7 Etapy demencji: wczesne objawy, przyczyny i testy

Jakie fakty powinienem wiedzieć o demencji?

Jaka jest medyczna definicja demencji?

• Demencja to pogorszenie i / lub utrata pamięci, rozumowania, osądu, zachowania, języka i innych zdolności umysłowych, które nie są częścią normalnego starzenia się; zwykle z czasem pogarsza się.
• Demencja, starość i choroba Alzheimera to nie to samo.
• Zasadniczo istnieje wiele przyczyn demencji, ale wszystkie choroby demencji wynikają z dysfunkcji kory mózgowej człowieka, bezpośrednio lub pośrednio.
• Istnieją nieodwracalne i potencjalnie odwracalne przyczyny demencji.
• Wczesne objawy demencji mogą nie zostać rozpoznane, ale pierwszym objawem jest zwykle utrata pamięci krótkotrwałej.

Jakie są wczesne objawy demencji?

• Niektóre z innych wczesnych objawów i oznak demencji obejmują:
  • Zmiany osobowości
  • Wahania nastroju
  • Zla ocena
  • Paranoja lub podejrzliwość
• Niektóre z pośrednich objawów demencji obejmują
  • Nasilenie wczesnych objawów demencji
  • Nienormalne nastroje
  • Konfabulacja
  • Niemożność zdobycia nowych informacji
• Niektóre z późniejszych objawów demencji obejmują
  • Pogorszenie pośrednich objawów demencji
  • Niemożność chodzenia lub przemieszczania się z miejsca na miejsce bez pomocy
  • Całkowita utrata pamięci krótko- i długoterminowej

Jakie są 7 stadia demencji?

• Istnieje 7 etapów demencji opartych na globalnej skali pogorszenia (skala Reisberga). Istnieją jednak inne etapy lub skale demencji, które opisują od 3 do 5 etapów, ale wszystkie mają podobne objawy i oznaki.

Leczenie zależy od etapu

• Uogólnione leczenie otępienia obejmuje opiekę medyczną i codzienną opiekę członków rodziny.
• W wielu przypadkach członkowie rodziny mogą pomóc bliskim w radzeniu sobie z objawami otępienia w domu.
• Leczenie demencji może również koncentrować się na korygowaniu wszystkich odwracalnych czynników i spowalnianiu nieodwracalnych czynników demencji, na przykład, korygowaniu dawek leków, leczeniu objawów, leczeniu depresji i leczeniu określonych zaburzeń medycznych, takich jak choroby serca i cukrzyca.
• Niektóre leki, takie jak inhibitory cholinoesterazy i inne, mogą pomóc zmniejszyć objawy. Operacja jest zarezerwowana dla określonych stanów, które mogą poprawić stan osobnika, takich jak usunięcie guza mózgu.
• Terapia zajęciowa i fizykalna może poprawić niektóre objawy demencji.
• Obecnie nie ma znanego sposobu zapobiegania nieodwracalnej demencji. Niektórym odwracalnym przypadkom otępienia można zapobiec lub je spowolnić, utrzymując zdrowy tryb życia (unikając nadmiernego spożywania alkoholu, palenia tytoniu i / lub nadużywania substancji oraz unikając zakażeń, które mogą wpływać na mózg).

Jak długo ludzie żyją po zdiagnozowaniu demencji?

• Średnia długość życia osoby z demencją wynosi średnio około ośmiu lat po wstępnej diagnozie i może wynosić od około 3 do 20 lat.

Co to jest demencja?

Demencja to spadek lub utrata rozumowania, pamięci i innych zdolności umysłowych (funkcje poznawcze, takie jak osąd, myślenie, zachowanie i język) i nie jest normalną częścią starzenia się. Ten spadek ma charakter postępujący i ostatecznie upośledza zdolność wykonywania codziennych czynności, takich jak prowadzenie samochodu; prace domowe; a nawet higieny osobistej, takiej jak kąpiel, ubieranie się i karmienie (często nazywane czynnościami życia codziennego).

Według statystyk Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) około 47 milionów ludzi na całym świecie cierpi na demencję, z prognozowanym wzrostem do 75 milionów do 2030 r., Przy prawie 10 milionach nowych przypadków każdego roku.

Czy demencja, starość i choroba Alzheimera to te same rzeczy?

• Otępienie występuje najczęściej u osób starszych; nazywało się to starczością i / lub demencją starczą i było uważane za normalną część starzenia się. Dotknięci ludzie zostali oznaczeni jako obłąkani. Termin „demencja starcza” jest rzadko używany w aktualnej literaturze medycznej i został zastąpiony terminem „demencja”.
• „Otępienie starcze”, „starczość” i „otępienie” są starszymi, przestarzałymi terminami, które błędnie określają ludzi z utratą pamięci, splątaniem i innymi objawami jako normalną częścią starzenia się.
• Demencja, jak zdefiniowano powyżej, jest konstelacją trwających objawów, które nie są częścią normalnego starzenia się (nawet jeśli występuje najczęściej u osób starszych), które mają wiele różnych przyczyn, na przykład choroba Alzheimera jest główną przyczyną demencji u osób fizycznych (około 60% -70%), ale jest to tylko jeden z wielu problemów, które mogą powodować demencję.

Jakie są 7 stadia demencji?

Globalna skala pogorszenia oceny pierwotnej demencji zwyrodnieniowej (GDS) (znana również jako skala Reisberga)

Globalna skala pogorszenia oceny pierwotnej demencji zwyrodnieniowej (GDS)

Etap	Diagnoza	Objawy i objawy demencji
Etap 1: Brak pogorszenia funkcji poznawczych	Bez demencji	Na etapie 1 osoba funkcjonuje normalnie, nie traci pamięci i jest zdrowa psychicznie. Osoby bez demencji będą uważane za znajdujące się na etapie 1.
Etap 2: Bardzo łagodny spadek funkcji poznawczych	Bez demencji	Etap 2 służy do opisania normalnego zapominania związanego ze starzeniem się; na przykład zapomnienie nazw i miejsca, w których pozostały znane przedmioty, takie jak klucze. Objawy nie są widoczne dla bliskich, rodziny ani lekarza pacjenta.
Etap 3: Łagodny spadek funkcji poznawczych	bez demencji	Ten etap obejmuje zwiększone zapominanie, niewielkie trudności z koncentracją i pewne obniżenie wydajności pracy. Ludzie mogą się częściej gubić lub mieć trudności ze znalezieniem właściwych słów. Na tym etapie bliscy i rodzina danej osoby zaczną zauważać spadek w rozwiązywaniu problemów i podróżowaniu do nowych miejsc. Należy zauważyć, że inni badacze mogą uwzględnić ten etap na wczesnym etapie lub w etapie 1 z 3 etapów (wczesne, umiarkowane lub ciężkie systemy oceny stopnia zaawansowania).
Etap 4: Umiarkowany spadek funkcji poznawczych	Otępienie we wczesnym stadium	Etap 4 obejmuje trudności z koncentracją, zmniejszoną pamięć ostatnich wydarzeń oraz trudności z zarządzaniem finansami i / lub podróżowaniem samotnie do nowych lokalizacji. Ludzie mają problemy z wykonywaniem skomplikowanych zadań i mogą zaprzeczać swoim zdolnościom umysłowym. Mogą również zacząć wycofywać się z rodziny lub przyjaciół, ponieważ socjalizacja staje się trudna. Lekarz może wykryć wyraźne problemy poznawcze podczas wywiadu z pacjentem, badania fizykalnego i testu na demencję.
Etap 6: Umiarkowanie silny spadek funkcji poznawczych	Otępienie w środkowym stadium	Ludzie na etapie 5 mają poważne braki pamięci i potrzebują pomocy w wykonywaniu codziennych czynności (na przykład ubieranie się, kąpiel, przygotowywanie posiłków). Utrata pamięci jest znacząca i może obejmować poważne istotne bieżące problemy z pamięcią; na przykład ludzie mogą nie pamiętać swojego adresu lub numeru telefonu i mogą nie znać godziny, dnia lub miejsca, w którym się aktualnie znajdują.
Etap 6: Ciężki spadek funkcji poznawczych (demencja środkowa)	Otępienie w środkowym stadium	Ludzie na etapie 6 wymagają obszernej pomocy w wykonywaniu codziennych czynności, takich jak ubieranie się. Zaczynają zapominać o nazwiskach bliskich członków rodziny i mają mało pamięci o ostatnich wydarzeniach. Wielu pacjentów pamięta tylko niektóre szczegóły z wcześniejszego życia. Mają też trudności z odliczaniem od 10 i ukończeniem zadań. Nietrzymanie moczu (utrata kontroli pęcherza lub jelit) stanowi problem na tym etapie. Umiejętność mówienia spada. Mogą wystąpić zmiany osobowości, takie jak złudzenia (przekonanie, że coś jest prawdą, co nie jest prawdą), kompulsje (powtarzanie prostego zachowania, takiego jak sprzątanie) lub niepokój i pobudzenie.
Etap 7: Bardzo poważny spadek funkcji poznawczych	Demencja późna	Ludzie na tym etapie zasadniczo nie mają umiejętności mówienia ani komunikowania się. Wymagają pomocy przy najczęściej wykonywanych codziennych czynnościach (np. Korzystanie z toalety, jedzenie). Często tracą zdolności psychomotoryczne, na przykład zdolność chodzenia lub siedzenia na krześle.

Co powoduje otępienie?

Demencja ma wiele różnych przyczyn, z których niektóre trudno odróżnić. Wiele schorzeń może powodować objawy otępienia, szczególnie u osób starszych.

• Przyczyny demencji obejmują różne choroby i infekcje, udary, urazy głowy, leki i niedobory żywieniowe.
• Wszystkie demencje odzwierciedlają dysfunkcję w korze mózgowej, części mózgu, która kontroluje percepcję, pamięć, myśli, język i świadomość. Niektóre procesy chorobowe uszkadzają korę bezpośrednio; inne zakłócają podkorowe obszary mózgu, które normalnie regulują funkcję kory mózgowej.
• Gdy proces leżący u podstaw nie powoduje trwałego uszkodzenia tkanki korowej, demencję można czasem zatrzymać lub odwrócić.
• Przy klasyfikowaniu demencji pracownicy służby zdrowia mogą albo podzielić przyczyny na otępienia korowe lub podkorowe, albo na odwracalne i nieodwracalne otępienia.

Jakie są nieodwracalne przyczyny demencji?

Poniżej opisano główne nieodwracalne przyczyny demencji. Uszkadzają one komórki mózgowe zarówno w obszarach korowych, jak i podkorowych. Leczenie koncentruje się na spowolnieniu postępu choroby podstawowej i łagodzeniu objawów.

• Choroba Alzheimera: jest to najczęstsza przyczyna otępienia, odpowiadająca za około połowę wszystkich przypadków. Choroba Alzheimera jest przynajmniej częściowo dziedziczna, ponieważ ma tendencję do biegania w rodzinach. (Tylko dlatego, że krewny ma chorobę Alzheimera, nie oznacza to jednak, że inny członek rodziny będzie chorował.) W tej chorobie nieprawidłowe odkładanie się białek w mózgu niszczy komórki w obszarach mózgu, które kontrolują pamięć i funkcje umysłowe. Ludzie z chorobą Alzheimera mają również niższy niż normalny poziom substancji chemicznych w mózgu zwanych neuroprzekaźnikami, które kontrolują ważne funkcje mózgu. Choroba Alzheimera nie jest odwracalna i nie istnieje znane lekarstwo. Jednak niektóre leki mogą spowolnić jego postęp.
• Otępienie z ciałami Lewy'ego: Jest to spowodowane nieprawidłowymi mikroskopijnymi złogami białka, zwanymi ciałami Lewy'ego, które niszczą komórki nerwowe. Złogi te mogą powodować objawy typowe dla choroby Parkinsona, takie jak drżenie i sztywność mięśni, a także otępienie podobne do choroby Alzheimera. Demencja ciała Lewy'ego wpływa bardziej na myślenie, uwagę i koncentrację niż pamięć i język. Podobnie jak choroba Alzheimera, demencja ciała Lewy'ego nie jest odwracalna i nie ma znanego lekarstwa. Leki stosowane w leczeniu choroby Alzheimera przynoszą także korzyści niektórym osobom z chorobą Lewy'ego.
• Otępienie naczyniowe: Jest to druga najczęstsza przyczyna otępienia, stanowiąca aż 40% przypadków. Ta demencja jest spowodowana miażdżycą lub „stwardnieniem tętnic” w mózgu. Wewnątrz tętnic tworzą się złogi tłuszczów, martwych komórek i innych zanieczyszczeń, częściowo (lub całkowicie) blokując przepływ krwi. Te blokady powodują wielokrotne uderzenia lub przerwy w przepływie krwi do mózgu. Ponieważ ta przerwa w przepływie krwi jest również nazywana „zawałem”, ten rodzaj otępienia jest czasami nazywany otępieniem wielozawałowym. Podtypem, którego pochodzenie nie jest dobrze poznane, jest choroba Binswanger. Otępienie naczyniowe jest związane z wysokim ciśnieniem krwi, wysokim poziomem cholesterolu, chorobami serca, cukrzycą i powiązanymi chorobami. Leczenie tych stanów może spowolnić postęp demencji naczyniowej, ale funkcje nie wracają po ich utracie.
• Choroba Parkinsona: osoby z tą chorobą zwykle mają sztywność kończyn (co powoduje, że tasują się podczas chodzenia), problemy z mową i drżenie (drżenie w spoczynku). Otępienie może rozwinąć się późno w chorobie, ale nie u każdego z chorobą Parkinsona występuje otępienie. Najprawdopodobniej wpłynie to na rozumowanie, pamięć, mowę i osąd.
• Choroba Huntingtona: Ta dziedziczna choroba powoduje marnowanie pewnych rodzajów komórek mózgowych, które kontrolują ruch, a także myślenie. Otępienie jest częste i występuje w późnych stadiach choroby. Zmiany osobowości są typowe. Może to również mieć wpływ na rozumowanie, pamięć, mowę i osąd.
• Choroba Creutzfeldta-Jakoba: ta rzadka choroba występuje najczęściej u młodych i dorosłych w średnim wieku. Czynniki zakaźne zwane prionami atakują i zabijają komórki mózgowe, co prowadzi do zmian zachowania i utraty pamięci. Choroba postępuje szybko i jest śmiertelna.
• Wybierz chorobę (otępienie czołowo-skroniowe): Otępienie czołowo-skroniowe to kolejne rzadkie zaburzenie, które uszkadza komórki w czołowej i / lub skroniowej części mózgu. Zmiany zachowania i osobowości zwykle poprzedzają utratę pamięci i problemy językowe.
• Choroba Parkinsona i choroba Huntingtona zaczynają się w obszarach podkorowych. Powodują podkorowy typ demencji.
• Stwardnienie rozsiane: W tym stanie mózg i komórki rdzenia kręgowego są uszkadzane przez proces autoimmunologiczny. Otępienie może powodować u niektórych osób.
• Nieleczone infekcje mózgu (na przykład HIV, borelioza) uszkadzają komórki mózgowe, tworząc zmiany i wyzwalają reakcje zapalne, które uszkadzają lub zabijają komórki mózgowe.
• Otępienie z CTE (przewlekła pourazowa encefalopatia) wiąże się z powtarzającymi się uderzeniami w głowę, które z czasem (lata) wynikają z problemów behawioralnych, pamięci, osobowości i myślenia.
• Demencja mieszana jest połączeniem objawów choroby Alzheimera i otępienia naczyniowego.
• Zespół Wernicke-Korsakoff charakteryzuje się objawami splątania, ataksji, zmian widzenia, śpiączki z powodu braku witaminy B1, często związanej z alkoholizmem.

Demencja Zdjęcia: Zaburzenia mózgu

Jakie są potencjalnie uleczalne przyczyny demencji?

Demencja w leczonych warunkach może być odwracalna lub częściowo odwracalna, nawet jeśli nie jest to spowodowane chorobą lub uszkodzeniem. Jednak czytelnicy powinni zauważyć, że jeśli podstawowe uszkodzenie mózgu jest rozległe lub poważne, przyczyny te mogą zostać sklasyfikowane przez lekarza (ów) jako nieodwracalne .

• Uraz głowy: odnosi się do uszkodzenia mózgu w wyniku wypadków, takich jak wraki i upadki pojazdów silnikowych; od napaści, takich jak rany postrzałowe lub bicie; lub z działań takich jak boks bez wyposażenia ochronnego. Uszkodzenie komórek mózgowych może prowadzić do demencji.
• Zakażenia: Zakażenia struktur mózgu, takie jak zapalenie opon mózgowych i zapalenie mózgu, mogą być podstawowymi przyczynami otępienia. Inne infekcje, takie jak HIV / AIDS i kiła, mogą trwale wpływać na mózg w późniejszych stadiach. We wszystkich przypadkach infekcji zapalenie mózgu uszkadza komórki.
• Wodogłowie normalnego ciśnienia: mózg unosi się w przejrzystym płynie zwanym płynem mózgowo-rdzeniowym. Płyn ten wypełnia również wewnętrzne przestrzenie w mózgu zwane komorami mózgowymi. Jeśli zbyt dużo płynu zbiera się poza mózgiem, powoduje wodogłowie. Ten stan podnosi ciśnienie płynu wewnątrz czaszki i ściska tkankę mózgową z zewnątrz. Może to spowodować poważne szkody i śmierć. Jeśli płyn gromadzi się w komorach, ciśnienie płynu pozostaje normalne („wodogłowie normalnego ciśnienia”), ale tkanka mózgowa jest ściskana od wewnątrz.
• Prosty wodogłowie: Prosty wodogłowie może powodować typowe objawy demencji lub prowadzić do śpiączki. W wodogłowiu o normalnym ciśnieniu ludzie mają problemy z chodzeniem i stają się nietrzymani (nie są w stanie kontrolować oddawania moczu), a jednocześnie tracą funkcje umysłowe, takie jak pamięć. Jeśli wodogłowie normalnego ciśnienia zostanie wcześnie zdiagnozowane, wewnętrzne ciśnienie płynu może zostać zmniejszone przez zastawkę. Może to zatrzymać nasilenie demencji, problemów z chodem i nietrzymania moczu.
• Guzy mózgu: Guzy mogą powodować objawy otępienia na wiele sposobów. Guz może naciskać na struktury mózgu, takie jak podwzgórze lub przysadka mózgowa, które kontrolują wydzielanie hormonów. Mogą również naciskać bezpośrednio na komórki mózgowe, uszkadzając je. Leczenie nowotworu, medycznie lub chirurgicznie, może w niektórych przypadkach odwrócić objawy.
• Narażenie na działanie toksyczne: ludzie, którzy pracują w pobliżu rozpuszczalników lub pyłu metali ciężkich i oparów (szczególnie ołowiu) bez odpowiedniego wyposażenia ochronnego, mogą rozwinąć otępienie po uszkodzeniu tych substancji przez komórki mózgowe. Niektóre ekspozycje można leczyć, a unikanie dalszej ekspozycji może zapobiec dalszym szkodom.
• Zaburzenia metaboliczne: choroby wątroby, trzustki lub nerek mogą prowadzić do otępienia, zaburzając równowagę soli (na przykład sodu i wapnia) i innych substancji chemicznych (takich jak niski poziom glukozy) we krwi. Często zmiany te zachodzą szybko i wpływają na poziom świadomości osoby. To się nazywa majaczenie. Chociaż osoba z delirium, podobnie jak osoba z demencją, nie może dobrze myśleć ani pamiętać, leczenie choroby podstawowej może całkowicie odwrócić ten stan. Jeśli podstawowa choroba utrzymuje się, komórki mózgowe mogą umrzeć, a dana osoba będzie cierpieć na demencję.
• Zaburzenia hormonalne: Zaburzenia narządów wydzielających hormony i narządów regulujących hormony, takich jak tarczyca, przytarczyce, przysadka mózgowa lub nadnercza mogą prowadzić do zaburzeń równowagi hormonalnej, co może powodować demencję, jeśli nie zostanie skorygowane.
• Słabe dotlenienie (niedotlenienie): u osób, które nie mają wystarczającej ilości tlenu we krwi, może rozwinąć się demencja, ponieważ krew doprowadza tlen do komórek mózgowych, a komórki mózgowe potrzebują tlenu do życia. Najczęstszymi przyczynami niedotlenienia są choroby płuc, takie jak rozedma płuc lub zapalenie płuc. Ograniczają one pobieranie tlenu lub transfer tlenu z dróg oddechowych płuc do krwi. Palenie papierosów jest częstą przyczyną rozedmy płuc. Może pogorszyć niedotlenienie uszkodzenia mózgu, uszkadzając płuca, a także zwiększając poziom tlenku węgla we krwi. Choroby serca prowadzące do zastoinowej niewydolności serca mogą również obniżać ilość tlenu we krwi. Nagła, ciężka niedotlenienie może również powodować uszkodzenie mózgu i objawy demencji. Nagłe niedotlenienie może wystąpić, jeśli ktoś jest w śpiączce lub musi zostać poddany reanimacji.
• Reakcje, nadużywanie lub nadużywanie narkotyków : niektóre leki mogą powodować przejściowe problemy z pamięcią i koncentracją jako działania niepożądane u osób starszych. Niewłaściwe stosowanie leków na receptę w sposób zamierzony lub przypadkowy może spowodować demencję. Najczęstszymi winowajcami są tabletki nasenne i uspokajające. Inne leki, które powodują suchość w ustach, zaparcia i sedację („działania niepożądane antycholinergiczne”) mogą powodować otępienie lub objawy otępienia. Nielegalne narkotyki, zwłaszcza kokaina (która wpływa na krążenie i może powodować małe udary) i heroina (która jest bardzo antycholinergiczna) mogą również powodować otępienie, szczególnie w dużych dawkach, jeśli są przyjmowane przez dłuższy czas lub u osób starszych. Wycofanie leku zwykle odwraca objawy.
• Niedobory żywieniowe: Niedobory niektórych składników odżywczych, zwłaszcza witamin z grupy B, takich jak niski poziom witaminy B12 lub B1, mogą powodować demencję, jeśli nie zostaną skorygowane.
• Przewlekły alkoholizm: Uważa się, że demencja u osób z przewlekłym alkoholizmem wynika z innych powikłań, takich jak choroby wątroby i niedobory żywieniowe.

Jakie są wczesne oznaki i objawy demencji?

Objawy demencji różnią się znacznie w zależności od osoby i jej podstawowej przyczyny. Większość osób dotkniętych demencją ma niektóre (ale nie wszystkie) z tych objawów. Objawy mogą być bardzo oczywiste lub mogą być bardzo subtelne i przez jakiś czas pozostają nierozpoznane. Pierwszym objawem demencji jest zwykle utrata pamięci krótkotrwałej. Osoba powtarza to, co właśnie powiedział lub zapomina, gdzie umieściła przedmiot kilka minut temu. Inne objawy i oznaki są następujące:

Wczesne objawy i oznaki demencji

• Trudność ze znalezieniem słowa: Może być w stanie zrekompensować to, używając synonimów lub definiując słowo
• Zapominanie nazwisk, spotkań lub tego, czy dana osoba coś zrobiła; gubienie rzeczy
• Trudności w wykonywaniu znanych zadań: prowadzenie samochodu, gotowanie posiłku, prace domowe, zarządzanie finansami osobistymi
• Zmiany osobowości (na przykład osoba towarzyska zostaje wycofana lub osoba spokojna jest szorstka i głupia)
• Nietypowe zachowanie
• Nastrój się zmienia, często z krótkimi okresami gniewu lub wściekłości
• Zla ocena
• Zaburzenia zachowania: paranoja i podejrzliwość
• Spadek poziomu funkcjonowania, ale możliwość przestrzegania ustalonych procedur w domu
• Zamieszanie, dezorientacja w nieznanym otoczeniu: Może wędrować, próbując wrócić do znajomego otoczenia
• Trudność lub niemożność wykonywania wielu zadań

Jakie są objawy pośrednie i objawy demencji?

• Pogorszenie objawów obserwowanych we wczesnej demencji, z mniejszą zdolnością do kompensacji
• Niemożność wykonywania czynności życia codziennego (np. Kąpiel, ubieranie się, pielęgnacja, karmienie, korzystanie z toalety) bez pomocy
• Zakłócony sen (często drzemiący w ciągu dnia, w nocy)
• Nie można nauczyć się nowych informacji
• Zwiększona dezorientacja i zamieszanie nawet w znajomym otoczeniu
• Większe ryzyko upadków i wypadków z powodu złego osądu i zamieszania
• Zaburzenia zachowania: urojenia paranoiczne, agresywność, pobudzenie, nieodpowiednie zachowania seksualne
• Omamy
• Konfabulacja (podczas rozmowy, uzupełnianie braków w pamięci fałszywymi informacjami)
• Nieuwaga, słaba koncentracja, utrata zainteresowania światem zewnętrznym
• Nieprawidłowe nastroje (lęk, depresja)

Jakie są oznaki późnej lub ciężkiej demencji?

• Nasilenie objawów obserwowanych we wczesnej i pośredniej demencji
• Całkowite poleganie na innych w codziennych czynnościach
• Może nie być w stanie chodzić ani przemieszczać się z miejsca na miejsce bez pomocy
• Upośledzenie innych ruchów, takich jak połykanie: Zwiększa ryzyko niedożywienia, zadławienia i aspiracji (wdychanie pokarmów i napojów, śliny lub śluzu do płuc)
• Całkowita utrata pamięci krótko- i długoterminowej: Może nie być w stanie rozpoznać nawet bliskich krewnych i przyjaciół
• Komplikacje: odwodnienie, niedożywienie, problemy z kontrolą pęcherza, infekcje, aspiracja, drgawki, odleżyny, obrażenia od wypadków lub upadków

Dana osoba może nie być świadoma tych problemów, zwłaszcza problemów z zachowaniem. Jest to szczególnie prawdziwe w późniejszych stadiach demencji.

Depresja u osób starszych może powodować objawy podobne do demencji. Około 40% osób z demencją ma również depresję. Typowe objawy depresji obejmują obniżony nastrój, utratę zainteresowania czynnościami, które kiedyś się podobały, wycofanie się z innych, zaburzenia snu, przyrost lub utratę masy ciała, myśli samobójcze, poczucie bezwartościowości i utratę zdolności do jasnego myślenia lub koncentracji.

Osoby z nieodwracalną lub nieleczoną demencją wykazują powolny, stopniowy spadek funkcji i ruchów umysłowych w ciągu kilku lat. Całkowita zależność i śmierć, często z powodu infekcji, są ostatnimi etapami.

Kiedy szukać pomocy medycznej, jeśli uważasz, że ty lub ktoś, kogo znasz, może mieć demencję?

Osoba dotknięta demencją może nie wiedzieć, że ma problem. Większość osób cierpiących na demencję jest kierowana do lekarza przez troskliwego krewnego lub przyjaciela. Każde z poniższych uzasadnia wizytę u pracownika służby zdrowia danej osoby.

• Znacząca utrata pamięci krótkotrwałej
• Zmiany w zachowaniu lub osobowości
• Niewłaściwe lub nietypowe zachowanie
• Depresyjny nastrój
• Wyznaczone wahania nastroju
• Niemożność wykonywania codziennych zadań, takich jak kąpiel, ubieranie się, karmienie, korzystanie z toalety lub prace domowe
• Nieostrożność w higienie osobistej
• Ciągłe trudności w wyszukiwaniu słów
• Uporczywy lub często zły osąd
• Uporczywe lub częste zamieszanie lub dezorientacja, szczególnie w znanych sytuacjach
• Brak możliwości zarządzania finansami osobistymi

Jakie specjalizacje lekarzy leczą demencję?

Oprócz lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, neurolodzy, gerontolodzy, neuropsycholodzy i niektórzy psychiatrzy mogą diagnozować i leczyć pacjentów z demencją. Jeśli pacjent ma potencjalnie możliwą do leczenia przyczynę, taką jak infekcja lub nowotwór, można skonsultować się z różnymi innymi specjalistami.

Czy istnieje test na demencję?

Nie ma konkretnego testu na demencję. Jednak zdaniem niektórych badaczy demencję można zdiagnozować, jeśli co najmniej dwie z następujących podstawowych funkcji umysłowych zostaną znacznie upośledzone:

• Pamięć
• Komunikacja / język
• Uważność / skupienie się na problemie lub temacie
• Uzasadnienie / Wyrok
• Percepcja wzrokowa

U niektórych osób objawy demencji są łatwo rozpoznawalne; w innych mogą być bardzo subtelne. Konieczna jest staranna i gruntowna ocena w celu ustalenia ich prawdziwej przyczyny.

• Pracownik służby zdrowia danej osoby przeprowadzi szczegółowy wywiad medyczny w celu opracowania obrazu objawów. Wywiad będzie dotyczył objawów, a kiedy się zaczną, problemów medycznych danej osoby teraz i w przeszłości, problemów medycznych rodziny, leków, historii pracy i podróży oraz nawyków i stylu życia.
• Członkowie rodziny, zwłaszcza ci, którzy mieszkają z chorym, zostaną również zapytani o jego objawy.
• Przegląd leków jest bardzo ważny, szczególnie dla seniorów, którzy częściej przyjmują kilka leków i doświadczają skutków ubocznych.
• Dokładne badanie fizykalne będzie szukać dowodów choroby i dysfunkcji, które mogą rzucić światło na to, co powoduje objawy.
• Ocena ta ma na celu zidentyfikowanie odwracalnych, uleczalnych przyczyn objawów otępienia.
• W dowolnym momencie oceny lub leczenia osoba z demencją może zostać skierowana do specjalistów w stanach osób starszych (geriatrzy), w zaburzeniach mózgu (neurologowie) lub w zaburzeniach psychicznych (psychiatrzy).

Ocena objawów otępienia powinna obejmować ocenę stanu psychicznego. Ta ocena wykorzystuje różne „ołówek i papier”, „mówienie” oraz testy fizyczne w celu wykrycia dysfunkcji mózgu. Bardziej dokładny rodzaj testów przeprowadzanych przez psychologa nazywa się testami neuropsychologicznymi.

• Badanie stanu psychicznego lub badanie neuropsychologiczne wskazuje na naturę i mierzy nasilenie problemów psychicznych danej osoby. Może to pomóc w dokładniejszym zdiagnozowaniu problemów, a tym samym może pomóc w planowaniu leczenia.
• Testy obejmują zauważenie wyglądu, nastroju, poziomu lęku i doświadczenia złudzeń lub halucynacji.
• Testy na demencję oceniają zdolności poznawcze, takie jak pamięć, uwaga, orientacja na czas i miejsce, użycie języka oraz umiejętności wykonywania różnych zadań i postępowania zgodnie z instrukcjami, ale nie ma ostatecznego testu na demencję.
• Testowane jest również rozumowanie, myślenie abstrakcyjne i rozwiązywanie problemów.

Testy laboratoryjne mogą być wykorzystane do zidentyfikowania lub wykluczenia możliwych przyczyn demencji.

• Rutynowe badania krwi obejmują pełną liczbę krwinek (CBC), chemię krwi, testy czynności wątroby, testy funkcji tarczycy i poziomy witaminy B (zwłaszcza kwasu foliowego i witaminy B-12), poziom amoniaku i wykrywanie narkotyków.
• Inne badania krwi (na przykład kiła i testy na obecność wirusa HIV, poziomy leków odurzających, gazometrii krwi, specyficzne testy hormonalne, takie jak testy czynności tarczycy lub pomiar metali ciężkich) są przeprowadzane tylko wtedy, gdy dana osoba jest narażona na wysokie ryzyko wystąpienia określonych warunków.
• Konieczne mogą być testy moczu w celu dalszej oceny nieprawidłowości krwi, wykrycia niektórych leków lub wykluczenia niektórych zaburzeń czynności nerek i metabolizmu.
• Testy płynu mózgowo-rdzeniowego mogą być konieczne, aby wykluczyć infekcje mózgu, guzy mózgu i wodogłowie z podwyższonym ciśnieniem płynu. Próbkę płynu pobiera się za pomocą procedury zwanej nakłuciem lędźwiowym (nakłucie lędźwiowe), w której długą igłę wprowadza się między dwa kręgi kręgosłupa w dolnej części pleców.

W niektórych przypadkach badania obrazowe mózgu mogą być konieczne do wykrycia stanów, takich jak wodogłowie normalnego ciśnienia, guz mózgu, zawał lub krwawienie w mózgu.

• Badanie TK jest zwykle wystarczające, chociaż można użyć MRI, jeśli potrzebne są bardziej szczegółowe informacje.
• Obrazowanie za pomocą emisji pojedynczych fotonów CT (SPECT) wykrywa przepływ krwi w mózgu i jest stosowane w niektórych ośrodkach medycznych w celu odróżnienia choroby Alzheimera od otępienia naczyniowego.
• Elektroencefalografia (EEG) nie jest badaniem obrazowym, ale rejestracją aktywności elektrycznej w różnych częściach mózgu. Jest stosowany u osób, które mają napady padaczkowe, ale mogą pomóc również w zdiagnozowaniu innych zaburzeń.

Jakie jest leczenie otępienia?

Chociaż osoba z demencją powinna być zawsze pod opieką medyczną, członkowie rodziny zajmują się większością codziennej opieki. Opieka medyczna powinna koncentrować się na optymalizacji zdrowia i jakości życia danej osoby, pomagając jednocześnie członkom rodziny w radzeniu sobie z wieloma wyzwaniami związanymi z opieką nad ukochaną osobą z demencją. Opieka medyczna zależy od choroby podstawowej, ale najczęściej polega na przyjmowaniu leków i nieleczonych metod leczenia, takich jak terapia behawioralna.

Zaleca się jednak wczesne zbadanie przyczyny objawów demencji, ponieważ, jak wspomniano wcześniej w części dotyczącej przyczyn demencji. Istnieją pewne warunki, które przy odpowiednim leczeniu mogą ograniczyć lub odwrócić demencję.

Co będąc w domu, co mogę zrobić, aby pomóc ukochanemu w objawach demencji?

Wiele osób z demencją we wczesnym i pośrednim stadium jest w stanie żyć samodzielnie.

• Dzięki regularnym kontrolom przeprowadzanym przez lokalnego krewnego lub przyjaciela, mogą oni żyć bez stałego nadzoru.
• Ci, którzy mają trudności z codziennym życiem, potrzebują przynajmniej częściowej pomocy ze strony opiekuna rodziny lub opiekuna zdrowia w domu.
• Pielęgniarki odwiedzające mogą upewnić się, że osoby te przyjmują leki zgodnie z zaleceniami.
• Pomoc domowa jest dostępna dla tych, którzy nie nadążają za obowiązkami domowymi.

Inne dotknięte osoby wymagają ściślejszego nadzoru lub stałej pomocy.

• Całodobowa pomoc w domu jest dostępna, ale dla wielu jest zbyt droga.
• Osoby, które wymagają takiego poziomu pomocy, mogą potrzebować przenieść się z domu do domu opiekuna rodziny lub do ośrodka pomocy osobom starszym.
• Wiele rodzin woli te opcje, ponieważ dają one jednostce największą możliwą niezależność i jakość życia.

Dla osób, które mogą pozostać w domu lub zachować pewien stopień niezależnego życia, ważne jest utrzymanie znanego i bezpiecznego środowiska.

• Osoba musi być wygodna i bezpieczna, jeśli ma nadal funkcjonować niezależnie.
• Mogą być potrzebne niewielkie modyfikacje domu. Najważniejsze jest zapobieganie upadkom i wypadkom. Pozbycie się dywaników i umieszczenie poręczy pod prysznicem i mat w wannie to łatwe ważne kroki, aby zapewnić bezpieczeństwo środowisku. Czasami wyłączenie pieca lub użycie pokręteł zabezpieczających przed dziećmi może być konieczne, aby zapobiec wypadkom przy gotowaniu.
• Często należy oceniać równowagę między bezpieczeństwem a niezależnością. W razie potrzeby należy wprowadzić zmiany, aby zapewnić bezpieczeństwo jednostce.

Osoby z demencją powinny pozostać aktywne fizycznie, psychicznie i społecznie.

• Codzienne ćwiczenia fizyczne pomagają funkcjonować ciału i umysłowi oraz utrzymują prawidłową wagę. Ćwiczenia mogą być tak proste, jak codzienny spacer.
• Jednostka powinna angażować się w taką aktywność umysłową, jaką jest w stanie znieść. Uważa się, że aktywność umysłowa spowalnia postęp niektórych rodzajów demencji. Zagadki, gry, czytanie oraz bezpieczne hobby i rzemiosło to dobry wybór.
• Interakcje społeczne są stymulujące i przyjemne dla większości osób z demencją. Większość ośrodków dla seniorów lub domów kultury ma zaplanowane zajęcia, takie jak imprezy i kluby odpowiednie dla osób z demencją.

Zbilansowana dieta, która obejmuje niskotłuszczowe produkty białkowe oraz mnóstwo owoców i warzyw, pomaga utrzymać prawidłową wagę oraz zapobiega niedożywieniu i zaparciom. Osoba z demencją nie powinna palić, zarówno ze względów zdrowotnych, jak i bezpieczeństwa. Jako opiekun zadbaj o siebie.

Jakie leki leczą objawy otępienia?

Leczenie demencji koncentruje się na skorygowaniu wszystkich czynników odwracalnych i spowolnieniu czynników nieodwracalnych. Opisano niektóre ważne strategie leczenia uzależnień w demencji. Z wyjątkiem inhibitorów cholinoesterazy, Amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków (FDA) nie zatwierdziła żadnego leku przeznaczonego specjalnie na demencję. Wymienione tutaj leki są jednymi z najczęściej przepisywanych z każdej klasy.

• Inhibitory cholinoesterazy: takryna (Cognex), donepezil (Aricept), rywastygmina (Exelon), galantamina / galantamina (Razadyne), memantyna (Namenda)
• Leki przeciwpsychotyczne: haloperidol (Haldol), risperidon (Risperdal), kwetiapina (Seroquel), olanzapina (Zyprexa), zyprazydon (Geodon)
• Leki przeciwdepresyjne / przeciwlękowe: Fluoksetyna (Prozac), sertralina (Zoloft), paroksetyna (Paxil), citalopram (Celexa)
• Leki przeciwdrgawkowe: Kwas walproinowy (Depakote), karbamazepina (Tegretol) gabapentyna (Neurontin), lamotrygina (Lamictal)
• Stymulanty: metylofenidat (ritalina)

Spowolnienie postępu demencji

Otępienie spowodowane niektórymi stanami, takimi jak choroba Alzheimera, może czasami zostać spowolnione na wczesnych i pośrednich etapach za pomocą leków. Wiele różnych rodzajów leków było lub jest próbowanych w demencji. Leki, które do tej pory działały najlepiej, to inhibitory cholinoesterazy.

• Cholinesteraza jest enzymem, który rozkłada w mózgu substancję chemiczną o nazwie acetylocholina. Acetylocholina działa jako ważny system przesyłania wiadomości w mózgu.
• Inhibitory cholinoesterazy, poprzez zatrzymanie rozpadu tego neuroprzekaźnika, zwiększają ilość acetylocholiny w mózgu osoby z demencją i poprawiają funkcjonowanie mózgu.
• Leki te nie tylko poprawiają lub stabilizują funkcje umysłowe, ale mogą również mieć pozytywny wpływ na zachowanie i czynności codziennego życia.
• Nie są lekarstwem na demencję, a u wielu osób efekt jest dość niewielki. W innych leki te nie mają znaczącego efektu. Ponadto skutki są tymczasowe, ponieważ leki te nie zmieniają podstawowej choroby.
• Inny lek, memantyna (Namenda), który działa w inny sposób, obiecuje pewne typy demencji.

Leczenie depresji

Ponieważ depresja występuje tak często u osób z demencją, leczenie depresji może przynajmniej częściowo złagodzić objawy.

• Depresja jest zwykle leczona za pomocą dowolnej grupy leków zwanych lekami przeciwdepresyjnymi.
• Najważniejsze z nich to leki znane jako selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), na przykład fluoksetyna (Prozac, Sarafem), sertralina (Zoloft), paroksetyna (Paxil, Paxil CR, Pexeva), citalopram (Celexa).
• Leki pobudzające, takie jak metylofenidat (stosowane w leczeniu zaburzeń deficytu uwagi u dzieci) mogą czasami być stosowane w leczeniu depresji u osób z demencją.
• Niektóre leki, które leczą depresję, pomagają również w stanach lękowych.

Korygowanie dawek leków i / lub wycofywanie niewłaściwie używanych leków

Wielu seniorów wymaga stałych leków na przewlekłe choroby, takie jak niewydolność serca, wysokie ciśnienie krwi, wysoki poziom cholesterolu, cukrzyca, powiększenie prostaty i wiele innych.

• Przegląd tych leków może ujawnić nieprawidłowe dawki, interakcje między lekami, skutki uboczne lub słabą zgodność (przyjmowanie leków niewłaściwie lub wcale), które mogą być odpowiedzialne za część lub wszystkie objawy demencji osoby.
• Dostosowanie dawek, eliminacja interakcji i opracowanie schematu przyjmowania leków w celu upewnienia się, że dana osoba przyjmuje swoje leki zgodnie z zaleceniami, może pomóc odwrócić objawy.

Wszystkie leki powodują działania niepożądane. Przy przepisywaniu leku lekarze zastanawiają się, czy korzyści płynące z tego leku przewyższają działania niepożądane. Seniorzy są szczególnie narażeni na skutki uboczne leków. Osoby z demencją, które przyjmują którykolwiek z tych leków, muszą być często sprawdzane, aby upewnić się, że działania niepożądane są tolerowane.

Jakie choroby lub warunki mogą nasilać otępienie?

Zaburzenia, które można wyleczyć na podstawie oceny diagnostycznej, powinny zostać niezwłocznie uwzględnione.

• Typowe, leczone stany, które powodują lub nasilają demencję, obejmują wysokie ciśnienie krwi, wysoki poziom cholesterolu, choroby serca, cukrzycę, infekcje, urazy głowy, guzy mózgu, wodogłowie, niedokrwistość, niedotlenienie, zaburzenia równowagi hormonalnej i niedobory żywieniowe.
• Leczenie różni się w zależności od zaburzenia, ale niektóre terapie (na przykład zatrzymywanie infekcji, korygowanie poziomu elektrolitów lub glukozy) mogą szybko odwrócić objawy demencji.

Jakie jest leczenie objawów i powikłań demencji?

Niektóre objawy i powikłania otępienia można złagodzić za pomocą leczenia, nawet jeśli nie ma żadnego leczenia podstawowej przyczyny otępienia.

• Zaburzenia zachowania mogą ulec poprawie dzięki zindywidualizowanej terapii mającej na celu identyfikację i zmianę konkretnych zachowań problemowych.
• Huśtawki nastroju i wybuchy emocjonalne można leczyć lekami stabilizującymi nastrój.
• Pobudzenie i psychozy (omamy i urojenia) można leczyć lekami przeciwpsychotycznymi lub, w niektórych przypadkach, lekami przeciwdrgawkowymi.
• Napady zwykle wymagają leków przeciwdrgawkowych.
• Bezsenność można leczyć, zmieniając pewne nawyki, a w niektórych przypadkach przyjmując leki.
• Zakażenia bakteryjne wymagają leczenia antybiotykami.
• Odwodnienie i niedożywienie można leczyć poprzez nawodnienie i suplementy lub terapie behawioralne.
• Zachowując ostrożność, można zapobiec aspiracji, odleżynom i obrażeniom.

Czy można zapobiegać demencji?

Nie istnieje znany sposób zapobiegania nieodwracalnej demencji ani nawet wielu rodzajów odwracalnej demencji. Poniższe mogą pomóc w zapobieganiu niektórym rodzajom demencji:

• Utrzymanie zdrowego stylu życia, który obejmuje zrównoważoną dietę, regularne ćwiczenia, umiarkowane spożywanie alkoholu oraz zakaz palenia i nadużywania substancji
• Podejmowanie środków ostrożności w celu zapobiegania infekcjom (np. Uprawianie bezpiecznego seksu)
• Używanie sprzętu ochronnego, takiego jak pas bezpieczeństwa lub kask motocyklowy, aby zapobiec obrażeniom głowy

Następujące działania mogą umożliwić wczesne leczenie i przynajmniej częściowe odwrócenie otępienia:

• Uważność na objawy i oznaki sugerujące demencję
• Wczesne rozpoznanie podstawowych chorób, takich jak niedotlenienie, zakażenie wirusem HIV, niski poziom glukozy lub niski poziom sodu

Jaka jest średnia długość życia osoby z demencją?

Perspektywy większości rodzajów demencji są słabe, chyba że przyczyną jest wcześnie rozpoznany stan odwracalny. Nieodwracalna lub nieleczona demencja zwykle pogarsza się z czasem. Stan zwykle postępuje przez lata, aż do śmierci osoby. Średnia długość życia po diagnozie wynosi średnio około 8-10 lat, w przedziale od około 3-20 lat.

Ważne jest podejmowanie decyzji dotyczących opieki po zakończeniu życia.

• Im wcześniej choroba zostanie omówiona, tym bardziej prawdopodobne jest, że osoba z demencją będzie mogła wyrazić swoje życzenie dotyczące opieki medycznej pod koniec życia.
• Kwestie te może przedstawić pracownik służby zdrowia. Jeśli nie, zapytaj o nie.
• Kwestie te obejmują stosowanie agresywnych interwencji i opieki szpitalnej, sztucznego żywienia i leczenia chorób medycznych.
• Kwestie te powinny być omawiane przez członków rodziny i podejmowane decyzje o tym, jak sobie z nimi poradzić, kiedy przyjdzie czas.
• Decyzje należy udokumentować w dokumentacji medycznej danej osoby.

Grupy wsparcia i porady dla opiekunów

Opieka nad osobą z demencją może być bardzo trudna. Wpływa na każdy aspekt twojego życia, w tym na relacje rodzinne, pracę, sytuację finansową, życie społeczne oraz zdrowie fizyczne i psychiczne. Możesz czuć się niezdolny do sprostania wymaganiom opieki nad zależnym, trudnym krewnym. Poza smutkiem, widząc skutki choroby ukochanej osoby, możesz czuć się sfrustrowany, przytłoczony, urażony i zły. Te uczucia mogą z kolei sprawić, że poczujesz się winny, zawstydzony i niespokojny. Depresja u opiekunów nie jest rzadkością.

Różni opiekunowie mają różne progi tolerowania tych wyzwań. Dla wielu opiekunów po prostu „odpowietrzenie” lub rozmowa o frustracjach związanych z opieką może być niezwykle pomocne. Inni potrzebują więcej, ale mogą czuć się nieswojo, prosząc o pomoc, której potrzebują. Jedno jest jednak pewne: jeśli opiekun nie otrzyma ulgi, może wypalić się, rozwinąć własne problemy psychiczne i fizyczne i stać się niezdolnym do opieki nad osobą z demencją.

Właśnie dlatego wymyślono grupy wsparcia. Grupy wsparcia to grupy ludzi, którzy przeżyli ten sam zestaw trudnych doświadczeń i chcą pomóc sobie i innym, dzieląc się strategiami radzenia sobie. Specjaliści ds. Zdrowia psychicznego zdecydowanie zalecają opiekunom rodzinnym uczestnictwo w grupach wsparcia. Grupy wsparcia służą różnym celom osobie żyjącej w skrajnym stresie związanym z opieką nad osobą z demencją.

• Grupa pozwala osobie wyrażać swoje prawdziwe uczucia w akceptowalnej, nieosądzającej atmosferze.
• Wspólne doświadczenia grupy pozwalają opiekunowi czuć się mniej samotnym i odizolowanym.
• Grupa może zaoferować świeże pomysły na radzenie sobie z konkretnymi problemami.
• Grupa może wprowadzić opiekuna do zasobów, które mogą zapewnić pewną ulgę.
• Grupa może dać opiekunowi siłę, której potrzebuje, aby poprosić o pomoc.

Grupy wsparcia spotykają się osobiście, przez telefon lub w Internecie. Aby znaleźć grupę wsparcia, która działa dla Ciebie, skontaktuj się z organizacjami wymienionymi poniżej. Możesz także poprosić pracownika służby zdrowia lub terapeutę behawioralnego lub skorzystać z Internetu. Jeśli nie masz dostępu do Internetu, przejdź do biblioteki publicznej. Aby uzyskać więcej informacji o grupach wsparcia, skontaktuj się z tymi agencjami:

• Family Caregiver Alliance, National Centre on Caregiving: (800) 445-8106
• National Alliance for Caregiving
• Usługa lokalizatora osób starszych: (800) 677-1116