandy Cedrone

Początkowo byłem trochę zakłopotany na ten temat. W końcu bycie diabetykiem przez około 23 lata przyniosło wiele osobistych zwycięstw - i prawdopodobnie tyle samo klęsk. Jednak myśląc o tym, zdałem sobie sprawę, że ten rok był dla mnie punktem zwrotnym. Tak więc dziś postanowiłem podzielić się tym, jak pozbyłem się tabu, które kojarzyłem z moją cukrzycą.

Po zdiagnozowaniu w tak młodym wieku, moi rodzice starali się uczynić moje dzieciństwo tak normalne, jak to tylko możliwe. W większości przypadków udało im się. Uczestniczyłem w sporcie, miałem wielu przyjaciół i mimo nadopiekuńczej natury mojej mamy, mogłem nawet przespać się w domach moich przyjaciół. Moja mama również miała bardzo ścisłą kontrolę nad poziomem cukru we krwi, gdy byłam młodsza - zwykła nazywać mnie swoim małym eksperymentem naukowym - więc rzadko miałam epizody wysokie lub niskie.

Te rzeczy połączone sprawiły, że nigdy nie myślałem o tym, że moja cukrzyca jest nienormalna. Nigdy w ogóle o tym nie myślałem - chyba że dostałam zastrzyk albo sprawdziłam poziom cukru we krwi, a gdy tylko to się skończyło, wróciłbym do błogiej nieświadomości mojej choroby.

Nigdy nie rozmawialiśmy o mojej cukrzycy ani o tym, jak mnie to poczuli. Moi rodzice nie próbowali powiązać mnie z innymi dziećmi z cukrzycą na randki. Nie wysłali mnie do obozu cukrzycowego.

Podczas gdy niektórzy mogą uważać to za błąd części rodziców, wiem, że próbowali zrobić to, co według mnie było dla mnie najlepsze. Chcieli zachować pozory normalnego dzieciństwa, chroniąc mnie przed ciągłym przypomnieniem, że mam cukrzycę.

Ostatecznie jednak dorastałem. Chociaż zakładałem pełną odpowiedzialność za moją opiekę diabetologiczną, nigdy nie rozmawiając o mojej cukrzycy z nikim była moją normą.W liceum i na studiach usprawiedliwiłem moje milczenie na ten temat, mówiąc sobie, że nie chcę, aby ktokolwiek traktował mnie, lub widział, inaczej z powodu mojej cukrzycy. Nawet moi najlepsi przyjaciele, z którymi mieszkałem w college'u, z którymi spędziłem cały czas, niewiele wiedzieli o mojej cukrzycy.

To zmieniło się w tym roku. W ramach programu dla absolwentów, w którym jestem, musiałem napisać i napisać długi artykuł na wybrany przeze mnie temat. Postanowiłem napisać o studentach z cukrzycą typu 1 i walkach, przez które przechodzą. Pisząc ten utwór, byłem zmuszony zanurzyć się w świecie cukrzycy typu 1. W zeszłym roku rozmawiałem na temat moich własnych prób i udręk z cukrzycą więcej niż w moim poprzednim 22-letnim połączeniu.

To wspaniałe uczucie. Choć brzmi to prosto i głupio, nigdy nie zdawałem sobie sprawy, jak terapeutyczne może być zrozumienie, że nie jestem sam w tej bitwie. Nie wspominając o tym, pomocne jest porównanie notatek na temat wszystkiego, od najlepszej pompy insulinowej i modeli CGM, po to, gdzie ukryć pompę, gdy mam na sobie sukienkę. (To prawdziwy problem, chłopaki, wszelkie rozwiązania są mile widziane!)

Teraz nadrabiam dziesięciokrotnie. Ciągle szukam i czytam wiadomości o cukrzycy i dzielę się nimi z najbliższymi (pobłogosław mojego chłopaka sercem, był bardzo entuzjastycznie nastawiony do mojego nowego zainteresowania cukrzycą). Nie wspominając już, stałem się aktywnym członkiem DOC, blogując tutaj w 'Mine ! Nigdy nie myślałem, że będę pisać o moich osobistych problemach cukrzycy w Internecie, i ku mojemu dalszemu zaskoczeniu, uwielbiam to robić.

Przez te wszystkie lata myślałem, że cukrzyca musi być moją własną cichą walką. Tak naprawdę, to nie może być dalsze od prawdy i jestem tak szczęśliwy, że w końcu pokonałem tę mentalność.

To jest nasz 4-dniowy post dla Tygodnia D-Blog. Możesz zobaczyć wszystkie inne ujęcia tego monitu, klikając tutaj. Możesz również śledzić na Twitterze za pomocą hashtaga #DBlogWeek. Cieszyć się!

Zastrzeżenie : Treść stworzona przez zespół Diabetes Mine. Aby uzyskać więcej informacji, kliknij tutaj.

Zastrzeżenie

Ta treść została stworzona dla Diabetes Mine, blogu poświęconego zdrowiu konsumentów skupiającego się na społeczności chorych na cukrzycę. Treści nie są poddawane przeglądowi medycznemu i nie są zgodne ze wskazówkami redakcyjnymi Healthline. Aby uzyskać więcej informacji na temat partnerstwa Healthline z Diabetes Mine, kliknij tutaj.