Jak ADHD uczyniło mnie "Królową rozproszenia"

Podobnie jak wiele kobiet żonglujących pracą, wychowywaniem dzieci i utrzymaniem domu, spędzałem całe dnie czując się całkowicie przytłoczony - często zanim wyszedłem za drzwi, budziłem się wyczerpany i późno w nocy kładłem się do łóżka jeszcze bardziej wyczerpany, wtedy - w połowie lat 80. - nie miałem pojęcia, że ​​część mojej walki wynika z nierozpoznanej ADHD.

Co powinienem zrobić na kolację? Gdzie jest ten papier, który nauczyciel chciał mi podpisać? Dlaczego nie mogę oswoić potwora zagracającego, który zaatakował mój dom? Wstydem, który odczułem z powodu braku domowego Umiejętności sparaliżowały mnie, czułem się tak, jakbym nie mógł się ze mną pogodzić.

Flash-forward do dziś: prowadzę skuteczną praktykę konsultingową, która pomaga kobietom na całym świecie aby lepiej zarządzać ich ADHD. Napisałem dwa książki. I, być może najważniejszym ze wszystkich, nie czuję już, że każdy dzień jest walką. Zamiast tego, mam się dobrze.

Co się zmieniło? To była długa podróż, z wieloma wzlotami i upadkami, ale jestem tu, by podzielić się nią z wami.

Moja podróż do diagnozy ADHD

W roku 1989 moja 16-miesięczna córka Mackenzie śmiertelnie chorowała na zapalenie mózgu. Została hospitalizowana i umieszczona w wywołanej przez lek śpiączce, aby powstrzymać napady. Każda minuta była dotykiem i ruchem. Z przedszkolakiem w domu i moim dzieckiem podłączonym do rur i przewodów, życie było ponure i przerażające. Czy ona to zrobi?

Tak, ale nie bez trwającej całe życie niepełnosprawności, która obejmuje ciężką ADHD. W rzeczywistości ADHD było najmniejszym z jej problemów medycznych, ale było to najtrudniejsze, jak jej matka, do zarządzania. Kiedy ustabilizowała się i zaczęła ponownie na nowo uczyć się umiejętności, które utraciła - takich jak mowa i zdolności motoryczne - okazało się, że to dziecko było ryczącym pociągiem na zygzakowatym torze. Musiała być utrzymywana przez dwoje dorosłych tylko po to, by ją chronić.

Wtedy dowiedziałem się, co to jest ADHD. Na pewno nie dowiedziałem się o tym, studiując kliniczną pracę socjalną w szkole wyższej.

ADHD Mackenziego nie była typowym typem ADHD, z którym się rodzi - jej jest znana jako "nabyta" ADHD. Było to wynikiem zapalenia mózgu, które uszkodziło jej mózg.

Kiedy powoli odzyskiwała siły, jej ciało stawało się coraz bardziej nadpobudliwe i impulsywne. Rodzina, o której marzyłem - dwie urocze dziewczyny, przytulanie się do mnie nad książką - nie miała być. Raczej stałam na nogach cały dzień i późno w nocy, starając się nadążyć za tą małą dziewczynką.

Nie była w stanie zatrzymać się na tyle długo, by spać, nie mówiąc już o drzemce, więc skonsultowałem się z lekarzami. Mamy nie przetrwają trzy godziny snu. Moms z ADHD ledwo może funkcjonować po ośmiu godzinach snu, kiedy życie jest tak bezsensowne. Po wypróbowaniu wielu różnych leków, w końcu pomógł. W wieku 4 lat Mackenzie mógł wreszcie usiąść i bawić się klockami. Byłem we łzach.

Czytałem wszystko, co mogłem, aby pomóc dzieciom z ADHD. W tamtych czasach nie było zbyt wielu książek na ten temat, ale przeczytałem je wszystkie. Zjadłem ich. Wziąłem zajęcia dla rodziców, poszedłem na warsztaty i przeczytałem wyniki badań. To było zanim ktoś miał komputer osobisty, więc był to czasochłonny i wymagający proces.

Czysto przez przypadek natknąłem się na książkę o dorosłych z ADHD. Nie jestem pewien, dlaczego go podjąłem, bo wtedy myślałem, że moje problemy wynikają z charakteru problemu. Myślałem, że jestem po prostu rozproszona i zdezorganizowana, a moim zdaniem niezdolna.

Kiedy zacząłem czytać, zacząłem rozpoznawać członków rodziny, którzy wydawali się pasować do rachunku dla dorosłych z ADHD. Kawałki mojego dzieciństwa, których nie rozumiałem, zaczęły się spotykać. To naprawdę było "Aha! " za chwilę.

Kiedy czytam, coś się zmieniło wewnętrznie. Czytałem opisy dorosłych, którzy byli zdezorganizowani i którzy nie mogli ukończyć projektów, a nawet je uruchomić. Słowa "bałagan", "przytłoczony" i "słaba pamięć krótkotrwała" wystartowały ze strony.

Ale zadałem sobie pytanie: Jak mogłem mieć ADHD, gdy byłem w stanie zdobyć dwa stopnie uniwersyteckie, ożenić się, zatrzymać pracę i wychować dzieci? To nie miało sensu. Postanowiłem więc odepchnąć tę myśl i skupić się na moim dziecku.

Jednak informacje w tej książce zostały ze mną. Zawsze myślałem, że mogę mieć problem ze słuchem, ponieważ za każdym razem, gdy rozmawiałem przez telefon - co, nawiasem mówiąc, zawsze nienawidziłem - nie mogłem usłyszeć drugiej osoby, gdyby była jakaś szum tła. Nawet ciche brzęczenie mojej lodówki uniemożliwia mi bycie zaangażowanym w rozmowę.

W końcu umówiłem się na test słuchowy. I przeszedłem z latającymi kolorami.

Książka wciąż mnie prześladowała. W tym czasie sądzę, że była tylko jedna książka na temat dorosłych z ADHD, i ja też ją pochłonąłem. Wreszcie, moja ciekawość doprowadziła mnie do psychologa, który przypadkiem specjalizował się w ADHD dla dorosłych. Tak się złożyło, że pracował w moim rodzinnym mieście. Umówiłem się na wizytę, a on poddał mnie dokładnej analizie. Na koniec powiedział mi, że rzeczywiście mam dorosłą ADHD.

Ciężko mi było zaakceptować diagnozę z wielu powodów. Po pierwsze, nigdy nie słyszałem o ADHD u dorosłych. Po drugie, w mojej głowie wciąż był ten mały głos, który powiedział, że moja dezorganizacja i zwlekanie były po prostu złym rysunkiem lub, co gorsza, symptomem lenistwa. Będąc sceptykiem, którym jestem, nawet po całej mojej pracy domowej, badającej ten temat, nie wierzyłem mu. Ani przez minutę. Poszedłem więc na drugą opinię. Potem trzecia. A nawet czwarty. Wszyscy eksperci, z którymi się konsultowałem, doszli do tego samego wniosku: dorosły ADHD.

Wtedy zaczęła się moja profesjonalna podróż.

Uczenie się, wzrastanie, dzielenie się

Po mojej diagnozie wszystkie części znalazły się na swoim miejscu. Moje nadwrażliwości. Pale. Zwlekanie. Lata ukrywania moich trudności. Kiedy dowiedziałem się, jakie są moje problemy i otrzymałem profesjonalną pomoc w zrozumieniu i pracy nad nimi, nie mogłem uwierzyć, jak bardzo moje życie zaczęło się zmieniać - na lepsze.

Nadal byłem spragniony więcej informacji! Uczestniczyłem w lokalnych konferencjach i ostatecznie odkryłem stowarzyszenie Attention Deficit Disorder Association (ADDA). Poleciałem do Indiany, gdzie odbyła się ich pierwsza oficjalna krajowa konferencja na temat ADHD dorosłych. Moje życie zmieniło się na tym zgromadzeniu. Nie byłem już jedynym, który tracił rzeczy, upuszczał rzeczy, wpadał na ściany i zapominał nazwiska w ciągu pięciu sekund od spotkania z kimś. Nie byłem już sam.

Rozpocząłem działalność wolontariacką, pomagając mojemu lokalnemu oddziałowi dzieci i dorosłych z deficytem uwagi / nadpobudliwością (CHADD), ostatecznie stając się jego koordynatorem. Odkąd ADDA zmieniło życie, zacząłem też dla nich pracować jako wolontariusz, dołączając do rady dyrektorów, a nawet pełniąc funkcję wiceprezesa przez kilka lat.

Ale chciałem zrobić więcej. Widziałem, jak ta diagnoza zmieniła moje życie i chciałem, aby inni ludzie, tacy jak ja, mieli to samo doświadczenie. W połowie lat 90. otworzyłem prywatną praktykę psychoterapii, ale po krótkiej chwili zdałem sobie sprawę, że wychowywanie dziecka o specjalnych potrzebach i równoważenie mojej pracy z klientami było zbyt trudne.

Moja praca z organizacjami non-profit ADHD oznaczała, że ​​ludzie słyszeli o moich doświadczeniach i mieli sposób, aby do mnie dotrzeć. Zacząłem otrzymywać telefony i e-maile od osób błagających o pomoc. To uświadomiło mi, że mogę pomóc większej liczbie osób, biorąc moją pracę online. W 2000 roku, po zamknięciu mojej prywatnej praktyki, uruchomiłem ADDconsults. com, a później, QueensOfDistraction. com. Cóż za dreszczyk, który może pomóc innym - od Południowej Afryki po Kanadę!

Wcześnie zauważyłem, że niewiele było wsparcia dla kobiet z ADHD. Uważam, że kobiety stają przed wyjątkowymi wyzwaniami, które mogą być tak przytłaczające, że wiele, jeśli nie większość, ryzykuje wystąpienie znaczącej depresji, lęku, a nawet problemów związanych z nadużywaniem substancji. Tak trudno jest żyć z niezdiagnozowanym, nieleczonym ADHD.

Historie, które usłyszałem - i nadal słyszę - złamały mi serce. Mógłbym tak dobrze się odnosić. Oficjalnie zacząłem więc koncentrować swoją pracę na kobietach z ADHD: zmaganiach, które napotykają jako matki, pracujące kobiety, samotne kobiety i zawodowcy. To bolesne, ile kobiet wciąż ukrywa ADHD z obawy przed utratą pracy i pogorszeniem kariery zawodowej.

W tym czasie napisałem także dwie książki: "Porady dotyczące przeżycia dla kobiet z ADHD" i nagradzaną "Królową rozproszenia" . " (I tak, miałem pomoc - pracowałem z trenerem pisania, inaczej nigdy by nie skończyli!)

Uwielbiam to, co robię. Uwielbiam pomagać kobietom z ADHD. Uwielbiam widzieć, jak mogą odnieść sukces. Punktem wyjścia jest po prostu zrozumienie, że nie mają zaburzeń osobowości. Nie są zepsute. Potrzebują tylko odrobiny pomocy, wskazówek, wsparcia i praktycznych wskazówek.

Teraz, jakieś 25 lat później, nie noszę już wstydu bycia innym. Nie mam nic przeciwko posiadaniu domu, który jest zagracony. Nie zawsze mam obiad na stole o szóstej. Nadal nie pamiętam imion ludzi, których właśnie poznałem. Świadomość, że pomogłam wielu tysiącom kobiet jest dla mnie ważniejsza niż szafka z kolorowymi oznaczeniami.

Jestem tylko jednym z niewielu profesjonalistów, którzy są uznawani za krajowych / międzynarodowych ekspertów w dziedzinie kobiet z ADHD. To musi się zmienić. Moją nadzieją, moim marzeniem jest, aby wielu innych uświadomiło sobie specyficzne potrzeby kobiet z ADHD i zrobiło krok naprzód, by zlikwidować tę lukę, aby więcej kobiet mogło żyć w pełni satysfakcjonującego życia, na jakie zasługują.

Znalazłem moje powołanie i to zmieniło moje życie.

Terry Matlen jest psychoterapeutą, autorem, konsultantem i trenerem specjalizującym się w dorosłych z ADHD ze szczególnym zainteresowaniem kobietami z ADHD.

Jest autorką wielokrotnie nagradzanej książki "Królowa rozproszenia" oraz "Porad dotyczących przeżycia dla kobiet z AD / HD. "Stworzyła także ADD Consults , źródło internetowe przeznaczone dla dorosłych na całym świecie z ADHD, a także Queens of Distraction , internetowy program coachingowy dla kobiet z ADHD. Była wywiady i szeroko cytowane w takich mediach jak NPR, The Wall Street Journal, Time Magazine, US News i World Report, Newsday i wielu innych.

Ta treść reprezentuje opinie autora i niekoniecznie odzwierciedla te opinie Teva Pharmaceuticals. Podobnie, Teva Pharmaceuticals nie wpływa ani nie popiera żadnych produktów ani treści związanych z osobistą witryną autora ani sieciami mediów społecznościowych, ani z Healthline Media. Osoba (y), która napisała tę treść, została opłacona przez Healthline, w imieniu Teva, za ich wkład. Wszystkie treści mają charakter wyłącznie informacyjny i nie powinny być traktowane jako porady medyczne.