Niepokój związany z separacją u niemowląt, małych dzieci i nastolatków

Czym jest lęk separacyjny?

Niepokój związany z separacją jest dość powszechnym zaburzeniem lękowym, które dotyka dzieci i młodzież. Według Diagnostycznego i statystycznego podręcznika zaburzeń psychicznych, wydanie czwarte (DSM-IV-TR), dziecko z lękiem odseparowanym doświadcza nawracającego nadmiernego lęku przekraczającego oczekiwany poziom rozwoju dziecka. Ten lęk wynika z separacji lub zbliżającej się separacji od postaci przywiązania dziecka (na przykład głównego opiekuna, bliskiego członka rodziny). Jak zdefiniowano, stan ten dotyka dzieci w wieku poniżej 18 lat i występuje przez okres co najmniej czterech tygodni.

Charakterystyczne cechy zespołu lęku separacyjnego obejmują ciężki niepokój, strach lub zmartwienie prowadzące do upośledzenia funkcjonowania, któremu często towarzyszą objawy somatyczne, takie jak bóle głowy lub bóle brzucha (patrz Prognozy).

Co powoduje lęk separacyjny?

Niepokój związany z separacją jest cechą normalnie rozwojową u niemowląt i małych dzieci w wieku poniżej 4 lat po oddzieleniu od pierwotnej postaci przywiązania. Łagodne cierpienie i przylgnięcie spodziewane są przez krótki czas, gdy małe dzieci są oddzielone od swoich głównych opiekunów (dane dotyczące przywiązania) w sytuacjach takich jak opieka dzienna lub początkowa ekspozycja w szkole. Krótkoterminowe obawy rozwojowe, takie jak strach przed ciemnością, są spodziewane u małych dzieci i na ogół nie są wystarczająco silne, aby zakłócać codzienne funkcjonowanie lub powodować długotrwałe trudności.

Badania naukowe wskazują, że niektóre dzieci, które są zbyt przestraszone we wczesnym okresie życia, mogą ostatecznie rozwinąć zaburzenia lękowe, które powodują znaczne upośledzenie. Znaczące objawy niepokoju mogą pojawić się, gdy dziecko po raz pierwszy wchodzi do szkoły i oczekuje się, że dostosuje się do codziennej separacji od rodzica lub opiekuna. W niektórych przypadkach lęk związany z początkową separacją ustępuje w ciągu pierwszych kilku tygodni szkoły, a rzadziej lęk nie ustępuje samoistnie i z czasem się pogarsza. Dzieci, które utrzymują się ze znacznymi zaburzeniami lękowymi, mogą mieć trudności z przystosowaniem się do klasy, co prowadzi do pogorszenia wyników w nauce.

Naukowcy postawili hipotezę, że dzieci, u których występują zaburzenia lękowe związane z separacją, mogą mieć zmienioną wrażliwość na wpływy hormonalne, takie jak kortyzol matczyny, oraz sposób, w jaki przetwarzają intensywne emocjonalnie doświadczenia separacji. Dobrze wiadomo, że niektóre części mózgu (takie jak ciało migdałowate) uczestniczą w modulowaniu przetwarzania doświadczeń emocjonalnych.

Znęcanie się i doświadczenia powtarzającego się odrzucenia społecznego mogą przyczyniać się do rozwoju lęku przed separacją u wrażliwych dzieci i młodzieży.

Skąd mam wiedzieć, czy moje dziecko ma lęk separacyjny?

Objawy zaburzeń lękowych związanych z separacją obejmują:

• Subiektywne uczucie niepokoju
• Nierealne obawy o bezpieczeństwo bliskich
• Niechęć do zaśnięcia, jeśli nie w pobliżu głównej postaci przywiązania
• Nadmierny niepokój (na przykład napady złości), jeśli zbliża się separacja od głównej postaci przywiązania
• Koszmary z tematami związanymi z separacją
• Nostalgia
• Objawy psychosomatyczne, takie jak:
  • bół głowy,
  • zawroty głowy,
  • zawroty,
  • nudności,
  • ból brzucha,
  • skurcze,
  • wymioty,
  • bóle mięśniowe i
  • palpitacje serca

Kiedy szukać pomocy medycznej z powodu lęku związanego z separacją

Należy zgłosić się do oceny medycznej, gdy pogorszy się funkcjonowanie społeczne, to znaczy, gdy dziecko lub młodzież odmawia chodzenia do szkoły, nie nawiązuje kontaktów towarzyskich, unika uprawiania sportu lub rekreacji lub nie chce być oddzielona od głównego opiekuna.

Pytania, które należy zadać lekarzowi na temat lęku związanego z separacją

• Czy możesz przeprowadzić ocenę, aby ustalić, czy moje dziecko jest izolowane społecznie z powodu lęku lub depresji?
• Czy możesz wykonać lub skierować na badanie rodziny?
• Jak można wspierać dziecko w środowisku szkolnym, aby zapobiec odmowie w szkole średniej?
• Jakie inne testy należy wykonać, aby wykluczyć inne przyczyny objawów lękowych?

Egzaminy i testy lęku przed separacją

Następujące ustrukturyzowane i częściowo ustrukturyzowane skale wywiadu, podawane przez lekarza, mogą być niezwykle pomocne w diagnozowaniu i leczeniu zaburzeń lękowych związanych z separacją:

• Harmonogram wywiadu dotyczącego zaburzeń lękowych dla dzieci (ADIS)
• Skala oceny lęku u dzieci (zmieniona)
• Wielowymiarowa skala niepokoju dla dzieci (MASC) - Duke University
• Zmieniona Skala Niepokoju Dzieci
• Wizualna analogowa skala niepokoju (zmieniona)
• Harmonogram wywiadu dla zaburzeń lękowych dla DSM-IV (wersja podrzędna)
• Skala niepokoju społecznego dla dzieci (zmieniona)
• Wywiad diagnostyczny dla dzieci i młodzieży zmieniony (DICA-R)
• Harmonogram wywiadu diagnostycznego dla Narodowego Instytutu Zdrowia Psychicznego (DISC)
• Lista kontrolna zachowania dziecka (Achenback ASEBA)
• Ekran zaburzeń emocjonalnych związanych z lękiem dziecięcym (SCARED) - Western Psychiatric Institute and Clinic (WPIC)
• Test lęku separacyjnego (Wash U)

Badanie fizykalne z klinicznie właściwymi badaniami medycznymi powinno zostać przeprowadzone, najlepiej przez lekarza pierwszego kontaktu. Testy można wykonać, aby wykluczyć zaburzenia metaboliczne (na przykład nadczynność tarczycy, hipoglikemię), zaburzenia sercowo-naczyniowe lub infekcje centralnego układu nerwowego, ponieważ mogą powodować objawy ostrego lęku, który u dzieci może wydawać się lękiem separacyjnym.

Leczenie lęku przed separacją

Dziecko lub młodzież oraz jego rodzina, personel szkolny i lekarz podstawowej opieki zdrowotnej powinni współpracować, aby opracować plan stopniowego powrotu do oczekiwanej rozwojowo funkcji w placówkach takich jak szkoła, sport i imprezy towarzyskie. Bardzo ważne jest, aby uznać poziom cierpienia dziecka lub nastolatka.

Wykorzystanie pozytywnego wzmocnienia pomaga zachęcić dziecko do powrotu do budzącej lęk sytuacji i czuć się komfortowo z przewidywanym krótkim rozstaniem z rodzicami i opiekunami.

Wykazano, że terapia poznawczo-behawioralna, w tym profilaktyka odpowiedzi i terapia ekspozycyjna, szczególnie pomaga dziecku lub nastolatkowi powrócić do normalnej codziennej czynności.

Leki przeciwlękowe mogą być skuteczne, ale nie są zatwierdzone przez Amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków (FDA) dla osób poniżej 18 roku życia.

Domowe środki zaradcze związane z lękiem przed separacją

Opracowanie rutynowych ćwiczeń relaksacyjnych, w tym oddychanie o głębokości około pięciu do sześciu głębokich i wolnych oddechów w okresach dyskomfortu, może być korzystne w zmniejszaniu objawów lękowych; ważne jest jednak unikanie ciągłego głębokiego oddychania prowadzącego do hiperwentylacji.

Leczenie lękowe związane z separacją

Leczenie powinno obejmować leczenie wszelkich przyczyn medycznych lęku, jeśli występują.

Leki na lęk separacyjny

Selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), takie jak fluoksetyna (Prozac) i fluwoksamina (Luvox), sertralina (Zoloft) i benzodiazepiny, takie jak alprazolam (Xanax), mogą być pomocne w zmniejszaniu lęku; jednak FDA nie zatwierdziła tych środków do stosowania u dzieci w leczeniu zaburzeń lękowych związanych z separacją. U dzieci i młodzieży, u których może wystąpić współistniejąca depresja i lęk, istnieje obawa, że ​​myśli i zachowania samobójcze mogą wzrosnąć podczas stosowania SSRI w przypadku depresji (patrz Zrozumienie leków przeciwdepresyjnych). To zwiększone ryzyko może być ocenione przy regularnym monitorowaniu przez specjalistę ds. Zdrowia psychicznego.

Inne metody leczenia lęku związanego z separacją

Delikatne ćwiczenia zachęcające do relaksu, takie jak medytacja lub joga lub tai chi, mogą być pomocne w zmniejszaniu objawów lękowych. U starszych dzieci i nastolatków medytacja uważna może być szczególnie pomocna.

Kontynuacja lęku przed separacją

Postępy dziecka w odzyskiwaniu normalnej funkcji powinny być ściśle monitorowane. Należy również zbadać czynniki, które zniechęcają dziecko do powrotu do zdrowia, takie jak stresory rodzinne. Podejście terapeuty do dziecka z lękiem separacyjnym powinno być niewielkie, a oczekiwania powinny postępować w tempie, które nie zwiększa lęku dziecka.

Zapobieganie lękowi przed separacją

Techniki takie jak modelowanie, odgrywanie ról, techniki relaksacyjne i pozytywne wzmacnianie niezależnego funkcjonowania mogą być pomocne w zapobieganiu rozwojowi u dzieci paraliżujących objawów związanych z lękiem przed separacją.

prognozy lęku przed separacją

Ważne jest pomaganie dzieciom z lękiem separacyjnym w identyfikowaniu okoliczności, które wywołują ich lęk (nadchodzące wydarzenia separacyjne). Zdolność dziecka do tolerowania separacji powinna stopniowo zwiększać się wraz z upływem czasu, gdy dziecko jest narażone na obawy. Zachęcanie dziecka z zaburzeniem lęku separacyjnego do poczucia się kompetentnym i uprawnionym, a także do dyskusji na temat uczuć związanych z wydarzeniami wywołującymi lęk sprzyja wyzdrowieniu.

Dzieci z zaburzeniem lęku separacyjnego często reagują negatywnie na odczuwany niepokój u swoich opiekunów, ponieważ rodzice i opiekunowie, którzy również mają zaburzenia lękowe, mogą nieświadomie potwierdzić nierealne obawy dziecka, że ​​coś strasznego może się zdarzyć, jeśli zostaną oddzielone od siebie. Dlatego niezwykle ważne jest, aby rodzice i opiekunowie uświadomili sobie własne uczucia i przekazali poczucie bezpieczeństwa i pewności co do separacji.