Choroby zapalne jelit (ibd) przyczyny, objawy, leczenie

Co to jest choroba zapalna jelit?

Choroba zapalna jelit (IBD) odnosi się do dwóch różnych stanów przewlekłych lub chorób, które mogą być powiązane, choroby Crohna i wrzodziejącego zapalenia jelita grubego. Obie choroby obejmują zapalenie ściany jelita lub jelit - stąd nazwa - prowadzące do zapalenia, obrzęku i rozwoju wrzodów. Zapalenie i jego konsekwencje są różne w chorobie Crohna i wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego. Zapalenie powoduje różne stopnie dyskomfortu w jamie brzusznej, biegunkę i krwawienie z jelit. Obie choroby mogą powodować poważne problemy trawienne.

Rodzaje IBD: choroba Crohna

W chorobie Leśniowskiego-Crohna zapalenie obejmuje całą ścianę jelita, nawet głębsze części. Może obejmować jakąkolwiek część przewodu pokarmowego od jamy ustnej do okrężnicy, odbytnicy i odbytu, chociaż jelito cienkie, szczególnie jelito kręte, jest najczęściej zaangażowanym narządem, a okrężnica jest kolejnym najczęściej zaangażowanym narządem. Jedną z cech charakterystycznych choroby Leśniowskiego-Crohna jest to, że zajęcie jelit może być nieciągłe, to znaczy, że kilka obszarów może być w stanie zapalnym, ale interweniujące segmenty mogą być normalne.

Rodzaje IBD: wrzodziejące zapalenie jelita grubego

W przeciwieństwie do choroby Leśniowskiego-Crohna, w wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego zapalenie obejmuje tylko powierzchowne warstwy ściany jelita, najbardziej wewnętrzną wyściółkę. Zaangażowanie ogranicza się do okrężnicy i odbytnicy bez pomijanych obszarów. Zapalenie może ograniczać się do odbytnicy (określanej jako wrzodziejące zapalenie odbytnicy), ale zwykle jest bardziej rozległe, rozciągając się na różne odległości, obejmując esicy, zstępującą, poprzeczną i wstępującą okrężnicę.

Objawy IBD

Chociaż objawy choroby Leśniowskiego-Crohna i wrzodziejące zapalenie jelita grubego są podobne, nie są one identyczne. Ból brzucha i biegunka są wspólne dla obu chorób, podobnie jak utrata masy ciała i gorączka. Wrzodziejące zapalenie jelita grubego zwykle wiąże się z większym krwawieniem z powodu rozległej erozji spowodowanej zapaleniem naczyń krwionośnych zaopatrujących wyściółkę okrężnicy. Z drugiej strony objawy niedrożności jelit (ból, nudności i wymioty oraz wzdęcie brzucha) występują częściej w chorobie Crohna, ponieważ cała ściana jelita jest w stanie zapalnym. Bardziej rozległe zapalenie powoduje większy obrzęk niż powierzchowne zapalenie wrzodziejącego zapalenia jelita grubego, które może utrudniać przepływ trawionego pokarmu przez jelita.

Inne objawy IBD

Manifestacje IBD mogą wystąpić poza przewodem pokarmowym. Kilka rodzajów chorób skóry (rumień guzowaty, piodermia zgorzelinowa) jest postrzeganych jako zapalenie błony naczyniowej oka, zapalenie oka, które może wpływać na widzenie. Może wystąpić zapalenie stawów, w tym zapalenie kości krzyżowej miednicy. Poważniejsze, ale rzadziej spotykane jest stwardniające zapalenie dróg żółciowych, zapalenie dróg żółciowych drenujące wątrobę. Chociaż każda manifestacja może wystąpić zarówno w chorobie Crohna, jak i wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego, ogólnie każda manifestacja występuje częściej w jednej lub drugiej chorobie. Na przykład stwardniające zapalenie dróg żółciowych występuje znacznie częściej we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego niż choroba Crohna.

Co powoduje IBD?

Przyczyna IBD jest nieznana. Wiadomo, że połączenie czynników genetycznych i środowiskowych powoduje trwające zapalenie zlokalizowane głównie w jelitach, które z jakiegoś powodu nie jest kontrolowane. Ciągłe zapalenie powoduje miejscowe zniszczenie jelit, a także objawy poza jelitami. Dlatego leczenie ma na celu kontrolowanie stanu zapalnego.

Kto może dostać IBD?

IBD występuje jednakowo u mężczyzn i kobiet. Chociaż zwykle zaczyna się w wieku dojrzewania lub wczesnej dorosłości, może rozwinąć się w innym czasie, nawet wśród niemowląt i osób starszych. Wczesne obserwacje wykazały, że krewni pacjentów z IBD byli około 10 razy bardziej narażeni na IBD (zwykle tego samego typu co pacjent, tj. Choroba Leśniowskiego-Crohna lub wrzodziejące zapalenie jelita grubego). Jeśli pacjent jest bliźniakiem, drugi bliźniak jest jeszcze bardziej narażony na IBD, a bliźniaki identyczne są bardziej narażone na IBD niż bliźniaki braterskie. IBD występuje częściej u osób rasy białej i osób pochodzenia żydowskiego.

IBD to nie to samo co IBS

IBD jest czasami mylony z zespołem jelita drażliwego (IBS). Przyczyna IBS, podobnie jak IBD, nie jest znana. Uderzająca różnica między tymi dwiema chorobami polega na tym, że w IBS nie ma możliwego do zidentyfikowania zapalenia. Niektóre objawy mogą być podobne - ból brzucha, biegunka - ale inne objawy i oznaki IBD nie są widoczne - krwawe stolce, gorączka i utrata masy ciała. Uważa się, że przyczyną IBS jest dysfunkcja mięśni jelitowych, nerwów i wydzielin, a nie stan zapalny. Objawy zapalenia w jelicie, a także objawy poza brzuchem nie są widoczne w IBS.

Warunki, które naśladują IBD

Jelito ma tylko kilka sposobów, w jaki może reagować na choroby, które go dotyczą, więc nie jest zaskakujące, że objawy IBD mogą pokrywać się z innymi chorobami jelit. Wspomniano już o podobieństwie niektórych objawów z IBS. Inne powszechne choroby brzucha, które mogą naśladować IBD, to zapalenie uchyłka, celiakia i rak jelita grubego.

Diagnozowanie IBD: prześwietlenie baru

Chociaż w dużej mierze zastąpione przez endoskopię, nadal stosuje się badania rentgenowskie baru do diagnozy IBD. W przypadku wrzodziejącego zapalenia jelita grubego badanie lewatywy baru jest najbardziej pomocne, ponieważ bada jelito grube. W chorobie Leśniowskiego-Crohna seria jelita cienkiego jest najbardziej pomocna, ponieważ jelito cienkie jest najczęściej chorobą. Te badania rentgenowskie mogą identyfikować owrzodzenia, zwężenia i obszary pomijane, co może pomóc w odróżnieniu choroby Crohna od wrzodziejącego zapalenia jelita grubego.

Diagnozowanie IBD: kolonoskopia

Endoskopia jest najlepszą metodą diagnozowania IBD. Wśród procedur endoskopowych kolonoskopia jest najskuteczniejsza, ponieważ może zbadać całą okrężnicę, a także terminalną część jelita krętego i dlatego jest w stanie zdiagnozować większość przypadków choroby Crohna i wrzodziejącego zapalenia jelita grubego. Kolonoskopia jest w stanie rozpoznać bardziej subtelne oznaki stanu zapalnego niż badania baru, a także zapewnia możliwość biopsji błony śluzowej jelita grubego i jelita krętego. Biopsje mogą być przydatne w rozróżnianiu choroby Leśniowskiego-Crohna i wrzodziejącego zapalenia jelita grubego, a także w odróżnianiu tych chorób od innych rzadziej zapalnych chorób jelit. Kiedy choroba Crohna dotyka jelita cienkiego, ale nie końcowej części jelita krętego, kolonoskop może nie być w stanie dotrzeć do zajętego obszaru jelita cienkiego. W tej sytuacji można zastosować enteroskopię, rodzaj endoskopii lub połkniętą kapsułkę wideo, z których obie badają jelito cienkie.

Wybór odpowiedniego lekarza na IBD

U większości pacjentów z IBD leczeniem zajmują się specjaliści chorób wewnętrznych specjalizujący się w zaburzeniach trawiennych zwanych gastroenterologami. Skierowanie do ośrodków może być konieczne w przypadku specjalistycznych procedur, takich jak enteroskopia jelita cienkiego i badania kapsułek wideo. Skierowanie do ośrodków może być również konieczne, jeśli przebieg kliniczny pacjenta jest złożony lub ciężki lub pacjent może być dobrym kandydatem do prób leków eksperymentalnych.

Czego można się spodziewać po IBD

Nasilenie objawów IBD jest bardzo zróżnicowane, a nasilenie może się zmieniać w czasie, nawet bez zmiany leczenia. Mogą wystąpić długie okresy miesięcy do lat z minimalnymi objawami, zwanymi remisjami. Po remisji mogą wystąpić epizody nasilonych objawów, zwane zaostrzeniami, które mogą wymagać przejściowych lub przedłużających się zmian w leczeniu. W przypadku wrzodziejącego zapalenia jelita grubego tylko od 5% do 10% pacjentów ma objawy przez cały czas. Co ciekawe, nawet przy minimalnych objawach, kolonoskopia i biopsja mogą wykazywać ciągłe zapalenie, chociaż zwykle zapalenie jest łagodniejsze niż zapalenie obserwowane podczas płomienia.

IBD i stres

Stres sprawia, że ​​prawie każdy objaw każdej choroby wydaje się gorszy, ale jest przyczyną różnych chorób. Podobnie jest w przypadku IBD. Stres sprawia, że ​​objawy wydają się gorzej, i niestety stres jest częścią życia większości ludzi. Dlatego prawdopodobnie przypadkiem sam okres stresu może poprzedzać wybuch IBD, chociaż możliwe jest, że stres, ponieważ powoduje wiele zmian hormonalnych i neurologicznych, może faktycznie zwiększyć stopień zapalenia w IBD lub przynajmniej postrzeganie objawów, nie ma na to dowodów. Stres nie powoduje IBD, ale zawsze rozsądnie jest zmniejszyć stres podczas rozbłysków, jeśli to możliwe.

Komplikacje: niedrożność

Zapalenie choroby Leśniowskiego-Crohna obejmuje pełną grubość ściany jelita. Podczas stanu zapalnego występuje wiele obrzęków. Obrzęk może zawęzić światło (przejście) w jelicie. Ponadto częścią procesu zapalnego jest odkładanie się blizny. Po ułożeniu tkanki bliznowatej kurczy się i powstaje zwężenie. W jelitach skurcz ten może również powodować zwężenie światła. Niezależnie od tego, czy chodzi o stan zapalny, czy tworzenie się blizn, zwężenie jelit może utrudniać przepływ zawartości jelit. Zawartość się cofa i prowadzi do wzdęcia i bólu jelit, nudności i wymiotów. Brzuch często staje się obrzęknięty z powodu rozszerzonego jelita i wydzielania płynów jelitowych. W końcu jelito może przestać funkcjonować całkowicie (niedrożność). Niedrożność zwykle leczy się w szpitalu za pomocą leczenia skierowanego przeciwko zapaleniu, tkance bliznowatej lub obu.

Powikłania: ropień lub przetoka

Choroba Leśniowskiego-Crohna, ze względu na charakterystyczne zajęcie pełnej grubości ściany jelita, może prowadzić do głębokich wrzodów, które mogą przekształcić się w ropnie, kieszenie zainfekowanej ropy, powodując ból i gorączkę nawet niedrożności jelit. Infekcja może rozprzestrzeniać się po całym ciele (posocznica). Wrzód może również penetrować ścianę jelita i dostać się do innych pobliskich narządów, na przykład pęcherza moczowego lub pochwy. Przetoki mogą również erodować przez skórę na zewnątrz ciała. Powstałe drogi od jelita do narządów i skóry są znane jako przetoki. Takie przetoki mogą powodować przewlekłe infekcje pęcherza lub drenaż treści jelit do pęcherza i pochwy. Przetoki i ropnie zwykle leczy się chirurgicznie, chociaż niektóre z bardziej skutecznych metod leczenia choroby Leśniowskiego-Crohna mogą pozwolić, by przetoki leczyły się samoistnie bez specjalnego leczenia.

Czy IBD może powodować raka jelita grubego?

Rak jelita jest późniejszym powikłaniem IBD. Występuje częściej we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego niż choroba Leśniowskiego-Crohna, a znacznie częściej dotyczy jelita grubego. Ryzyko raka jelita grubego zaczyna rosnąć po ośmiu latach choroby i rośnie wraz ze wzrostem stopnia zapalenia. Zatem u pacjentów z zapaleniem jelita grubego obejmujących całą okrężnicę istnieje większe prawdopodobieństwo zachorowania na raka. Zazwyczaj zaleca się endoskopowe badania przesiewowe w kierunku raka jelita grubego we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego. Należy jednak pamiętać, że znaczna większość pacjentów z IBD nie choruje na raka jelita grubego.

Zarządzanie IBD: Żywność do obejrzenia

Zapalenie IBD obejmuje jelito, główny narząd trawienny. To nie jest zaskakujace; dlatego IBD ma wpływ na trawienie żywności (na przykład niestrawność i niektóre niedobory witamin). Nie jest jednak jasne, czy jest odwrotnie, tj. Czy żywność ma wpływ na IBD. Zasadniczo zaleca się, aby pacjenci eliminowali pokarmy, które wydają się nasilać objawy, chociaż nie ma pokarmów, które powinny być szczególnie zabronione. Rozsądne jest badanie wpływu mleka na objawy, ponieważ objawy nietolerancji laktozy (częsty problem) mogą nasilać biegunkę IBD. Jeśli jednak nie występuje nietolerancja laktozy, dalsza eliminacja mleka nie jest konieczna. Produkty gazotwórcze, takie jak fasola, mogą również nasilać objawy brzuszne.

Zarządzanie IBD: dieta o niskiej zawartości pozostałości

Dieta o niskiej zawartości pozostałości (błonnika) jest często zalecana pacjentom z chorobą Leśniowskiego-Crohna, przy założeniu, że jeśli będzie mniej niestrawnej materii, będzie mniej masy w jelicie, a zawartość jelit będzie łatwiejsza, szczególnie jeśli jelito jest zwężone. Ponieważ zawartość jelita cienkiego jest już w postaci płynnej i powinna łatwo przechodzić nawet przez zwężone obszary, nie jest jasne, czy zmniejszenie masy ciała jest ważne. Jeśli zalecana jest dieta o niskiej zawartości pozostałości, prawdopodobnie powinna być przepisywana tylko podczas wybuchów. Jeśli istnieją obawy związane z poważnymi przeszkodami, lepszym wyborem może być dieta płynna lub nawet klarowna.

Zarządzanie IBD: potrzeby żywieniowe

Jeśli choroba Leśniowskiego-Crohna obejmuje dużą część jelita cienkiego lub operacja usunęła dużą część, może wystąpić nieprawidłowe wchłanianie witamin i / lub minerałów, szczególnie tych wchłanianych głównie z końcowego odcinka jelita krętego (na przykład witaminy B12), odcinka jelita które jest często chore lub usunięte u pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna. Aby uniknąć niedoborów, często przepisywane są uzupełniające witaminy i minerały, podobnie jak dobrze zbilansowana dieta. Aby to osiągnąć, pomocne może być skonsultowanie się z dietetykiem. Utrata masy ciała może również wystąpić, jeśli choroba lub resekcja są wystarczająco rozległe, aby zmniejszyć wchłanianie tłuszczu i białka. Może również wystąpić utrata masy ciała i niedobory witamin lub minerałów z powodu złego apetytu lub wywołania objawów przez jedzenie. Konieczne mogą być suplementy kaloryczne.

Zarządzanie IBD: Redukcja stresu

Jak wspomniano wcześniej, zmniejszenie stresu może poprawić objawy IBD lub przynajmniej ich percepcję, ale prawdopodobnie nie wpływa na stan zapalny. Terapia indywidualna lub grupowa może pomóc zmniejszyć stres, podobnie jak joga, medytacja lub ćwiczenia.

Leczenie IBD: leki

Leczenie IBD zależy od rodzaju IBD - choroby Leśniowskiego-Crohna lub wrzodziejącego zapalenia jelita grubego - lokalizacji i nasilenia choroby oraz ciężkości choroby. W przypadku łagodnej aktywności choroby leki przeciwzapalne (aminosalicylany) działające miejscowo na jelita można stosować doustnie lub jako lewatywę. W przypadku umiarkowanej aktywności, szczególnie podczas zaostrzeń, kortykosteroidów, inny rodzaj leku przeciwzapalnego można stosować doustnie lub przez lewatywę, a nawet przez wstrzyknięcie. Bardziej surową aktywność leczy się innymi rodzajami leków, które również celują w stan zapalny, immunomodulatory i substancje biologiczne.

Leczenie IBD: terapia skojarzona

Dwa rodzaje leków stosuje się w przypadku cięższego IBD lub IBD, który nie reaguje na inne leki. Jeden rodzaj leku obejmuje immunomodulatory, leki, które zmniejszają aktywność układu odpornościowego, a tym samym hamują bodziec dostarczany przez układ odpornościowy, który powoduje zapalenie. Drugi rodzaj leku obejmuje tak zwane leki biologiczne. Leki biologiczne to wytworzone przez człowieka przeciwciała, które blokują działanie niektórych cząsteczek białka uwalnianych przez układ odpornościowy, które stymulują stany zapalne i uszkadzają komórki. Immunomodulatory stosuje się zarówno w chorobie Crohna, jak i wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego. Leki biologiczne są najczęściej stosowane w chorobie Leśniowskiego-Crohna. W chorobie Crohna szczególnie skuteczne wydaje się połączenie immunomodulatora i leków biologicznych.

Leczenie IBD: chirurgia

Pacjenci z IBD zwykle poddawani są operacji. W wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego operacja może być stosowana w leczeniu ciężkiej choroby, choroby, która nie reaguje na leczenie oraz w celu zapobiegania rozwojowi raka. Prawie zawsze cała okrężnica jest usuwana, ponieważ wrzodziejące zapalenie jelita grubego często obejmuje całą okrężnicę i może rozprzestrzeniać się na inne niezaangażowane części okrężnicy po usunięciu chorej części. Podczas gdy w przeszłości usunięcie okrężnicy oznaczało, że pacjenci potrzebowali torby do bezpośredniego pobierania treści z jelita cienkiego, obecnie można chirurgicznie utworzyć zbiornik na zawartość z jelita cienkiego i pozwolić pacjentom na normalne ruchy jelit.

Główną zaletą operacji wrzodziejącego zapalenia jelita grubego; leczy chorobę, ponieważ usuwa cały narząd (okrężnicę), który może być zaangażowany. W chorobie Leśniowskiego-Crohna operację można również zastosować w leczeniu ciężkiej lub niereagującej choroby, ale zwykle wykonuje się ją w przypadku powikłań choroby, takich jak przetoki i zwężenia. Chirurgia rzadko leczy chorobę Leśniowskiego-Crohna ze względu na skłonność stanu zapalnego do powrotu w nowych odcinkach jelita po usunięciu chorych części.

IBD i ćwiczenia

Ćwiczenia i inne działania zmniejszające stres, takie jak joga, medytacja lub tai chi, promują dobre samopoczucie, a zmniejszając stres może zmniejszyć postrzegane nasilenie objawów.

Życie zdrowsze z IBD

IBD często jest chorobą na całe życie; z wyjątkiem osób, u których jelita grubego zostały usunięte z powodu wrzodziejącego zapalenia jelita grubego i są wyleczone z choroby. Odpowiednie i odpowiednie leczenie ma kluczowe znaczenie, ale ze względu na nawracający charakter choroby ważne jest, aby nauczyć się radzić sobie z płomieniami przy zmianie stylu życia i radzeniu sobie ze stresem. Celem jest powstrzymanie objawów przed zakłócaniem codziennego życia.